แชร์

บทที่ 3

ผู้เขียน: วิ๋นเจิง
วันนี้ที่นางได้แต่งงานกับเย่เสวียนถิงเป็นเพราะนางถูกโจรลักพาตัวเมื่อหนึ่งเดือนก่อน

หลังถูกช่วยกลับมา จู่ ๆ แต้มพรหมจรรย์ก็หายไปเสียอย่างนั้น

ฮองเฮาทรงพิโรธหนัก มีพระราชเสาวนีย์ถอนหมั้นนางกับเย่อวิ๋นถูด้วยพระองค์เอง

ทันใดนั้นนางที่เป็นบุตรีภรรยาเอกจากตระกูลผู้ลากมากดีอันเลื่องชื่อแห่งจวนอัครเสนาบดีก็ผันเปลี่ยนกลายเป็นขี้ปากทุกคน…

อย่างไรเสียเมื่อนางตกอยู่ในคำครหาเหล่านั้น จู่ ๆ เย่เสวียนถิงก็ขอพระราชโองการอภิเษกสมรส มิรู้ว่าเขาใช้วิธีใดให้ฝ่าบาทผ่อนปรนตกปากรับคำอย่างเหนือความคาดหมาย

ทุกคนในเมืองหลวงต่างทราบว่าองค์ชายใหญ่กับองค์ชายสามคือผู้มีโอกาสเป็นว่าที่ฮ่องเต้ที่สุด

ส่วนอ๋องเย่อวิ๋นถิง บัดนี้เป็นได้เพียงคนขาพิการ ทั้งยังเป็นคนไร้ค่าที่สูญเสียอำนาจทางการทหารไปอีกด้วย

มารดาผู้ให้กำเนิดเขามีฐานะเพียงสนมผู้ต่ำต้อย หากไม่ถูกส่งต่อให้พระชายาตำแหน่งซูเฟยที่ไร้ทายาทตั้งแต่ครั้งวัยเยาว์ เกรงว่าคงไม่อาจเงยหน้าอ้าปากได้ชั่วชีวิต!

ซูชิงอู่ยกมือขึ้นพลางไล้ปลายนิ้วไปที่คิ้วตาของเย่อวิ๋นถิงอย่างแผ่วเบา

“คนเดียวไม่พอหรอก อนาคตพวกเราจะให้กำเนิดสักสองสามคน ไม่รู้ว่าท่านชอบลูกชายหรือลูกสาว...”

ชาติก่อนลูกในท้องนางยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก นางไม่ทันเห็นว่าเขาเป็นเด็กบุรุษหรือเด็กผู้หญิงเลย

สีหน้าของเย่เสวียนถิงยังค้างอยู่ในความงงงัน

เขาขมวดมุ่นสบสายตากับซูชิงอู่ ผ่านชั่วครู่ก็ยังไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อย เย่เสวียนถิงคุมหัวใจที่จะกระโดดออกจากอกให้นิ่งสุดแรงเกิด เส้นโลหิตหลังมือผุดพราย แทบใช้กำลังทั้งหมดของเขาคุมอารมณ์พลางขับคำพูดประโยคหนึ่ง

“ซูชิงอู่ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดแผนเอาคืนอะไรข้าหรอกนะ”

ลีลานางงช่างดงามเหลือเกินจริง ๆ เย่เสวียนถิงอดคิดไม่ได้

ทว่าจะเป็นไปได้เช่นไรเล่า?

เมื่อคืนหลังฤทธิ์ยาเสื่อมซูชิงอู่ฟื้นคืนสติ ฉากที่ทุบกระเบื้องแตก ใช้เศษกดที่คอตัวเองให้เขาไสหัวไปยังคงติดตา จู่ ๆ นางจะเปลี่ยนท่าทีไปได้อย่างไร…

เว้นแต่นางจะมีเจตนาอื่น!

เย่อวิ๋นถิงค่อย ๆ ลดเปลือกตา ลูกกระเดือกกลิ้งไปมา “อย่างไร ก็อย่าใช้สุขภาพตัวเองมาเป็นเดิมพันอีก”

นิ้วมือซูชิงอู่ชะงักฉับพลัน หัวใจปวดร้าว

เมื่อก่อนนางโง่ปานนั้น ปล่อยบุรุษดี ๆ อย่างนี้ไปได้เช่นไร?!

นัยน์ตานางเปลี่ยนเป็นลึกล้ำ พยายามยันกายขึ้น มือข้างหนึ่งเกาะบนไหล่เขา อีกข้างโอบรอบหลังคอเขา

หลังคอเป็นตำแหน่งที่อันตรายที่สุด แต่เย่เสวียนถิงไม่เลี่ยงหนี กลับปล่อยให้นางเข้าสัมผัสเช่นนั้น

ทำท่าราวกับชีวิตของเขามอบให้นางได้ทุกเมื่อก็ไม่ปาน

รูม่านตาของซูชิงอู่หดลง เมื่อก่อนนางไม่เคยสนใจจุดนี้มาก่อน

ขณะนั้นเอง นางหลับตาลง จุมพิตเข้าที่กลีบริมฝีปากของเขาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

สัมผัสอ่อนโยนดังกล่าวทำเย่เสวียนถิงสั่นเทาไปทั้งร่าง

เขาเบิกตากว้าง นัยน์ตาหงส์ทอประกายคมแวบหนึ่ง

ความรู้สึกเสมือนจริงนั่นทำสมองของท่านอ๋องเทพสงครามผู้ผ่าเผยขาวโพลนไปในชั่วพริบตา

จนครู่หนึ่งเขาถึงมีปฏิกิริยาเปลี่ยนจากผู้รับจุมพิต เป็นผู้จุมพิตนางเสียเอง พลางกดร่างสตรีที่เขาคะนึงหาตลอดหลายปีตรงหน้าลง

ลมหายใจทั้งสองประสานดวงตาสองคู่ประสบกัน ทันใดนั้นบรรยากาศรื่นรมย์จึงบังเกิดขึ้น

ภายในห้องยังเหลือบรรยากาศเลือนรางของเมื่อคืน ซูชิงอู่รู้สึกอย่างชัดเจนว่าร่างของนางร้อนผ่าว

เพราะบรรยากาศรอบตัวดีเหลือล้น ซูชิงอู่เลยลืมสิ้นว่ายังมีอีกคนอยู่ในห้อง

กระทั่งริมฝีปากแยกจาก หางตาซูชิงอู่แลเห็นแม่นมหลินมีใบหน้าตะลึงมึน คุกเข่าอยู่มุมห้อง

นางเอื้อมมือดันอกเย่เสวียนถิงเบา ๆ

“ช้าก่อน ที่นี่มีคน”

บัดนี้เย่เสวียนถิงเริ่มหูแดงก่ำพลางลุกขึ้น

แม้จะตบแต่งกันแล้วทั้งสองจะกระทำเรื่องใกล้ชิดกันบ้างก็ย่อมเป็นเรื่องธรรมดา ทว่ามีคนนอกดูอยู่จึงนับว่าไม่งามนัก

ซูชิงอู่จัดปกคอเสื้ออย่างเอื่อยเฉื่อย ชายตามองแม่นมหลินอย่างสบาย ๆ จากนั้นเอ่ยปากว่า “พวกเจ้าเข้ามา”

ครั้นได้ยินเสียงเรียกจากในห้อง นางรับใช้อวิ๋นชิง และอวิ๋นจื่อที่เฝ้านอกประตูมาตลอดก็เดินเข้ามาทันที

ซูชิงอู่โบกมือสักพัก “คนที่นี่มีเจตนาลอบสังหารข้า เจ้าทั้งสองให้นางดื่มยาขับเลือดที่เหลือในหม้อ ลงโทษโบยสามสิบไม้ ขังนางไว้ที่ห้องฟืนดูแลให้ดี อย่างไรนางเป็นแม่นมของข้า!”

“คุณหนู! แต่นี่เป็นสิ่งที่ท่านสั่งข้าเองกับปาก?!”

หน้าแม่นมหลินเปี่ยมความตะลึงงัน ก่อนหน้าซูชิงอู่เป็นผู้ที่นางพูดอย่างไรก็เชื่ออย่างนั้น เหตุใดจู่ ๆ เปลี่ยนไปเช่นนี้ได้?!

“งั้นหรือ?”

ซูชิงอู่ลุกขึ้นเดินไปข้างหน้าแม่นมหลินใช้มือคว้าคางนางแน่นพลางช้อนขึ้น

“แม่นมหลินชราแล้วจริง ๆ คงเลอะเลือนแม้แต่คำสั่งคุณหนูคนใดล้วนจำไม่กระจ่าง…”

“คุณ…คุณหนู…ข้า…”

ชั่วขณะหนึ่งแม่นมหลินคิดคำแก้ตัวไม่ออก นางคิดไม่ถึงเลยว่าคุณหนูจะรู้เข้าแล้ว!

“ยังไม่ลากคนออกไปอีก!”

ซูชิงอู่ถีบแม่นมหลินหงายไปหนึ่งบาทา

อวิ๋นชิง อวิ๋นจื่อทั้งสองลอบส่งสายตาหากัน

ต่างมองเห็นความแปลกใจในตาของอีกฝ่ายได้ชัดแจ้ง

เพราะแม่นมหลินคือคนที่อยู่ข้างกายใกล้ชิดซูชิงอู่ที่สุด ยังถูกคุณหนูของตัวเองปฏิบัติราวกับเป็นมารดาอยู่กลาย ๆ

คิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องน่ารังเกียจประเภทนี้ได้

พวกนางไม่ได้ถามอะไรอีก อุดปากแม่นมหลินที่วอนให้ยกโทษให้ พลางพาคนไปจัดการ

ห้องหับสงบลงทันใด หลังซูชิงอู่แก้ไขความวุ่นวายได้แล้ว ก็มุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ร่างเย่เสวียนถิงทันที

สายตานางเร้าร้อนประหนึ่งปรารถนาจะหลอมรวมชายตรงหน้าเข้ามาไว้ในดวงใจ

ชัดว่าเย่เสวียนถิงว้าวุ่นใจเล็กน้อยขณะถูกสายตาของอีกฝ่ายจ้อง แม้นางยังเป็นนางคนเดิม แต่ผ่านไปเพียงคืนเดียว กลับดูคล้ายต่างไปทุกสิ่ง

ซูชิงอู่หวั่นทำอีกฝ่ายกลัวจึงทำเสียงนิ่มนวลสุดขั้ว พลางกุมมืออีกฝ่ายไว้มั่น

เป็นเพราะเคยสูญเสียมาก่อน นางจึงกลัวว่าจะสูญเสียไปอีกครั้งอย่างสุดหัวใจ

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 930

    คนขายเนื้อทำสีหน้าหวาดกลัว “คนผู้นี้เลวทรามถึงเพียงนี้เลยรึ?”“เจ้าคอยระวังตัวเอาไว้ก็ไม่เป็นไรแล้ว ทางนั้นตรวจดูเสร็จรึยัง? ไปกันต่อเถิด!”เมื่อกองกำลังทำการค้นหาเสร็จเรียบร้อย คนขายเนื้อก็ยิ้มมุมปากเบา ๆเขาคิดไม่ถึงเลยว่าคนเหล่านี้จะพบเบาะแสทางตะวันตกของเมืองเร็วถึงเพียงนี้หากเขาไม่ได้เตรียมพร้อมมาก่อนหน้านี้และรีบปลอมตัวโดยไว เขาก็คงจะถูกจับได้ไปแล้วคนขายเนื้อรีบเข้าไปยังพื้นที่ด้านในสุดของร้านเขาเหลือบมองหนอนกู่ที่ซ่อนเอาไว้ในตู้ในหนึ่ง และเมื่อเปิดตู้ใบนั้น ดวงตาของเขาก็ฉายแววน่ากลัวออกมาผ่านมาหลายปี ดูเหมือนโลกภายนอกจะลืมความน่ากลัวของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว เริ่มแรกนั้นพวกเขาได้ครอบครองตำแหน่งระดับสูงของราชวงศ์ในแคว้นต่าง ๆ ซึ่งไม่ได้เป็นเพียงตำแหน่งในนามแต่มันสามารถแทรกแซงแคว้นนั้น ๆ และพลิกสถานการณ์ได้ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการแอบเข้าไปในพระราชวังเพื่อช่วยเหลือเจียงเฟยเอ๋อร์หากต้องการเข้าไปในพระราชวังมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนาได้ก็ต้องใช้วิธีที่ต่างออกไปบุรุษผู้นั้นออกจากร้านขายเนื้อหมูที่ถูกตรวจค้นเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับปิดประตูร้านแสร้งทำเป็นออกไปทำธุร

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 929

    หลังจากซูชิงอู่ส่งชิงอวี่ออกไปก็ยังคงตื่นเต้นอยู่เล็กน้อยซูชิงอู่หาคนมาวาดภาพเหมือนเจ้าอาวาสในปีที่แล้วและส่งต่อให้คนอื่น ๆ เพื่อช่วยกันค้นหา ซึ่งมันก็ผ่านมานานมากแล้ว และมีเพียงชิงอวี่เท่านั้นที่นำข่าวที่ได้รับการยืนยันกลับมาแจ้งนางแม้จะยังไม่ได้เจอคนผู้นั้น แต่ก็หมายความว่านางจะได้รู้ความจริงของการตายของท่านแม่เสียทีหลังจากสงบสติอารมณ์ได้ ซูชิงอู่ก็ตัดสินใจเดินทางไปทันทีนางอยากไปเจอจิ้งซินผู้นั้นด้วยตนเองและถามเขาว่าเหตุใดตอนนั้นเขาถึงฆ่าท่านแม่ของนาง!คืนเดียวกันนั้นซูชิงอู่ได้พูดคุยเรื่องนี้กับเย่เสวียนถิงเมื่อเย่เสวียนถิงได้รับรู้เรื่องราวก็พยักหน้าเบา ๆ และตัดสินใจอย่างทันทีว่า “ข้าจะส่งคนไปจับเขามาให้เจ้า”ซูชิงอู่ได้ยินอีกฝ่ายตอบง่าย ๆ และห้วนก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงและหัวเราะ“ได้”ตอนนี้มีศิษย์พี่ของเจียงเฟยเอ๋อร์คอยจับตาดูอยู่ในเมืองหลวง ซูชิงอู่จึงไม่สามารถไปหาคนผู้นั้นพร้อมกับชิงอวี่ได้บรรยากาศในเมืองหลวงเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆแม้แต่ฮ่องเต้เช่นเย่ชิวหมิงก็สังเกตเห็นสัญญาณของเหตุการณ์ร้ายแรงบางอย่างที่กำลังจะตามมาเขาเคยได้ยินซูชิงอู่พูดว่าศัตรูที่ซ่อนตัวอ

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 928

    ไป๋เฟิงก้มหัวลงอย่างเชื่อฟัง ราวกับมันได้กลายเป็นแมวตัวใหญ่ไปแล้วซูชิงอู่อดหัวเราะไม่ได้ “เจ้าคงเหนื่อยแย่ วันนี้ทำได้ดีมาก”ในที่สุดก็ได้ใช้ประโยชน์จากไป๋เฟิง สมกับที่เลี้ยงมันมานานไป๋เฟิงยืนขึ้นและอ้าปากหาว ส่วนสิงโตขนทองคำที่อยู่ข้าง ๆ ย่องเข้ามาทางด้านหลังซูชิงอู่ และใช้หัวถูเอวของนางดูเหมือนว่ามันต้องการให้ซูชิงอู่ลูบมันด้วยคนอื่น ๆ มองไปยังซูชิงอู่ที่มีร่างกายบอบบางยืนอยู่ตรงหน้าสัตว์ดุร้ายทั้งสอง พวกเขาทั้งหมดก็พูดไม่ออกอยู่นานนี่มัน...ร้ายกาจเกินไปแล้ว!แม้แต่กลุ่มบุรุษร่างใหญ่เช่นพวกเขาก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้สัตว์ดุร้ายทั้งสองแม้แต่ครึ่งก้าว ทว่าซูชิงอู่กลับสามารถมีปฏิสัมพันธ์กับพวกมันได้อย่างกลมกลืนเหมือนพวกมันเป็นสัตว์เลี้ยงของนางเมื่อไม่ถูกยุงกัดและกินยาสมุนไพรที่ผสมไว้แล้ว ม้าทุกตัวในสนามฝึกก็สงบลงและกลับสู่ภาวะปกติทันทีที่ซูชิงอู่กลับมาถึงตำหนัก ก็เห็นหรงหย่าวิ่งเข้ามา“พระชายา เมื่อครู่มีคนมาพบท่านและบอกว่ามีเรื่องด่วนต้องรายงาน”“มีเรื่องด่วนอะไรรึ?”หรงหย่าส่ายหัว “ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ท่านไปดูก่อนเถิด”ซูชิงอู่สั่งให้คนพาผู้ส่งข่าวเข้ามาทันทีนางจ้อง

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 927

    เลือดของแมลงวันติดอยู่ที่มือของซูชิงอู่ส่งกลิ่นแปลก ๆ ออกมาเมื่อซูชิงอู่มองชัด ๆ นางก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่แมลงวันแต่เป็น…แมลงมีปีกชนิดหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายแมลงวันปากของแมลงมีความคมมาก สามารถเจาะทะลุขนของสัตว์บางชนิดได้ง่าย ทว่าแมลงมีปีกชนิดนี้ไม่สนใจมนุษย์และจะกัดเฉพาะสัตว์เท่านั้นที่แท้นี่คือสาเหตุหลักที่ทำให้สัตว์ในเมืองหลวงบ้าคลั่งในช่วงหลายวันนี้!ซูชิงอู่ยังสังเกตเห็นว่ายุงเหล่านี้ถูกพิษและเมื่อพวกมันแพร่พันธุ์ ในไข่ก็มีสารพิษดังกล่าวติดไปด้วยขอเพียงแมลงเหล่านี้ยังกัดสัตว์ต่อไป สารพิษก็จะค่อย ๆ สะสมทีละน้อยสุดท้ายก็ถึงขั้นทำให้เสียสติ!คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้มีเจตนาชั่วร้ายหากนางไม่ค้นพบสิ่งนี้ก่อน เกรงว่าม้าศึกทั้งหมดจะต้องตายไปด้วยความบ้าคลั่งอีกทั้งยังไม่อาจทราบสาเหตุได้แน่นอนว่าม้าศึกเป็นส่วนสำคัญในกองทัพ หากทหารม้าเสียม้าไป ก็คงไม่ต่างไปจากคนอ่อนแอไร้ค่า...ซูชิงอู่ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว“นำม้าทุกตัวไปไว้ในที่ปิดและหาทางฆ่าแมลงมีปีกเหล่านี้ให้สิ้นเสีย”รองแม่ทัพที่ติดตามนางมารีบจำคำสั่งนี้เอาไว้ทันที“รับทราบพ่ะย่ะค่ะพระชายา!”เขาก็รีบกระจายคำสั่งออก

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 926

    เมื่อเย่เสวียนถิงได้ยินสิ่งที่ซูชิงอู่พูด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น “ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบ”ซูชิงอู่ส่ายหัวทันที “ยาพิษนี้คงไม่ได้อยู่ในอาหารสัตว์ อีกทั้งเมื่อมาลองคิดดู สัตว์ป่าจำนวนมากที่อยู่ใกล้เมืองหลวง รวมไปถึงม้าศึกล้วนติดพิษกันหมด มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่ไม่เป็นอะไร นี่เป็นเรื่องที่แปลกมาก และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีใครสามารถวางยาพิษม้าศึกในเมืองหลวงได้อย่างเงียบ ๆ ”การวิเคราะห์ของซูชิงอู่นั้นสมเหตุสมผลมาก แม้แต่เย่เสวียนถิงเองก็ขมวดคิ้วขึ้นมาหากหาสาเหตุไม่พบก็แก้ปัญหาไม่ได้แม้จะรักษาม้าหนึ่งในนั้นจนหายขาด แต่ก็จะกลับมามีอาการเดิมในอีกไม่ช้าไม่ไกลกันนักก็มีนายทหารระดับสูงนายหนึ่งวิ่งเข้ามาเขาหอบหายใจและกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ทำการตรวจสอบเสบียงอาหารแล้วไม่พบสิ่งผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ”“น้ำล่ะ?”“ตรวจสอบน้ำแล้วเช่นกัน ไม่มีร่องรอยของการวางยาพิษเลยพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินรายงาน เย่เสวียนถิงก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเก่าคราวนี้แย่แล้วสิซูชิงอู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ช่วยทำให้ม้าทุกตัวสงบลงก่อนได้หรือไม่ เดี๋ยวข้าจะเข้าไปดูรางอาหารม้าเอง”“ได้พ่ะย่ะค่ะพระชายา กรุณารอสักครู่ ก

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 925

    เริ่มแรก เขาสงสัยในเรื่องที่ซูชิงอู่เคยพูดจนเกิดความคิดจินตนาการบางส่วนขึ้นมา เรียกได้ว่าตอนกลางวันก็เอาแต่นึกถึง ตกกลางคืนก็เก็บมาฝันอีกแต่เขาไม่เคยได้ยินซูชิงอู่พูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยจริง ๆเนื่องจากความฝันนั้นมันดูเพ้อเจ้อเกินไป เย่เสวียนถิงจึงไม่พูดออกมา เพราะกลัวว่ามันจะเป็นการเพิ่มภาระให้กับซูชิงอู่อย่างไม่มีเหตุผลหลายวันมานี้ซูชิงอู่อาศัยอยู่กับลูกน้อยทั้งสามของนางเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่นางห่างพวกเขาไปนานเด็ก ๆ ที่เพิ่งจะอายุได้ไม่กี่เดือนแต่กลับต้องห่างจากอ้อมอกของพ่อแม่ นั่นทำให้ซูชิงอู่รู้สึกผิดขึ้นมาดังนั้นนางจึงไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องภายนอกมากนักทันใดนั้นนางก็นึกอะไรออกและถามว่า “เสวียนถิง ช่วงนี้หมาป่าเหล่านั้นที่อยู่ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง?”เย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ไม่ได้มีเพียงสัตว์ร้าย แต่ยังกระทบไปถึงม้าศึกด้วย ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงเริ่มไม่เชื่อฟังคำสั่งกัน”“เดี๋ยวข้าจะไปตรวจสอบเรื่องนี้เสียหน่อย”ซูชิงอู่รู้สึกได้โดยไม่รู้ตัวว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้เรื่องจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อยและไม่มีผลกระทบกับมนุษย์มากนัก แต่นางก็รู้สึกอ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status