Semua Bab ย้อนเวลามาเป็นภรรยาจอมขี้เกียจของทหารในยุค70: Bab 1 - Bab 10

เชื่อในเรื่องอดีตชาติและสิ่งที่ก่อเอาไว้กันหรือไม่ หากเป็นเมื่อก่อนหญิงสาวคงไม่เชื่อในเเรื่องบาปกรรม แต่ว่าเวลาผ่านไปเธอกลับรับรู้ว่า สิ่งที่เธอทำนั้นเป็นสิ่งไม่ดี และมันทำให้ต้องรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต แม้จะตายและเกิดใหม่ความทรงจำที่ทำผิดพลาดก็ตามหลอกหลอนไม่สิ้นสุด ถูกแล้วเธอตายแล้ว! เถียนเมิ่งเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐบาลด้านเกษตรกรรม เธอสามารถจดจำเรื่องราวในอดีตชาติของตนเองได้ ชาติก่อนเธอเป็นคนช่วงปี 70 ที่เสียชีวิตเพราะความขี้เกียจของตนเอง ก่อนจะรู้สึกตัวในตอนที่เกิดใหม่ในท้องมารดา ท้องมารดาที่หมายความว่าท้องแม่จริง ๆ เพราะเธอต้องทนอยู่ในท้องเป็นเวลาหลายเดือนกว่าจะออกสู่โลกภายนอกอีกครั้ง และช่วงนี้ทำให้เธอรู้ซึ้งถึงความหมายของชีวิต และได้รู้ตัวว่าที่ผ่านมาตัวเองทำตัวเหลวไหลแค่ไหน และทำให้เธอรู้สึกผิดตลอดมา ถึงแม้จะมีอดีตชาติเดิมคอยตามหลอกหลอน เถียนเมิ่งยังทำหน้าที่ใหม่ของเธอได้ดีและทำดีกว่าชาติที่แล้วเป็นอย่างมาก อาจเพราะเธอไม่อยากทำผิดพลาดอีกครั้ง พ่อและแม่ของเธอในชาตินี้เป็นคนมีฐานะหลังเสียชีวิตทิ้งมรดกเอาไว้มากมาย ถึงจะมีเงินแต่เธอก็สามารถสอบเป็นเจ้า

หลังหัวหน้าคอมมูนส่งสัญญาแยกบ้านให้ เถียนเมิ่งขอพ่อแม่สามีในการสร้างบ้านหลังใหม่ในที่ดินของบ้านฉิน มันมีพื้นที่เหลือด้านหลัง และเธอรู้ดีว่ามันเป็นการเอาเปรียบอีกสองบ้านที่เหลือ แต่เถียนเมิ่งได้ยื่นข้อเสนอ "ฉันจะให้เงินบ้านใหญ่ บ้านรองบ้านละหนึ่งรอยหยวน แลกกับที่ดินที่เหลืออยู่ หรือจะให้ฉันไปซื้อที่ดินคนอื่น แบบนั้นถ้าพวกเขาต้องการที่ดินคืนฉันคงต้องขาดทุนแน่ ๆ" เพราะยังไม่มีการค้าเสรี เถียนเมิ่งจึงเลือกที่ดินของบ้านฉินในการสร้างบ้านใหม่ อีกทั้งคนบ้านฉินจะได้ไม่ต้องไปแอบดูบ้านของเธอหากย้ายออกไปเพียงเพราะห่วงหลานชาย "จริง ๆ แล้วที่ดินข้างบ้านน้องชายสามเป็นคนซื้อ ถ้าน้องสะใภ้ต้องการสร้างบ้านพวกเราก็ไม่ได้ว่าอะไร" พี่ชายใหญ่ฉินออกความเห็น "แต่ว่าการสร้างบ้านมันไม่ได้ใช้เงินน้อยเธอมีเงินหรือ" "มีค่ะ" "เจ้ารองว่าอย่างไร" พ่อฉินถามลูกชายอีกคน ถ้าน้องชายได้ที่ดินไปแล้วพี่ชายที่เหลือต้องตัดสินใจ ลูกชายคนโตไม่เท่าไหร่เพราะจะต้องดูแลพ่อแม่ ลูกชายคนรองนี่สิ "เหมือนที่พี่ใหญ่บอก ที่ดินเป็นน้องชายสามที่ซื้อเดิมทีเขาตั้งใจจะสร้างบ้

ปลาที่บ้านยังเยอะอยู่เถียนเมิ่งจึงหาสมุนไพรในป่าออกไปปลูกที่บ้าน คนในหมู่บ้านส่วนมากไม่มีเงินการไปหาหมอเป็นเรื่องยาก เถียนเมิ่งต้องการหาสมุนไพรเพื่อมีใครต้องการหรือไม่ก็สามารถนำไปทำอาหารได้ อย่างเช่นขิง ข่า ที่มีฤทธิ์ร้อนเหมาะสำหรับทำอาหารในตอนเป็นหวัด เดินหาของป่าด้วยความอยากรู้อยากเห็นหลายชั่วโมง ในที่สุดเถียนเมิ่งก็เดินออกจากป่าเพื่อกลับบ้าน จะได้คิดเมนูอาหารให้ลูกชายได้กิน "แหม่ ๆ ได้ยินว่าพี่สะใภ้ได้ของดีกลับบ้านหลายวันแล้ว ฉันเป็นน้องสะใภ้ของพี่ควรที่จะได้รับมัน" จางเป้ยเป่ยสะใภ้ใหญ่บ้านเถียนเดินปรี่เข้าหาพี่สาวของสามีด้วยความโลภ หลายคนในหมู่บ้านที่ไม่ได้ไปทำงาน เห็นว่าเถียนเมิ่งสะใภ้สามบ้านฉินเข้าป่าและได้ของดีกลับมาที่บ้านทุกวัน จางเป้ยเป่ยได้ยินเช่นนั้นจึงมาดักรอหน้าชายป่าเพื่อจะเอาของ และหล่อนเคยได้รับของจากเถียนเมิ่งมาตลอดไม่คิดว่าคราวนี้พอเดินเข้าใกล้กลับถูกผละออก "เธอคิดจะทำอะไรสะใภ้ใหญ่เถียน" เถียนเมิ่งมองด้วยความไม่ชอบใจ เพราะแต่ก่อนมองว่าเป็นน้องสะใภ้ถึงได้ยอมแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว "อยากได้ก็เข้าไปเก็บเอาในป่า เก็บไม่ได

ผักที่ปลูกส่วนมากเป็นที่มีระยะเวลาเก็บเกี่ยวไม่นาน วันนี้เถียนเมิ่งพาหลานสาวเก็บมาล้างและตากแดด เธอจะดองผักไว้กินในช่วงหิมะตก แต่มีผักดองบางส่วนที่ดองเอาไว้แล้ว ปลาที่หามาหลายวันถูกผ่าคว้านท้องทำความสะอาดและตากแดด ในชนบทแบบนี้ไม่มีบ้านไหนมีตู้เย็นเพราะราคาเแพงและไฟฟ้ายังเข้าไม่ถึง เถียนเมิ่งยังไม่ได้เตรียมของสำหรับฤดูหนาวหลายอย่างหลังจากนี้คงต้องเตรียมตัวแล้ว 'อาสาม!' เสียงตะโกนอย่างดีใจดังขึ้นหน้าบ้าน เถียนเมิ่งวางมือจากไหดองผักชะโงกหน้าออกไปยังด้านหน้า เมื่อครู่เป็นฉินหลันที่เอ่ยเรียกและอาสามมีเพียงคนเดียว นั่นก็คือสามีของเธอ และใช่ เป็นฉินซ่งหลงสามีของเธอจริง ๆ ฉินซ่งหลงได้รับจดหมายจากทางบ้านถึงเรื่องที่ภรรยาขอแยกบ้าน และกล่าวอ้างถึงลูกชายทั้งสามในอนาคตเมื่อโตขึ้นจึงให้แยกบ้าน ก่อนหน้านั้นเขาติดภารกิจสำคัญปลีกตัวออกมาไม่ได้ ที่สำคัญหากเขากลับมาก่อนเดือนธันวาคมคงไม่ได้กลับบ้านช่วงปีใหม่ "อาสะใภ้สามคะ! อาสามกลับมาแล้วค่ะ ตอนนี้เข้าไปเก็บของในห้องอาสะใภ้สามจะเข้าไปดูไหมคะ ฉันจะทำผักดองแทนเองค่ะ" ฉินหลันเดินมาหาด้วยความตื่นเต้นเพราะอาสาม

อาหารมื้อเช้าทุกคนได้รองท้องมาไม่มาก เพราะเถียนเมิ่งกลัวว่าจะไม่ทัน ก่อนจะไปซื้อของกลับบ้านจึงแวะเข้าร้านอาหารของรัฐที่ส่วนมากจะเป็นพนักงานในร้านต่าง ๆ มาซื้อ เนื่องจากต้องใช้คูปองและแน่นอนว่าเถียนเมิ่งเพิ่งได้รับมาจากสามี "อาสะใภ้สามคะจะดีหรือ" ฉินหลันลังเลเมื่อได้รับคูปองและเงินสองเฟินในการซื้ออาหารรับประทาน คิดว่าซาลาเปาข้างนอกลูกเดียวคงอิ่มแล้ว "ดีสิ ฉินหลันกว่าพวกเราจะกลับไปถึงหมู่บ้าน ถ้าโชคร้ายไม่ทันรถแทรกเตอร์ต้องเดินเท้า" ถึงคนขับจะบอกเวลากลับอีกสองชั่วโมงข้างหน้า แต่เถียนเมิ่งไม่รู้ว่าจะทันหรือไม่ "ค่ะ" ฉินหลัน และฉินเจียหนิงแทบร้องไห้เมื่อได้รับประทานข้าวขาวที่นาน ๆ ถึงจะได้กิน ข้าวขาวเป็นข้าวที่มีราคาและที่หมู่บ้านไม่นิยม ส่วนมากจะขายให้สหกรณ์หรือไม่เก็บไว้กินช่วงเทศกาลต่าง ๆ อย่างเช่นเทศกาลปีใหม่ที่จะมาถึง นั่งรับประทานอาหารยี่สิบนาที สามคนอาสะใภ้หลานสามีเดินออกมาจากร้าน ดิ่งตรงไปยังห้างสรรพสินค้าที่ขายอาหารต่าง ๆ รวมถึงของใช้สำคัญ "เดี๋ยวอาจะซื้อของแถวนี้ พวกเราไปซื้อของที่แม่ให้ซื้อเถอะ" เถียนเมิ่งบอกหลานสาว “ค