LOGINรวมเรื่องสั้นครบรสหลากหลายอารมณ์หลากหลายเหตุการ์ณ อ่านเพลินยาวๆ ฟินจิกหมอนขาด เน้นNC เป็นหลัก สายหื่นห้ามพลาด! #นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นมาเพื่อคอ NC โดยเฉพาะ#
View More-----------
ห้างสรรพสินค้ารายใหญ่ที่สุดในประเทศ เป็นห้างสรรพสินค้าสำหรับคนรวย ไฮโซ เซเลปใครต่างก็อยากจะย่างกายเข้ามาในที่นี้สักครั้งหนึ่ง ทว่าเบื้องหลังความหรูหรานี้กลับมีอาชีพที่ใครต่างก็ด้อยค่าอาชีพ พนักงานกดลิฟต์ เพราะเป็นห้างชั้นนำระดับประเทศเรื่องบริการจึงต้องดูแลเป็นพิเศษ หากแต่ว่าอาชีพพนักงานกดลิฟต์เป็นอาชีพเดียวในห้างที่ปรับเปลี่ยนพนักงานปล่อยที่สุด นอกจากต้องใช้หน้าตาแล้วต้องมีใจรักการบริการเกินร้อย ไม่เช่นนั้นอาจจะเจอลูกค้าไฮโซเหยียดหยามได้
"ไปชั้นไหนดีคะ ^^"
คาราเมล พนักงานกดลิฟต์ใบหน้าสวยราวกับนางแบบสาวหุ่นดีเป็นที่นิยมสำหรับชายหนุ่ม แต่ก็เป็นที่เกลียดชังสำหรับสาวๆ เช่นกัน
"ไปชั้นเจ็ด ว่าแต่หล่อนเถอะคงโดนพาขึ้นสวรรค์บ่อยๆ สินะแต่งตัวจัดเต็มอย่างกับนักร้องคาเฟ่สมัยก่อนงั้นอะ"
"ฮ่าฮ่า แกก็ไปพูดแบบนั้น เหมือนคนเล่นลิเกหรือเปล่านะ"
"ฮ่าฮ่า นั่นสิเนาะ"
"ค่ะ ^^"
ไม่ว่าจะเจอสถานการณ์อะไรรอยยิ้มเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะได้เห็นจากเธอ เพียงไม่นานลิฟต์จอดที่ชั้นเจ็ดก่อนประตูลิฟต์จะถูกเปิดออก ร่างสูงราวนางแบบเดินปรี่ออกไปข้างหน้า ก่อนจะก้มหัวและผายมือเป็นการเชิญลูกค้าออกจากลิฟต์
"จริงสิ นี้ทิปของเธอเผื่อจะเอาไปซื้อเครื่องสำอางราคาแพงแทนเครื่องสำอางตลาดล่างบ้าง แต่งหนาแบบนี้ระวังหน้าพังนะสาว"
"ฮ่าฮ่า"
แบงก์สีน้ำตาลจำนวนหนึ่งถูกปาใส่หัวของเธอ ก่อนลูกค้าไร้มารยาจะเดินออกไปอย่างสนุกสนานโดยไม่คิดเลยว่าคำพูดไร้มารยาทเหล่านั้นจะทิ่มแทงใจผู้หญิงด้วยกัน
"วันนี้ได้เงินเยอะเลยแฮะ ทั้งที่พึ่งเริ่มทำงานแท้ๆ ^^"หากเป็นเมื่อก่อนตอนฉันเริ่มทำงานนี้ใหม่ๆ ก็คงจะหนีแอบไปร้องไห้ช่วงเวลาพัก แต่ตอนนี้น่ะฉันแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมากแล้วล่ะ คำพูดของพวกคนรวยไม่สามารถทำอะไรฉันได้แล้ว จะเรียกว่าฉันถูกอำนาจเงินครอบงำได้หรือเปล่านะ แต่ตอนนี้ฉันโอเคกับงานที่ใครๆ ต่างก็ด้อยค่ามากเลยล่ะ เพราะมันสามารถดูแลฉันและน้องชายได้อย่างไงล่ะ ฉันมีน้องชายคนหนึ่งตอนนี้กำลังเรียนปีหนึ่งอยู่ล่ะ ค่าใช้จ่ายที่ต้องแบกรับถือว่ามากพอสมควร ยังดีที่ได้เงินจากพวกคนรวยที่คอยให้ทิปมาประทังชีวิตระหว่างเดือน
"ไปชั้นไหนดีคะ"
"ชั้นหนึ่ง"
เสียงเข้มของชายหน้านิ่งเอ่ยบอก ทั้งรูปร่างหน้าตาคงจะเป็นลูกครึ่งดวงตากลมโตแฝงไปด้วยความดุดันแต่งตัวเรียบร้อยด้วยสูทเข้าชุด รองเท้าหนังสีดำสนิท ไม่ว่าจะมองตรงไหนก็น่าเคารพนับถือไปหมด
"เชิญค่ะ ^^"
รอยยิ้มสดใสยังคงฉีกกว้างราวกับเรื่องสะเทือนใจเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น แต่ในสายตาของชายหนุ่มร่างใหญ่กลับจ้องมองผ่านทางแผ่นหลังเธอด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ
"ทำไมเธอไม่พูดสวนว่าผู้หญิงสองคนนั้นไปล่ะ"
"คะ? คุณลูกค้าเห็นหรือคะ"
เธอขยับตัวเอียงข้างตามลูกค้าชายด้วยแววตาสงสัย
"ใช่ ฉันบังเอิญเห็น เธอชอบทำงานให้คนดูถูกแบบนี้หรือไง"
"ก็...งานเดี๋ยวนี้หายากนี่คะ อีกอย่างงานนี้ก็ได้เงินเยอะด้วย"
"หึ แล้วศักดิ์ศรีเธอล่ะ"
เขาเคล้นเสียงขึ้นในลำคอ เอ่ยถามเธอด้วยสีหน้าดูถูกดูแคลน หรือเขาจะเป็นหนึ่งในคนไฮโซที่ชอบดูถูกคนจนตัวเล็กๆ
"ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้นี่คะ เงินต่างหากที่จะเสกทุกอย่างให้เป็นอย่างใจต้องการ ^^"
เธอตอบกลับอย่างไม่ลังเล ก่อนประตูลิฟต์จะเปิดออกถึงชั้นหนึ่ง
"เชิญค่ะคุณลูกค้า ^^"
"ถือเป็นการพูดคุยที่สนุกมากๆ ไว้ฉันจะมาพูดกับเธอใหม่นะ"
"ด้วยความยินดีค่ะ ^^"
ชายร่างใหญ่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำออกจากลิฟต์ แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกไปไม่ลืมที่จะทิ้งชื่อตัวเองเอาไว้
"ฉันชื่อ เคลเกอร์ ทำงานอยู่บริษัท ML อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เบื่อๆ ไปหาได้นะ"
เขาขยิบตาเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง
"หืม? จบง่ายๆ แบบนี้เลย"คงจะเป็นพวกผู้ชายชอบแต๊ะอั๋งทั่วไปล่ะมั้ง
น่าสนใจกว่าที่คิด เด็กกดลิฟต์งั้นเหรอ?
-------------
กลับมาพบกันใหม่กับเล่มที่2 นะครับ หวังว่าทุกคนจะถูกใจกับเรื่องสั้นสุดสยิวที่คัดรวมมาให้เป็นพิเศษ
อย่าลืมกดติดตาม คอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ ^^
____________"ว่ามาให้หมดเรื่องของมึงและลูกสาวกู" "อึก!" ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่พ่อฉันลากลุงคีย์มานั่งสอบสวนภายในห้องทำงาน โดยปกติแล้วในห้องทำงานของพ่อจะร่มรื่นน่าอยู่และผ่อนคลาย แต่ในวันนี้กลับอึดอัดกว่าทุกวันเหมือนว่าไม่มีอากาศเลยสักนิด "กูพอจะรู้คร่าวๆ มาจากมาลินบ้างแล้ว เรื่องที่มึงทำแบบนั้นกับลูกสาวกู" "กูขอโทษ" ลุงคีย์ยกมือไหว้ขอโทษพ่อในทันที ปกติแล้วคนรุ่นนี้เขาจะรักและหวงในเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเอง แต่มันไม่ใช่กับลุงคีย์ "อย่าคิดว่าแค่ไหว้แล้วกูจะหายโกรธ" "กูรู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปมันไม่น่าให้อภัย แต่กูไม่ได้มีเจตนาไม่ดีกับมาลินมาก่อนเลยนะเว้ย กูยังมองว่าเธอเป็นเด็กสาวตัวเล็กๆ ของมึงเสมอ" "แล้วอะไรที่ทำให้มึงกล้าทำแบบนั้นกับลูกกู" "อึก" โดนยิงคำถามจี้จุดแบบนั้นเป็นใครก็ต้องชะงักกันทั้งนั้น "อารมณ์ กูควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ไม่ดีพอเอง เพราะงั้นคนที่ผิดคือกูไม่ใช่มาลิน" "หึ กูผิดหวังในตัวมึงมากคีย์ เพื่อนที่กูและเมญ่ารักมากที่สุด ไม่คิดว่าจะกล้าทำแบบนี้กับลูกสาวพวกกู" ลุงคีย์ได้ยินชื่อแม่เข้าถึงกับเศร้าลงทันที เพราะเพื่อนคนแรกในรั้วมหาวิทยาลัยของลุงคีย์คือแม่ คงจะร
______________"สวัสดีค่ะครูคีย์" "สวัสดีครับนักเรียน" "เรื่องการบ้านพวกเราทำเสร็จแล้วนะคะ""งั้นหรอ ถ้าเสร็จแล้วจะส่งก่อนก็ได้นะ เอาไปวางไว้ที่โต๊ะครูได้เลย""ค่ะ" เช้าของทุกวันเหล่าเด็กๆ ที่รักในการเรียนยังคงแวะเวียนเข้ามาทักทายผมเช่นทุกครั้ง แต่คงจะดีกว่านี้ถ้าผมไม่รู้สึกปวดหัวเมาค้างแบบนี้ นานๆ ทีได้ดื่มมันทรมานร่างกายแบบนี้นี่เอง "สวัสดีครูคีย์" "ครับ สวัสดีครับท่านผู้อำนวยการ" เดินมาได้ไม่เท่าไหร่เสียงของผู้อำนวยการก็เอ่ยดังทักทายขึ้นมา หากเป็นเช่นทุกวันผมคงจะรู้สึกดีแต่ในวันนี้กลับไม่ใช่แบบนั้น ภาพที่เห็นจากเมื่อวานเย็นยังคงติดตา คำพูดและสีหน้าเหยียดหยันราวกับว่าตัวเองคือผู้ชนะ แต่ก็ดีที่อย่างน้อยเรื่องเมื่อวานมันทำให้ผมเลิกโง่ "เป็นไงบ้างเรื่องการสอนเด็กๆ" "ก็เลยเรื่อยๆ ครับไม่มีอะไรให้น่าห่วงหรือกังวลเป็นพิเศษ" "อือ ดีแล้วล่ะพอได้ครูที่เก่งอย่างครูคีย์มาสอน พวกเด็กๆ ถึงได้เรียนรู้เร็วขนาดนี้" "ขอบคุณครับ" "ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะ" "ครับ"น่าขยะแขยงระหว่างที่คุยกับผู้อำนวยการในใจผมรู้สึกแบบนั้นตลอดเวลา "ก็ว่าหายไปไหนอยู่นี่ นี่เอง" "!!!"ตามมาด้วยครูพลอย ทั้ง
_____________"ไหวแน่นะ" "แน่สิ" ก็ยังถือว่าดีกว่าครั้งแรกล่ะนะ แม้จะยังรู้สึกเหมือนกับว่าตรงนั้นของลุงคีย์ยังเสียบคาอยู่ก็เถอะ "งั้นลุงออกไปดูข้างนอกก่อนแล้วกัน ถ้าทางสะดวกเดี๋ยวลุงจะบอกอีกที" "อื้ม" ร่างใหญ่เดินห่างออกไปจนหายลับไปข้างนอก สายตาฉันยังคงจ้องมองแผ่นหลังกว้างอยู่แบบนั้น ไม่อยากจะคิดว่าภายใต้เสื้อผ้าเฉิ่มๆ นั่นจะซ่อนรูปร่างที่ดีเอาไว้ และฉันในตอนนี้ก็ได้ครอบครองถึงสองครั้งสองครา นี่ถ้ายัยครูหน้ากากรู้เข้าคงได้อกแตกตายแหง "ออกมาได้เลยไม่มีคนอยู่แล้ว" ประตูห้องถูกเปิดออกเล็กน้อย ลุงคีย์เอ่ยพูดขึ้นมาฉันประคองตัวเองเดินออกไปข้างนอก ในตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้วสิ "จะกลับเลยไหม เดี๋ยวลุงจะไปส่งก่อน""ไม่ค่ะ ขออยู่เป็นเพื่อนลุงก่อนดีกว่า""แต่ถ้ามีคนเห็นเข้า"คนที่ว่าคงหมายถึงยัยครูพลอย ก็นะถ้าเห็นฉันอยู่กับลุงคีย์เข้าคงอกแตกตาย หาเรื่องแซะฉันทุกวันแหง "ไม่เป็นไรหรอก ในตอนนี้ครูพลอยเขาก็คงไม่อยู่ที่โต๊ะหรอก" "มาลินรู้ได้ไง" เผลอขยับตายกยิ้มเจ้าเล่ห์ซะได้"เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เพราะงั้นลุงคีย์ควรเดินตรวจตราสักหน่อยนะ ถ้าไม่มีอะไรก็กลับบ้านได้เลยใช่ไหม" "อือก็
______________"อื้ม ง่วงจังเลย" "กาแฟมาแล้วครับ" "อุ้ย มาเร็วจังขอบคุณสำหรับกาแฟนะคะ ^^" "ด้วยความยินดีครับ" วันนี้ในห้องพักครูช่วงเย็นมีแค่ผมและครูพลอยแค่สองคน อันที่จริงวันนี้เป็นเวรที่ผมต้องอยู่แต่ครูพลอยมีงานที่ต้องสะสาง หลังจากครูพลอยเริ่มพูดว่าง่วงและอยากกินกาแฟ ผมก็รีบขับรถออกไปซื้อให้เธอในทันที ก็นะความสุขของผมคือการได้ตามใจครูพลอยนี่นา ถึงเงินที่มีจะเริ่มหมดแล้วก็ตาม "จะว่าไปเด็กคนนั้นที่ครูคีย์พามาน่ะค่ะ เธอเป็นใครหรอคะ" "เด็กคนนั้น" อีกหนึ่งสิ่งที่ผมสัญญาไว้กับเพทายคือการไม่บอกเรื่องที่บ้านของมาลินให้ใครรู้ แม้แต่ผู้อำนวยการก็ตาม "อ๋อก็เป็นลูกสาวของเพื่อนผมน่ะครับ ทำบริษัทเกี่ยวกับของตกแต่งภายใน" "งั้นหรอคะ" คงจะเชื่ออยู่ล่ะมั้ง เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เมื่อหันไปพบครูพลอยนั่งเก้าอี้ว่างข้างกายผม "เด็กคนนั้นพลอยไม่อยากพูดเลยค่ะ" "ครับ? มีอะไรหรือเปล่า" "นิสัยค่อนข้างก้าวร้าวไม่ฟังใครเลยน่ะค่ะ ชอบต่อว่าเพื่อนๆ ในห้องอย่างไร้เหตุผล จนเพื่อนทุกคนเริ่มกลัวเธอกันหมด ยิ่งตอนนี้อยู่กับเจเรนสาวทอมคนนั้นอีก เฮ้อทำเอาพลอยปวดหัวมากเลยล่ะค่ะ" "ครับ?" ผมรู้จักมาลินดี แม้
reviews