เถียนเมิ่ง 2

"คุณย่า คุณแม่ ป้าสะใภ้รอง ออกไปเก็บเกี่ยวข้าวโพดค่ะ เด็ก ๆ ทุกคนออกไปข้างนอก มีเพียงฉันที่คุณย่าให้ดูแลน้องชาย" ฉินหลันไม่ได้กลัวผู้เป็นอาสะใภ้สามเท่าไหร่ อาจเพราะความคุ้นชินและรู้ว่าควรทำตัวแบบไหน

         "อืม" เถียนเมิ่งลุกออกจากโต๊ะกินข้าว ปล่อยให้หลานสาวเก็บกวาด ส่วนเด็กทั้งสามวิ่งเล่นหน้าบ้าน เธอมองไปรอบ ๆ พื้นที่ของบ้านฉินสามารถสร้างบ้านได้อีกหลัง และมีพื้นที่เหลือใช้แต่เพราะไม่ได้มีเงินจึงไม่ได้สร้าง 

         บ้านสามของพวกเธอยังไม่ได้แยกบ้าน แต่เถียนเมิ่งใช้สิทธิ์สะใภ้ที่ไม่มีใครกล้าต่อว่าในการรับเงินเดือนของสามี อีกสองครอบครัวที่ไม่มีลูกชายไม่ค่อยมีปากเสียง แต่สองปีมานี้สะใภ้ใหญ่ให้กำเนิดลูกชายจึงมีปากเสียงบ้าง 

         อาจจะเป็นความโชคดีที่เถียนเมิ่งโมโหร้าย เรื่องสะใภ้ในบ้านจึงไม่เป็นเหมือนบ้านอื่นที่มีแม่สามีจุกจิก แต่เป็นแม่สามี สะใภ้ใหญ่ สะใภ้รองที่ต้องเหนื่อยกับสะใภ้เล็กของบ้านแทน

         "แยกบ้าน!" 

         ทุกคนประสานเสียงด้วยความตกใจ ที่เถียนเมิ่งบอกว่าต้องการแยกบ้านหลังเลิกงานในแปลงนา แม่ฉินกลัวว่าหลานชายจะอดตายจึงรีบพูด

         "สะใภ้สามคิดดีแล้วหรือ" เพราะยังไม่แยกบ้านพี่สะใภ้ทั้งสองคนมองข้ามกันไปได้ แต่ว่าถ้าแยกบ้านกันแล้วยังช่วยดูแลหลานชายทั้งสาม ภายในบ้านจะมีปัญหากันเอาได้ 

         "ใช่ ในอนาคตลูกชายทั้งสามจะโตขึ้น พวกเขาต้องแต่งเมีย จะให้มาทนอยู่รวมกันแบบนี้ฉันทำไม่ได้หรอกนะ" เถียนเมิ่งบอก สามีของเธอไม่ใช่ลูกชายคนโตที่ต้องเลี้ยงดูพ่อแม่จึงคิดว่าควรแยกบ้านตั้งแต่ตอนนี้ 

         พ่อฉินไม่ได้เข้ามายุ่งเรื่องภายในบ้าน แต่เด็กแฝดทั้งสามคือหลานชายของเขา

         "ลูกสะใภ้เด็กตั้งสามคนเธอจะดูแลคนเดียวไม่ไหว รอสามีของเธอกลับมาก่อนดีหรือไม่" หลายคนต่างเห็นด้วยกับคำพูดนี้ ทุกคนรู้ดีว่าเด็กทั้งสามเป็นอนาคตของบ้านฉิน หากมีพ่อสอนคงไม่น่าเป็นห่วงแต่นี่พ่อของเขาไม่ได้อยู่ด้วย ผู้เป็นแม่ก็ทำอะไรไม่เป็น 

         "ฉันคิดดีแล้วค่ะ" การกลับมาของเธอในครั้งนี้เถียนเมิ่งต้องการแก้ไขทุกอย่าง และเธอต้องมีเงินที่จะเลี้ยงดูเด็กทั้งสามคนให้ได้ ถ้ายังอยู่รวมกันหากจะให้ลูกของเธอเรียนบางทีก็สงสารหลานสาว เพราะหลานชายได้ดีกว่าทุกอย่าง และเถียนเมิ่งรู้ดีว่าเพียงเธอเอ่ยปากทุกคนจะให้ลูกของเธอเรียนแน่นอน 

         "เฮ้อ ได้ พรุ่งนี้พ่อฉินหลันไปตามหัวหน้าคอมมูนมาด้วยก็แล้วกัน" พ่อฉินบอกลูกชายคนโต การแยกบ้านในยุคสมัยนี้ส่วนมากจะต้องมีสัญญา 

         "ครับ" เถียนเมิ่งพาลูกชายไปอาบน้ำหลังกินข้าวมื้อเย็นเสร็จแล้ว เด็กทั้งสามมีชุดใส่หลายชุดต่างจากหลานสาว คงเป็นเพราะพ่อของพวกเขามีเงินเดือนและเถียนเมิ่งฟุ่มเฟือย 

         "แม่" ฉินชุนหยางกระตุกแขนเสื้อผู้เป็นแม่ "ทำไมพวกเราต้องแยกบ้านกันครับ ผมไม่อยากเป็นเหมือนเซี่ยลู่ที่พ่อกับแม่ของเธอแยกบ้านกัน" 

         "ชุนหยางจ๊ะ นั่นไม่ใช่การแยกบ้าน ที่พวกเราแยกบ้านกันเมื่อโตขึ้นลูกจะรู้เอง" เถียนเมิ่งยิ้มเล็กน้อย

         "และอย่าได้ไปล้อสหายเพราะสหายจะเสียใจ" 

         "ครับ" 

         โชคดีที่เด็กพวกนี้ส่วนมากจะไม่ค่อยได้อยู่กับเธอจึงมีนิสัยที่ต่างกัน ฉินชุนหลงอาบน้ำเสร็จเป็นคนแรกเขาเช็ดตัวเสร็จยื่นให้น้องชายคนเล็กที่รอเช็ดตัวต่อก่อนใส่เสื้อผ้า 

         ที่บ้านไม่ได้มีเงินมากมายเงินเดือนของสามีต้องใช้จ่ายค่าอาหารที่แบ่งให้หลานสาวทำ และเถียนเมิ่งยังเก็บไว้ อะไรใช้ด้วยกันได้ก็ใช้ไปก่อน ส่งลูกชายเข้าห้องนอนเสร็จเถียนเมิ่งได้เวลาอาบน้ำ ในตอนที่อาบมีน้ำในโอ่งอยู่แล้ว แต่พอเด็ก ๆ อาบน้ำหมดเธอต้องไปอาบน้ำที่แม่น้ำพร้อมคนอื่น ๆ 

         "โอ้! ฉันต้องตาฝาดแน่ ๆ สะใภ้สามฉินมาอาบน้ำที่แม่น้ำ!" 

         "นั่นสิ" 

         "หล่อนผีเข้าอย่างนั้นหรือ! ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมาอาบน้ำที่นี่ เป็นคุณนายที่ต้องให้คนอื่นแบกน้ำไปให้" 

         คนในหมู่บ้านเกินครึ่งที่ไม่ชอบเถียนเมิ่งแต่ว่าเธอไม่ได้สนใจ ผู้หญิงบ้านฉินอาบน้ำที่ไหนเธอก็ไปอาบด้วย แม้ว่าจะแปลกใจแต่ไม่มีใครไล่เธอออกจากลุ่ม 

         "คงจะผีเข้าจริง ๆ หล่อนขอแยกบ้าน" 

         "ห๊าา!"

         เท่านั้นคำพูดขอแยกบ้านของเถียนเมิ่งถูกพูดถึงไปทั่วหมู่บ้าน บางคำพูดถูกบิดเบือนความเป็นจริง เช่น สะใภ้สามฉินอาละวาดบังคับแยกบ้าน สะใภ้สามขี้เกียจพ่อสามีแยกบ้านให้ และมีเรื่องอื่นอีกมากมาย และความจริงมีเพียงไม่กี่ส่วนเท่านั้น