บทที่ 22

ขณะนี้ กระแสสังคมในชิงเฉิงพุ่งมาทางที่เหวินหนิงเริ่มหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ

เหวินหนิงผู้เคยประสบกับมันมาแล้วครั้งหนึ่งรู้ดีว่าอะไรกำลังรอเธออยู่ในไม่ช้าเพราะมันทับซ้อนกับทุกอย่างในชีวิตที่แล้ว

ตราบใดที่เธอกับเจียงชูหานไม่หย่ากันสักทีผู้คนเหล่านั้นก็จะไม่เลิกรา ทางเดียวที่เธอจะทำได้ในตอนนี้ก็คือหนีไป......

เธอตั้งข้อสงสัยว่าขาและตาของมู่อินนั้นไม่มีปัญหา คนพวกนั้นปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะทำให้เธอคลั่งและเพียงคิดว่าเจียงชูหานจะสร้างเรื่องมาหย่ากับเธอ

พวกเขาคงไม่เคยคาดคิดว่าเธอจะจากไป เพราะเธอต้องพึ่งพาเจียงชูหาน

ดังนั้นการออกจากชิงเฉิงชั่วคราวนั้นก็เป็นการตอบโต้คนพวกนั้นด้วย

"งั้นจะให้ฉันไปส่งไหม?"

"ไม่เป็นไร เธอยุ่งกับเรื่องของเธอเถอะ แล้วก็.... " เหวินหนิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ "หากเจียงชูหานจะข่มขู่คุณเรื่องคดีหย่าร้างนี้ เธอไม่ต้องฝืนตัวเองนะ ฉันมีวิธีอยู่"

"ฉันไม่กลัวเขาหรอก!"

พูดจบ น้ำเสียงของซูไป๋จากปลายสายก็แข็งขึ้น

เหวินหนิงนวดหน้าผากแล้วหลับตา "ฉันรู้ว่าเธอไม่กลัว แต่ฉันกลัว"

หลังจากที่เจียงชูหานเข้ามารับช่วงต่อตระกูลเจียง เขาไม่ได้ทำตัวมีเหตุผลกับคนนอกมากนัก พูดอีกอย่