วันดับนางริษยา เล่ม 1 - 4. บ้านใหม่ของนรีกุล 1/2 NC+

นรีกุลเหลือบมองคฤหาสน์รอบด้านที่ไม่มีไฟสักดวงเดียวอย่างประหลาดใจ เรียวปากอมชมพูของนรีกุลจึงได้ขยับขึ้นเอ่ยถามพวกเขาว่า

“คุณอาคะ ที่นี่ไม่มีหลอดไฟเหรอคะ” นรีกุลกล่าวด้วยสีหน้าตระหนก

"ไม่มีหรอกจ้ะ หลอดไฟเป็นเชื้อเพลิงที่สิ้นเปลือง อาใช้แค่ตะเกียงจุดโคมแทน” อัญมณีกล่าวตอบนรีกุล หลานสะใภ้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แก้วน้ำทรงสูงคล้ายแก้วไวน์ที่นรีกุลยกขึ้นทาบริมฝีปากหของหล่อนแทบจะร่วงหลุดจากมือสวยของหญิงสาว

“แปลว่าที่นี่ไม่มีไฟฟ้าเหรอคะ” นรีกุลถามต่อขณะยกน้ำที่สาวใช้คนนั้นเสริ์ฟแขกขึ้นมาจิบ

เพียงจิบไปแค่คำแรกนรีกุลแทบสำลัก รสชาติของน้ำเฝื่อนอย่างที่นรีกุลไม่เคยลิ้มลองรสชาติประหลาดแบบนี้ที่ไหนมาก่อน

“แค่ก ๆ” นรีกุลสำลักน้ำที่สาวใช้นำมาเสิร์ฟเฮือกใหญ่

“หนูนุ่น” อัญมณีเอ่ยเรียกหลานสะใภ้แล้วยกมือทาบอกของหล่อนจนนัฐธวีร์เห็นทรวงอกเนินอวบอิ่มที่ซุกซ่อนไว้ของอัญมณีอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ทว่าอารามตระหนกทำให้นัฐธวีร์เข้าไปประคองนรีกุลอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มเอ่ยถามภรรยาตนเองด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า

“นุ่นเป็นอะไรไหม คุณอานี่น้ำอะไรครับ” นัฐธวีร์กล่าวแล้วมองหน้าสาวใช้ที่ก้มหลบสายตาดุคมของเขาจนตัวสั่น

“ไม่ค่ะวีร์ นุ่นไม่เป็นอะไร” นรีกุลกล่าวขณะรับผ้าเช็ดปากมาจากอัญมณี

 “น้ำชาอัญชันที่หลานชอบไงจ้ะ” ท้ายประโยคอัญมณีกล่าวเสียงสูงอย่างทรงพลัง

“น้ำชาอัญชัน อ้อ พอดีนุ่นเขาไม่ชอบน้ำสมุนไพรครับ” นัฐธวีร์กล่าวอย่างพยายามระงับโทสะ

มือเรียวของนรีกุลเอื้อมมากุมมือหนาของนัฐธวีร์ไว้อย่างรู้เท่าทันปากัปกิริยาไม่พอใจของสามีหล่อน

นัฐธวีร์อ้าปากจะกล่าวคำต่อว่าต่อทว่าชายหนุ่มต้องหยุดแค่นั้นพร้อมตัดบทกับอาสาวว่า

“วันนี้ผมกับนุ่นมาเหนื่อย ๆ ผมขอพาศรีภรรยาผมไปนอนพักก่อนนะครับ” เสียงเข้มของชายหนุ่มกล่าวขึ้นพลางมองนรีกุลอย่างห่วงใย

“ตามสบายจ้ะ” อัญมณีกล่าวขณะตักขนมเค้กชิ้นโตเข้าปากอย่างไม่รับรู้ถึงความรู้สึกเฝื่อนเลยสักนิดเดียว

ตกดึกในค่ำคืนนั้นนรีกุลนอนหนุนแขนนัฐธวีร์อย่างเช่นเดิมเหมือนทุกวัน

ดวงตาคู่เรียวรีของชายหนุ่มรู้สึกถึงความอ่อนล้าที่มาจากการเดินทางระยะไกล ชายหนุ่มประคองภรรยาสาวของเขาไปนอนที่หมอนหนุนสีม่วงอ่อน

นรีกุลเปิดเปลือกตามองดูการกระทำของสามีหนุ่มอย่างเชื่องช้า นัฐธวีร์มักจะทำเช่นนี้กับเธอเสมอ ๆ

แม้ว่าเขาจะไม่ปริปากบ่นอะไร หากแต่นรีกุลก็อดรู้สึกสุขใจไม่ได้ในความรักที่เขามีให้แก่เธอ

นัฐธวีร์นอนหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ชายหนุ่มเหลือบมองไปทางหญิงสาวที่หลับสนิทอย่างสุขใจ

ความรักของเขาและเธอเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนับตั้งแต่วันที่นรีกุลได้เดินทางไปเคารพศพปู่ของเขา จวบจนถึงตอนนี้ความรักที่เขามีต่อนรีกุลก็ไม่เคยเสื่อมสลายไปได้เลย

เสียงกรนดังของใครบางคนปลุกให้นรีกุลสะดุ้งตื่นด้วยความแปลกของสถานที่

มือเรียวของหญิงสาวควานหาชายคนรักหมายจะเรียก หากแต่เวลานี้นรีกุลเห็นเพียงแสงจันทร์ที่เล็ดลอดเข้ามาในหน้าต่างบานกว้างที่ปิดไม่สนิท

นรีกุลเหลือบมองไปยังบานหน้าต่างที่เปิดกว้าง หญิงสาวเอื้อมมือไปหมายจะงับบานหน้าต่างเข้า แต่แล้วทันใดนั้นนรีกุลก็ขยับมือไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้นทำไมมือของนุ่นแข็งอย่างนี้ค่ะวีร์” นรีกุลเอ่ยร้องเรียกชายหนุ่มด้วยแววตาตระหนกกว่าเดิม

นรีกุลก้มลงมองไปยังมือของตนเองก็พลันปรากฎมือสากหยาบกร้าน บนนิ้วของมือสากที่ยื่นมาจับนั้นที่ปลายเล็บมีเลือดติดอยู่

หญิงสาวหวีดร้องสุดเสียงพลางพยายามสะบัดมือของหล่อนให้ออกจากมือปริศนานั้นทันที

“นุ่น ๆ” เสียงทุ้มเรียกหญิงสาวให้ตื่นจากภวังค์ หญิงสาวเปิดเปลือกตาขึ้นทันทีก็พลันปรากฎร่างสูงโปร่งของนัฐธวีร์อยู่ใกล้เธอ

 “วีร์คะ นุ่นกลัวมีคนมาจับมือนุ่นไว้”  นรีกุลล่ะล่ำล่ะลักบอกเขาอย่างตกใจสุดขีดพลางโผเข้ากอดร่างสูงโปร่งของเขาอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องกลัวนะนุ่นวีร์อยู่นี่แล้ว” เสียงนั้นเอ่ยบอกเธอพลางประทับริมฝีปากร้อนลงบนกระหม่อมของหญิงสาวทันที

นรีกุลรับรู้ถึงอุณหภูมิที่กำลังทวีความคุกรุ่นในเรือนกายของหล่อน เรียวปากบางของเขาซอนไซ้ไปยังใบหูของนรีกุลจนหญิงสาวเผลอไผลร้องซี้ดปากด้วยความสุขใจ

มือหนาของชายหนุ่มเอื้อมปลดตะขอชุดที่นรีกุลสวมใส่อยู่ เขาแนบเรือนกายของหล่อนให้ผสานกับเขาอย่างลุ่มหลงในตัวของนรีกุล

หญิงสาวปิดเปลือกตาของหล่อนลงอย่างพลั้งเผลอ ความหวามไหวแทรกไปทั่วอณูของนรีกุล

ภรรยาของนัฐธวีร์ปิดเปลือกตาลงไปแล้ว หากแต่เวลานี้ดวงวิญญาณร้ายของกรวีร์ยังคงทำงานตามคำสั่งของเดรัจฉานต่อไป

นิ้วเรียวของวิญญาณร้ายซอนไซ้เข้าไปยังปากถ้ำสวรรค์ของหญิงสาว นรีกุลบิดตัวแล้วครวญเสียงหวานจนนัฐธวีร์สะดุ้งเล็กน้อยทว่าความอ่อนเพลียจากการเดินทางในระยะเวลานานทำให้เขาฟุบหลับไป

หนุ่มสาวสองคนหารู้ไม่ว่าเวลานี้ดวงวิญญาณของกรวีร์ได้เสพสมเรือนกายของนรีกุลอย่างอุกอาจ และดวงจิตของนัฐธวีร์ได้ถูกเรียกจิตไปโดยสัตว์ร้ายในคราบของสาวงามเสียแล้ว!