เธอกลับมาแล้ว

“ค่ะ ทุกคนไปนอนเถอะค่ะฉันไม่เป็นไร” จ้าวหลินอีบอกทุกคนด้วยรอยยิ้มหวังให้พวกเขาสบายใจ ทุกคนมองเธออย่างเป็นห่วงก่อนจะแยกย้ายกันไป โดยเฉพาะพี่ชายก่อนจากยังขยี้ผมเธออย่างห่วงใย เธอเงยหน้ามองพี่ชายด้วยรอยยิ้ม ปกติเธอจะหนีออกจากฝ่ามือเขาเพราะกลัวผมจะยุ่ง แต่ความอบอุ่นนี้ทำให้เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เป็นเธอเองที่หันหลังให้ครอบครัวที่ดีของเธอแบบนี้ 

 “ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกพี่ได้”

 “ค่ะ พี่ไปนอนเถอะดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องกลับไปทำงานอีก” จ้าวหลินอีบอกพี่ชายอย่างเป็นห่วง เพราะเขาต้องทำงานหนักเลี้ยงครอบครัวและยังต้องส่งเธอเรียน ชาติก่อนเธอทำให้พวกเขาผิดหวังจริง ๆ เมื่อเห็นเขาเดินกลับห้องตัวเองเธอจึงปิดประตูใส่กลอนอีกครั้ง 

 จ้าวหลินอีเดินไปจดสมุดโน๊ตที่เคยจดไว้ แล้วยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง ความจริงคืนนี้เธอต้องไปตามนัดของกู้เหวินเฟยผู้ชายหน้าตัวเมียคนนั้น โชคดีที่เธอย้อนกลับตอนอายุ17ปีและเป็นวัยที่กำลังสดใส อีกทั้งเธอสอบติดมหาลัยชื่อดังได้ ซึ่งเป็นช่วงกู้เหวินเฟยจะมาขอเธอไม่ให้เรียนต่อและให้ส่งเขาเรียนแทนเป็นช่วงชีวิตที่ถูกทำลาย 

 ชาตินี้เธอจะไม่ยอมเด็ดขาด ชาตินี้เธอจะเรียนมหาลัยให้จบและใช้ชีวิตที่ดีจนคนบ้านตระกูลต้องมองครอบครัวตระกูลจ้าวด้วยความอิจฉา ส่วนลูกสาวที่ตายจากชาติที่แล้ว ชาตินี้เธอจะหาพ่อที่ดีให้หล่อนกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง พ่อชั่วๆ อย่างนั้นอย่าได้มีมันเลย 

 เวลานี้หากเป็นชาติก่อนเธอคงไปพบกับกู้เหวินเฟยและยอมให้เขาหว่านล้อมจนส่งเขาเรียนแทน ชาตินี้ฝันเถอะว่าเธอจะเดินตามรอยเดิม พวกตระกูลกู้ไม่ใช่คนดีอะไรชาตินี้อย่าหวังว่าเธอจะยอมเป็นทาสรับใช้พวกเขา ไว้มีโอกาสเธอจะไม่ปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตสุขสบาย แต่ตอนนี้ไม่ต้องรีบเร่ง เธออยากให้เขาอยู่ในตำแหน่งที่สูงและผลัดตกมาบ้างจะได้รู้ว่าการสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างนั้นรสชาติเจ็บปวดแค่ไหน 

 ตอนนี้เธอปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างที่มันควรจะเป็นก่อน ส่วนตัวเธอจะตั้งใจเรียนและทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ชาติก่อนเธอเป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้า ทำให้เธอชื่นชอบงานนี้มากเธอหวังว่าการเรียนจบของเธอจะทำให้เธอมีธุรกิจเป็นของตัวเอง และทำให้ครอบครัวอยู่อย่างสุขสบาย

 เพราะครอบครัวจ้าวไม่ได้เป็นครอบครัวใหญ่มีเพียงพ่อแม่ พี่ชายที่เป็นพนักงานในโรงงานจึงสามารถส่งเธอเรียนได้ หากเรียบจบแล้วเธอจะทำให้พี่ใหญ่มีเงินทองและความสุข อีกทั้งชาตินี้เธอมีความรู้จากชาติก่อนติดตัวมาทำให้ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเพื่อแบ่งเบาครอบครัวได้

 เมื่อครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนและวางแผนชีวิตใหม่เรียบร้อยแล้ว จ้าวหลินอีจึงกลับนอนบนเตียงและห่มผ้าอีกครั้ง ในใจเฝ้าแต่มีความหวังว่าว่าเธอจะต้องแก้ไขอดีตที่ผิดพลาดได้ เธอครุ่นคิดเรื่องราวมากมายจนกระทั่งหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน... 

 ขณะเดียวกันทางด้านกู้เหวินเฟยที่รอตามนัดหลายชั่วโมงร้อนรนใจเป็นอย่างมาก เพราะจ้าวหลินอีไม่มาตามนัดอีกทั้งระยะเวลาตอบรับจดหมายเหลือไม่มาก พอเช้าวันใหม่เขาจึงเร่งเดินเท้าจากตำบลมาหาจ้าวหลินอีที่บ้านทันที เขากลัวว่ามาช้ากว่านี้เขาอาจจะไม่ได้เรียนต่อ จ้าวหลินอีรักเขามากขนาดนั้นหากเขาหว่านล้อมให้ดีหล่อนต้องยินยอมแน่ ๆ 

 เมื่อมาถึงที่บ้านของจ้าวหลินอี ซึ่งเห็นเธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ไม้หน้าบ้านก็เร่งเดินเข้าไปหาทันที

 “หลินอีทำไมเมื่อคืนไม่ไปตามนัด รู้ไหมฉันเสียใจแค่ไหน” จ้าวหลินอีเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านมองไปยังเจ้าของเสียงที่กำลังเร่งเดินเข้ามา ใบหน้าในความทรงจำและอ่อนเยาว์ลงหลายปีทว่าไม่ได้ทำให้ความเกลียดชังในใจเธอลดลงแม้แต่น้อย

 “ทำไมฉันต้องไปด้วย ดึกดื่นค่ำคืนแบบนั้นอันตรายจะตาย ว่าแต่นายมาทำไม” เมื่อเห็นดวงตาที่มองสบมาทำให้กู้เหวินเฟยชะงักไป ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าแววตาคู่นั้นเหมือนจะฆ่าเขาได้

 “ทำไมพูดอย่างนั้น ฉันคิดถึงเธออีกอย่างเราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอจะส่งฉันเรียนต่อ” กู้เหวินเฟยเอ่ยบอกด้วยความร้อนใจ เขาเคยเกริ่นให้เธอฟังไปรอบหนึ่งแล้วและนัดหมายเธอเมื่อคืนนี้ก็หวังจะทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกจนเธอยอมส่งเขาเรียนแทน แต่เธอกลับไม่ไปตามนัดทำให้แผนการของเขาผิดพลาดไปหมด

“ฉันไม่ได้ตกลงเสียหน่อย อีกอย่างทำไมฉันต้องเอาอนาคตสดใสของตัวเองไปทิ้งด้วย” คำพูดเย็นชาทำให้กู้เหวินเฟยชะงักไป คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าเขาไปทำให้หล่อนไม่พอใจตอนไหน