ตอนที่ 6 ตัวปัญหา

โรงพยาบาล...

“เป็นไงบ้างมึง” พิจิกและรรรถามขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อติณเริ่มรู้สึกตัว

“ยังปวดท้องอยู่นิดหน่อย” ติณตอบแต่ใดวงตาเหม่อลอย “ถ้าไม่ได้พวกมึงกูคงไม่รอด”

“อย่าคิดมากสิ ตอนนี้มึงกับลูกปลอดภัยแล้วนะ” รรรพยายามปลอบใจ

“พวกมึงเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” ติณยังคงเป็นห่วง

“ไม่ต้องห่วงพวกกู ตอนนี้ห่วงตัวเองก่อน นอนพักได้แล้วมึงจะได้หายไว ๆ” พิจิกดุ

“มึงตอบกูมาก่อน” ติณเริ่มดื้อใส่

“เราสองคนเคลียร์กันแล้ว ทุกอย่างโอเคแล้ว มึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยววันนี้กูสองคนจะนอนเฝ้ามึงที่นี่เอง” รรรพูดให้ติณได้รู้สึกผ่อนคลาย และหันไปดุใส่พิจิก “เรื่องแค่นี้มึงก็ไม่เห็นต้องดุมันเลย” พิจิกเตรียมจะอ้าปากเถียง “ไม่ต้องเถียงด้วย” พิจิกจึงได้แต่เงียบไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ไอ้จิกกลายเป็นหมาหงอยเลย” ติณแซว ก่อนจะหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย

คาเฟ่ในโรงพยาบาล...

ด้วยความที่ไม่อยากกวนคนป่วย พวกเขาจึงย้ายตัวเองลงมานั่งกินกาแฟ และหาอะไรรองท้อง

“มึงทำกูเสียการปกครองไอ้ติณหมด” พิจิกว่าเสียงอ่อย

“เสียการปกครองอะไรของมึง” รรรยังคงไม่รู้ตัว

“ก็มึงดุกูต่อหน้ามัน...” พิจิกเสียงอ่อย

“ไร้สาระน่ามึง” รรรไม่สนใจดูดกาแฟ กินเค้กต่อ ปล่อยพิจิกนั่งหน้างอต่อไป

“วันนี้มึงกลับไปนอนห้องก็ได้นะ เดี๋ยวกูเฝ้าเอง”

“นอนนี่แหละ กูไม่อยากกลับไปนอนคนเดียว เสื้อผ้าทำงานก็เตรียมมาแล้ว” รรรดูดกาแฟ “หรือมึงไม่อยากให้กูอยู่เป็นก้าง”

“ก้างเหี้ยไรล่ะ กูแค่อยากให้มึงนอนสบาย ๆ ไปทำงานจะได้ไม่เพลีย เฝ้าไข้พยาบาลเข้าออกทั้งคืนหลับ ๆ ตื่น ๆ มึงจะไปทำงานไม่ไหว...กูห่วง” พิจิกจริงจัง จนรรรต้องก้มหน้ากินเค้กแก้เขิน

“ไม่เป็นไรหรอก สบายมาก” พูดไปก็เขี่ยเค้กไป

“จะกินมั้ยน่ะเค้ก เขี่ยเล่นจนเละหมดแล้ว” พิจิกแซว

“ยุ่งน่า” รรรแกล้งดุแก้เขิน

“ไอ้ธูป” พิจิกจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ พอ ๆ กับเขา กำลังเดินผ่านคาเฟ่ ตรงไปยังประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล “มันมาทำอะไรที่นี่”

“คนนี้เหรอที่เป็น...”

“อืม...มันนี่แหละตัวก่อเรื่อง” พิจิกลุกขึ้นจะเดินออกไป แต่รรรคว้าข้อมือไว้ทัน

“มึงจะไปไหน”

“จะไปดูว่ามันมาทำอะไร”

“นั่งลงเดี๋ยวนี้เลย” พิจิกยังฝืนแรงฉุดที่รรรดึงลงมาให้นั่ง “กูบอกให้มึงนั่งลงไง จากที่มันไม่รู้เรื่องไอ้ติณ ความจะมาแตกก็เพราะไอ้ความใจร้อนของมึงนี่แหละ” รรรออกแรงดึงพิจิกอีกครั้ง “กูบอกให้นั่งลงไง”

ครั้งนี้พิจิกยอมนั่งตามที่รรรสั่ง เพราะรรรเริ่มเสียงแข็งจนทำให้เขารู้สึกตัว “มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ และอีกอย่างหนึ่งเราแจ้งทางโรงพยาบาลไว้แล้วไง ถึงมันมาตามหาทางโรงพยาบาลเขาก็บอกข้อมูลมันไม่ได้” พิจิกเริ่มใจเย็นลงรรรจึงยอมปล่อยมือ “ถ้ามึงออกไปเจอมันสิได้กลายเป็นเรื่องแน่ ดูท่าทีมันไปก่อน”

สักพักธูปก็เดินผ่านคาเฟ่ และออกจากโรงพยาบาลไป ทั้งสองคนจึงเดินไปถามตรงประชาสัมพันธ์

“ขอโทษนะครับ เมื่อกี้เหมือนจะมีคนมาหาคนไข้ชื่อติณหรือเปล่าครับ” รรรเป็นคนถาม และคอยจับมือเรียกสติพิจิกไว้ เขาไม่ไว้ใจความใจร้อน โผงผางของมัน

“ใช่ค่ะ เขามาถามหาคนไข้ชื่อติณ แต่ทางโรงพยาบาลแจ้งไปว่าไม่มีตามที่ญาติคนไข้แจ้งไว้ค่ะ” ประชาสัมพันธ์ตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ขอบคุณมากนะครับ” รรรค้อมหัวขอบคุณ ก่อนจะพาพิจิกเดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังห้องที่ติณอยู่

“ทำไมมันถึงรู้ว่าติณอยู่โรงพยาบาล” พิจิกยังคงสงสัย

“พักเรื่องนี้ไว้ก่อน เดี๋ยวติณมันรู้มันจะไม่สบายใจ”

พวกเขาเข้าไปในห้องพอดีกับติณกำลังนั่งกินข้าวที่โรงพยาบาลเอามาเสิร์ฟพอดี

“ทำไมกินนิดเดียวเอง” รรรเข้าไปดู “เดี๋ยวหาอะไรมาให้กินเพิ่มดีกว่า ฝืนหน่อยนะติณเพื่อตัวเองและก็เพื่อลูกด้วย” รรรรีบเดินไปคว้าถุงในมือพิจิก “กินนมนะ” รรรจัดการเจาะขวดนมยื่นให้ติณ ติณก็ฝืนใจรับมาดูด เพราะเกรงใจรรร ที่ดูแลเขาเป็นอย่างดี

เสียงโทรศัพท์ของพิจิกดังขึ้น...

พิจิกเดินออกไปนอกห้อง เมื่อเห็นเป็นชื่อมีนน้องชายของเขา “ได้เรื่องมั้ย”

“ไอ้ธูปมันไปที่คอนโดเมื่อวาน” มีนรายงาน “พนักงานบอกว่ามันพยายามโทรขึ้นห้องพี่ติณ ตอนส่งพี่ติณขึ้นรถพยาบาลมันก็อยู่ตรงล็อบบี้ ผมเช็กกล้องวงจรปิดแล้ว”

“ยังไงช่วงที่พวกกูอยู่โรงพยาบาลมึงคอยดูมันให้กูด้วย”

“โอเคครับเฮีย”

“มีงานด่วนหรือเปล่า” ติณถามเมื่อพิจิกผลักประตูห้องเข้ามา

“ไม่มีอะไรหรอก ไอ้มีนมันโทรมาชวนไปกินเหล้า”

“มึงไปก็ได้นะ เดี๋ยวกูดูแลติณเอง”

“ไม่เอา...ขี้เกียจ อยู่ที่นี่ด้วยกันนี่แหละ”

“มึงก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวมานอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า” พูดกับรรรจบ ก็หันมาที่ติณ “มึงด้วยนอนได้แล้ว” พิจิกช่วยปรับเตียงลง จัดการห่มผ้าให้เรียบร้อย ติณก็หลับไปอย่างง่ายดายน่าจะเพราะฤทธิ์ยาที่เพิ่งกินเข้าไป

พิจิกได้แต่นั่งหน้าเครียดอยู่ตรงโซฟา จนรรรอาบน้ำเสร็จออกมายังไม่รู้สึกตัว รรรจึงลงมานั่งข้าง ๆ

“มีอะไรหรือเปล่า กูเห็นมึงเครียดตั้งแต่มีนโทรมาแล้ว”

“ไปคุยกันข้างนอก” ว่าแล้วพิจิกก็ลุกนำออกไปนอกห้อง

“มีเรื่องอะไรมึง ถึงต้องออกมาคุยกันตรงนี้”

“ไอ้ธูปมันมาหาติณที่คอนโดเมื่อวาน แต่มันขึ้นไปไม่ได้ แล้วตอนที่ไอ้ติณขึ้นรถพยาบาลมันก็อยู่ตรงล็อบบี้”

“ใจเย็นก่อนมึง อย่างน้อยตอนนี้มันก็เข้าถึงตัวติณไม่ได้” รรรจับมือ และลูบแขนไปมาให้พิจิกใจเย็นลง “ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้กับไอ้ติณ เดี๋ยวมันจะเครียดกันไปใหญ่”

“พรุ่งนี้มึงต้องไปทำงานเองแล้วนะ กูต้องเฝ้าไอ้ติณ กูไม่ไว้ใจ” พิจิกยังคงเป็นห่วงรรร

“เออ...กูก็จะไปเองอยู่แล้ว มึงอยู่เฝ้าไอ้ติณไป กูเลิกงานแล้วจะรีบกลับมาช่วยมึง ช่วงระหว่างวันมึงก็ให้มีนมาช่วยเปลี่ยน”

เข้ามาในห้องได้รรรก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา “มึงไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้มานอน”

“ขอกูนอนกอดนะ” พูดจบเขาก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไป