สาวเปิดลิฟต์เอวสะเด่า-ประชันฝีปากกับน้องชาย

------------

หลายวันต่อมา 

@ห้องประชุมห้างสรรพสินค้า

ห้องประชุมขนาดใหญ่มีพนักงานระดับล่างๆ มารวมตัวประชุมกันทั้งแม่บ้าน รปภ. และพนักงานกดลิฟต์จำนวนสองถึงสามคน สีหน้าทุกคนในห้องล้วนตึงเครียดเพราะการประชุมในครั้งนี้จะต้องมีอาชีพใดอาชีพหนึ่งหายออกจากห้างสรรพสินค้านี้ไป และแน่นอนทุกอาชีพล้วนเห็นพ้องต้องกันว่าต้องยกเลิกพนักงานกดลิฟต์ที่วันๆ เอาแต่ขายรูปร่างหน้าตาออกไปแทนที่จะเป็นพวกเขาเอง 

"ถ้าให้พูดกันตามตรงฉันว่าต้องเป็นพนักงานกดลิฟต์นี่แหละค่ะ หากไม่มีพวกเราคนที่เป็นพนักงานทำความสะอาดห้างสรรพสินค้าแห่งนี้จะอยู่ได้อย่างไร" 

"ผมก็คิดแบบนั้นครับงาน รปภ. เองก็มีหน้าที่รักษาความปลอดภัยหากลูกค้าเกิดเหตุอันตรายใครจะคอยดูแล" 

"เอาละตอนนี้ก็คงจะได้ข้อสรุปกันบ้างแล้ว ขอแสดงความเสียใจด้วยนะที่ห้างสรรพสินค้าของเราจะไม่มีพนักงานกดลิฟต์อีกต่อไป" 

"!!!!" 

พนักงานประจำตำแหน่งทั้งสามคนถึงกับหน้าชาพวกเธอต้องต่อสู้และอดทนมามากมายแค่ไหน กว่าจะอยู่ถึงวันนี้ได้แต่จู่ๆ กลับมาบอกว่าห้างต้องการลดทอนรายจ่ายและมาไล่พวกเธอออกโดยใช้เหตุผลเพียงเท่านี้หรือ 

"ทางเราจะชดใช้ค่าเสียหายจำนวนสองหมื่นบาทให้กับทุกคน แล้วตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพนักงานกดลิฟต์จะไม่มีในห้างสรรพสินค้าของเราอีกต่อไป " 

ผู้จัดการห้างสรรพสินค้าพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการเสร็จสิ้นก่อนจะรีบเดินออกจากห้องประชุมขนาดใหญ่ตามด้วยพนักงานคนอื่นๆ เหลือเพียงตำแหน่งที่ถูกโยนออกอย่างหมดเยื่อใย 

"ทำไมพวกเราต้องเป็นฝ่ายที่ต้องไปด้วยนะ" 

"อย่างที่บอกอีกสองแผนกมีความต้องการในห้างนี้อยู่ แต่พนักงานอย่างเราคงไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วล่ะ " 

"สู้ๆ กันไปนะเดี๋ยวคงได้งานใหม่ในเร็วๆ นี้"ฉันพยายามปลอบใจพนักงานร่วมสายด้วยกันทั้งที่ฉันเองก็จนปัญญามืดแปดด้านไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนเหมือนกัน คงต้องตั้งหลักอยู่ที่บ้านสักพักใหญ่ เฮ้อชีวิตมันไม่ง่ายเลยจริงๆ

ช่วงเย็น 

@หน้าห้างสรรพสินค้า

คาราเมลเดินเตร่ข้างถนนหลังเลิกงานคิดว่าจะไปตลาดซื้อกับข้าวเข้าบ้านไปทานกับน้องชายเหมือนปกติ ทว่าวันนี้สีหน้าและแววตาของเธอกลับเศร้าหมองกว่าทุกวันหญิงสาวร่างสูงเพรียวมีน้ำมีนวลเอาแต่เดินก้มหน้าไม่มองสิ่งแวดล้อมแม้แต่นิดกระทั่งมีเสียงบีบแตรรถขึ้น 

"ไปด้วยกันสิ" 

เสียงทุ้มหนาเอ่ยขึ้นจากในรถคันหรูเคลเกอร์ชายรูปหล่อคนเดิมนั่นเอง แต่สิ่งที่แปลกคือวันนี้เธอกลับไม่ปฏิเสธทั้งยังรีบเปิดประตูพาตัวเองย้ายเข้ามานั่งในรถแอร์เย็นฉ่ำ

"เป็นอะไรหรือเปล่างอนที่ผมไม่ได้ไปหาวันนี้หรอ?" 

"เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบนั้นและหลังจากนี้คุณคงไม่ต้องไปหาฉันที่นั่นแล้วล่ะ" 

"ทำไมใครทำอะไรคุณ"  

เสียงแสดงถึงความเกรี้ยวโกรธเอ่ยถามเธอด้วยใบหน้าดุดันราวกับว่าเรื่องของเธอนั้นเป็นเรื่องของตนเอง 

"เปล่าค่ะไม่มีใครทำอะไร แต่วันนี้ทางห้างได้เลิกจ้างพนักงานกดลิฟต์ฉันเลยเครียดๆ ยังไม่รู้ว่าจะไปหาสมัครงานที่ไหนเลย ค่าใช้จ่ายยังรออยู่อีกเยอะ" 

คาราเมลก้มหน้างุดตามองตักตัวเองด้วยแววตาเศร้าหมอง ทั้งที่ระหว่างวันมานี้เธอเก็บอาการได้ดีแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขากำแพงน้ำแข็งดั่งกับถูกไฟหลอมละลายทำให้เธอเปิดอกพูดกับเขาได้โดยไม่มีกั๊ก

"อื้ม ตอนนี้ฉันก็พึ่งซื้อบ้านถ้าเธอยังไม่รู้จะไปที่ไหน....มาเป็นแม่บ้านให้ฉันไหมล่ะ" 

หัวใจดวงเล็กกระตุกวาบคำพูดชักชวนของเขาไม่อาจจะคิดไปในแง่ดีได้เลย ภาพในวันนั้นยังติดสมองตราตรึงใจเธอไม่หายราวกับว่าทำชักชวนนี้จะชวนให้เธอไปเป็นคู่ชีวิตของเขาอย่างนั้นแหละ

"อะ...เออ ถ้าคุณเคลเกอร์ไม่รังเกียจก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ" 

"งั้นเดี๋ยวฉันพาเธอไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านแล้วกัน!"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นทั้งยังรอฟังคำนำทางของเธอ 

" วันนี้เลยหรอคะ" 

"ใช่บ้านเธออยู่ทางไหนล่ะบอกฉันมาสิ" 

"ค่ะ"ไหนบอกเพิ่งซื้อบ้านทำไมถึงรีบร้อนขนาดนี้ล่ะ? 

@บ้านคาราเมล 

"ระวังนะคะ" 

"อื้ม" 

ทางเข้าขับแคบทำให้ต้องจอดรถเอาไว้ที่หน้าปากซอย เพียงไม่นานก็ถึงบ้านหลังเล็กซึ่งด้านในถูกจัดระเบียบไว้เป็นอย่างดีทำเอาเคลเกอร์ถึงกับตกใจ 

"บ้านเธอสะอาดดีนะเหมือนกับคนละโลกกับข้างนอกเลยล่ะ" 

"ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของน้องชายฉันเองค่ะลำพังฉันคงไม่มีเวลามาทำได้ขนาดนี้หรอก" 

"พี่เมลกลับมะ...." 

ชายหนุ่มหน้าตาหวานละมุนเดินออกมาจากห้องในมุมบ้าน คำพูดที่จะเอ่ยถามพี่สาวถูกกลืนลงคอจนหมดสิ้น สายตาสงสัยและหวงแหนจ้องมองไปที่ใบหน้าชายร่างใหญ่

"ใคร" 

"ถามเสียงแข็งขนาดนี้อย่างกับเป็นพ่อพี่งั้นอะเรา" 

"ก็ปกติพี่เคยพาใครกลับบ้านที่ไหนล่ะ เขาเป็นใครเจ้านายพี่หรอ" 

"ก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรอก แต่ตอนนี้ฉันเป็นเจ้านายพี่สาวนายเองล่ะ" 

สีหน้าไมค์ดูกระวนกระวายสับสนกับคำพูดของพี่สาวและชายแปลกหน้าเป็นอย่างมาก ก่อนฝ่ามือเล็กจะยกขึ้นจับไหล่น้องชายเบาๆ

"พี่ถูกเลิกจ้างจากงานที่เดิม และคุณเคลเกอร์เองก็กำลังรับแม่บ้านอยู่เหมือนกันพี่เลยจะไปทำงานกับเขาก่อน" 

"ไว้ใจได้หรอ ดูจากหน้าตาไม่น่าไว้ใจนะ" 

"หน้าตาฉันหล่อขนาดนี้มีตรงไหนไม่น่าไว้ใจ?" 

"ทุกตรงแหละ เกิดวันดีคืนดีคุณอยากงาบพี่สาวผมขึ้นมากระทำพี่สาวผมขึ้นมาจะทำยังไง" 

ชายหญิงสองคนซึ่งเคยร่วมคืนเร่าร้อนมาด้วยกันต่างก็จ้องหน้ามองตากันด้วยความเข้าใจ 

"ไม่มีอะไรหรอกเราอ่ะคิดมากพี่ขอตัวไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ"

คาราเมลยิ้มบางให้น้องชายก่อนจะขอตัวเดินตรงไปยังห้องนอนของเธอเพื่อเก็บสัมภาระและของใช้ที่จำเป็น ทิ้งให้เสือสองตัวยืนจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น 

"คุณคิดอะไรกับพี่สาวผม พูดมาตรงๆ อย่าอ้อมค้อม" 

ไม่รอช้าน้องชายขี้หวงเป็นฝ่ายเปิดประเด็นถามถึงมูลความจริง 

"ชอบ ฉันชอบพี่สาวนาย ชอบมาก มากที่สุดพอใจหรือยัง" 

"!!!" 

คำตอบทำเอาน้องชายถึงกับตาลุกโชนเขาเดินปรี่ตรงเข้ากระชากคอเสื้อเชิ้ตราคาแพงของชายร่างใหญ่อย่างไม่เกรงกลัว

"ห้ามทำอะไรให้พี่สาวผมอึดอัด และห้ามทำอะไรที่เธอไม่ชอบถ้าผมรู้ว่าคุณทำให้พี่สาวผมเสียใจผมจะตามไปต่อยหน้าคุณเอาให้เลือดกบปากไปเลยคอยดู" 

"ฮ่าฮ่า น้องชายอย่าได้กลัวไปเลยพี่เขยคนนี้ไม่มีทางทำให้พี่สาวแสนสวยของคุณชายต้องเจ็บช้ำน้ำใจหรอก เชื่อฉันสิถ้าฉันทำแบบนั้นแม้แต่ครั้งเดียวฉันจะยอมให้นายกระทืบฉันเลยก็ได้" 

"อย่าลืมคำพูดตัวเองก็แล้วกัน" 

เพราะพี่สาวนายไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ไงฉันไม่อาจจะละสายตาออกจากเธอได้เวลาที่ได้อยู่ใกล้เธอ ใจมักจะเต้นแรงควบคุมตัวเองไม่อยู่ฉันไม่อาจปล่อยผู้หญิงที่ทำให้ฉันเสียอาการแบบเธอไปได้จริงๆ 

_______________