ตอนที่ 15 : ไม่อาจปิดบัง 1/1

ตอนที่

[14]

ไม่อาจปิดบัง

 

 นางคิดว่าการเดินจากออกจากหมู่บ้านเถียนเกาไปที่หมู่บ้านหวง

หลิงของท่านตาท่านยายจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ แต่ทว่า...เดินทางผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม (หนึ่งชั่วโมง) ก็ไม่มีทีท่าว่าจะถึงเสียที ท่านแม่กล่าวด้วยความอ่อนแรงเป็นระยะ ๆ ว่าให้ท่านตาท่านยายหยุดการเดินทางเพื่อพักสักหน่อย อีกทั้งนางได้ส่งกระแสจิตสอบถามเสี่ยวหลงเกี่ยวกับเส้นทางแล้ว จึงพบว่าหมู่บ้านเถียนเกากับหมู่บ้านหวงหลิง หากเดินเท้าแบบคนหนุ่มทั่วไปจะใช้เวลาเดินไป-กลับราวสี่ถึงห้าชั่วยาม (แปดถึงสิบชั่วโมง) ยิ่งท่านตาท่านยายที่มีอายุมากกอรปกับการเดินทางช่วงกลางคืนก็ยิ่งเพิ่มระยะเวลาไปอีก 

   กว่าจะถึงหมู่บ้านเถียนเกาก็เป็นเวลาเช้าทั้งยังไม่ได้กินอะไรก็ต้องลากรถลากที่มีพวกนางสามแม่ลูกกลับหมู่บ้านโดยที่ยังไม่ได้พักอันใดอีก หากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ เดิมทีนางคิดว่าจะเปิดเผยทุกอย่างในภายหลัง แต่ยามนี้นางไม่สามารถให้ผู้เฒ่าทั้งสองต้องลำบากลากพวกนางกลับหมู่บ้านหลายชั่วยามลำพังสองคนได้แล้ว

 ‘เสี่ยวหลงตั้งเวลาภายในมิติกับด้านนอกราวกับพริบตาเดียวเช่นครั้งก่อน’ นางส่งกระแสจิตบอกเสี่ยวหลงก่อนที่จะนำมือทั้งสองข้างไปดึงมือของท่านแม่และพี่ใหญ่มาวางไว้ที่เอวของนาง ทั้งคู่เต็มไปด้วยความสงสัยแต่นางบอกว่าให้อยู่เช่นนี้สักครู่ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยนางก็นำมือข้างขวากดลงไปยังจุดสีแดงที่อยู่ข้อมือด้านซ้ายทันที 

 ไม่นานร่างของคนทั้งสามก็หายวับไปในพริบตาจนผู้เฒ่าที่กำลังลากรถไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอันใดขึ้นที่ด้านหลัง 

 !!!

ส่วนผู้ที่ถูกพาตัวมาก็เบิกตากว้างกับความอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นกับตน เมื่อเข้ามาในมิติแล้วนางก็สั่งการให้เสี่ยวหลงนำพาตัวท่านแม่ พี่ใหญ่และนางไปประจำการที่เครื่องรักษาตนคนละเครื่อง เมื่อกระจกครอบปิดลงก็เป็นอันเริ่มดำเนินการรักษาทันที นางและพี่ใหญ่ที่ไม่ได้เป็นอันใดมาก เมื่อรักษาเสร็จไม่นานกระจกก็เปิดออกทันที ในขณะที่ท่านแม่นั้น ระบบภายในร่างกายนั้นอ่อนแอและเสียหายอย่างหนักจากการแท้งบุตร จึงต้องใช้เวลาสักครู่ พี่ใหญ่เมื่อกลับมาเป็นปกติและออกมาจากเครื่องรักษาตนก็รีบถามคำถามทันที 

 “หยวนเออร์ นี่มันเกิดอันใดขึ้น เหตุใดเราจึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วเหตุใดเมื่อเข้าไปที่ลึกลับนั่น ร่างกายของเราจึงหายดีแล้ว ราวกับ...” 

 “พี่ใหญ่ ไว้รอท่านแม่ออกมาแล้วข้าจะบอกพวกท่านพร้อมกัน อย่างไรรอท่านแม่รักษาอาการให้หายก่อนเถิด” นางรู้ว่าเขาอยากรู้อันใด แต่นางไม่อยากพูดหลายครั้งจึงอยากรอมารดาเสียก่อน ที่จริงแล้วนางกำลังแต่งเรื่องในหัวต่างหาก ว่าจะบอกพวกเขาอย่างไรดี

 “เจ้าหมายความว่าท่านแม่ก็จะหายจากอาการเจ็บป่วยเช่นนั้นหรือ หยวนเออร์” แววตาของพี่ใหญ่เต็มไปด้วยประกายความหวัง 

“ใช่แล้ว เครื่องรักษาตนนี่รักษาได้แทบทุกอาการเจ็บป่วยเลย” 

“ดีจริง หยวนเออร์ ท่านแม่จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกแล้ว” ใบหน้าที่ยามนี้เผยแววหล่อเหลายิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนที่สายตาคมจะรีบหันกลับไปมองมารดาด้วยความรักใคร่ 

รอจากนั้นไม่นานกระจกใสก็เปิดขึ้นเป็นเข้าใจกันว่าการรักษาเสร็จสิ้นแล้ว ครานี้นอกจากอาการของมารดาจะหายดีแล้วยังมีบางอย่างที่เปลี่ยนไปนั่นก็คือ รูปลักษณ์ที่อ่อนเยาว์ ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาขึ้น กล่าวคือความงดงามกลับสู่ผู้เป็นมารดาแล้ว ฉินกุ้ยหยางคิดว่า นี่มารดางดงามมากกว่าเดิมเสียอีก เมื่อมองดูเทียบกับผู้เป็นน้องสาวแล้ว ราวกับมิใช่มารดาแต่เป็นพี่สาว! แท้จริงแล้วฉินกุ้ยหลินอายุเพียงสามสิบห้าปีเท่านั้น หากเป็นโลกก่อนก็คงอยู่ในวันสาวสะพรั่งวัยร้อนแรง แต่เมื่ออยู่ที่นี่กอรปกับการทำงานหนัก เลยทำหน้าใบหน้าและร่างกายไปก่อนอายุที่แท้จริง

ยามนี้มิใช่เพียงผู้เป็นมารดาที่เปลี่ยนไปต้องกล่าวว่าสามคนแม่ลูกต่างก็เปลี่ยนไปด้วยกันทั้งสิ้น

เสี่ยวหลงตั้งการกำหนดค่านอกจากจะรักษาแล้วยังฟื้นฟูร่างกายอย่างเข้มข้นให้ทั้งสามด้วย

“ท่านแม่ ยินดีต้อนสู่ชีวิตใหม่”