บทที่ 62 สงครามกำลังจะเริ่ม

“แต่เธอจะตายนะเกรตา...” เสียงเบทริคแผ่วเบา แววตาหม่นเศร้า

คนเจ็บหลับตาลง น้ำตาไหลรินออกมา ลมหายใจเริ่มแผ่วเบา

“ฉันดีใจนะที่เราได้รู้จักกัน”

มือตกลง เบทริคจับมันกุมไว้แน่น น้ำตาเอ่อคลอ เขาไม่เคยคิดเลยว่า เบื้องหลังของเกรตา ล้วนมีแต่ความเจ็บปวดฝังเอาไว้ เขาเคยมองพ่อเป็นต้นแบบ อยากคิดอ่านเหมือนพ่อ พอได้เจอกับเกรตา ความรู้สึกค่อย ๆ เปลี่ยนไป มารู้สึกตัวได้ในวันที่สายไปแล้ว เจ็บแต่จำต้องกัดฟันเอาไว้ เพราะไม่อยากให้พ่อ เดินทางผิดมากกว่านี้

หมอตรวจคนเจ็บอีกครั้ง แล้วส่ายหน้า เบทริครั้งร่างมากอดเอาไว้ แล้วสะอื้นออกมา เสียงฝีเท้าลงบันได โซฟียาเดินมายืนเคียงข้างสามี แววตาหวาดหวั่น คิดก้าวเข้าไปแต่เซร์คิโอหันมาสบตา แล้วดึงรั้งภรรยาเอาไว้

“ปล่อยให้เขาสองคนอยู่ด้วยกันเถอะเรอา เราออกไปข้างนอกกัน ปล่อยให้เขาได้ใช้เวลาด้วยกัน”

สองร่างเดินเคียงกัน มาถึงสวนด้านหลัง หย่อนกายลงบนเก้าอี้ โซฟียาเหลือบมองสามี เห็นสีหน้าแววตาแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด เธอเข้าใจว่านีเอลรู้สึกเช่นไร เพราะเธอก็รู้สึกไม่แพ้กัน เธอไม่กล้าก้าวเท้าลงมาเสียด้วยซ้ำ เพราะภาพของเกรตา ทำเอาแข้งขาอ่อนแรง เบอร์นาร์ดไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่าย

มือ