Share

บทที่ 4

Author: วิ๋นเจิง
ซูชิงอู่อดรนทนเกี่ยวพันตัวเองกับเย่เสวียนถิงไม่ไหว แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่มานอกประตู

หญิงรับใช้คนหนึ่งรายงานอยู่นอกประตู

“กราบทูลท่านอ๋องและพระชายา ภายในวังได้จัดเตรียมรถม้าให้แก่ท่านและพระชายาเพื่อเข้าวังร่วมคารวะบรรดาพระสนมยามเช้าเพคะ!”

ในชาติก่อน เมื่อคืนในครานั้นนางถูกคนวางยานอนทรมานทั้งคืน ครั้นรุ่งเช้าเกือบดื่มยาหยุดครรภ์คร่าชีวิต เพิ่งแต่งงานวันแรกก็ไม่ได้ไปวังหลวงน้อมคารวะตามประเพณี

ตามธรรมเนียมในวัง เจ้าสาวของราชวงศ์ที่เพิ่งอภิเษกเข้า วันแรกต้องเยี่ยมเยียน คารวะพระสนมทุกตำหนัก นางไม่เพียงฝ่าฝืนประเพณียังทำให้เย่เสวียนถิงแบกรับแรงกดดันมากโข

ซูชิงอู่เพิ่งจะลุกขึ้นกลับได้ยินเย่เสวียนถิงเปิดปากตอบ

“ประเดี๋ยวข้าจะไปคารวะท่านแม่เอง”

นางรับใช้รายงานต่อเนื่อง เย่เสวียนถิงบ่ายหน้ามองยังซูชิงอู่ “อยู่จวนพักผ่อนให้ดี ข้าจะรีบไปรีบกลับ”

ซูชิงอู่ฉงนพักหนึ่ง “สุขภาพข้าดีขึ้นแล้ว”

เย่เสวียนถิงเงียบลง แต่ยังคงยืนกราน “ในวังมีแต่เรื่องหยุมหยิมยุ่งยาก ข้าไม่อยากให้เจ้ารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ”

ถึงอย่างไรชื่อเสียงของซูชิงอู่ก่อนตบแต่งกับเขาก็ถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี เข้าวังเที่ยวนี้ชี้ชัดว่าคงไม่อาจเลี่ยงคำครหาพ้น

พอประโยครั้นถูกเอ่ยจบ เย่เสวียนถิงเอี้ยวตัวออกประตูไปทันที เขาเดินตรงไปลานเรือนนอนเดิมของตนเพื่อเปลี่ยนอาภรณ์

เมื่อซูชิงอู่ได้ยินเช่นนั้นนั้น ดวงตาพลันแดงก่ำกระแสไออุ่นไหลรินในทรวง หัวใจเย็นเยือกของนางถูกความอบอุ่นห่อหุ้ม

ใต้หล้านี้มีเขาอยู่ ช่างดีจริง ๆ…

นางเปิดปากพูดต่อคนนอกประตู “พวกเจ้าเข้ามา มาอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์ให้ข้า!”

นางจะปล่อยให้เขาทนกล้ำกลืนได้เยี่ยงไร?!

……

นอกจวนเตรียมรถม้าพร้อมแล้ว

หลังจากหญิงรับใช้ในจวนผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้ ทั้งคู่ก็เดินตามท่านอ๋องกับพระชายานอกประตูไป

หางตาเย่เสวียนถิงเสมองร่างของซูชิงอู่ที่อยู่เบื้องหลัง ในใจกระสับกระส่ายเล็กน้อย

ภาพในอดีตค่อย ๆ ปรากฏชัดเจนในความทรงจำ ก่อนเคยมีเพียงสีหน้าเดียดฉันท์แววตาเปี่ยมแค้นของซูชิงอู่ที่มีต่อเขา…

นิ้วมือใต้แขนเสื้องอลงชั่วครู่ เย่เสวียนถิงพยายามทำให้ท่าทีการเดินของตนดูเป็นปกติขึ้นสักหน่อย ทั้งยังกังวลว่าจะได้เห็นสายตารังเกียจจากซูชิงอู่อีก

ขณะเขายกม่านรถม้ากำลังก้าวขึ้นรถ จู่ ๆ ก็เห็นเงาคนผู้หนึ่งเดินสองก้าวมาข้างกายเขาอย่างเร่งรีบ

“ข้ามาแล้ว!”

ซูชิงอู่เกาะขาเขาไว้พลางเงยหน้ามอง ดวงหน้าสะสวยแหงนขึ้นส่งยิ้มให้เขา

นิ้วมือนุ่มนิ่มเหมือนไม่มีกระดูก ทั้งตัวนางแนบอยู่บนร่างเขา

สัมผัสอบอุ่นอ่อนนุ่มทำหว่างคิ้วเย่เสวียนถิงกระตุกเล็กน้อย ริมฝีปากบางเม้มทันใด ทั้งตัวเขาทื่ออยู่กับที่ ชั่วขณะหนึ่งมิรู้ว่าควรก้าวเท้าซ้ายหรือขวาดี

ซูชิงอู่เห็นสีหน้าเขามืดมนไม่ขยับ หัวใจพลันเต้นวูบหวิวพักหนึ่ง

สีหน้านางเคร่งขรึมทันที จากนั้นก็มองที่ขาเขาโดยสัญชาตญาณ

“อย่าขยับ!”

ฉับพลันนั้นก็มีสองคำลอดจากกลีบริมฝีปากเย่เสวียนถิง

ความรู้สึกต้อยต่ำในส่วนลึกแผ่ออกจากหัวใจ เขาต้องการซ่อนเร้นส่วนบกพร่องสุดชีวิต

ซูชิงอู่ไม่กล้าสัมผัสขาของเขาอีก หากแต่มุ่นคิ้วถามอย่างห่วงใย “เจ็บขาหรือ? กลับไปข้าจะลองคิดหาวิธีช่วยท่าน ต้องรักษาหายแน่นอน!”

แม้เย่เสวียนถิงจะได้ยินคำปลอบโยนประเภทนี้ แต่ในใจกลับไม่ได้ดีใจเท่าใดนัก

เขาเพียงแต่จัดเสื้อคลุมบดบังสองขาตัวเองไว้

“ไม่เจ็บ ไปเถอะ”

ความห่วงใยไม่มีปี่มีขลุ่ยของซูชิงอู่ทำเย่เสวียนถิงเคอะเขินอยู่ไม่น้อย

เขาเอียงหน้าไปไม่มองหน้าซูชิงอู่อีก

หวั่นเกรงจะตกหลุมพรางของอีกฝ่าย

ก่อนหน้านี้ ซูชิงอู่ไม่ใช่ไม่เคยเป็นเช่นนี้ แค่ความอดทนนางไม่สูงนักและไม่ได้เสแสร้งอย่างปัจจุบันมานานแล้ว…

ความเจ็บปวดครั้งนั้นทำให้เขาเจ็บปวดเข้ากระดูกดำ

ครั้นหากไร้ความหวังก็คงไม่ต้องผิดหวัง พวกเขาคงหวังเพียงทำตามแผนของตนเพียงเท่านั้น

ซูชิงอู่ชำเลืองมองสีหน้าเขา ก็นึกอยากจะตบตัวเองสักสองสามฝ่ามือ

ในขณะนั้น นางรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างที่สุด

นางกัดริมฝีปากมือกุมบนเข่าแน่น สายตาทอดมองชายตรงข้ามไม่วางตา

ดวงตาคู่นั้นทั้งเจิดจ้าเร่าร้อน อนึ่งจะแผดเผาคนได้ก็ไม่ปาน

รถม้าเคลื่อนตัว แต่เย่เสวียนถิงกลับรู้สึกค่อนข้างอึดอัดกับสายตาที่นางจับจ้องมา

เขายกมือลูบหน้าตัวเองโดยสัญชาตญาณ “บนหน้าข้ามีอะไรหรือ?”

ครั้นซูชิงอู่ได้ยินเขาเอ่ยถาม จึงรีบลุกจากที่นั่ง

พื้นที่ในรถม้ากว้างเหลือคณา เพียงพอให้นางยืนตัวตรงได้เสียด้วย

ทว่าผ่านไปครู่เดียวตัวรถก็โงนเงนเล็กน้อย ร่างซูชิงอู่เสียสมดุลกะทันหันทั้งตัวนางถลาไปข้างหน้า

สีหน้าของเย่เสวียนเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน พลางเอื้อมมือออกไปรับตามสัญชาตญาณ

ครู่ต่อมา เขาก็โอบร่างหยกอ่อนหอมอุ่นไว้ในอ้อมแขน

ซูชิงอู่เหยียดแขนออกคว้าเอวเขาแน่น สบโอกาสทองยืดตัวให้ตรงพลางโน้มกลีบริมฝีปากชิดข้างหูของเขา

กลิ่นกายหอมอบอวลระลอกหนึ่งล้อปลายจมูกของเย่เสวียนถิง ซูชิงอู่หัวร่อเสียงแผ่วข้างหูเขา ลมหายใจอุ่นทำใบหูเกิดจั๊กจี้

“เสวียนถิง ข้าชอบท่าน…”

แขนของเย่เสวียนถิงรัดแน่นโดยไม่ได้ตั้งใจครู่หนึ่ง

เสียงเขาแหบแห้งน้อย ๆ “ซูชิงอู่ เจ้ารู้สึกสนุกมากหรือที่ทำให้ข้าอยู่ในกำมือ?”

ซูชิงอู่เงยหน้าขึ้น ทั้งสองประสานสายตา

นางยกคางแนบชิดข้างปากเขาพลางกะพริบตา ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยอน้อย ๆ “ข้าถวายตัวเองต่อหน้าท่าน ไม่นึกว่าท่านจะไม่รับฟัง ข้าไม่อาจดึงดูดใจท่านได้แล้วรึ หรือว่า…หัวใจท่านมีผู้อื่นแล้ว?”

น้ำเสียงนางระรื่นหู ทุกถ้อยคำคล้ายแซมความเย้ายวนเล็ก ๆ ปลุกเร้าให้หัวใจว้าวุ่น

ซูชิงอู่ยิ้มร่า ดวงตาหยาดเยิ้มดุจแพรไหม ร่างนุ่มนิ่มเกาะอยู่บนตัวเขาราวไม่มีกระดูก

หัวใจของเย่เสวียนถิงเต้นประหนึ่งตีกลอง

เมื่อต้องประจันหน้ากับคนที่คะนึงหามาตลอดหลายปี เขาจะมั่วนั่งนิ่งไม่เคอะเขินได้อย่างไร?

เย่เสวียนถิงทนการยั่วยวนรุนแรงเช่นนี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาก้มศีรษะลงในทันที…

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 930

    คนขายเนื้อทำสีหน้าหวาดกลัว “คนผู้นี้เลวทรามถึงเพียงนี้เลยรึ?”“เจ้าคอยระวังตัวเอาไว้ก็ไม่เป็นไรแล้ว ทางนั้นตรวจดูเสร็จรึยัง? ไปกันต่อเถิด!”เมื่อกองกำลังทำการค้นหาเสร็จเรียบร้อย คนขายเนื้อก็ยิ้มมุมปากเบา ๆเขาคิดไม่ถึงเลยว่าคนเหล่านี้จะพบเบาะแสทางตะวันตกของเมืองเร็วถึงเพียงนี้หากเขาไม่ได้เตรียมพร้อมมาก่อนหน้านี้และรีบปลอมตัวโดยไว เขาก็คงจะถูกจับได้ไปแล้วคนขายเนื้อรีบเข้าไปยังพื้นที่ด้านในสุดของร้านเขาเหลือบมองหนอนกู่ที่ซ่อนเอาไว้ในตู้ในหนึ่ง และเมื่อเปิดตู้ใบนั้น ดวงตาของเขาก็ฉายแววน่ากลัวออกมาผ่านมาหลายปี ดูเหมือนโลกภายนอกจะลืมความน่ากลัวของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว เริ่มแรกนั้นพวกเขาได้ครอบครองตำแหน่งระดับสูงของราชวงศ์ในแคว้นต่าง ๆ ซึ่งไม่ได้เป็นเพียงตำแหน่งในนามแต่มันสามารถแทรกแซงแคว้นนั้น ๆ และพลิกสถานการณ์ได้ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการแอบเข้าไปในพระราชวังเพื่อช่วยเหลือเจียงเฟยเอ๋อร์หากต้องการเข้าไปในพระราชวังมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนาได้ก็ต้องใช้วิธีที่ต่างออกไปบุรุษผู้นั้นออกจากร้านขายเนื้อหมูที่ถูกตรวจค้นเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับปิดประตูร้านแสร้งทำเป็นออกไปทำธุร

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 929

    หลังจากซูชิงอู่ส่งชิงอวี่ออกไปก็ยังคงตื่นเต้นอยู่เล็กน้อยซูชิงอู่หาคนมาวาดภาพเหมือนเจ้าอาวาสในปีที่แล้วและส่งต่อให้คนอื่น ๆ เพื่อช่วยกันค้นหา ซึ่งมันก็ผ่านมานานมากแล้ว และมีเพียงชิงอวี่เท่านั้นที่นำข่าวที่ได้รับการยืนยันกลับมาแจ้งนางแม้จะยังไม่ได้เจอคนผู้นั้น แต่ก็หมายความว่านางจะได้รู้ความจริงของการตายของท่านแม่เสียทีหลังจากสงบสติอารมณ์ได้ ซูชิงอู่ก็ตัดสินใจเดินทางไปทันทีนางอยากไปเจอจิ้งซินผู้นั้นด้วยตนเองและถามเขาว่าเหตุใดตอนนั้นเขาถึงฆ่าท่านแม่ของนาง!คืนเดียวกันนั้นซูชิงอู่ได้พูดคุยเรื่องนี้กับเย่เสวียนถิงเมื่อเย่เสวียนถิงได้รับรู้เรื่องราวก็พยักหน้าเบา ๆ และตัดสินใจอย่างทันทีว่า “ข้าจะส่งคนไปจับเขามาให้เจ้า”ซูชิงอู่ได้ยินอีกฝ่ายตอบง่าย ๆ และห้วนก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงและหัวเราะ“ได้”ตอนนี้มีศิษย์พี่ของเจียงเฟยเอ๋อร์คอยจับตาดูอยู่ในเมืองหลวง ซูชิงอู่จึงไม่สามารถไปหาคนผู้นั้นพร้อมกับชิงอวี่ได้บรรยากาศในเมืองหลวงเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆแม้แต่ฮ่องเต้เช่นเย่ชิวหมิงก็สังเกตเห็นสัญญาณของเหตุการณ์ร้ายแรงบางอย่างที่กำลังจะตามมาเขาเคยได้ยินซูชิงอู่พูดว่าศัตรูที่ซ่อนตัวอ

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 928

    ไป๋เฟิงก้มหัวลงอย่างเชื่อฟัง ราวกับมันได้กลายเป็นแมวตัวใหญ่ไปแล้วซูชิงอู่อดหัวเราะไม่ได้ “เจ้าคงเหนื่อยแย่ วันนี้ทำได้ดีมาก”ในที่สุดก็ได้ใช้ประโยชน์จากไป๋เฟิง สมกับที่เลี้ยงมันมานานไป๋เฟิงยืนขึ้นและอ้าปากหาว ส่วนสิงโตขนทองคำที่อยู่ข้าง ๆ ย่องเข้ามาทางด้านหลังซูชิงอู่ และใช้หัวถูเอวของนางดูเหมือนว่ามันต้องการให้ซูชิงอู่ลูบมันด้วยคนอื่น ๆ มองไปยังซูชิงอู่ที่มีร่างกายบอบบางยืนอยู่ตรงหน้าสัตว์ดุร้ายทั้งสอง พวกเขาทั้งหมดก็พูดไม่ออกอยู่นานนี่มัน...ร้ายกาจเกินไปแล้ว!แม้แต่กลุ่มบุรุษร่างใหญ่เช่นพวกเขาก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้สัตว์ดุร้ายทั้งสองแม้แต่ครึ่งก้าว ทว่าซูชิงอู่กลับสามารถมีปฏิสัมพันธ์กับพวกมันได้อย่างกลมกลืนเหมือนพวกมันเป็นสัตว์เลี้ยงของนางเมื่อไม่ถูกยุงกัดและกินยาสมุนไพรที่ผสมไว้แล้ว ม้าทุกตัวในสนามฝึกก็สงบลงและกลับสู่ภาวะปกติทันทีที่ซูชิงอู่กลับมาถึงตำหนัก ก็เห็นหรงหย่าวิ่งเข้ามา“พระชายา เมื่อครู่มีคนมาพบท่านและบอกว่ามีเรื่องด่วนต้องรายงาน”“มีเรื่องด่วนอะไรรึ?”หรงหย่าส่ายหัว “ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ท่านไปดูก่อนเถิด”ซูชิงอู่สั่งให้คนพาผู้ส่งข่าวเข้ามาทันทีนางจ้อง

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 927

    เลือดของแมลงวันติดอยู่ที่มือของซูชิงอู่ส่งกลิ่นแปลก ๆ ออกมาเมื่อซูชิงอู่มองชัด ๆ นางก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่แมลงวันแต่เป็น…แมลงมีปีกชนิดหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายแมลงวันปากของแมลงมีความคมมาก สามารถเจาะทะลุขนของสัตว์บางชนิดได้ง่าย ทว่าแมลงมีปีกชนิดนี้ไม่สนใจมนุษย์และจะกัดเฉพาะสัตว์เท่านั้นที่แท้นี่คือสาเหตุหลักที่ทำให้สัตว์ในเมืองหลวงบ้าคลั่งในช่วงหลายวันนี้!ซูชิงอู่ยังสังเกตเห็นว่ายุงเหล่านี้ถูกพิษและเมื่อพวกมันแพร่พันธุ์ ในไข่ก็มีสารพิษดังกล่าวติดไปด้วยขอเพียงแมลงเหล่านี้ยังกัดสัตว์ต่อไป สารพิษก็จะค่อย ๆ สะสมทีละน้อยสุดท้ายก็ถึงขั้นทำให้เสียสติ!คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้มีเจตนาชั่วร้ายหากนางไม่ค้นพบสิ่งนี้ก่อน เกรงว่าม้าศึกทั้งหมดจะต้องตายไปด้วยความบ้าคลั่งอีกทั้งยังไม่อาจทราบสาเหตุได้แน่นอนว่าม้าศึกเป็นส่วนสำคัญในกองทัพ หากทหารม้าเสียม้าไป ก็คงไม่ต่างไปจากคนอ่อนแอไร้ค่า...ซูชิงอู่ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว“นำม้าทุกตัวไปไว้ในที่ปิดและหาทางฆ่าแมลงมีปีกเหล่านี้ให้สิ้นเสีย”รองแม่ทัพที่ติดตามนางมารีบจำคำสั่งนี้เอาไว้ทันที“รับทราบพ่ะย่ะค่ะพระชายา!”เขาก็รีบกระจายคำสั่งออก

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 926

    เมื่อเย่เสวียนถิงได้ยินสิ่งที่ซูชิงอู่พูด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น “ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบ”ซูชิงอู่ส่ายหัวทันที “ยาพิษนี้คงไม่ได้อยู่ในอาหารสัตว์ อีกทั้งเมื่อมาลองคิดดู สัตว์ป่าจำนวนมากที่อยู่ใกล้เมืองหลวง รวมไปถึงม้าศึกล้วนติดพิษกันหมด มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่ไม่เป็นอะไร นี่เป็นเรื่องที่แปลกมาก และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีใครสามารถวางยาพิษม้าศึกในเมืองหลวงได้อย่างเงียบ ๆ ”การวิเคราะห์ของซูชิงอู่นั้นสมเหตุสมผลมาก แม้แต่เย่เสวียนถิงเองก็ขมวดคิ้วขึ้นมาหากหาสาเหตุไม่พบก็แก้ปัญหาไม่ได้แม้จะรักษาม้าหนึ่งในนั้นจนหายขาด แต่ก็จะกลับมามีอาการเดิมในอีกไม่ช้าไม่ไกลกันนักก็มีนายทหารระดับสูงนายหนึ่งวิ่งเข้ามาเขาหอบหายใจและกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ทำการตรวจสอบเสบียงอาหารแล้วไม่พบสิ่งผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ”“น้ำล่ะ?”“ตรวจสอบน้ำแล้วเช่นกัน ไม่มีร่องรอยของการวางยาพิษเลยพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินรายงาน เย่เสวียนถิงก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเก่าคราวนี้แย่แล้วสิซูชิงอู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ช่วยทำให้ม้าทุกตัวสงบลงก่อนได้หรือไม่ เดี๋ยวข้าจะเข้าไปดูรางอาหารม้าเอง”“ได้พ่ะย่ะค่ะพระชายา กรุณารอสักครู่ ก

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 925

    เริ่มแรก เขาสงสัยในเรื่องที่ซูชิงอู่เคยพูดจนเกิดความคิดจินตนาการบางส่วนขึ้นมา เรียกได้ว่าตอนกลางวันก็เอาแต่นึกถึง ตกกลางคืนก็เก็บมาฝันอีกแต่เขาไม่เคยได้ยินซูชิงอู่พูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยจริง ๆเนื่องจากความฝันนั้นมันดูเพ้อเจ้อเกินไป เย่เสวียนถิงจึงไม่พูดออกมา เพราะกลัวว่ามันจะเป็นการเพิ่มภาระให้กับซูชิงอู่อย่างไม่มีเหตุผลหลายวันมานี้ซูชิงอู่อาศัยอยู่กับลูกน้อยทั้งสามของนางเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่นางห่างพวกเขาไปนานเด็ก ๆ ที่เพิ่งจะอายุได้ไม่กี่เดือนแต่กลับต้องห่างจากอ้อมอกของพ่อแม่ นั่นทำให้ซูชิงอู่รู้สึกผิดขึ้นมาดังนั้นนางจึงไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องภายนอกมากนักทันใดนั้นนางก็นึกอะไรออกและถามว่า “เสวียนถิง ช่วงนี้หมาป่าเหล่านั้นที่อยู่ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง?”เย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ไม่ได้มีเพียงสัตว์ร้าย แต่ยังกระทบไปถึงม้าศึกด้วย ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงเริ่มไม่เชื่อฟังคำสั่งกัน”“เดี๋ยวข้าจะไปตรวจสอบเรื่องนี้เสียหน่อย”ซูชิงอู่รู้สึกได้โดยไม่รู้ตัวว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้เรื่องจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อยและไม่มีผลกระทบกับมนุษย์มากนัก แต่นางก็รู้สึกอ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status