รักร้ายลึก #12

เชษเดินออกจากคอนโดด้วยสีหน้าหงุดหงิด ภายในหัวเต็มไปด้วยความคิดที่วุ่นวาย เขาตรงไปยังลานจอดรถส่วนตัว ก่อนจะหยิบกุญแจรถออกมา

McLaren Artura สีดำเงาวาว ราวกับสะท้อนตัวตนที่ทั้งมั่นใจและหยิ่งทะนง เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำทันทีที่เขาสตาร์ทรถ เชษนั่งนิ่งครู่หนึ่ง สูดลมหายใจลึก ก่อนจะเหยียบคันเร่งเบาๆ รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวออกจากลานจอดไป

หน้าคอนโดสกายไลท์ของเจน

เชษจอดรถหน้าอาคาร ดวงตาคมกริบมองตรงไปยังทางเข้าที่มีลุงรปภ.นั่งประจำการอยู่ เขาปรับสีหน้าให้ดูผ่อนคลาย ก่อนจะเดินตรงเข้าไป

“อ่า... สวัสดีครับลุง” เชษเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

ลุงรปภ.มองเขาอย่างแปลกใจ

“มาหาใครเหรอ หนุ่ม?”

เชษยิ้มบางๆ ก่อนหยิบโทรศัพท์ออกมาโชว์รูปของเจน รูปที่เขาแอบถ่ายไว้ตอนเธอนอนหลับที่ห้องสมุด

“มาหาแฟนครับ นี่เธอ...เจนจิรา ห้อง...” เชษพูดพร้อมระบุหมายเลขห้องที่ได้มาจากทะเบียนนักศึกษา น้ำเสียงฟังดูมั่นใจจนไม่มีช่องให้สงสัย

ลุงรปภ.มองรูปในโทรศัพท์ ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมามองเชษ

“แต่หนุ่มไม่มีคีย์การ์ดนี่ จะขึ้นไปยังไง?”

เชษหัวเราะเบาๆ ก่อนล้วงธนบัตรสีเทาออกมาสองสามใบ ยัดใส่มือของลุงอย่างเนียนๆ

“ผมลืมคีย์การ์ดไว้ที่ห้องแฟนครับ ลุงช่วยเปิดให้หน่อย เดี๋ยวครั้งหน้าผมเลี้ยงกาแฟนะ”

ลุงรปภ.ลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นธนบัตรในมือ ก็ยิ้มอย่างเกรงใจ

“เอ้อ... ก็ได้หนุ่ม แต่คราวหน้าอย่าลืมอีกล่ะ”

“ขอบคุณครับลุง ใจดีที่สุดเลย” เชษยิ้มกว้าง ก่อนเดินผ่านประตูที่เปิดให้โดยง่าย

หน้าห้องของเจน

เชษยืนอยู่หน้าห้องของเจน มือหนายกขึ้นเคาะเบาๆ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เขายืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจกดกริ่ง

ติ๊งต่อง!

เจนที่กำลังจะหลับสะดุ้งเล็กน้อย เธอเดินงัวเงียมาที่ประตู เปิดออกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงง

“เชษ? นายมาได้ไงอะ?”

เธอถามไม่ทันจบดี เขาก็แทรกตัวผ่านประตูเข้าไปในห้องของเธอราวกับเป็นพื้นที่ของตัวเอง ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอนที่จัดเป็นสัดส่วนโดยไม่สนใจเสียงทักท้วง

“เดี๋ยวดินาย!” เจนรีบปิดประตูและเดินตามหลังเขาเข้าไปด้วยความไม่พอใจ

“ขอนอนด้วย” เชษพูดหน้าตายพลางทรุดตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม ดวงตาคมกริบกวาดตามองชุดนอนของเจนที่เป็นเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เสื้อยืดบางเบาเผยให้เห็นยอดอกที่ชูชันแนบออกมาจนชัดเจนทำให้รู้ว่าเธอไม่ใส่เสื้อชั้นใน

“ไม่ได้! กลับไปนอนห้องนายดิ” เจนปฏิเสธเสียงแข็ง

“ห้องฉันมันพังอะ” เชษตอบเรียบๆ ก่อนจะลุกขึ้นและลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกอย่างไม่สนใจเจ้าของห้อง

“เฮ้ย!เดี๋ยวดิ” เจนร้องลั่นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเขาถอดเสื้อโยนทิ้งอย่างไม่แยแส

“ขออาบน้ำหน่อยละกัน” เขาพูดพลางหยิบผ้าเช็ดตัวของเธอจากราวโดยไม่รออนุญาต และเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ปล่อยให้เจนยืนอึ้งกับสิ่งที่เขาทำ

“ไอ้บ้านี่!! ใครเชิญให้นายมาแบบนี้กันเนี่ย!” เธอบ่นพึมพำพร้อมกับกัดริมฝีปากแน่น ทั้งโกรธทั้งสับสนกับความหน้าด้านของเขา

“ไอ้คนบ้า! นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้วนะ” เจนบ่นพึมพำกับตัวเองขณะรื้อเสื้อและกางเกงนอนขายาวของพี่ชายออกมาวางไว้ให้เชษ ดวงตากลอกไปมาอย่างหงุดหงิด

“ดีนะ พรุ่งนี้ไม่มีเรียน ไม่งั้นฉันได้ประสาทเสียแน่ๆ”

เมื่อเสียงประตูห้องน้ำดังขึ้น เชษเดินออกมาในสภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูพันเอวอยู่ มือหนาเช็ดผมเปียกชื้นไปพลาง ดวงตาคมกวาดมองไปยังชุดที่เธอเตรียมไว้ให้บนโต๊ะ

“ใส่ใจเหมือนกันนี่” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูพอใจ มุมปากยกยิ้มขึ้นพลางหยิบชุดขึ้นมา

ไม่นาน เขาเดินกลับเข้ามาในห้องนอน ใส่เพียงกางเกงนอนขายาวที่เจนเตรียมไว้ให้เท่านั้น กล้ามเนื้อท้องที่เรียงตัวสวยชัดเจนและหยดน้ำที่เกาะอยู่บนผิวเนียนของเขาทำให้บรรยากาศรอบตัวดูร้อนขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

เจนนั่งอยู่บนเตียง พยายามแสร้งทำเป็นไม่สนใจเขา แต่สายตากลับลอบมองไปยังแผงอกกว้างและซิกแพคแน่นอย่างไม่ตั้งใจ ใบหน้าของเธอค่อยๆ แดงระเรื่อเมื่อภาพเหตุการณ์ในค่ำคืนที่เร่าร้อนย้อนกลับเข้ามาในความคิด เธอรีบเบือนหน้าหลบเพื่อดึงสติกลับมา แต่ยังไม่ทันจะตั้งตัว ความรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเขาก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง

เชษเดินเข้ามาใกล้ เตียงยุบตัวเล็กน้อยเมื่อเขานั่งลงข้างๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าเขาทำให้เจนรู้สึกเหมือนเขาจับได้

“มองฉันอยู่เหรอ?” เขาถามพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ แฝงความขี้เล่น ดวงตาคมจับจ้องเธอไม่วางตา

“มะ...มองอะไรล่ะ!” เจนรีบโพล่งปฏิเสธ พลางถลึงตาใส่เขาเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย

“หืม...แน่ใจนะ?” เชษยื่นหน้าเข้าใกล้เล็กน้อย แววตาของเขาดูทั้งขี้เล่นและน่าค้นหา จนเจนเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา

“ถ้านายจะนอน ก็นอนได้แล้ว! ฉันจะปิดไฟ!” เจนโพล่งออกมา รีบลุกขึ้นเดินไปที่สวิตช์ไฟด้วยท่าทีร้อนรน แต่ยังไม่ทันถึงจุดหมาย เชษก็คว้าข้อมือเธอไว้แล้วดึงร่างบางล้มลงบนที่นอนอย่างไม่ทันตั้งตัว

ก่อนที่เจนจะโต้ตอบ เขาก็ยกตัวคร่อมเธอไว้ มือหนาค้ำกับที่นอนทั้งสองข้าง ร่างสูงโน้มเข้ามาใกล้จนใบหน้าของพวกเขาห่างกันไม่ถึงคืบ

“นายจะทำอะไร!” เจนร้องออกมาด้วยความตกใจ มือบางรีบดันอกแกร่งของเขาไว้สุดแรง แต่กลับรู้สึกถึงจังหวะหัวใจตัวเองที่เต้นแรงจนแทบหลุดจากอก สายตาคมที่จ้องมองเธอทำให้เธอทั้งสับสนและประหม่าไปพร้อมๆ กัน

เชษไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาราวกับมีอำนาจทำลายล้างทุกสติสัมปชัญญะของเจนจนแทบหมดสิ้น ยิ่งใบหน้าหล่อเหลาของเขาโน้มเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ สมองของเธอก็แทบจะขาวโพลน เธอทำได้เพียงกระพริบตาปริบๆ อย่างคนที่ไม่รู้จะรับมือยังไง

ก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว ริมฝีปากของเขาก็ทาบลงบนริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน ความอุ่นร้อนจากสัมผัสนั้นทำให้เจนตัวแข็งทื่อ ปลายลิ้นของเขาไล้ไปตามริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา ราวกับขออนุญาต

ก่อนที่เธอจะรู้ตัว ริมฝีปากบางก็เผลอเผยอออกเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ เปิดโอกาสให้เชษสอดปลายลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธออย่างแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน ตักตวงรสหวานจากเธออย่างที่เขาต้องการ จนเจนรู้สึกเหมือนเวลากำลังหยุดหมุน

ริมฝีปากของเชษยังคงแนบสนิทกับริมฝีปากของเจนโดยไม่มีทีท่าว่าจะผละออก ปลายลิ้นของเขาไล่ต้อนลิ้นเล็กของเธออย่างชำนาญ ราวกับจะครอบครองทุกความรู้สึก เจนที่ตอนแรกพยายามต่อต้าน กลับค่อยๆ เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสอ่อนหวานนั้นโดยไม่รู้ตัว จนเผลอจูบตอบกลับอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน

ขณะที่เขาจูบเธออย่างลึกซึ้ง เชษก็แอบยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ รู้สึกได้ถึงการตอบสนองที่เต็มไปด้วยความวาบหวามของเธอ ริมฝีปากของเขายังคงจูบอย่างเนิ่นนาน ราวกับต้องการตรึงเธอไว้ในห้วงอารมณ์ที่ยากจะหลีกหนี