บทที่9 ครั้งนี้จุดยืนชัดเจน

"ที่ชั้นมารับมาตาเพราะเห็นว่าได้เวลาเข้าอนุบาลแล้วในกรุงเทพเขามีอนุบาลแล้วนะจ้ะพี่ทิพย์ มาตาจะได้เข้าโรงเรียนดีๆคุณโสภณเขาพร้อมส่งเสีย"

จิตดีหว่านล้อมให้พี่เห็นดีเห็นงามกับตัวเอง ทิพย์ก็คิดตามน้องสาวด้วยเห็นว่ามาตารักการอ่านเขียนหลานไปอยู่กับแม่อาจมีอนาคตที่ดีก็ได้

"ไม่ต้องกลัวนะพี่ทิพย์พอปิดเทอมชั้นจะให้มาตามาอยู่บ้านสวนแม่กับพี่ได้หายคิดถึงหลาน"

ส่วนคนตนเรื่องได้แต่คิดครั้งที่แล้วแม่ก็พูดแบบนี้ครั้งนั้นแม่บอกมาตาได้เวลาเข้าโรงเรียนไปเรียนในกรุงเทพมีโรงเรียนดีๆเยอะเลยมาตาต้องมีอนาคตมากกว่าอยู่ที่ต่างจังหวัดตอนนั้นมาตาไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเธอคิดแค่ว่าเธอมีแม่แล้วและแม่มารับไปอยู่ด้วยเธออยากอยู่กับแม่เธออยากมีแม่เหมือนพี่ๆเลยร้องจะตามแม่ไปด้วยโดยไม่ฟังป้ากับยายที่ค้านด้วยความเป็นห่วง พอไปอยู่จริงแม่กะสามีก็เห่อมาตาเหมือนได้ตุ๊กตาใหม่แรกๆพาไปสมักรเรียนอย่างดีซื่อของดีๆให้2ปีแรกทั้ง2คนยังค่อยไปรับไม่ส่งแต่พอนานวันเข้าทั้ง2ก็เริ่มเฉยๆจากที่ค่อยไปรับไปส่งก็จ้างวินสามล้อรับส่งแทนพอกลับมาถึงบ้านน้อยครั้งที่ทั้ง2จะอยู่่บ้านไม่ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนก็ไปคุยงานมาตาต้องหากินเองซึ้งก็คือมาม่าเพราะเด็กน้อยทำอาหารไม่เป็นทำเป็นแต่เสียบปลั๊กกาน้ำร้อน มาตาเหงาและคิดถึงแม่มากอยากให้แม่มากล่อมนอนอยากให้แม่ไปรับไปส่งแบบเก่ายิ่งเธอโดนคนในโรงเรียนบูลี่ว่าเป็นเด็กบ้านนอกไม่มีใครยอมคบด้วยเธอก็ยิ่งเหงาพอนานวันเข้าเด็กหญิงจึงเกิดความชินชาตอนแม่กัับนายโสภณเลิกกันแม่ก็ยิ่งปล่อยปะลูกสาวให้อยู่แบบอดๆอยากๆโรงเรียนจากเคยเรียนโรงเรียนดังก็ยายมาเรียนโรงเรียนวัดไกล้บ้านมาตาที่โดนกระทำจากโรงเรียนเดิมก็ทำให้ไม่ชอบการเรียนขึ้นมาทันทีพอย้ายที่ใหม่ก็เลยไม่ตั้งใจเรียนผู้เป็นแม่หาสนใจไม่ วันๆออกไปสังสรรค์แต่นอกบ้านดีว่านายโสภณยกบ้านให้แม่ทั้ง2แม่ลูกถึงมีที่อยู่จนอายุ14มาตาก็ออกจากโรงเรียนกลางคันเพราะผลการเรียนแย่มากแม่ก็ยังไม่คิดสนใจ กลางวัันไปทำงานกลางคืนก็ออกไปกับเพื่อนจนอยู่มาวันหนึ่งแม่ก็พาชายชาวต่างชาติกลับมาบ้านด้วย..ทุกครั้งที่เขามามาตาจะต้องอยู่แต่ในห้องเพราะฝรั้งคนนี้ไม่ชอบเด็กเขารักแม่แต่ไม่พร้อมจะมีลูกติดเพิ่มขึ้นมา จนมาวันหนึ่งแม่ก็เดินมาบอกกับมาตาว่าจะส่งเธอกลับไปอยู่กับยายเพราะแม่จะย้ายไปอยู่กันปีเตอที่ตุรกีมาตาก็โวยวายว่าไม่ไปไม่อยากกลับไปเป็นเด็กบ้านนอกแม่จะไปก็ไปสิเธออยู่คนเดียวได้ก็อยู่คนเดียวมาตลอดอยู่แล้วแต่แม่ก็ดับฝันมาตาอีกรอบด้วยการบอกว่า"ชั้นจะขายบ้านหลังนี้แกกลับไปอยู่กับยายนะดีอยู่แล้วไว้แม่จะส่งเงินมาให้ใช้ทุกเดือนแกไม่อดแนๆ"

มาตาไม่อยากจะเชื่อคำพูดแม่เพราะตลอดหลายปีที่อยู่ด้วยกันมาเมนูที่เด็กสาวกินประจำคือบะหมี่สำเร็จรูปแต่สุดท้ายไม่ว่าเด็กสาวจะโวยวายยังไงก็ยังต้องกลับไปอยู่กับยายและป้าอยู่ดี

เด็กน้อยหวนนึกถึงอดีตก็ยิ่งเจ็บปวด

ไม่ว่ายังไงครั้งนี้จุดยืนเธอชัดเจนคือ'ไม่ยอมไป'แนๆ

"ว่าไงมาตา อย่ามัวแต่กอดยายหันมาคุยกับแม่เขาดีๆ"ทิพย์พยามพูดให้หลานสาวยอมเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นแม่เพราะมาตาเอาแต่กอดยายดอกไม้แนนไม่เงยหน้ามามองใครเลย

ส่วนคนเป็นแม่ก็นึกขึ้นได้เดินกลับไปที่รถหยิบตุ๊กตาบาบี้ราคาแพงเอามาให้ลูกสาวเผื่อเด็กน้อยจะห้นมาสนใจบ้าง

เด็กน้อยหันมามองตุ๊ตาราคาแพงที่แม่ยื้นมาให้ จิตดีใจชืนคิดว่าลูกคงเริ่มสนใจตัวเองแล้วบอก

"แม่ซื่อมาให้ลูกนะดูสิมีชุดสวยๆด้วยนู่อยากเล่นมั้ย"

บาบี้ตัวนี้สวยกว่าที่พ่อลอซื่อให้เมื่อครั้งถูกเลขท้าย3ตัว5ใบเยอะเลย

"หนูมีแล้วค่ะพ่อลอซื่อให้1ตัวตัวนี้ก็สวยแต่ถ้าหนูเอาตัวนี้แล้วต้องไปอยู่กับน้าหนูไม่ไปหนูจะอยู่ที่นี้"เด็กน้อยยืนยันคำเดิม

จิตดีเมื่อเจอลูกเรียกน้าถึงกับสะอึก

"ทำไมละลูก"พูดไปก็ตาแดงไป

ทิพย์เห็นนั้นกลัวเรื่องจะไปกันใหญ่เลยเสนอแนะ

"เอางี้มั้ยละมาตาก็ให้เรียนที่นี้แหละแต่ปิดเทอมจิตก็มารับลูกไปอยู่ด้วยเอาไปตอนนี้เด็กมันยังไม่คุ้น..เธอก็มั่นมาหาลูกมันบ่อยๆได้สร้างความคุ้นเคยกันพอถึงตอนนั้นลูกมันคงจะอยากไปอยู่เองแหละ

จิตดีก็คิดตามนั้นแหละเห็นด้วย

"เอางั้นก็ได้จะพี่ทิพย์"

พูดแล้วก็หันกลับไปมองลูกสาว "มาตาไว้แม่จะมาหาลูกบ่อยๆนะ"พูดจบก็หยิบเงินปึกหนึ่งในกระเป๋ายืนใส่มือผู้เป็นแม่

"แม่..นี้เงิน3พันฉันฝากลูกด้วยนะ"

นางดอกไม้มองลูกสาวด้วยความหมั่นใส้อยากจะตอกกลับแรงๆแต่กลัวหลานสาวจะได้ยินจึงได้แต่รับเงินแล้วหันหน้าหนี

"เดี๋ยวอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิได้ทำความคุ้นเคยกับลูก"ทิพย์บอกน้องสาวแต่จิตดีสายหัวไม่ตอบปัด

"ไม่ละพี่ทิพย์ชั้นมานานแล้วกว่าจะขับรถเข้ากรุ่งเทพมันจะดึกเกรงใจคุณโสภณเขา"

คนเป็นพี่สาวได้แต่พยักหน้ารับ

"แม่..ชั้นไปก่อนนะ"

พูดจบก็ยกมือไหว้ลาส่วนคนที่น้องสาวบอกว่ารักเด็กนักหนาก็นั้งเป็นตััวประกอบไม่มีบทพอถึงคิวก็ยกมือไหว้ลาแล้วเดินไปขึ้นรถทันที่

"ไหนว่ารักเด็กไง แม่ไม่เห็นว่าเขาจะพูดหรือแสดงอะไรออกมาเลยแล้วตัวเองอยากให้ลูกไปอยู่แต่ไม่อยู่ทำความสนิทสนมด้วยแถมไม่เห็นมันจะอยากกอดลูกเลยทำแบบนี้เด็กมันคงจะอยากไปอยู่ด้วยหลอก..ฮึ"นางดอกไม้พอเห็นรถขับออกไปจากบ้านก็พูดอย่างโมโห

"พอแล้วแม่เดี๋ยวมาตามันฟัง"พูดแล้วก็หัดไปอุ้มหลานมากอดแล้วปลอมใจ

"แม่อยู่นี้นะมาตาไม่ต้องคิดมากลูก ไม่อยากไปแม่ก็ไม่ให้ไป แต่ถ้ามาตาเปลี่ยนใจแม่ก็ไม่ว่าจ้ะ"พูดไปก็ลูบหลังเด็กน้อยไปด้วย

"หนูไม่ไปหลอกจะถ้าหนูไปแล้วใครจะบอกเลขเด็ดให้แม่กับยายละจ้ะ"พูดไปก็เงยหน้าทำท่าทางเป็นเจ้าแม่ให้ป้าได้ขำ..

"เด็กก็คือเด็กนะแบบนี้ก็ดีแล้วละ"นายชลอพูดปิดท้ายก่อนจะเดินไปเตรียมตัวอาบน้ำตอนแขกอยู่เขาจะเดินออกไปมันก็ดูไม่เหมาะสมตอนนี้แขกกลับไปแล้วเหนียวตัวเต็มที