เถียนเมิ่ง 1

         เชื่อในเรื่องอดีตชาติและสิ่งที่ก่อเอาไว้กันหรือไม่ หากเป็นเมื่อก่อนหญิงสาวคงไม่เชื่อในเเรื่องบาปกรรม แต่ว่าเวลาผ่านไปเธอกลับรับรู้ว่า สิ่งที่เธอทำนั้นเป็นสิ่งไม่ดี และมันทำให้ต้องรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต แม้จะตายและเกิดใหม่ความทรงจำที่ทำผิดพลาดก็ตามหลอกหลอนไม่สิ้นสุด

         ถูกแล้วเธอตายแล้ว! เถียนเมิ่งเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐบาลด้านเกษตรกรรม เธอสามารถจดจำเรื่องราวในอดีตชาติของตนเองได้ ชาติก่อนเธอเป็นคนช่วงปี 70 ที่เสียชีวิตเพราะความขี้เกียจของตนเอง ก่อนจะรู้สึกตัวในตอนที่เกิดใหม่ในท้องมารดา ท้องมารดาที่หมายความว่าท้องแม่จริง ๆ เพราะเธอต้องทนอยู่ในท้องเป็นเวลาหลายเดือนกว่าจะออกสู่โลกภายนอกอีกครั้ง และช่วงนี้ทำให้เธอรู้ซึ้งถึงความหมายของชีวิต และได้รู้ตัวว่าที่ผ่านมาตัวเองทำตัวเหลวไหลแค่ไหน และทำให้เธอรู้สึกผิดตลอดมา

         ถึงแม้จะมีอดีตชาติเดิมคอยตามหลอกหลอน เถียนเมิ่งยังทำหน้าที่ใหม่ของเธอได้ดีและทำดีกว่าชาติที่แล้วเป็นอย่างมาก อาจเพราะเธอไม่อยากทำผิดพลาดอีกครั้ง พ่อและแม่ของเธอในชาตินี้เป็นคนมีฐานะหลังเสียชีวิตทิ้งมรดกเอาไว้มากมาย ถึงจะมีเงินแต่เธอก็สามารถสอบเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐบาลได้จึงเป็นที่นับถือหน้าตากับวงตระกูลไม่น้อย

         "โอ้ย!" 

         เถียนเมิ่งนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ระหว่างเดินทางเข้าซอยเพื่อกลับเข้าบ้าน จู่ ๆ ท่อระบายน้ำก็ระเบิดและทันใดนั้นตกลงก็ตกลงไปในนั้น จำได้ว่ามันมืดมากและหลังจากนั้นไม่รับรู้อะไรได้อีก...

         "แม่" ฉินชุนหลงลูกชายคนโตของบ้านปลุกแม่ของเขาที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงเตาทั้งที่ควรตื่นมากินข้าวได้แล้ว แต่วันนี้กลับนอนนิ่งผิดปกติ 

         แม่? น้ำเสียงคุ้นหูสร้างความตกใจให้แก่เถียนเมิ่งเป็นอย่างมาก เธอรีบลืมตาและปรับสายตาเพื่อที่จะมองเห็นให้ชัดเจนมากขึ้น เธอสะดุ้งลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วบนร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหล เธอมองไปรอบ ๆ และเห็นว่าลูกชายทั้งสามที่คุ้นเคยในความทรงจำ และเป็นเด็กที่เคยคลอดและหวนคิดถึงตลอดมา หรือว่าเธอย้อนเวลากลับมาในอดีตที่ผ่านมาก่อนจะเสียชีวิตลงช่วงยุค70? 

         ทันใดนั้นนั้นความทรงจำชาติก่อนก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง เถียนเมิ่งเป็นภรรยาจอมขี้เกียจแต่มีสามีเป็นทหาร หลังแต่งงานได้เพียงหนึ่งเดือนเธอตั้งครรภ์ยิ่งคลอดออกมาเป็นเด็กผู้ชายสามคน ต่อให้ขี้เกียจแม่สามีไม่กล้าต่อว่าเพราะเธอชอบเอาลูกชายมาข่มขู่พวกเขา

         เธอเป็นคนโมโหร้ายแต่ไม่เคยลงไม้ลงมือกับลูกเพราะเด็กพวกนี้เธอรักเขามาก และชอบจิกหัวใช้สามีต่อให้อยู่ต่อหน้าผู้คนเยอะ ๆ เธอไม่ได้ให้เกียรติใคร ยิ่งไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะเขาเป็นทหารนาน ๆ ช่วงปลายปีถึงจะลาพักร้อนกลับมาที่บ้าน เถียนเมิ่งอาศัยอยู่ในบ้านฉินที่มีอีกสองครอบครัวและพ่อแม่สามี สามีของเธอเป็นลูกชายคนที่สามซึ่งเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน และแต่ละบ้านจะมีเพียงหนึ่งห้องนอนยกเว้นบ้านสามที่มีสองห้องนอน       เมื่อมั่นใจแล้วว่าตนเองได้ย้อนกลับมาจากอดีตก็ทำให้หัวใจเธออดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ นั่นหมายความว่าสวรรค์เห็นใจและให้โอกาสให้เธอกลับมาแก้ไขอดีตที่เลวร้าย เธอลุกขึ้นกอดเจ้าแฝดสามด้วยความรักและคิดถึง น้ำตาเธอคลอเบ้าแต่ไม่กล้าที่จะให้ไหลออกมาให้เด็ก ๆ สงสัย

         "เวลาไหนแล้ว" เถียนเมิ่งกอดพวกเขาแล้วผละออกเบาๆ พร้อมเอ่ยถามลูกชาย แต่ละคนใส่ชุดใหม่คงเปลี่ยนกันแล้ว ตอนนี้พวกเขาอายุห้าปีไม่จำเป็นต้องดูแลตลอดเวลา

         "กินข้าวกันหรือยัง" ไม่รอคำตอบเธอก็ถามประโยคต่อมา ชาตินั้นเธอผิดต่อพวกเขาชาตินี้ได้หวนกลับมาเธอจะดูแลพวกเขาและไม่ให้ผิดต่อพวกเขาอีก

         "พวกเราเพิ่งกินมื้อกลางวันครับ" ฉินชุนซางฝาแฝดคนเล็กเป็นคนบอก 

         เธอพยักหน้าและรีบเปลี่ยนชุดยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ จริง ๆ ชาวบ้านจะกินข้าวเพียงสองมื้อ เช้าและเย็น หากเป็นบ้านที่ยากไร้พวกเขาจะกินข้าวเพียงมื้อเดียว บ้านฉินมีแต่คนขยันพวกเขากินข้าวสองมื้อแต่ว่าเด็ก ๆ จะมีมื้อกลางวัน และเถียนเมิ่งที่พิเศษกว่าคนอื่นที่กินข้าวสามมื้อ 

         "อาสะใภ้สามจะกินข้าวหรือคะ ฉันจะไปเตรียมให้" ฉินหลันหลานสาวใหญ่ของบ้านเอ่ยถาม 

         "อืม" เถียนเมิ่งไม่คิดที่จะปฏิเสธทุกคน ในบ้านรู้ดีว่าเธอเป็นคนขี้เกียจ อาหาร งานบ้าน หรือแม้แต่เสื้อผ้ายังเป็นหลานสาวที่ต้องซักให้ ของสามีเขาซักเอง ส่วนลูกทั้งสามผู้เป็นแม่สามีที่ซักให้ ก็แน่สิเถียนเมิ่งคลอดลูกชายท่ามกลางหลานสาวสิบกว่าปีจึงถูกมองว่าเป็นคนสำคัญ 

         "ย่าล่ะ"