บทที่ 3 ลูกค้ากิตติมศักดิ์ - 70%

หญิงสาวนั่งเท้าคางมองไปเรื่อยเปื่อยด้วยความเบื่อหน่ายอย่างบอกไม่ถูก ตรงกลางฟลอร์มีครองขวัญกับชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเต้นรำเข้าคู่กันอย่างสนุกสนานเพราะเป็นจังหวะเร็ว และเธอก็ไม่รู้ว่าจังหวะนี้เรียกว่าอะไร แต่ดูแล้วหากไม่ชำนาญการเต้นจังหวะนี้จริง ๆ มีหวังได้เหยียบเท้าหรือหกล้มกันแน่นอน

เขาไปไหนของเขานะ...ตาคู่สวยกวาดมองไปรอบ ๆ อีกครั้งอย่างรวดเร็วพลางถอนหายใจ จากนั้นร่างของเธอก็แข็งทื่อเมื่อคิดขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังเผลอตัวมองหารชตอย่างไม่น่าให้อภัย

“บ้าจริง” เธอทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างแรง ก่อนยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบเพื่อดับอารมณ์คุกรุ่นของตัวเองที่ดันเสียสมาธิเพราะผู้ชายคนนั้นจนได้

แพรพิไลยกสองมือขึ้นตบแก้มตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมา ตอนนี้เธอกำลังทำงานอยู่จะไขว้เขวเพราะสิ่งเร้าแสนเย้ายวนอย่างรชตไม่ได้เป็นอันขาด...ถึงแม้รูปร่างหน้าตาของเขาจะเชิญชวนเป็นอย่างยิ่งก็เถอะ

“ออกไปเต้นรำไหมครับ นั่งเฉย ๆ จะเบื่อซะเปล่า” เสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างตัว

 ครั้นพอแพรพิไลหันมองตามเสียงจึงรู้ว่าเขาคือหนึ่งในครูสอนลีลาศที่เนื้อหอมที่สุดของคลับรองลงมาจากรชต

เธอยิ้มให้เขาบาง ๆ ก่อนส่ายหน้าให้ช้า ๆ ก่อนตอบ

“เห็นทีจะไม่ไหวละค่ะเพราะจังหวะนี้ฉันเต้นไม่เป็น มันเร็วเกินไป ฉันเต้นได้แค่วอลซ์กับบีกินเท่านั้นเอง...เชิญนั่งสิคะ” เธอบุ้ยหน้าไปทางโซฟาอีกด้าน ชายหนุ่มจึงทรุดตัวลงนั่งอย่างว่าง่าย

“ผมชาคริตครับ เป็นครูสอนลีลาศของที่นี่”

“แพรค่ะ...ฉันเห็นคุณเต้นกับคุณครองขวัญบ่อยๆ” สมองของเธอมีไฟสว่างวาบ...ในเมื่อถามกับรชตมักไม่ได้ข้อมูลเท่าไรนัก เพราะเขาไม่ค่อยแย้มพรายอะไรออกมาให้ฟัง ฉะนั้นหากถามกับคนอื่น ๆ อาจจะได้ข้อมูลมากกว่าก็เป็นได้

“คุณรู้จักกับคุณครองขวัญด้วยหรือครับ” เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย แต่แววตาที่มองเธอกลับมีความพึงพอใจฉายชัดอยู่

“ก็เคยเจอกันตามงานสังคมบ่อย ๆ น่ะค่ะ แต่เราไม่ค่อยสนิทกันนักหรอก ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าจะเจอเธอที่นี่” แพรพิไลพยายามผ่อนคลายและทำตัวให้เป็นธรรมชาติมากที่สุดยามที่ปดออกไป ในใจคาดหวังเต็มเปี่ยมว่าน่าจะได้อะไรเด็ด ๆ จากครูสอนลีลาศคนนี้บ้างไม่มากก็น้อย

“คุณขวัญเธอเป็นแขกกิตติมศักดิ์ของที่นี่ครับ มาเกือบทุกวัน พนักงานจะรู้จักเธอดีเพราะคุณขวัญเธอเฟรนด์ลี่มาก”

แม้เขาจะเอ่ยปากชื่นชมครองขวัญ แต่สายตาที่เขามองเธอนั้นดูหวานเชื่อมหยดย้อยเสียยิ่งกว่าตอนที่รชตมองเธอเสียอีก

“ดูท่าทางคุณคงชอบเธอน่าดู” แพรพิไลลองหย่อนเบ็ดไปอีกครั้ง เพราะบางทีครองขวัญอาจจะไม่ได้เลี้ยงดูหนุ่มหล่อแค่คนเดียวก็ได้

“เป็นธรรมดาครับเพราะคุณขวัญเธอไม่ถือตัว ว่าแต่คุณแพรเถอะ สนใจอยากลองเต้นจังหวะนี้ดูบ้างไหมครับ ผมยินดีสอนให้นะ ยิ่งมีพื้นฐานมาแล้วยิ่งง่าย ลองเต้นไม่กี่ครั้งก็สบายแล้ว”

“จังหวะนี้เรียกจังหวะอะไรคะ” เธอเลื่อนสายตาไปที่ฟลอร์อีกครั้ง เห็นฝีเท้าเหยียบย่ำสับสนของแต่ละคนแล้วรู้สึกถอดใจ คิดแล้วก็อดนับถือครองขวัญไม่ได้ ช่างมีพรสวรรค์ในด้านการเต้นเสียจริง

“รุมบ้าครับ จังหวะนี้ก็มีหลายสเตป แต่ผมจะสอนแบบง่าย ๆ ให้ก่อนดีกว่า...เชิญครับ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาให้จับ

แพรพิไลอดคิดไปถึงรชตไม่ได้ จำได้ว่าครั้งนั้นเขาก็ยื่นมือมาอย่างนี้เช่นกัน...เธอพยายามสลัดภาพของเขาทิ้ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้ววางมือลงไป

ชาคริตพาแพรพิไลมาที่ริมสุดของฟลอร์สำหรับคนที่เพิ่งหัดเต้นเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนที่เต้นเป็นอยู่แล้วตรงกลางฟลอร์ ชายหนุ่มค้อมศีรษะขออนุญาต จากนั้นก็จับมือเธอไว้ทั้งสองข้าง

“Basic movement ก่อนนะครับเกี่ยวกับการก้าวเท้า จังหวะแรกผมก้าวเท้าซ้ายคุณแพรถอยเท้าขวา จังหวะที่สองถ่ายน้ำหนักมาที่เท้าซ้ายเท้าขวาอยู่ที่เดิม จังหวะที่สามเท้าขวาคืนมาแล้วก้าวไปด้านข้าง จังหวะที่สี่ถ่ายน้ำหนักไปที่เท้าขวา ใช่ครับ อย่างนั้นแหละ ดีมากครับ” เขาสอนเธอช้า ๆ อย่างใจเย็นพร้อมกับนับจังหวะให้ด้วย

และเป็นอีกครั้งที่หญิงสาวเอาแต่จดจ่ออยู่กับเท้าของตัวเองจนไม่ทันได้มองสิ่งรอบข้าง แม้กระทั่งว่าชาคริตปล่อยมือเธอไปครั้งหนึ่งแล้วมาจับใหม่อย่างรวดเร็วเธอก็ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองดู

“พอจับจังหวะได้รึยังครับ” ทว่าพอจบประโยคนี้ แพรพิไลก็เงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมกับที่เท้าหยุดการเคลื่อนไหว

“อ๊ะ! คุณอาร์ต” ทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร มือที่เกาะกุมกับเขาอยู่ก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาทั้งที่ตอนที่จับกับชาคริตเธอยังรู้สึกเฉย ๆ อยู่ด้วยซ้ำ

“สวัสดีครับ ชาคริตคงบอกคุณแล้วว่าจังหวะรุมบ้ามีหลายสเตป ฝึกวันเดียวอาจจะยังไม่เป็น ทางที่ดีคุณน่าจะมาที่นี่ทุกวัน” เขาพูดยิ้ม ๆ ขณะที่ยังจับมือของเธออยู่แม้ว่าจะหยุดการฝึกก้าวเท้าไปแล้วก็ตาม

“เมื่อวานฉันก็มา” แพรพิไลนึกอยากตบปากตัวเองนักที่เผลอทำน้ำเสียงเหมือนตัดพ้อเขา ยิ่งเห็นชายหนุ่มยิ้มกว้างจนตายิบหยี เธอก็รู้ทันทีว่าพลาดแล้ว

“เมื่อวาน...เป็นวันหยุดของผมน่ะครับ แต่ถ้าผมรู้ว่าคุณแพรมาที่นี่ รับรองเลยว่าผมจะรีบมาหาคุณแพรทันทีแม้ว่าจะไม่ได้ค่าแรงก็ตาม”

ได้ยินชายหนุ่มพูดอย่างนี้หญิงสาวก็หมดคำพูดจะต่อล้อต่อเถียง ซึ่งขณะนั้นเป็นเวลาที่เปลี่ยนเพลงพอดี

“เรามาต่อกันดีไหมครับ” เขาบีบมือเธอเบา ๆ แพรพิไลจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้มีคู่ของตนคู่เดียวที่ยืนนิ่งอยู่ข้างฟลอร์

“แล้วคุณชาคริตล่ะคะ” หญิงสาวหันมองไปรอบ ๆ ก็เห็นคนที่ตัวเองถามหาไปเต้นรำกับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง

“เขาไปดูแลลูกค้าคนอื่นน่ะ” พูดจบเขาก็ยกมือเธอขึ้นระดับเอว ก่อนเป็นฝ่ายเริ่มต้นเข้าจังหวะก่อน

...ริมฝั่งน้ำ พร่ำเพ้อละเมอครวญ เคยชื่นชวนเมื่อหวลคนึงไป จิตใจยังชื่นชู...[1]

“ต่อไปเป็น ฟิกเกอร์ อันเดอร์ อาร์ม เดี๋ยวผมจะนับจังหวะให้เหมือนคราวที่แล้ว ตอนหมุนใช้เท้าซ้ายหมุนนะครับ”

...แสงเดือนส่องยิ่งมองแล้วจิตเผลอ เธอยังอยู่ เคล้าคลอคู่ชื่นชูรู้สึกเหมือนเตือนใจจำ...

“หมุนครับ”

เธอหมุนตามที่เขาบอก แต่เพราะมือถูกชูขึ้นสูงกะทันหัน อีกทั้งตอนกำลังหมุน สายตาไปประสานกับครองขวัญเข้าพอดีจึงทำให้เสียจังหวะไปเล็กน้อย ผลคือส้นสูงของเธอพลิกจนเกือบล้ม โชคดีที่รชตคว้าเอวไว้ได้ทันท่วงที

“ขอบคุณมากค่ะ” แพรพิไลเงยหน้าขึ้นมองเขาเป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มก้มลงมาพอดี ส่งผลให้ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่นิ้วกั้น ใกล้กันจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเขาราดรดบนผิวแก้ม

...เธอกับฉัน ก่อนนั้นเคยชื่นฉ่ำ ริมฝั่งน้ำสุขล้ำฉันจำได้ อะไรจะเทียมทัน...

“เป็นอะไรรึเปล่า ขาแพลงไหมครับ” เขาถามโดยที่สายตาไม่ละไปจากวงหน้าของเธอแม้แต่วินาทีเดียว

วงแขนที่รัดเอวไว้ดูเหมือนจะแน่นขึ้นจนแพรพิไลรู้สึกเหมือนกำลังถูกเขากอดแล้วจมหายไปกับแผงอกของเขา

“มะ...ไม่แน่ใจค่ะ คงต้องลองขยับขาดู” เธอตอบพลางหลบสายตาของเขาลงมองพื้น

รชตจึงค่อย ๆ คลายวงแขนออกอย่างอ้อยอิ่ง สายตาที่มองหญิงสาวดูลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิมจนแพรพิไลไม่กล้าสบตาด้วย ได้แต่ลองขยับข้อเท้าเพื่อแก้เขิน

รชตมองอาการขัดเขินของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเอ็นดู สำหรับเขาแล้วจัดว่าเป็นของหาดูยากเลยทีเดียวที่จะเห็นแม่ตัวแสบของเขาเขินจนหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก

เขาหันมองชาคริตที่กำลังสอนหญิงสาวคนหนึ่งเต้นรำแล้วอดคิดไม่ได้ว่าหากเมื่อครู่เป็นผู้ชายคนนั้นที่รับแพรพิไลไว้ในอ้อมแขนจะเป็นอย่างไรบ้าง  คิดแล้วคงบาดตาน่าดู เพราะแค่เขาเข้ามาในคลับแล้วเห็นเธอจับมืออยู่กับผู้ชายคนอื่นเขาก็รู้สึกไม่พอใจจนต้องไปยืนใกล้ ๆ แล้วส่งสัญญาณบอกชาคริตให้ถอยออกมา จากนั้นเขาก็เข้าไปสวมรอยแทน

การกลับมาเจอกันอีกครั้งคราวนี้ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางปล่อยเธอให้หลุดมือไปอีกอย่างเด็ดขาด

“ทำไมจังหวะนี้ยากจัง มียากกว่านี้อีกไหมคะเนี่ย”

แพรพิไลทำหน้ามุ่ยเพราะเผลอเหยียบเท้ารชตไปหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ไม่บ่นไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย

“แปลว่าคุณแพรไม่ถนัดจังหวะเร็ว ๆ ความจริงแล้วมันก็ขึ้นอยู่กับคนชอบด้วยนั่นแหละ จังหวะที่เร็วกว่านี้อีกนิดก็จะมีกัวราชา แต่บางคนก็บอกว่ากัวราชาง่ายกว่ารุมบ้า มันเลยเอามาวัดกันไม่ได้” รชตตอบอย่างใจเย็น

[1] เพลงริมฝั่งน้ำ ขับร้องโดย มาริษา อมาตยกุล คำร้อง แก้ว อัจฉริยะกุล ทำนอง เวส สุนทรจามร บันทึกเสียงครั้งแรกโดย ชวลีย์ ช่วงวิทย์ ในปี พ.ศ. 2492