เรียกตัวเข้าวัง 2

“เสี่ยวมี่เด็กดี เจ้ากับข้าต่างเป็นนางกำนัลดุจเดียวกัน มิต้องพิธีรีตองให้มากความหรอก” หานฉงหรงยิ้มเอ่ย ก่อนวางพู่กันแล้วเดินไปหาเสี่ยวมี่พลางประคองให้เด็กน้อยลงมาจากเก้าอี้อย่างปลอดภัย “ถึงท่านอ๋องจะบอกให้เจ้าคอยดูแลรับใช้ แต่ก็แค่เฉพาะช่วงที่ข้าต้องติดเตาทำอาหาร กับจุดเทียนและคอยดับเทียนตอนกลางคืนเท่านั้น เจ้าไม่จำเป็นต้องทำอันใดนอกเหนือจากนั้น ถ้าเจ้าอยากช่วย ก็แค่เรียนเป็นเพื่อนเขาช่วยข้าสอดส่องดูแลหย่งเยี่ยมิให้เขาเกียจคร้านการเรียนกับอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับเขาก็พอ”

หย่งเยี่ยที่เพิ่งกลืนขนมหมดคำพลันอ้าปากหวอ ทะลึ่งขึ้นจากเก้าอี้ยาว “เรื่องเป็นเพื่อนเล่นกัน หย่งเยี่ยรับได้ แต่ไฉนจึงให้เสี่ยวมี่มาคอยสอดส่องข้าด้วยเล่า”

“เวลาเรียนเจ้าชอบวอกแวกฟุ้งซ่านง่าย ให้มีคนเรียนเป็นเพื่อนกับเจ้าอีกสักคนนั่นล่ะดีแล้ว” นางว่าพลางหันไปทางเสี่ยวมี่อีกครั้ง “ว่าอย่างไร ตกลงหรือไม่”

“แต่พี่สาว เสี่ยวมี่เป็นผู้หญิง ที่บ้านเดิมมิเคยให้เรียนหนังสือ บอกว่าโตไปเสี่ยวมี่ถ้าไม่แต่งงานก็ต้องคอยรับใช้ผู้อื่น จะเรียนมากไปทำอันใด” เด็กหญิงว่าพลางทำมือไม้พันกันอยู่ไม่สุข

หานฉงหรงเพียงยกมือลูบศีรษะเล็กนั้นแล้วเอ่ย