ความเสียใจที่ไม่อาจหวนคืน 2

จ้าวหลินอี้ยิ้มอย่างสมเพชตัวเองที่อ่อนแอจนถูกใครต่อใครรังแกขนาดนี้ หากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไปเรียนต่อให้จบและเป็นคุณนายทหาร เหยียบย่ำตระกูลกู้ที่ทำลายเธอกับลูก ทว่านั่นทำได้แต่คิดเท่านั้น เพราะไม่มีคำว่าหาก...

 “หย่าหลิงลูกแม่ ชาติหน้ามาเกิดเป็นลูกแม่อีกนะ แม่สัญญาชาติหน้าแม่จะรักและปกป้องลูกให้ได้ หย่าหลิง แม่กำลังไปหาลูก แม่ขอโทษที่แม่อ่อนแอและไม่สามารถปกป้องลูกได้ หากชาติหน้ามีจริงแม่จะหาพ่อที่ดีให้กับลูก พ่อชั่วๆ อย่างกู้เหวินเฟยอย่าได้มีมันเลย แค่ก ๆ ๆ” 

 จ้าวหลินอีลูกป้ายสุสานบุตรสาวด้วยความอ่อนโยน เธอเค้นเสียงพูดออกมาด้วยความเจ็บแค้นใจ แต่เธอรู้ดีว่าเวลาเธอกำลังจะหมดแล้ว ผ้าเช็ดหน้าสีขาวมีแต่เลือดสีเข้มอีกทั้งดวงตาที่พร่ามัวจนแทบมองไม่เห็นสิ่งใด ลมหายใจเริ่มติดขัดยิ่งไอยิ่งทำให้รู้สึกทรมานมากขึ้นกว่าเดิม โรคที่รุมเร้านี้ไม่ใช่โรคร้ายอะไรแต่เพราะเธอทำงานหนักจนอวัยวะภายในถูกทำลายหมดแล้ว 

 จ้าวหลินอีพิงป้ายสุสานอย่างอ่อนแรง ดวงตาที่ครั้งหนึ่งเคยงดงามสดใสเวลานี้ดับแสงลงพร้อมลมหายใจสุดท้ายที่ขาดห้วง ทว่าในความคิดก่อนที่จะลาโลกใบนี้ไปอย่างเดียวดาย มีแต่ความเสียดาย เสียดายชีวิตที่ผ่านมา หากย้อนเวลาไปได้ เธอจะไปเรียนให้จบ มีการศึกษาที่ดีและทำงานที่ตัวเองชอบ จะทำให้ครอบครัวให้ร่ำรวยไม่ให้ใครได้มาดูถูกครอบครัวเธออีก และสุดท้ายเธอจะต้องมีความรักที่งดงามกว่านี้ รักคนที่รักเธออย่างไม่มีข้อแม้...

 ภายในสุสานเวลานี้กลับมีลมพัดอย่างรุนแรงไปทั่วทั้งบริเวณ ก่อนจะที่จะเงียบหายไปพร้อมลมหายใจสุดท้ายของคนที่นั่งผิงอยู่ป้ายสุสานของลูกสาว เธอจากไปอย่างโดดเดี่ยวเดียวดายอย่างน่าสงสาร จากไปพร้อมความเสียใจที่ไม่อาจทำให้คนทรยศตกต่ำลงมาได้

 หากชาติหน้ามีจริงเธอจะไม่เป็นคนอ่อนแอให้ผู้คนรังแกอย่างชาตินี้ เธอจะทำตัวเองให้มีคุณค่าให้คนที่ดูถูกเหยียดหยามมองเธอด้วยความริษยา จ้าวหลินอีเฝ้าอธิฐานภายในใจพร้อมร่างวิญญาณเลือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่ว่าโชคชะตาจะเป็นอย่างไร แต่โชคชะตาที่เลวร้ายของเธอได้จบลงแล้ว...

 หากโลกนี้มีคำว่า หากย้อนไปได้จะดีสักแค่ไหน…

เฮือก!

 จ้าวหลินอีสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เมื่อครู่นี้เธอรู้สึกว่ากำลังขาดอากาศหายใจอย่างรุนแรง ทว่าด้วยอายุไม่น้อยแล้วทำให้เธอไม่ได้กรีดร้องตกใจอะไร แต่เมื่อมองรอบๆ แล้วกลับเบิกตากว้างหัวใจเต้นแรง แม้จะมืดแต่แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้เธอเห็นภาพต่าง ๆ ได้ชัดเจน ห้องนี้เหมือนจะเป็นห้องของเธอที่อยู่บ้านตระกูลจ้าว

 จ้าวหลินอีรีบลุกขึ้นไปจุดตะเกียงไฟตามความคุ้นเคยในความทรงจำ ทันที่แสงสว่างปรากฏภาพตรงหน้ากลับชัดเจนมาก ทุกอย่างเหมือนตอนที่เธอยังไม่ได้แต่งงานและยังเป็นเพียงเด็กสาวที่กำลังสดใส เธอหยิกตัวเองจนรู้สึกเจ็บเป็นอย่างมากทำให้มั่นใจว่าเธอไม่ได้ฝันไป

 จ้าวหลินอีรีบเปิดดูเวลาปฏิทินตั้งโต๊ะหนังสือเรียนแล้วถึงปล่อยโห่ออกมาอย่างดีใจ เธอกลับมาแล้ว กลับมาแล้วจริงๆ เธอกลับมาในตอนที่ทุกอย่างยังไม่สายเกินไปกลับมาในร่างเดิมตอนที่อายุสิบเจ็ดปี ก่อนที่เธอจะเลือกทางผิด

 “หลินอีเป็นอะไรลูก” เสียงของมารดาทำให้ จ้าวหลินอีสะดุ้ง เธอหันไปที่ประตูก่อนจะรีบไปเปิดอย่างรวดเร็ว ทันที่เห็นว่าเป็นใครเธอก็เข้าไปกอดแม่พร้อมร้องไห้เสียงสะอื้น ชาติก่อนเธอทำผิดไม่กล้าแม้จะกลับบ้านแม้ตอนตายก็ตายอย่างโดดเดี่ยว ชาติก่อนเธออกตัญญูไม่ได้ทดแทนบุญคุณหนำซ้ำยังทำให้พวกเขาปวดใจ เธอกลับมาแล้วเธอจะไม่เดินทางผิดและทำให้พวกเขามีฐานะร่ำรวยไม่ให้คนตระกูลกู้มาเหยียบย่ำอีก 

 “แม่ ฉันขอโทษ” จ้าวหลินอีเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธออยากพูดคำนี้มาตลอดแต่น่าเสียดายจนกระทั่งตายเธอก็ไม่มีโอกาสได้กลับไปขอโทษพ่อกับแม่

 “เป็นอะไรลูก ร้องไห้ทำไม แล้วขอโทษแม่ทำไม” อินเยว่เจียถามบุตรสาวอย่างสงสัย เสียงร้องไห้ของหล่อนทำให้คนทั้งบ้านลุกออกมาดูด้วยความตกใจ 

 จ้าวหลินอีผละออกจากมารดาเงยหน้ามองพ่อกับพี่ชายอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้พวกเขาตื่นขึ้นมากลางดึกอย่างนี้ เธอเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วเอ่ยบอกพวกเขาเสียงเบา ตอนนี้เธอมั่นใจได้แล้วว่าทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน เพราะในความฝันไม่เคยมีน้ำตาแม้เธอจะร้องไห้เสียใจอย่างไรในฝันไม่เคยมีน้ำตา แต่ครั้งนี้น้ำตาเธอไหลจริงๆ

 “ขอโทษค่ะที่ทำให้ตื่น หนูแค่ฝันร้าย”

 “สงสัยอ่านหนังสือเยอะ เลยเก็บไปฝันเป็นตุเป็นตะ นอนเถอะพักผ่อนมากๆ เดี๋ยวได้ไปเรียนแล้วจะไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน” จ้าวเผิงเฉิงเอ่ยปลอบลูกสาวอย่างอ่อนโยน เพราะเธอเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมาโดยตลอดและไม่เคยทำให้เขาผิดหวังทำให้เขาภูมิใจกับลูกสาวคนนี้มาก