ตอนที่ 5 [แค่]ทดลองอยู่

คอนโดรรร...

“กูบอกให้จ้างรถมาย้ายออกให้หมดทีเดียวก็ไม่เชื่อ” พิจิกบ่น

“ขอกูไป ๆ มา ๆ เถอะนะ กูยังไม่ชิน และอีกอย่าง...มึงกับกูมันเหมือนทดลองอยู่ ถ้าเกิดมันไม่ใช่ หรือมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทางของเรา กูก็ยังมีที่ของกู” รรรพูดไป มือก็เก็บเสื้อผ้า และของใช้จำเป็นใส่กระเป๋า

“แต่กูจริงจังกับมึง...”

“กูรู้ กูเองก็จริงจัง แต่มันก็ไม่มีอะไรแน่นอนไงมึง มันเพิ่งเริ่มต้นเองนะ” รรรยิ้มบาง ๆ ส่งสายตาขอให้พิจิกเข้าใจ

“เฮ้อ...” พิจิกได้แต่ยืนถอนหายใจ

“แต่ถ้ามึงไม่โอเค กูอยู่ที่นี่เหมือนเดิมก็ได้นะ” รรรทำหน้าทะเล้นใส่

“ไม่ต้องเลยมึง...เก็บเสร็จแล้วใช่ไหม” พิจิกดึงกระเป๋าจากมือรรรมาเป็นคนถือให้เอง “ปะ...ไปห้องหอของเรา...” ...อึก... “มึงทุบกูทำไมเนี่ย...เขินรุนแรงฉิบหาย” เขาบ่นงึมงำ

“ปากดีนะมึง” รรรเองก็ทำเป็นทุบหลังพิจิกแก้เขิน

ระหว่างทางกลับคอนโดพิจิก...

เสียงโทรศัพท์ของพิจิกดังขึ้น เขากดต่อเข้าบลูทูธของรถ

“ไอ้จิก...กูปวดท้อง”

“มึงรอกูแป๊บหนึ่ง กูจะถึงแล้ว มึงอย่าวางสายนะ”

“โอ๊ย...” เสียงติณร้องด้วยความเจ็บปวด

“มึงใจเย็น ๆ หายใจลึก พวกกูกำลังจะถึงแล้ว” บอกให้ติณใจเย็นแต่ตัวเองสติแทบแตก ทำอะไรไม่ถูก

รรรเอื้อมมือมาจับมือข้างที่ว่าง บีบมือพิจิกไว้แน่น “มึงด้วยหายใจลึก ๆ ใจเย็น ๆ หรือเปลี่ยนให้กูขับแทน”

“ไม่เป็นไรมึง แค่นี้กูก็โอเคขึ้นเยอะแล้ว” พิจิกก้มมองมือรรรที่กำลังกุมมือเขาอยู่ มันช่วยให้เขาใจเย็นลง และดึงสติกลับมา

ห้องติณ...

“ไอ้ติณ...” เปิดห้องได้พิจิกรีบตะโกนเรียกหาติณด้วยความเป็นห่วง สภาพที่เห็นคือติณนอนอยู่บนพื้นหน้าห้องนอน นอนตัวงอด้วยความเจ็บปวด มีเลือดไหลออกมาเป็นทาง

“ทำไมมึงเป็นแบบนี้” พิจิกตกใจสติหลุดแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้

“ไอ้จิก...เรียกรถพยาบาลดีกว่ามึง...มึงอยู่กับมันก่อน เดี๋ยวกูจัดการเอง” รรรเห็นท่าไม่ดี ถ้าให้ไปส่งกันเองกลัวจะมีผลต่อร่างกายติณ เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

พิจิกได้แต่นั่งอยู่ข้าง ๆ ประคองมันขึ้นมากอดไว้แนบอก

“กูจะลงไปรอรถข้างล่างนะ มึงตั้งสติดี ๆ ดูมันไว้เข้าใจมั้ย”

โชคดีที่โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากคอนโดมากจึงใช้เวลาประมาณ 10 นาทีรถพยาบาลก็มาถึง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

“ผมจะขับรถตามไปนะครับ ผมฝากคนเจ็บด้วย” รถพยาบาลออกนำไปเรียบร้อย แต่เขาต้องกลับมาดูพิจิกที่ตอนนี้เหมือนกำลังช็อกอยู่

“ไปเร็วมึง กูขับเอง เอากุญแจรถมา”

หน้าห้องฉุกเฉิน...

พวกเขานั่งรอสักพัก คุณหมอที่ดูแลติณก็ออกมา

“ญาติคุณติณอยู่ไหมคะ” เสียงพยาบาลที่เดินออกมาพร้อมคุณหมอถามขึ้น

“ผมสองคนครับ” รรรรีบลุกขึ้นหาคุณหมอ “เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ”

“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ คนไข้ลื่นล้มก้นกระแทกพื้น ต่อไปต้องระวังให้มากกว่านี้นะครับ เพราะถ้าเกิดอีกครั้งหนึ่งเสี่ยงต่อการเสียเด็กในท้องไปได้นะครับ เพราะผู้ชายท้องโดยปกติแล้วร่างกายจะอ่อนแอกว่าผู้หญิงท้องมาก เสี่ยงแท้งมาก ๆ รอบนี้ยังโชคดีที่เด็กเขายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อครับ” คุณหมอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“แต่ยังไงคืนนี้หมอขอดูอาการในห้องไอซียูคืนหนึ่งนะครับ ถ้าไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อน พรุ่งนี้ย้ายไปอยู่ห้องธรรมดาได้ครับ...หมอขอตัวนะครับ”

“โอเคขึ้นหรือยังมึง” รรรหันไปถามพิจิกด้วยความเป็นห่วง

“โอเคแล้ว...ขอบคุณนะมึงที่มาอยู่ข้างกูทันเวลาพอดี ไม่อย่างนั้นกูแย่แน่ ๆ”

“เออ...วันนี้เรากลับกันก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาเฝ้ามันกัน”

คอนโดพิจิก...

“มึงไปอาบน้ำก่อนไป เสื้อผ้ามึงเปื้อนเลือดด้วย” พิจิกเพิ่งจะรู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองสภาพดูไม่ได้

อาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นรรรนั่งจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ มันทำให้เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที

“ขอบคุณนะมึง” เขาเดินเข้ามากอดเอวรรรจากทางด้านหลัง หน้าซุกซอกคอ

“อะไรของมึงอีก” รรรทำเป็นดุแก้เขิน

“ขอบคุณที่มึงยอมมาอยู่กับกู มาใช้ชีวิตร่วมกันกับกู” เขากระซิบข้างหู

“กูจะไปอาบน้ำแล้ว ปล่อยกู” พิจิกยังไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ เขายิ่งรัดตัวรรรไว้แน่นกว่าเดิม “ปล่อยกูก่อนมึง ตัวกูสกปรก” รรรต้องเป็นคนแกะมือพิจิกออกเอง เพราะเจ้าตัวไม่ยอม “แล้วมึงก็หาข้าวให้กูกินด้วย กูหิวมาก ออกมาให้กูได้กินนะมึง ไม่งั้นมึงเจอฤทธิ์คนโมโหหิวแน่”

“ครับผม...” พิจิกทะเล้นใส่

“แล้ววันเสาร์ที่แสนจะยุ่งเหยิงก็ได้ผ่านไป...เฮ้อ...” รรรทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาพร้อมกับถอนหายใจ

“ถ้าวันนี้ไม่มีมึงกูต้องแย่แน่ ๆ” พิจิกทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ

“แล้วจะเป็นยังไงต่อไปวะ”

“กูไม่รู้ว่ะ...กูคิดแค่ว่าช่วยมันไปก่อน สงสารมัน” พิจิกนอนตะแคงหันหน้ามาทางรรร “เป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ มึงจะโอเคมั้ยรรร...อย่างน้อยก็ดูแลจนมันคลอด”

“แล้วทำไมกูจะต้องไม่โอเค” รรรทำหน้าฉงน

“ก็มึงกับกูสถานะตอนนี้มันเปลี่ยนแล้วไง”

“มึงกับกูตอนนี้แค่ทดลองอยู่ด้วยกัน โอเคก็อยู่ต่อ ไม่โอเคก็แยกย้าย”

“ทำไมมึงห้วนจังวะ” พิจิกเริ่มน้อยใจ

“หรือไม่จริง...แล้วอีกอย่างพอวันนี้กูเห็นสภาพพวกมึงสองคน กูก็อดสงสารเด็กในท้องไม่ได้ว่ะ มึงแม่งสติแตกอย่างเดียว”

“ก็กูตกใจ...ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอแบบนี้นี่หว่า”

“กูก็ไม่เคยไหม...โตจนจะเป็นพ่อคนอยู่แล้วนะมึง”

“ไม่ใช่ลูกกู” พิจิกเสียงแข็งขึ้นมาทันที

“เออ ๆ” รรรพูดปัดอย่างรำคาญ

“ให้เด็กเป็นลูกบุญธรรมเรานะ” พิจิกเสนอ

“หนทางยังอีกไกลทั้งเรื่องมึงกับกู และก็มัน...อย่าเพิ่งรีบคิดให้ปวดหัว แต่ตอนนี้กูง่วงมาก รีบนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลแต่เช้า” ว่าแล้วรรรก็พลิกตัวนอนตะแคงหันหลังด้วยความเคยชิน

“นอนดี ๆ” พิจิกจึงรวบเอวรรร ดึงเข้ามากอด