ตอนที่ 8 ความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องซ่อน NC20+วงแขนกว้างโอบเธอไว้แน่น แน่นเสียจนเธอได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นอยู่ตรงอก"ขอโทษ อย่าหายไปจากฉันอีก"พิมพ์ชนกกอดเขากลับ น้ำตาไหลเงียบ ๆ ความอบอุ่นจากอ้อมแขนเขา กำลังเยียวยาบาดแผลที่หัวใจของกันและกันทีละน้อย "ตอนนั้นฉันไม่กล้าขอให้เธออยู่ แต่วันนี้ ถ้าเธอยังมีพื้นที่ให้ฉันอยู่ แค่สักมุมเดียวในหัวใจ"เขากดหน้าลงกับไหล่เธอ สูดกลิ่นหอมของเธอราวกับต้องการ ยืนยันว่า เธอกลับมาแล้วจริง ๆ"อยู่กับฉันเถอะนะ ไม่ใช่ในฐานะนางบำเรอ ไม่ใช่เงา ไม่ใช่คนที่ต้องซ่อน แต่ในฐานะผู้หญิงที่ฉัน…รัก"คำสุดท้าย ทำให้พิมพ์ชนกสะอื้นเบา ๆ เธอซุกหน้าเข้ากับอกเขาแน่นขึ้นไม่มีคำตอบใดจากริมฝีปาก มีเพียงอ้อมแขนที่โอบกลับแน่นกว่าเดิมในอ้อมกอดนั้น มีแต่ความเข้าใจ การให้อภัย และความรู้สึกที่หล่อหลอมกันผ่านความเจ็บปวดคืนนี้เป็นคืนที่เขาไม่ได้กอดเธอแค่ด้วยร่างกาย แต่ด้วยหัวใจทั้งหมดที่เขามี ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดข้างแก้มเธอ เสียงหัวใจของเขาเต้นถี่ รุนแรงและจริงใจมือใหญ่ที่เคยเย็นชา กำลังลูบแผ่นหลังเธออย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวเธอจะหายไปอีก“ฉันคิดถึงเธอ ทุกคืน ทุกวินาทีที่หายใจ” เสียง
ตอนที่ 7 ทำไมเราต้องเจ็บกันขนาดนี้หลายเดือนผ่านไป ที่เขากับเธออยู่ในสถานะที่คุมเครือ เขามานอนกับเธอทุกคืนเช้าก็จะจากไป และคู่หมั้นของเขาก็ยังคงอยู่ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในแสงสว่าง ส่วนเธอนั่นทำได้เพียงอยู่ในเงามืด…แสงอ่อน ๆ จากพระอาทิตย์ลอดผ่านม่านบางสีครีม พิมพ์ชนกนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง สวมเสื้อเชิ้ตของเขา บนตักมีสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง กับจดหมายที่เธอเขียนเองในค่ำคืนที่นอนไม่หลับอีกคืนลีโอยังหลับอยู่ข้างหลังเธอ เสียงลมหายใจของเขาสม่ำเสมออย่างเงียบงันเมื่อคืน…เขามาโดยไม่พูดอะไรเลย กอดเธอแน่น ทำกับเธอเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา"ฉันเหนื่อยแล้ว เรื่องนี้มันควรต้องจบ" เสียงในใจพูดซ้ำไปซ้ำมาเธอลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบ กลัวจะปลุกเขา หยิบเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ใส่ช้า ๆหยิบกระเป๋าใบเล็กที่บรรจุของจำเป็นไม่กี่ชิ้นและวางจดหมายนั้นไว้บนหมอนข้างของเขาเธอไม่กล้ามองเขาครั้งสุดท้าย เพราะกลัวว่าถ้าได้สบตา จะไม่กล้าไปไหนอีกเลยจากจดหมาย ของพิมพ์ชนก“คุณลีโอ…”“ฉันไม่เคยคิดว่าจะรักคุณได้ในสถานะนี้ ไม่เคยคิดว่าแค่เสียงฝีเท้าคุณจะทำให้ฉันใจสั่นได้ขนาดนี้”“แต่ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่หัวใจเริ่มอ่อนล้า”
ตอนที่ 6 อย่ารักฉันเลย ในขณะที่เธอยังคงเหม่อมองอยู่ที่หน้าต่าง เสียงประตูห้องถูกเปิดเบา ๆเธอหันกลับมาช้า ๆ แค่เพียงได้ยินเสียงฝีเท้าที่เธอจำได้แม่น เขามาอีกแล้ว ทั้งที่มีผู้หญิงอีกคนรอเขาอยู่ลีโอถอดเสื้อสูทพาดเก้าอี้อย่างเคย ดวงตาของเขาแดงนิด ๆ เหมือนคนเมา เขาเดินมาหาเธอ ไม่พูดอะไร ไม่ถามอะไรเขาแค่ดึงร่างของเธอเข้าไปกอดแน่น เหมือนจะกลบเสียงในใจเขาเอง“ทำไมคุณถึงมา...” เสียงของพิมเบาเหมือนจะหายไปในลมหายใจขาไม่ตอบ แต่เธอรู้ว่าเขาได้ยิน เขาสัมผัสเธอด้วยมือที่อ่อนโยนบ้าง แข็งกระด้างบ้าง ร่างหนาจูบหน้าผากเธอเบา ๆ ไม่มีคำว่า คิดถึง หรือ รักแต่เธอรู้สึกถึงความสับสน ในจังหวะลมหายใจของเขาที่ยังไม่สงบ หญิงสาวก็เลือกที่จะเงียบ เธอแค่ฝังหน้าไว้กับอกเขา ปล่อยให้น้ำตาไหลอีกครั้งโดยไม่ให้เขาเห็น เพราะเธอกลัวว่าถ้าเขารู้ว่าเธอรักเขาเข้าแล้วจริง ๆ เขาอาจจะไม่กลับมาอีกเลยเสียงลมหายใจของเขารุนแรงขึ้น ร้อนจัดจนแทบเผาผิวของเธอให้ไหม้ ริมฝีปากของลีโอจูบบดเบียดกับกลีบปากของเธออย่างโหยหา เธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ จูบนั้นลึกจนแทบกลืนกินทั้งลมหายใจ ความรู้สึกและสติที่เหลืออยู่ปลายลิ้นของเขาไล้ตวัดแ
ตอนที่ 5 คู่หมั้นของเขารุ่งเช้าหลังคืนที่เขาลงโทษเธอด้วยไฟราคะ ลีโอนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลย เขาแค่ลุกจากเตียง สวมเสื้อเชิ้ตอย่างเรียบเฉยไม่มีคำลาจาก ไม่มีแม้แต่การหันมามอง เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่เคยมีความหมายพิมพ์ชนกนั่งกอดเข่าบนเตียง แผ่นหลังเปลือยเปล่ายังมีร่องรอยของสัมผัสจากเขา แต่หัวใจเธอมีรอยแผลลึกกว่ารอยใดที่เขาทิ้งไว้บนผิวกายทำไมถึงเจ็บแบบนี้ เธอถามตัวเองเงียบ ๆ ขณะมองประตูห้องที่ปิดลงหลังเขาวันนั้นผ่านไปอย่างอึดอัด ลีโอไม่ส่งข้อความ เหมือนเธอเป็นเพียงสิ่งของที่เขาใช้แล้ววางไว้ข้างเตียงและพิมพ์ชนกก็ทำได้แค่รอ..หลายเดือนผ่านไปเขามักจะมา ๆ ไป ๆ แบบนี้ จนกระทั่งมาถึงค่ำคืนหนึ่งที่เปลี่ยนทุกอย่างเขาสั่งเธอไปร่วมงานเลี้ยงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องธุรกิจมันคือ งานเปิดตัวคู่หมั้นของเขา รสสุคนธ์หญิงสาวร่างบางในชุดเดรสสีครีมสว่าง ยิ้มหวาน พูดจานุ่มนวล และมองลีโอด้วยสายตาเปี่ยมรัก มือของเขาประคองเอวเธอไว้แน่นขณะเดินเข้าสู่ห้องจัดเลี้ยงเขายิ้ม ยิ้มที่พิมพ์ชนกไม่เคยได้เห็นจากเขาเลย หัวใจของเธอเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะยิ่งเมื่อเขาแนะนำต่อหน้าแขกสำคัญว่า “เธอคื
ตอนที่ 4 ผู้หญิงที่ซื้อมา NC20+“ฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่คุณซื้อไว้ไม่ใช่เหรอคะ คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ”คำพูดของเธอเหมือนแทงเข้าไปในอก ลีโอนิ่งไป ราวกับถูกคุมขังอยู่ในดวงตาคู่นั้นใช่เธอก็แค่ผู้หญิงที่เขาเลี้ยงด้วยเงิน เขาคิดในใจ แววตาลังเลเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นแววโรจน์อีครั้งลีโอโน้มหน้าลง กัดริมฝีปากเธอแรงพอให้เธอสะดุ้ง ก่อนจะไล้จูบลากลงมาตามลำคอ สลับกับดูดเม้มจนขึ้นรอยแดงเป็นจ้ำคล้ายตราประทับ"ใช่เธอคือผู้หญิงที่ฉันซื้อมา" เขากระซิบเสียงพร่า มือหนาขย้ำขาอ่อนเธอแรงพอให้เธอสะดุ้ง "และไม่มีใครหน้าไหนมีสิทธิ์แม้แต่จะมอง"มือที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดโป่งและความร้อนลากไล้ไปทั่วเรียวขา พิมพ์ชนกหายใจขาดห้วง เธอพยายามจะขืนตัว แต่เขาโน้มลงมากดเธอกับโต๊ะจนไม่มีทางหนีเขาดึงชุดของเธอออกอย่างไร้ความอ่อนโยน เนื้อผ้านุ่มหลุดออกจากร่างจนเผยผิวเนียนที่สั่นระริกอยู่ใต้แสงไฟสีอุ่นของคอนโด เธอหอบหายใจ ดวงตาฉ่ำวาวด้วยความรู้สึกที่ปะปน ทั้งกลัว ทั้งสะท้าน และทั้งต้องการ“มองหน้าฉัน” เขากดปลายคางเธอให้เงยขึ้น แทรกตัวเข้าหาเธอ ใกล้จนสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในอกของอีกฝ่าย ความร้อนที่บดเบียดเข้า
ตอนที่ 3 เธอเป็นของฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อ NC25+เสียงนาฬิกาดังติ๊ก...ติ๊ก...ในห้องหรูของคอนโดกลางเมือง พิมพ์ชนกนั่งนิ่งอยู่หน้ากระจก แต่งหน้าในชุดเดรสราคาแพงที่คนขับรถเอามาให้เมื่อเช้าวันนี้เธอต้องไปงานเลี้ยงกับเขา ลีโอ เจ้าของรีสอร์ตและโรงแรมชื่อดังชายที่ผู้หญิงทั้งเมืองอยากอยู่ใกล้ แต่เธอรู้ดีที่สุดว่าในความใกล้นั้นมีแต่หนามทิ่มแทงสองสัปดาห์ผ่านไปหลังจากคืนนั้นเธอยังอยู่ที่นี่ ในคอนโดหรู มีพนักงานดูแล มีรถรับส่งเวลาไปมหาลัย มีเงินใช้ มีเสื้อผ้าแบรนด์เนมแต่ไม่มีอิสระลีโอไม่มาหาเธอทุกคืน เขาจะโผล่มาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และจะไปตอนไหนก็ไม่บอก บางคืนมาแค่เพื่อลงโทษเธอในแบบของเขา บางคืนก็เงียบราวกับเขาลืมว่าเธอมีชีวิตอยู่แต่เธอก็ยังอยู่ เพราะไม่มีทางกลับไปได้อีกแล้ว ไม่มีเงิน ไม่มีที่ให้กลับไป ไม่มีศักดิ์ศรีเหลือให้ต่อรอง เธอเคยลองออกจากคอนโดโดยไม่ขออนุญาต เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็มีสายจากเขา“คิดจะหนีเหรอ อย่าลืมว่าเธออยู่ได้เพราะฉันอนุญาต” น้ำเสียงเย็นชาที่ตอกกลับมาจากนั้นเขาก็มาพบเธอในคืนนั้น และสั่งสอนด้วยวิธีที่ทำให้เธอเจ็บจนพูดไม่ออกไปหลายวัน เธอเข้าใจแล้ว ว่าเธอไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อใ