บทที่ 26

สามเดือนผ่านไป

เจียงชูหานยังตามหาเหวินหนิงอย่างกระวนกระวายใจ

ผู้คนรอบตัวเขาสั่นด้วยความกลัวทุกวี่ทุกวัน ที่สุดเช้าวันหนึ่ง สิงยวี่เห็นรูปถ่ายในสื่อต่างประเทศ

มันเป็นเพียงแค่ภาพด้านข้าง แต่เขาก็จำได้ทันทีว่านั่นคือเหวินหนิง

เขาเข้าไปยังห้องทำงานของเจียงชูหานทันที เขาอึกๆ อักๆ และยื่นโทรศัพท์ของเขาให้เจียงชูหาน "นี่เป็นข่าวของคุณนายเล็ก"

มือที่กำลังเซ็นเอกสารของชายผู้นั้นหยุดชะงัก ก่อนจะวางปากกาลงแล้วหยิบโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

เป็นเวลาสามเดือน...!

สามเดือนที่เขาตามหาเหวินหนิงมา ไม่คาดคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะซ่อนตัวเก่งขนาดนี้ อย่างไรก็ตามเพียงมองข่าวแค่แวบเดียว แววตาของชายคนนั้นก็กลายเป็นสีแดงก่ำอีกครั้ง

ขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

ปัง! โทรศัพท์มือถือของสิงยวี่ถูกปาเข้าที่มุมห้อง

สิงยวี่เสียใจกับโทรศัพท์ที่เขาเพิ่งซื้อมา แต่ไม่กล้าจะพูดอะไร

เจียงชูหานรับโทรศัพท์โดยไม่ดูเบอร์โทรเข้า พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "มีอะไร?"

"ลูกกลับมาได้ไหมเดี๋ยวนี้" เสียงของเฉินหรานดังมาทางโทรศัพท์ น้ำเสียงไม่ค่อยดี ชัดเจนว่าเธอได้เห็นรายงานข่าวของสื่อต่างประเทศนี้แล้ว

เจียงชูหานหลับตา

"ไม่มีเวล