บทที่ 6

“มะ มะ มัน... ชื่อต้าเฉิน ผมรู้จักว่าเขาเป็นนักธุรกิจ แต่ไม่ใช่”

“มันให้ลูกน้องซ้อมคุณเหรอเนี่ย” 

“เปล่า ตัวเขาเอง เขาซ้อมผมด้วยมือของเขาเอง ไม่ให้ลูกน้องยุ่ง เขาเป็นมังกร” 

“เราจะทำยังไงดี ระ ระ เราต้องหนีหรือเปล่า” คีตะภัทรถามขึ้น 

“เราจะหนีทำไม ในเมื่อเราไม่ได้ทำอะไรผิด นังนั่นมันฆ่าตัวตายเองต่างหาก” นราตอบ

“แต่มันก็เพราะ... เพราะเรานะพี่นรา เราทำให้สังคมประนามมันและเราทำให้มันเครียด”

“ก็สมควรแล้วนี่ มันชั่ว เลว ต่ำ แล้วที่มันทำกับครอบครัวเราละ แทบจะบ้านแตก”

“เรา ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว คุณนราต้องจ้างบอดี้การ์ด เขาเอาจริงแน่ และไม่รู้ว่าจะโชคดีเหมือนผมที่รอดมาหรือเปล่า” กรณ์ยังคงบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย

“คนตัวตั้งตัวตี และออกความเห็นเรื่องนี้ คือคุณกรณ์นะครับ แล้วพวกเราจะกลัวทำไม” คีตะภัทรพูดขึ้นทันที 

“ก็เพราะพวกคุณต้องการให้เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ” 

“เอาล่ะๆ ไม่ต้องเถียงกัน แต่ว่าเราควรบอกคุณพ่อไหม” 

“บอกพ่อ พ่อก็จะยิ่งเอาเรื่องเราน่ะสิถ้ารู้ความจริงน่ะ อย่าโง่สิพี่นรา เท่านี้คุณพ่อก็... ก็เหมือนคนไม่มีวิญญาณแล้วเพราะเอาแต่คิดถึงนังนั่น งั้นขอคุณพ่อจ้างบอดี้การ์ดสักสองสามคน เพื่อความปลอดภัย”“แล้วจ้างบอร์ดี้การ์ด คิดว่าพ่อจะไม่สงสัยหรือไง” 

“ก็ลูกๆ ของนักการเมืองก็ต้องมีบอร์ดี้การ์ดไง ไม่เห็นแปลก” น้องชายให้ความเห็น 

“เราคงต้องงดออกจากบ้านสักพักแล้วล่ะ” 

“จะงดได้ไงพี่นรา เราต้องทำงานนะเว้ย” น้องชายว่า

“โอ๊ย! อยู่บ้านก็ไม่ได้ ออกนอกบ้านก็กลัวตายอีก เราแจ้งความดีไหมคุณกรณ์ บอกตำรวจเอาไว้ก่อน”

“คุณนรา เขาห้ามเราแจ้งความ และนั่นคือสาเหตุที่เขา ตัดนิ้วผมเพื่อแทนคำสัญญา หากผิดสัญญาพวกคุณก็จะโดนเหมือนผม ไม่ใช่แค่โดนอุ้ม แต่โดนทำแบบนี้” กรณ์บอกพลางยกนิ้วซึ่งพันเอาไว้ด้วยผ้าก็อตขึ้นมาดูแบบสั่นๆ 

“ไม่จริงหรอก เราแจ้งความบอกให้ตำรวจรู้ว่ามันเป็นใครได้นี่ ว่าแต่หน้าตามันเป็นยังไง หาในกูเกิ้ลจะเจอไหม” 

“ไม่เจอหรอก คนพวกนี้ไม่เอาตัวเองเข้ามาอยู่ในโซเชียลหรอก คนระดับนี้มีบอดี้การ์ดเป็นกำแพง กล้องจับเขาไม่ได้” 

“แล้วคุณกรรู้จักมันได้ยังไง” 

“เคยไปประชุม แล้วเจอโดยบังเอิญ รู้จักเพราะมีคนบอกว่าเขาชื่ออะไรทั้งชื่อจริงและชื่อเล่น แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นมาเฟียตัวใหญ่ขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะเป็นพี่ชายของต้าเอส ถึงว่าตอนนั้นบอดี้การ์ดเต็มไปหมด ไม่ให้ใครถ่ายรูปเลย หรือต่อให้มีรูปในเน็ต มันก็สั่งให้แฮกเกอร์จัดการลบไปให้หมดจนได้นั่นแหละ” 

“รูปพรรณสัณฐานเป็นยังไง”

“สูงใหญ่แบบฝรั่งเลยล่ะ หน้าตาลูกครึ่ง พูดไทยได้ แต่ไม่ชัดมาก ลิ้นแข็งๆ ระบุลักษณะเด่นให้ไม่ค่อยได้เลย แต่บอกได้อย่างหนึ่งว่า หล่อ หล่อมาก ก็ตามปกติของลูกครึ่งนั่นแหละ แต่ไม่คิดว่าความหล่อจะไม่ได้ช่วยอะไร เพราะที่ทำมันเหมือนไม่ใช่คน มันเหี้ยมมาก มันไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่ทำเลย เหมือนมันทำอยู่เป็นประจำ”  

“ขึ้นชื่อว่ามาเฟีย มันก็พวกเทาๆ ชั่วๆ ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ หล่อแต่เลว” 

“ไม่ใช่เทา แต่สีดำเลยล่ะ พวกคุณต้องระมัดระวังตัว เพราะเขาจะไม่ปล่อยเรา จนกว่าเขาจะได้แก้แค้นให้ครบทุกคน” 

“ทุกคน! เรา... เราไม่ได้ฆ่าน้องมันนะ จะกลัวทำไม” คีตะภัทรว่า

“พวกเรา... รู้อยู่แก่ใจ”

“นังแพศยานั่น มันรับตัวเองไม่ได้ต่างหาก” 

“เอาเถอะครับ จะยังไงก็ตาม พวกคุณต้องระวังตัวให้มาก จากที่ผมเจอเขาน่ากลัวกว่าที่คิดเอาไว้ เขาไม่ใช่มาเฟียในเมืองไทย เขามีอิทธิพลมากกว่าคุณพ่อพวกคุณเสียอีก”

“ไม่คิดว่านังเมียน้อยพ่อ จะเป็นน้องสาวมาเฟีย เราไม่รู้ประวัติมันเลย” 

“แล้ว เราจะทำยังไงดีล่ะพี่นรา เอ่อ จริงสิ! ยัยเล็ก ทำยังไงดี ยัยเล็กไปงานเลี้ยงบ้านเพื่อนที่เขาใหญ่” 

“ยัยเล็กเหรอ คง... ไม่เป็นไรมั้ง มันคงไม่สืบรู้เร็วขนาดนั้นหรอกน่า” 

“ใครบอก เขามีนักสืบอยู่ในมือ ลูกน้องปลายแถวของเขาก็ไม่ได้ไก่กา และทุกคนที่เกี่ยวข้อง เขาจะจัดการหมดคงไม่เว้นคุณเล็กด้วย” 

“บ้าแล้ว ยัยเล็ก! แล้วนี่กำหนดอยู่ตั้งเป็นอาทิตย์ บอกจะเที่ยวพักผ่อนกับเพื่อนด้วย เราต้องโทรบอก” ว่าแล้วนราก็รีบยกโทรศัพท์ โทรหาน้องสาวคนเล็กทันที เพราะขึ้นชื่อว่าทั้งตระกูลก็คงจะรวมทุกคนไม่ยกเว้นเลย ทว่านราต่อสายอยู่นานก็ไม่มีคนรับสาย

“ยัยเล็กไม่รับเลย” นราบอกอย่างร้อนใจ

“คงอยู่ปาร์ตี้กับเพื่อน ตอนนี้ดึกแล้ว ผมว่าใจเย็นๆ ก่อน อย่าเพิ่งร้อนใจ พรุ่งนี้ค่อยโทรก็ได้” 

“ใช่ครับพรุ่งนี้ค่อยโทรอีกที” กรณ์ให้ความเห็นเสียงหม่นแต่ก็นึกห่วงเพราะน้องสาวคนเล็ก ไปต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ แต่คิดว่าไอ้มาเฟียนั่นคงไม่รู้หรอก นี่คือสิ่งที่ปลอบใจตัวเองได้

“เรื่องวันนี้เราจะบอกพ่อกับแม่ไหม” 

“เอ่อ ยะ ยะ อย่าเพิ่งเลย”

“แต่คุณเข้าโรงพยาบาลแบบนี้ ท่านก็ต้องถามอย่างอยู่แล้ว”

“บอกแค่ว่าผมโดนรุมทำร้ายแล้วฉกกระเป๋าเงินไปดีกว่า” กรณ์ให้ความเห็น

“แน่ใจเหรอที่จะไม่บอกให้พ่อกับแม่รู้น่ะ อย่างน้อยท่านก็จะได้เพิ่มมาตรการความปลอดภัยให้เรา” 

“แน่ใจครับ ผมรู้สึกว่ามันอันตรายมาก จากที่ผมเจอมา” 

“ไม่บอกก็ไม่บอก เอ่อ พรุ่งนี้ก็พยายามโทรหายัยน้องให้ติดก็แล้วกัน จะได้ส่งข่าว ส่วนวันนี้เอ่อ คีย์กลับไปก่อนนะเดี๋ยวพี่เฝ้าคุณกรณ์เอง” 

“เอางั้นเหรอครับ แล้วถ้าไอ้มาเฟียนั่นบุกมาอุ้มพี่ไปล่ะ”