คาสโนว่าบังคับรัก

"นี่คุณช่วยขยับรถหน่อยได้ไหมคะ จอดแบบนี้มันขวางทางคนอื่นเขาอะ คนอื่นเขาจะเข้าจะออกกันยังไง จอดแบบเนี้ย!"

ลูกตาลถึงกับหัวเสียตั้งแต่เช้า เมื่อรถของเธอถูกอัดก็อปปี้จอดขวางทั้งหน้าทั้งหลัง ไม่มีแม้แต่ช่องว่างให้เธอขยับรถออกไปได้

"บ้าเอ๊ย! ยิ่งรีบๆ อยู่ด้วย"

เธอสบถออกมาดังๆ หันไปมองร่างสูงที่ยืนหันหลังดูดบุหรี่อย่างสบายใจ

"คุณคะ นี่รถของคุณใช่ไหมช่วยขยับให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันออกไม่ได้"

เรวัชหันมาส่งรอยยิ้มบาดใจให้เธอหนึ่งครั้ง เป็นรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์มาก ควันบุหรี่สีขาวพุ่งออกจากริมฝีปากเมื่อเขาพ่นมันออกมา ดวงตาสีนิลหรี่ลงพินิจดวงหน้าสวยของคนเด็กกว่า ก่อนจะเปล่งคำพูดเข้มขรึมออกมา

"เธอจะรีบไปไหนล่ะ ผมยังดูดบุหรี่ไม่ทันหมดมวนเลยนะ ไหนลองพูดกับผมเพราะๆ สิครับ บางทีผมอาจจะยอมทิ้งมันแล้วขยับรถให้คุณก็ได้"

คนมีเครื่องหน้าสวยนิ่วหน้า มองอีกฝ่ายเขม็งไม่กระพริบตา คนคนนี้โตมายังไงกันนะถึงได้ไม่มีมารยาท แถมกวนประสาทก็เท่านั้น

"คุณช่วยขยับรถให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ ฉันรีบจริงๆ ค่ะ"

เธอบอกออกไปอีกครั้งแต่คนฟังก็ยังไม่ทำอะไรเลย เขายืนกอดอกมองดูเธออย่างเฉยๆ

"ขอเบอร์โทรหน่อยสิครับ แล้วผมจะรีบถอยรถออกให้"

"ห๊ะ!"

ลูกตาลหันมองอีกฝ่ายอยู่เป็นระยะ เมื่อเขาคนนั้นเดินใกล้เข้ามาทุกขณะ

"ผมขอเบอร์โทรคุณนะ บอกเบอร์มาสิครับ"

"ทำไมฉันต้องให้เบอร์โทรคุณด้วยล่ะ เราไม่รู้จักกันสักหน่อย"

"ก็ตอนนี้รู้จักกันแล้วไง"

เขาพูดจาอย่างคนเอาแต่ใจ จ้องมองใบหน้าสวยอย่างไม่ลดละ

"พี่ชื่อเรย์นะครับ อายุย่างสามสิบแล้วละ..แล้วหนูล่ะชื่ออะไร อายุเท่าไหร่"

"นะ..หนูเหรอคะ" เธอเลิกคิ้วสูงขึ้นช้าๆ อ้าปากค้าง ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองโดยอัตโนมัติ

"ใช่ หนูนั่นแหละค่ะ อายุเท่าไหร่แล้วคะ"

(คนอะไรวะจู่ๆ ก็เดินมาถามอายุ ถามเบอร์โทร โอ้โห) หล่อนทำตาโตเหมือนไข่ห่าน ดวงตากลมโตเบิกกว้างจนแทบจะลืมหายใจ เมื่อเขาเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ จนใบหน้าห่างกันแค่คืบ หล่อนกระเถิบถอยห่างโดยอัตโนมัติ คิ้วเข้มๆ ดวงตาสีดำขลับ ช่างมีเสน่ห์เหลือร้าย

"หนูจะถอยไปไหน เดี๋ยวก็ได้ล้มลงไปหรอกค่ะ"

เรย์พูดยังไม่ทันจบคำ ร่างเล็กๆ นั่นก็เกือบหงายหลังอยู่รอมร่อ ดีที่เขาช้อนเอวคอดเอาไว้ได้ทัน จนปลายจมูกโด่งเป็นสันชนเข้ากับผิวแก้มเนียนขาว ริมฝีปากได้รูปสัมผัสกันแผ่วเบา หญิงสาวโอบรอบคอเขาไว้โดยอัตโนมัติ

"พี่บอกแล้วไงคะว่าหนูจะล้มลงไปอะ ทำไมไม่ฟังกันบ้าง คราวนี้จะเลิกดื้อได้หรือยัง"

ร่างสูงยังคงประคองร่างเล็กบางเอาไว้ ปลายจมูกโด่งสูดดมความหอมของแก้มนุ่มนิ่มเข้าไปอย่างจัง จนคนตัวเล็กต้องรีบดันตัวเองออกห่าง

(คนอะไรเจ้าเล่ห์ชะมัด!) หล่อนคิดในใจอย่างไม่สบอารมณ์นักพลางทำหน้างอง้ำให้คนตัวโตกว่ามาก

"คุณจะขยับรถให้ฉันได้หรือยัง ฉันต้องรีบไปนะคะ"

"แล้วเบอร์โทรล่ะ" เรย์ชะโงกหน้ามาใกล้ๆ ใบหน้าสวยใสนั้นอีกครั้ง พร้อมยักคิ้วให้หนึ่งข้าง

ลูกตาลชักสีหน้างอง้ำ ส่งสายตาเกรี้ยวกราดอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะพ่นประโยคตัดสัมพันธ์ "ไม่ให้ค่ะ เราไม่รู้จักกัน ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องให้ ขอโทษนะคะ ช่วยเลื่อนรถด้วย ฉันต้องรีบไป"

หล่อนกระแทกเสียงใส่ก่อนจะเดินผละจากไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับบีบแตรรถซะดังสนั่น จนคนที่เดินอยู่ละแวกนั้นหันมามองเป็นตาเดียวกัน เรวัชสบถลั่น

"แสบนักนะ! อย่าให้เจออีกครั้งละกัน พ่อจะจับฟัดให้ลืมบ้านเลขที่ไปเลย"

เรย์คิดในใจอย่างหมายมาด ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ แล้วเลื่อนรถให้ยัยตัวเล็กน่ารัก และไม่ลืมจดป้ายทะเบียนรถของเด็กคนนั้น

"เด็กอะไรน่าฟัดชะมัด!"

เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอีกครั้ง พลางนึกถึงใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโตบ้องแบ๊วแต่กลับดื้อรั้น กลิ่นพวงแก้มหอมราวกุหลาบแรกแย้มชวนฝัน

ทำยังไงถึงจะได้รู้จักเธอกันนะ เด็กดื้ออย่างนี้สเปกเลยละ แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอเธอคนนั้น เรวัชก็ใจแทบขาดรีบกดบุหรี่มวนนั้นลงกับที่เขี่ยบุหรี่ใกล้ๆ เบาะนั่งแล้วกระชากรถออกจากตรงนั้นทันที เขาขับตามรถที่ทิ้งระยะออกไปไม่ไกลมาก

"โชคดีนะที่ตามเธอทัน"

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาหนักๆ พึมพำในใจ ขับรถตามเธออยู่ไกลๆ ไม่ให้หญิงสาวรู้ตัว

ลูกตาลขับรถไปข้างหน้าโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวว่ามีใครแอบตามเธอมาข้างหลัง ใช้หลังมือเช็ดใบหน้าข้างนั้น ข้างที่โดนเรวัชขโมยจูบมาหมาดๆ

"บ้า! คนอะไรบ้าชะมัด ไม่รู้จักกันจู่ๆ มาขอเบอร์โทรใครจะให้ล่ะ หวังว่าจะไม่เจอกันอีกนะคนแบบเนี้ย"

เธอใช้หลังมือเช็ดแก้มแรงๆ อีกครั้ง ถูไถแรงมากราวกับจะลบคราบปลายจมูกโด่งรั้นที่ขโมยจูบมันอย่างไรอย่างนั้น ลูกตาลขับรถมาถึงบริษัทที่เธอจะเข้ามาสัมภาษณ์งาน ร่างบางลงจากรถอีโก้คาร์พร้อมสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเข้าไปในบริษัทเพื่อรอสัมภาษณ์

เรย์กระตุกยิ้มมุมปาก "ที่แท้เธอก็รีบมาที่นี่เองสินะ สนุกละ"

"คนต่อไปเชิญค่ะ"

เลขานุการหน้าห้องท่านประธานเรียกลูกตาลให้เข้าไปสัมภาษณ์เป็นคนต่อไป ทันทีที่เท้าเล็กๆ ก้าวเข้าไปในห้องท่านประธาน เธอถึงกับชะงักค้างตะลึงงัน เหงื่อกาฬแตกพลั่ก

"ทะ..ท่านประธาน"

ร่างสูงยกยิ้มตรงมุมปาก สายตาเจ้าเล่ห์มองมายังร่างบาง

"เจอกันอีกแล้วนะครับ"

"คะ..ค่ะ"

ลูกตาลลมแทบจับ ขาชาโดยอัตโนมัติ เธอก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างยากลำบาก นั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าท่านประธาน พนมมือขึ้นไหว้แล้วรีบหลบสายตาคมกริบพัลวัน

"สะ..สวัสดีค่ะท่านประธาน"

คำพูดติดอ่างถูกส่งออกมาผ่านริมฝีปากบางรูปกระจับ เรวัชถึงกับอมยิ้ม ยกมือรับไหว้ยัยตัวเล็กน่ารัก

"สบตากันหน่อยสิคะ จะหลบหน้าผมทำไม คุณมาสัมภาษณ์งานไม่ใช่เหรอ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่าปัดเรื่องเมื่อเช้าทิ้งไปครับ ผมไม่ได้ติดใจอะไร"

สิ้นประโยคใบหน้าสวยก็เงยมองหน้าคนตัวใหญ่หนึ่งครั้ง เธอจ้องมองชายหนุ่มอย่างมีความหวัง

"คุณพูดจริงเหรอคะ ทั้งๆ ที่ดิฉันเสียมารยาทมาก"

เจ้าของร่างบางไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่ได้ยินได้ฟังจะเป็นเรื่องจริง ก็เจ้าหล่อนแผลงฤทธิ์เอาไว้เยอะมาก ถ้าไม่ได้งานก็คงจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อเช้านี่ละ

"จริงสิครับ อย่าคิดมากไปเลยนะ"

เรวัชยังคงพูดให้กำลังใจลูกตาลว่าเขาไม่ได้ถือสาหาความอะไร อยากให้เธอผ่อนคลายให้มากก่อนจะเริ่มสัมภาษณ์กันอย่างจริงจัง คนตัวเล็กปากซีดมือสั่นตลอดการสัมภาษณ์ทำใจไว้แล้วว่าคงจะไม่ได้งานที่นี่แน่ๆ เธอเดินคอตกอย่างคนพ่ายแพ้ราบคาบ เรย์หันมองพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก

"หนูอย่าคิดหนีพี่ไปไหนเลยค่ะ พี่จะไม่มีวันปล่อยให้คนน่ารักหลุดมือไปเด็ดขาด!"

ที่แท้เรย์ก็เป็นประธานบริษัทที่ลูกตาลมาสมัครงาน แล้วอย่างนี้ลูกตาลจะได้งานไหมนะ แต่มั่นใจว่าเรย์จะไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด เหยื่อเดินมาให้ขย้ำถึงที่เลยนะ