บทที่ 5

“คุณ! คุณ! ได้ยินผมไหม” คนรับใช้ถาม ชายที่ปริศนาก็พยักหน้าแต่ไม่ได้ลืมตา คนรับใช้จึงเพ่งมองอีกครั้งให้แน่ใจ พร้อมกับจับตัวพลิก 

“คุณกรณ์! คุณกรณ์! โอ๊ยตายแล้ว” คนรับใช้เรียกด้วยความตกใจก่อนจะเข้าไปพยุง พร้อมกับสาวใช้อีกคน 

“นิ่ม ไปเรียกคุณๆ เดี๋ยวนี้ เร็ว” เขาสั่งอีกครั้ง จากนั้นสาวใช้คนเดิมก็วิ่งเข้าบ้านทันที ซึ่งเจ้านายทั้งหลายก็ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว

“มีอะไรเหรอนิ่ม” นราพี่สาวคนโตของบ้านเอ่ยถามด้วยความตกใจ 

“คุณกรณ์ คุณกรณ์อยู่หน้าบ้าน เหมือนถูกปองร้ายมาเลยค่ะ สภาพดูไม่ได้เลย” สิ้นคำของสาวใช้ ทุกคนก็วิ่งไปที่หน้าบ้านพร้อมกับตะโกนบอกคนขับรถให้เอารถออกโดยด่วน 

“กรี๊ด! กรณ์ เกิดอะไรขึ้น กรณ์” นรากรี๊ดลั่นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเลือดโทรมกายของชายหนุ่ม

“พาคุณกรณ์ไปหาหมอเถอะครับ” คนรับใช้บอก 

“รถกำลังมา รถกำลังมา” นราละล่ำละลักเอ่ยเสียงสั่น แทบจะเป็นลมอยู่แล้ว เพราะสภาพของกรณ์นั้นไม่รู้จะอยู่หรือตาย และในจังหวะเดียวกันนั้นรถก็แล่นมาจอดด้านหน้าพอดี ทุกคนจึงได้พยุงกรณ์ขึ้นรถ คุณหนูใหญ่ก็ขึ้นไปนั่งประคองเอาไว้ เพราะเป็นคนสนิท 

“ให้เราตามไปไหม พี่นรา” น้องอีกคนเอ่ยถาม

“ไปๆๆ ขับรถตามไป” นราตอบเสียงสั่นๆ ก่อนจะสั่งให้คนขับเคลื่อนรถออกไปจากหน้าบ้านอย่างรวดเร็วจากนั้นน้องๆ จึงได้พากันนั่งรถอีกคันตามไปยังโรงพยาบาล ทุกคนไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับกรณ์ คงได้แต่รอให้เขาอาการดีขึ้นเสียก่อนจึงจะถามได้ พอมาถึงโรงพยาบาล กรณ์ก็ถูกเข็นไปยังห้องฉุกเฉินอย่างในทันที ทุกคนที่เป็นญาติต้องรอที่ด้านนอกเท่านั้น 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะพี่นรา พี่กรเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง” น้องคนรองเอ่ยถามเสียงสั่น ซึ่งก็ถามไปอย่างนั้นเองแหละ

“จะไปรู้ได้ยังไงเล่า ก็เห็นพร้อมๆ กันเนี่ย โดนนักเลงที่ไหนซ้อมมาก็ไม่รู้” นราตอบ แต่จังหวะเดียวกันนั้นพยาบาลก็เปิดประตูออกมาจากห้องฉุกเฉิน 

“เอ่อ ไม่ทราบว่าญาติได้เก็บนิ้วของคนไข้มาด้วยไหมคะ” พยาบาลถามอย่างร้อนใจ

“นะ นะ นิ้ว นิ้วอะไรคะ” นราถามกลับด้วยความตกใจ

“นิ้วก้อยข้างซ้ายค่ะ อุบัติเหตุอะไรคะทำให้นิ้วขาดได้ เหมือนถูกของมีคม”

“นิ้วขาด! มะ มะ เราไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วขาดเยอะไหมคะ” นราเป็นคนตอบ

“สองข้อค่ะ ถ้าหาตอนนี้คงไม่ทัน งั้นขออนุญาตรักษาเลยนะคะ” 

“ค่ะค่ะค่ะ” นราตอบเร็วๆ ด้วยความร้อนใจ จากนั้นพยาบาลจึงกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉินดังเดิม 

“นิ้วขาด พี่กรณ์นิ้วขาด เกิดอะไรขึ้นอีกพี่นรา แล้ววันนี้พี่กรณ์ก็หายไปทั้งวัน”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอเลิกถามพี่ได้แล้ว เราก็รู้พร้อมกันเนี่ย ไปโดนพวกนักเลงเสพยาแล้วทำร้ายเอาหรือเปล่าเนี่ย” 

“งั้นคงต้องรอให้หมอดูแลพี่กรณ์ให้เสร็จซะก่อน เราค่อยถาม” 

กว่าสองชั่วโมงที่กรณ์ถูกรักษาตัว และถูกนำตัวไปยังห้องพิเศษ มีทั้งสายน้ำเกลือ และถุงเลือด ขณะที่กรณ์ดูไร้เรี่ยวแรงเอามากๆ หมอไม่ได้ถามซักไซ้มากนักว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่รักษาไปตามหน้าที่ให้ดีที่สุดก็เท่านั้น พอพยาบาลและเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องออกไปหมด ทุกคนจึงได้แต่เฝ้ารอว่ากรณ์จะฟื้นเมื่อไหร่ 

แต่ในจังหวะเดียวกันนั้น นราก็มองที่นิ้วก้อยที่ถูกพันแผลเอาไว้ จวบจนกระทั่งเวลาผ่านไปอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง กรณ์จึงได้ขยับตัวพร้อมกับลืมตาขึ้นอย่างอ่อนเพลีย เขามองไปรอบๆ เห็นเพดานสีขาว กลิ่นยาคลุ้งไปทั้งห้อง และมีคนเฝ้าอยู่ จึงได้รู้ว่าตนเองอยู่โรงพยาบาล เท่านั้นเขาก็ดีใจจนร้องไห้ออกมา แต่แทบไม่มีเรี่ยวแรงพูด เพราะโดนจอมทัพซ้อมจนน่วมไปทั้งตัว 

“คุณกรณ์! ฟื้นแล้ว คุณกรณ์!” นราพูดขึ้นด้วยความดีใจ ก่อนจะเข้าขยับมาใกล้

“คุณนรา ผะ ผะ ผม” เขาเอ่ยเรียกหญิงสาวพลางยกมือขึ้นช้า เพื่อดูมือของตัวเองเพราะจำได้ว่ามือข้างนี้ถูกตัดนิ้ว 

“ไม่ ยังไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ พักผ่อนก่อน” นราบอกด้วยความเป็นห่วง ขณะที่กรณ์พยายามที่จะลุก

“ไหว ผมไหว” เขาบอกเสียงสั่นพร้อมกับมือที่สั่นเทา

“ช่วยปรับเตียงหน่อยครับ” เขาบอกอย่างอ่อนเพลีย นราจึงเป็นปรับเตียงให้อยู่ในท่าเอนหลังเล็กน้อย  

“ไหวหรือเปล่าคุณกร ถ้าไม่ไหวก็พักผ่อนนะคะ” นราบอกอีกครั้ง

“ไม่ ถ้าไม่พูดตอนนี้ ผมกลัวจะไม่ได้พูด”

“งั้นพูดเลยครับคุณกร ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น คุณไปเจออะไรมา” คีตะภัทร น้องชายของนราเอ่ยขึ้น

“ทุกคน ผม... ผม ถูกทำร้ายโดยมาเฟีย ระดับตัวพ่อเลย เขาเป็นพี่ชายของต้าเอส” สิ้นคำของเขา ทุกคนก็พากันตกใจ ตาโต

“อะไรนะ! อี อีนังเมียน้อยพ่อ มีพี่ชายด้วยเหรอ” นราถามด้วยความตกใจ 

“เป็นมาเฟียครับ ผมรู้จักเขาแค่ผิวเผิน แต่ไม่รู้ว่าเป็นพี่ชาย ของ... เมียน้อยท่าน” 

“มันต้องการอะไร” คีตะภัทรถามขึ้น

“แก้... แก้แค้น ไม่รู้จะให้เราตายหรือตกนรกทั้งเป็น” 

“แล้วมันรู้ได้ยังไงว่าเป็นเรา หรือมันเห็นในคลิป แล้วอย่าบอกนะว่ามันอุ้มคุณเพราะเหตุนี้”

“ใช่ มันให้คนมาลักพาตัวผม ไปซ้อม มันไม่ฆ่า เพราะอยากให้ผมกลับมาบอกพวกคุณให้ระวังตัว มันจะตามจัดการกับทุกคน พวกเราแย่แล้ว” 

“จะกลัวมันทำไม ในเมื่อพ่อเราก็เป็นนักการเมือง” คีตะภัทรบอกอย่างไม่เกรงใจ ทั้งที่ในใจกลัวจนฉี่จะราดแล้ว

“ก็แค่นักการเมืองนะครับ แค่สี่ปีก็หมดอำนาจ แต่เขา... เป็นมาเฟีย มาเฟียจริงๆ นะ อิทธิพลเขาครอบคลุมใต้หวัน ฮ่องกง เขาทำได้ทุกอย่างพวกคุณเห็นสภาพผมแล้วนี่ นี่ไง” กรณ์เอ่ยเสียงสั่นพลางยกมือซ้ายขึ้นให้ทุกคนดู 

“หลักฐาน นิ้วก้อยผม มันตัดนิ้วก้อยผม” 

“อะไรนะ!” คราวนี้ทุกคนยิ่งตกใจหนัก 

“ทีแรกนึกว่าอุบัติเหตุซะอีก” นราถามเสียงสั่น