บทที่ 26

แต่ขณะเดียวกันจอมทัพก็ออกยืนสงบสติอารมณ์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น มองผ่านกระจกออกไปน้ำในลำธารไหลไม่ขาดสาย สายตาของเขามองเหม่อ มีน้ำตาคลอเล็กน้อย ก่อนจะยกมือข้างซ้ายของตนเองขึ้นมาดู มือขวาสัมผัสแหวนด้วยอาการสั่นเทา ความเมาหายไปหมด เขาจะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ คิดถึงเหลือเกิน คิดถึงแทบขาดใจ แต่สุดท้ายเขาก็ต้องตัดใจจากความรู้สึกรักออกไปทั้งหมด บอกตัวเองว่าเธอทำให้เขาเจ็บปวด เธอทำให้ต้าเอสตาย

“ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้” จอมทัพพูดเพียงลำพังด้วยน้ำเสียงสั่น รักน้องก็รัก แต่ก็รัก... รักเหลือเกิน ทว่าได้แค่คิดแล้วก็ยกมือปิดหน้าเอาไว้ด้วยความเครียด

แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ตัดสินใจล็อกบ้าน ล็อกหน้าต่างทุกบานแล้วกลับเข้าห้อง จากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาโจว์เพื่อให้ซื้อบางอย่างเข้ามาให้ในวันพรุ่งนี้ พอสั่งอะไรเสร็จสรรพเขาก็ปิดไฟแล้วกลับเข้าห้องเก็บตัวเงียบ ไม่ได้ดื่มเหล้า นอนไปพร้อมกับความทุกข์เป็นสองเท่า

พอเช้าวันรุ่งขึ้น ในห้องที่อลินนอนสว่างจ้า เพราะด้านนอกน่าจะสายมากแล้ว เธอตื่นสายเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ กล่อมตัวเองอยู่นานนับชั่วโมง จนกระทั่งหลับไปโดยไม่รู้ตัวว่าหยุดร้องไห้เมื่อไหร่ มาตอนนี้รู้สึกอ่อนเพลียอย่า