วันดับนางริษยา เล่ม 1 - 5. ฝันซ้อนฝัน 1/1           

แสงตะวันยามเช้าสาดแสงอาบรัศมีเล็ดลอดเข้ามายังหน้าต่างบานกว้างที่เปิดรับลมโชยอยู่ตลอดเวลา

นรีกุลกระพือขนตางอนยาวหนาอย่างเชื่องช้า มือเรียวของหญิงสาวควานหาสามีทว่าเธอกลับพบแค่เพียงความว่างเปล่า

หัวใจของนรีกุลหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม ความเย็นวาบแทรกไปทั่วทุกอณูของร่างกายราวกับว่าชายหนุ่มกำลังจะทอดทิ้งหล่อนแล้วจากไป

นรีกุลผุดลุกขี้นเป็นเวลาเดียวกันกับเสียงของโทรศัทพ์สมาร์ทโฟนของเธอดังขึ้น

ปลายสายเป็นเบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคยของผู้เป็นสามี นรีกุลถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอกโล่งใจ

“ค่ะวีร์” นรีกุลกล่าวเป็นคำแรกทันทีที่รับโทรศัพท์เขา

“โทษทีนุ่นพอดีผมลืมไปว่าผมมีนัดคุยงานกับลูกค้าวันนี้ ผมออกมาแล้ว นุ่นอยู่ที่บ้านไปก่อนนะ” นัฐธวีร์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนเบาคล้ายกับคนกำลังทำผิด

“วีร์คะ ไม่เป็นไรค่ะ นุ่นเข้าใจ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“คุณจะกลับมาเย็นนี้ใช่ไหมคะ” นรีกุลกล่าวด้วยน้ำเสียงหวานใสพลางรอฟังคำตอบของสามีอย่างตื่นเต้น

“ไม่น่าจะทันวันนี้นะนุ่น”นัฐธวีร์กล่าวพลางเหลือบมองตารางแผนงานในคอมพิวเตอร์ของเขา

ดวงตาของนรีกุลจับจ้องมองไปยังนาฬิกาเรือนโบราณ ขนาดใหญ่ คราบไรฝุ่นเกาะนาฬิกาเรือนโบราณที่ประดับฝาผนังลายสวย หน้าปัดนาฬิกาบรรจบกันบ่งบอกเวลาสิบเอ็ดโมงพอดิบพอดี

“ปิ๊งป่อง”  เสียงกริ่งดังขึ้นหน้าคฤหาสน์มอนอฟอยด์อีกครั้ง หญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่าเวลานี้เสียงของออดหน้าคฤหาสน์ช่างดังวังเวงเสียเหลือเกิน

“แล้ววีร์จะกลับวันไหนคะ” นรีกุลเอ่ยถามสามีเสียงสั่นเครือคล้ายจะร้องไห้

“เดี๋ยววีร์กลับไป น่าจะพรุ่งนี้ แถวนี้ไม่มีสัญญาณ…แค่นี้ก่อนนะนุ่น” นัฐธวีร์กล่าวตัดบทพลางวางสายภรรยาของเขาลงเสียดื้อ ๆ

แสงแดดจัดแผดเผาผิวบอบบางของหญิงสาว นรีกุลจึงดึงผ้าม่านสีม่วงขิบดิ้นทองยาวระย้าลงเพื่อบดบังแสงสุริยา

กลิ่นหอมอ่อนจางของบางสิ่งปะทะกับจมูกโด่งของนรีกุลอย่างจัง หญิงสาวล้มตัวลงนอนหลับไป

ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าของหญิงสาวเวลานี้กลายเป็นกลุ่ม ควันหมอกจาง ๆ ขึ้นโขมงตรงเบื้องหน้าของคฤหาสน์มอนอฟอยด์

ท่ามกลางเปลวฝุ่นขมุกขมัวที่บดบังดวงตาคู่กลมโตของหญิงสาวนั้น

นรีกุลเหลือบไปเห็นเงาดำทะมึนสีดำละม้ายคล้าย

มือของใครบางคนมากดออดหน้าคฤหาสน์เรือนหอของเธอ

“เข้ามาซิคะนุ่นไม่ได้ล็อกบ้านไว้ค่ะ” นรีกุลกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานสดใสร่าเริงเช่นเคย

ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากผู้มาเยือนนรีกุลเงี่ยหูฟังอีกครั้งจึงได้รู้สึกว่าตนเองหูฝาดไป

คิ้วเรียวเข้มของหญิงสาวขมวดมุ่นเป็นปมใหญ่ราวกับเชือกป่านท่าพันกันร้อยรัดจนแน่นเสียยากจะดึงออก

นรีกุลอดรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาไม่ได้เมือเวลานี้หญิงสาวรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลบางอย่าง

“ทำไมวีร์ยังไม่เข้ามานะ” นรีกุลเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“อ๋อ ลืมไปเลยว่าวีร์กลับมาไม่ทัน” นรีกุลกล่าวขึ้นอย่างเศร้าสร้อย

ร่างอรชรลุกขึ้นจากเก้าอี้ทรงสูงสไตล์ยุโรปหญิงสาวรวบ ชายกระโปรงที่ยาวรุ่ยร่ายเล็กน้อยพลางหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

นรีกุลที่มองเห็นการกระทำของหญิงสาวที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับเธออดรู้สึกตระหนกกว่าเดิมไม่ได้

“ทำไมมีเราสองคนล่ะ กรี๊ดๆ” นรีกุลหวีดร้องลั่นราวกับคนเสียสติ

ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างขึ้นเมื่อภาพที่ปรากฎเด่นชัดในความฝันของเธอน่าหวาดกลัวเสียจนเธออยากจะตื่นขึ้น นรีกุลตัดสินใจหยิกตัวเองอย่างแรงหมายจะให้ตนเองตื่นขึ้นมา

“กริ๊ง” เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้น นรีกุลจึงหยุดเดินในทันที

 หญิงสาวเดินเข้าไปหาโทรศัพท์แล้วฉวยคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมามองเบอร์โทรปลายสายที่ต่อเข้ามาหาเธอ

นรีกุลนิ่วหน้าลงเล็กน้อยหญิงสาวรู้สึกฉงนในใจขึ้นมาไม่ ได้ว่า ปลายสายเป็นสายของนัฐธวีร์ ทว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เธอ

จะมาสงสัยว่าคนที่กดออดเป็นใคร

“ฮัลโหล” นรีกุลเอ่ยขึ้น

“นุ่นครับวันนี้วีร์ว่าจะไม่กลับบ้านนะครับ”

ปลายสายเอ่ยบอกหญิงสาว

“วีร์คะ เมื่อกี้นุ่นเห็นวีร์กลับมาแล้วนะคะ” นรีกุลเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสัย

“นุ่นผมยุ่งอยู่นะ พอดีวันนี้ผมติดงานออกแบบเกมน่ะ” นัฐธวีร์กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว

“วีร์หมายความว่ายังไงคะ” นรีกุลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจในบทสนทนาของสามีที่เข้าพิธีวิวาห์มาด้วยเมื่อหกเดือนที่แล้ว