LOGINShare
6.หวานๆ ncนิดๆ
Last Updated:
2024-12-16 21:42:426
ผมออกมานั่งรอยัยปีศาจที่โต๊ะอาหาร รู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้ก็ยัยปีศาจจะได้กินอาหารฝีมือผมเป็นครั้งแรกในชีวิตหนะสิถึงจะเป็นแค่ข้าวต้มก็เถอะ ผมทำอาหารเป็นแต่ไม่เก่ง!และไม่ค่อยชอบทำมันสักเท่าไหร่ ยกเว้นว่าพวกไอ้ซีโน่มันจะมาห้องแล้วไม่มีใครซื้ออะไรมากินนั้นแหละผมถึงจะทำ
"เสร็จแล้วๆ มีอะไรกินบ้างอะ " ยัยปีศาจวิ่งออกจากห้องนอนมาที่ห้องครัวทำท่าทางดี้ด่าอารมณ์ดีสุดๆ "ง่ะ ข้าวต้มหมู" ท่าทางที่ดี๊ด๊าเมื่อกี้หายไปหมดเหลือเพียงแต่หน้าที่ผิดหวังสุดๆที่เห็นว่าอาหารเช้าของวันเป็นอะไร ผมนี้เฟลเลยขอบอก
"ทำไม ก็ทำได้แค่นี้ จะกินก็กินไม่กินก็เททิ้ง" ผมพูดไม่สบอารมณ์สุดๆ คนอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำให้แต่ดูหน้ายัยนี้สิ ทำไมข้าวต้มหมูทำไม กินไม่ได้รึไงกัน ชิ
"นายทำหรอ?_?" ยัยปีศาจนั่งลงตรงข้ามกับผมทำหน้าสงสัยสุดๆ
"เอ่อ"
"พูดไม่เพราะ " พูดจบก็ก้มลงคนข้าวต้มหมูไปมา ตักขึ้นเป่า
ฟู~~ ฟู~~
"หื้อออออออออออออออ... อร่อยอะ" จะหื้อยาวไปไหนผมนี้ลุ้นจนตัวโก่งไปหมดแล้ว โคตรๆลุ้นเลย แต่พอเธอบอกว่าอร่อยแค่นั้นแหละหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของผมก็ยิ้มออก "นายนี้ก็ทำอาหารอร่อยเหมือนกันนะนี้"
"มันแน่อยู่แล้ว" ผมกอดอกเชิดหน้าไหวไหล่ภูมิใจสุดๆ (มั่นหน้า)
ฟู~~ ฟู~~
ยัยปีศาจก้มลมตักโจ๊กกินเรื่อยๆไม่สนใจผมเลยสักนิด แล้วผมจะสนใจทำไมหละ ชิ นี้ผมเป็นอะไรงอนยัยนี้เพราะถูกเมินหรอ ไม่ใช่หรอกน่า ก้มลงตักข้าวต้มในถ้วยตัวเองกินไปเงียบๆจนหมดถ้วยถึงลุกขึ้นเดินไปเอายาที่ห้องนอนออกมาให้ยัยปีศาจ
"อ่ะ นี้ยา " ผมแกะยาที่ต้องกินหลังอาหารมื้อเช้ายื่นให้
ยัยปีศาจรับไปโดยดีแต่สีหน้าดูขยาดๆกับเม็ดยาอยู่เหมือนกัน สงสัยคงไม่ชอบกินยาหนะสิ ยัยนั้นมองเม็ดยาอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจโยนมันเข้าปากตามด้วยน้ำ
อึก อึก
"ขอบใจนะ ^^" ยัยนี้เป็นน้องผมนะเธอน่าจะพูดว่า 'ขอบคุณ' ไม่ใช่หรอ ผมต้องสอนภาษาไทยให้ยัยนี้ด้วยรึเปล่าเนี่ย
"อืม"
"ว้าย..." ผมก้มลงไปอุ้มยัยปีศาจขึ้นจากเก้าอี้ทำให้เธอกรี๊ดร้องโวยวาย กอดคอผมแน่น
ผมอุ้มยัยปีศาจเดินมาที่โซฟาหน้าทีวีแล้วค่อยๆวางเธอลงไม่เบาไม่แรง ก็แค่อยากแกล้งเล่นเฉยๆ
"วางเบาๆไม่ได้รึไง " ผมไม่ได้วางแรงขนาดนั้นนะยัยนี้ก็พูดซะ
หลังจากวางยัยปีศาจลงก็เดินไปหยิบกล่อยปฐมพยาบาลที่เอามาจากมหาลัยเมื่อวานแล้วเดินกลับมาหายัยปีศาจที่นั่งอยู่โซฟาไม่ไปไหนแค่สอดส่องสายตามองตามตลอด ผมวางกล่องปฐมพยาบาลลงที่โต๊ะแก้วเตี้ยๆหน้าโซฟาพลางนั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกับยัยปีศาจแต่อีกฝั่ง
นินิว
กรี๊ดดดดด อยากกรี๊ดให้ห้องแตกไปเลย วันนี้มีเทพบุตรมาปลุกฉันด้วยแหละและเขาก็ยังทำข้าวต้มหมูให้ฉันด้วยทีแรกฉันกะว่าจะไม่กินแล้วก็ฉันอยากกินอะไรที่มันเป็นเส้นๆหนิ แต่พอเขาบอกว่าเขาทำ แล้วหน้าตายังไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ที่ฉันผิดหวังกับอาหารมื้อแรกของวัน แค่นั้นแหละฉันก็จัดการซัดมันเรียบเลยแต่ขอบอกว่าเขาทำอาหารอร่อยมาก ไม่ได้อวยว่าที่สามีเลยนะ จริงๆ 555
วันนี้ไบรอันต์น่ารักแต่เช้าเลยเมื่อคืนเขาก็น่ารักมั้ง แต่รู้แค่ว่าตอนนี้ดีต่อใจมากเลย^^ และตอนนี้เขากำลังล้างแผลให้ฉันอยู่หนะสิ เขาไม่มีทีท่าจะรังเกียจเลยเขาจับเท้าฉันขึ้นมาไว้บนตักแล้วค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกเบาๆและทันทีที่ฉันเห็นนิ้วเท้าตัวเองก็ตกใจแบบเวอร์ไปเลย เล็บหัวแม่เท้าฉันเหลือแค่เสี้ยวเดียว ถ้าจะเหลือไว้แค่นี้เอาออกหมดเถอะ_ _! แล้วฉันจะใส่ร้องเท้าอะไรได้ละทีนี้ยิ่งชอบใส่แต่ร้องเท้าผ้าใบอยู่ด้วย ให้ตายเถอะ
"โอ๊ยยย เจ็บ" ฉันชักเท้ากลับทันทีที่เขาเอาแอลกอฮอล์แตะแผลฉัน มันทั้งเจ็บทั้งแสบพร้อมๆกัน
"แป๊ปเดียว " เขายื้อเท้าฉันเข้าไปหาอีกรอบ แต่ใครมันจะไปยอมหละ
"ไม่ ไม่เอานะไบรอันต์ " ตอนนี้ฉันเตรียมจะลุกเดินหนีแล้วแต่ไบรอันต์คว้าตัวไว้ก่อน
"ไม่ล้างแผลเดียวมันก็เน่าได้ตัดนิ้วทิ้งนะนินิว " เขาพูดอย่างจริงจังจ้องหน้าฉัน ผลักฉันกลับไปนั่งตามเดิน ส่วนเขานั่งหันหลังให้ฉันจับเท้าฉันไปวางไว้บนตักแล้วลงมือล้างแผล
"โอ๊ยยย แสบๆๆๆ ไบรอันต์!" ฉันชักขาคือ ทั้งดิ้นขาจนสุดแรง แต่เขาก็แรงเยอะกว่ากดขาฉันไว้
"อยู่นิ่งๆสิ ไม่งั้นฉันปล้ำเธอแน่" เขาหันกลับมาตวัดสายตาให้แล้วพ่นคำพูดใส่หน้า และมันก็ได้ผลฉันหยุดดิ้นเป็นปลาแช่แข็งไปเลย
ฉันนั่งมองหลังคนตัวโตที่ก้มๆเงยๆอยู่กับเท้าฉันอย่างตั้งใจ ไบรอันต์เป็นคนตัวโตสูงมากๆเลยแหละเมื่อเทียบกับฉันที่สูง165 ซม. เขามีรูปร่างที่สมส่วนมากๆตัวเขาจะค้อนข้างหนาแต่ไม่ได้หนามากแบบสมส่วนอะ วันนี้เขาใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกับกางเกงบ๊อกเซอร์สีฟ้าอ่อน แค่นี้เขาก็ดูดีเป็นบ้าเลย
"เสร็จแล้ว " เขาบอกพลางเอาเท้าฉันวางลงที่พื้นเบาๆ แล้วหันกลับไปจัดการเก็บอุปกรณ์ล้างแผล
จุ๊บ
"ขอบคุณนะ" ไม่รู้มีอะไรดึงดูดให้ฉันกล้าเข้าไปกอดเขาจากด้านหลังแถมยังจุ๊บหลังเขาอีกตางหาก นี้ฉันต้องบ้าแน่ๆ แต่ทำไมฉันถึงไม่อยากผละออกจากหลังกว้างๆนี้เลยนะ ฉันแนบหน้าลงบนหลังไบรอันต์แล้วสูดดมเอากลิ่นอายของตัวเขาให้ชุ่มปอด
จุ๊บ
"เป็นไร หึ" เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับฉัน ยกมือขึ้นกุมแก้มทั้งสองข้างของฉันก้มลงหอบหน้าผาก แล้วถาม
"เปล่า แค่อยากกอด" ฉันตอบเข้าแล้วดึงเขาเข้ามากอดอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันแนบแก้มกับหน้าอกล่ำๆของเขาด้วยแหละ กลิ่นกายเขามันช่าง...
"อื้อ..." เขาผลักฉันออก ก้มลงประกบปากกับปากฉันอย่างรวดเร็วจนฉันตั้งรับไม่ทัน เขาค่อยๆละเมียดละไมดูดริมฝีปากฉันเบาๆก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปหยอกล้อลิ้นฉันในปาก จูบมันหวานแบบนี้เองหรอ ฉันเหมือนลอยอยู่บนปุยนุ่นสีชมพูแล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง แดงขึ้นเรื่อยๆ ก็ตอนนี้เขาเริ่มลุกฉันหนักขึ้นมันเปลี่ยนเป็นจูบที่ร้อนแรงกระชากวิญญาณไปแล้วตอนนี้ และฉันก็เริ่มจะหมดอากาศหายใจแล้วด้วย
"อื้อออ!" ฉันผลักเขาออกมาหายใจอย่างยากลำบาก
เฮือก เฮือก!
ฉันเหนื่อยหอบจนหายเข้าแรงๆให้ถึงปอดก่อนที่จะเป็นลมตายไป
"แค่จูบเหนื่อยแล้วหรอ หึ " ไอ้คนตรงหน้ายิ้มเยาะ ผลักฉันล้มนอนบนโซฟาขึ้นคร่อม ปัดปอดผมที่ติดแก้มออกให้
จุ๊บ
เขาหอมแก้มฉัน
"หายใจไม่ทันนี่" ฉันเถียงเขากลับหน้าง่ำ
จุ๊บ
เขาจุ๊บปากฉันอีกแล้ว แล้วยังจะมาทำหน้าตาหล่อๆใส่ฉันอีก แค่นี้ก็จะละลายตายอยู่แล้วนะ
Latest chapter
รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน 46.ตอนจบ NCหวานๆ
46ไลน์ ไลน์ผมคว้าโทรสัพท์ของยัยปีศาจขึ้นมาดูทันทีที่มีเสียงไลน์เข้ามา ผัวไง ทำไรก็ไม่ผิดครับ ผมกดเข้าไปเปิดอ่านข้อความทันที'น้องนินิวทำไรอยู่ครับ''คิดถึง'อ่านจบปุ๊บผมแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้งเลย แม่งใครว่ะ ไอ้เหี้ยเอ้ย!!!! เจอดีแน่ยัยปีศาจ ผมสงบสติอารมณ์ตัวเองนั่งจ้องดูทีวี ใจมันร้อนรนเหมือนโดนไฟเผาเลยตอนนี้แอด~~~มาแล้วยัยตัวดี ผมเหล่หางตามองคนที่เปิดประตูถือน้ำเข้ามา ทำหน้านิ่ง ไม่สนใจ"น้ำคะ" ยัยปีศาจยื่นแก้วน้ำมาให้ผม ยิ้มหวาน หึ ทำเป็นยิ้มเดียวเจอดี!!"นี้อะไร!!!" ผมโยนโทรศัพท์ลงที่นอนให้เธอได้ห็น"เอ่อ..." ยัยปีศาจจับโทรศัพท์ขึ้นไปดูแล้วทำตาโตตกใจ รีบวางแก้วไว้โต๊ะหัวเตียงแล้วขึ้นมาที่นอนจับแขนผมแน่น"เอ่อ อะไรพูดมาดิว่ะ" ตอนนี้ผมโมโหสุดๆ ยิ่งมาเห็นท่าทีที่เธอทำผมยิ่งโมโห"ฮืออ ทำไมต้องดุเสียงดังด้วย ฮือออ " อาว นี้ผมผิดหรอ??? ยัยปีศาจไม่ตอบแต่ร้องไห้เป็นเขื่อนแตกที่ผมพูดเสียงดัง "..." ผมไม่พูดอะไรแต่ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาออกให้คนตัวเล็กเบาๆ"เขาเป็นผู้ชายที่ อึก นิวเคยกินข้าวด้วย" ผมรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที เธอนอกใจผม?"...""ยัยซอล กับแจกันอ่ะ หลอกให้ไปกินข้าวกับผู้ชายคนนี้ นิวไม
รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน 45.คิดถึง หวานๆ
45ไบรอันต์ผมรอวันนี้มานานมากวันนี้จะได้กลับมาหายัยเด็กดื้อ ยัยปีศาจของผม ผมฟื้นขึ้นมาเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว ผมไม่คิดว่าตัวเองจะรอดจากวันนั้นมาได้ผมคิดว่าผมคงตายไปแล้ว แต่เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วผมฟื้นขึ้นมาเจอพี่โบ๊ทพี่ชายผมเอง มันเรียนอยู่ที่อังกฤษทำกิจการที่นู้นเลยพี่โบ๊ทมันบอกผมว่าผมหลับไปปีหนึ่งเต็มๆ หลังจากที่หมอบอกว่าผมเป็นเจ้าชายนิทรา มันก็เอาผมมารักษาที่นี่โดยไม่ให้ใครเข้ามาวุ่นวาย เพราะมันไม่อยากให้ใครหวังกับการฟื้นของผมมากนัก อยากให้ทุกคนชินกับการที่ไม่มีผมมันจะเป็นการดีกว่า ใช่ผมก็คิดแบบนั้นนะ ตอนที่ผมฟื้นขึ้นมาผมไม่สามารถที่จะเดินหรือทำอะไรได้เหมือนเดิมตามปกติเพราะไม่ได้ขยับตัวมาหนึ่งปีเต็ม ผมคิดถึงยัยปีศาจนั้นมากถึงมากที่สุด หมอที่รักษาผมก็ดันชื่อนิวอีก มันก็ยิ่งคิดถึงเมียสิครับ ผมตั้งใจทำกายภาพบำบัดให้กลับมาเดินได้เหมือนเดิมให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้กลับไปหายัยปีศาจนั้น และผมก็ทำมันสำเร็จเพียงระยะเวลาแค่หนึ่งเดือน หมอบอกว่าผมฟื้นตัวเร็วมาก นี้สินะที่เขาบอกว่าความรักคือยาวิเศษฮ่าฮ่าฮ่าผมกลับไปหาพ่อแม่และเพื่อน ยกเว้นยัยปีศาจ ผมแค่อยากเซอร์ไพรส์และขอเธอแต่งงานเลยทีเดียวเลย
รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน 44.พบเจอ/ขอแต่งงาน
44ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแต่งหน้านิดหน่อยแล้วรีบลงไปที่นัดหมายกับยัยพวกนั้นทันที เดียวมันทำอย่างที่ขู่จริงๆ ฉันกลับไม่เป็นทำไงหละ ชิ มีเพื่อนเพื่อนก็ทิ้ง มีแฟนแฟนก็ทิ้ง ชีวิติฉันมีอะไรดีบ้างว่ะ"อ่าว ไปไหนกันหมด" ฉันลงมาที่นัดหมายมองไปรอบๆก็ไม่เจอใครสักคน ยัยพวกนั้นนัดฉันมาตรงนี้นี้น่ารึว่าฉันมาเลยเวลาหว่า ฉันยกแขนขึ้นดูน่าฬิกา ก็ไม่เกินนี้"เอ๊ะ!!" ฉันเดินดูรอบๆก็เจอกระดาษแผ่นเล็กกับลูกศร➡'เด็กดื้อ เดินตามลูกศรมา' เด็กดื้อหรอ ใช่ฉันหรอ มีแต่ไบรอันต์ที่ชอบเรียกแบบนี้ ไม่จริงมั้ง ใครเล่นตลกอะไรอยู่เนี่ย ถึงจะคิดแบบนั้นฉันก็เดินตามลูกศรไป ทุกๆลูกศรก็จะมีประโยคคำพูดแปะอยู่➡'คิดถึง' ใครเล่นอะไรเนี่ย ฉันเก็บกระดาษที่แปะกับลูกสร➡'ขอโทษที่ให้รอนาน' ยิ่งอ่านฉันก็ยิ่งคิดว่าต้องเป็นเขาแน่ๆ เขากลับมาหาฉันแล้วจริงๆหรอ อยู่ๆสิ่งที่พี่หมอนิวเล่าให้ฉันฟังก็วิ่งเข้ามาในหัว หรือผู้ชายคนนั้นคือไบรอันต์ ใช่พี่ของไบรอันต์เอาเขาไปรักษาหนิ ทำไมฉันถึงไม่คิดถึงข้อนี้นะ แล้วที่ยัยซอลกับยัยแจกันพาฉันไปซื้อชุด แล้วที่บอกฉันที่ห้องให้ลงมา ใช่มันต้องใช่แน่ๆ➡'คิดถึงพี่มั้ยเด็กดื้อ' ยิ่งเดินมาอ่านประโยคนี้ฉันยิ่งแ
รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน 43.มีอะไรที่ทะเล
43ทะเลแสนงามฉันมาถึงที่พักที่ทะเลตั้งแต่เมื่อวานแล้วพร้อมกับยัยซอล แจกัน ยังจำได้มั้ยที่ฉันบอกว่าสองคนนั้นหนีแฟนมาเที่ยว แต่ตอนที่ยัยพวกนั้นไปรับฉันที่คอนโดดันมีผู้ชายสองคนนั่งอยู่ในรถมาด้วย คือ? มันคืออะไร??? ถ้าจะพาแฟนไปแล้วจะเอาฉันมาด้วยเพื่อ!! นี้ไงและฉันก็ต้องโดดเดียวไม่มีคู่เดินออกมาเล่นที่ชายหาดคนเดียวทะเลที่นี่สวยมากน้ำทะเลสีฟ้าใสมองเห็นพื้นทรายขาวละเอียดสะอาดตา ที่นี่ไม่ค่อยมีคนพลุ่งพล่านสักเท่าไหร่เพราะเป็นหาดของพวกคนมีอันจะกินที่สามารถมาพักที่นี่ได้ มีเงินอย่างเดียวไม่ได้นะต้องโง่ด้วย!!ฉันเดินเล่นมาเรื่อยๆมาหยุดอยู่หน้าชิงช้าใต้ต้นไม้ที่ให้ร่มเงา ฉันนั่งลงชิงช้าแกว่งไปมาเบาๆ สายตาทอดมองออกไปท้องทะเลสวย เมื่ออยู่ในความสงบ ที่ไม่มีผู้คนที่รู้จัก ฉันก็มักจะแสดงความอ่นแอออกมาเสมอ"คิดถึงจัง...." ยิ้มบางๆ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก้มมองเท้าตัวเอง"ถ้าตอนนี้ได้อยู่กับพี่นิวคงมีความสุขมากเลย " ฉันหันไปมองชิงช้าอีกอันที่อยู่ข้างๆกัน ฉันอยากให้เขามานั่งตรงนี้ พูดคุยหยอกล้อกับฉัน แต่มันก็คงเป็นได้แค่ความฝันรึเปล่า"นิวรออยู่ กลับมาหานิวนะ" น้ำตาที่คอยอยู่เป็นเพื่อนฉันยามเหงาไหลเทลงอาบ
รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน 42.คิดถึงใจจะขาด
421 ปีผ่านไปหนึ่งปีสำหรับบางคนมันแค่เวลาไม่นานแต่สำหรับฉันตอนนี้มันช่างยาวนานเหลือเกินกว่าจะผ่านไปในแต่ละวันๆ แต่ละชั่วโมง แต่ละนาที แต่ละวินาที มันช่างยาวนานอะไรอย่างนี้ ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้วมีงานทำแล้วด้วย ฉันเลือกที่จะเปิดกิจการเกี่ยวกับเพชรพลอยที่เมืองไทย จะเรียกว่าฉันมาเปิดสาขาที่ไทยก็ว่าได้แม่กับพ่อก็ดีใจที่ฉันรู้จักทำงานและสืบทอดกิจการถึงจะเริ่มต้นด้วยการเปิดสาขาที่ไทยก็เถอะมีบางคนถามฉันว่า ทำไมไม่กลับไปหาพ่อแม่ทั้งที่เรียนจบแล้ว อยู่นี้ก็ไม่มีใคร ฉันก็อยากกลับไปนะแต่ฉันทิ้งบ้านหลังนี้ไม่ได้ ถึงฉันจะมาอยู่เวลาไม่นานแต่มันกลับผูกพันธ์ มีเรื่องราวต่างๆมากมายที่ฉันไม่อยากลืมมัน ฉันจดจำทุกเหตุการณ์ภาพทุกภาพมุมทุกมุมในห้องนี้ไว้ในความทรงจำฉันมักจะไปทีที่หนึ่งหลบหลีกจากโลกภายนอกที่โหดร้ายได้ ฉันขับรถออกชานเมืองมาเรื่อยๆจนถึงแปลงกุหลาบมากมายหลายสี ฉันเลี้ยวรถเข้าจอด หอบช่อดอกไม้สีขาวเดินลงจากรถ เดินตรงไปที่สุสานเอามือปัดฝุ่นที่ติดเพียงเล็กน้อยออก ที่นี่มีคนดูแลอย่างดีเลยล่ะ ฉันนั่งลงกับพื้นวางช่อกุหลาบลง"เป็นไงบ้างคะ สบายดีใช่มั้ย อยู่นี้คงไม่เหงาเท่าหนูหรอกใช่มั้ยคะย่า ย่าอยู่ได
รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน 41.เด็กดื้ออย่าร้อง
41"อิ่มจัง" ฉันวางช้อนลงแล้วลูบท้องตัวเองปอยๆ"ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วเด็กดื้อ" ไบรอันต์ยกมือขึ้นมาลูบหัวให็แล้วยิ้มเอ็นดูหลังจากที่กินอิ่มแล้วไบรอันต์ก็เรียกพนักงานมาเช็คบิล"ป่ะไปเดินเล่นกันดีกว่า " ฉันดึงมือคนตัวโตให้ลุกขึ้นไปเดินเล่นสะพานที่เขาบอกว่าจะพาไป(ได้ยินข่าวว่าเธออ้อน)อ่าวไม่ใช่หรอ(ตลก!) ฉันใช่มั้ยที่อ้อนจะไปเองฮ่าฮ่าฮ่า ฉันกับไบรอันต์เดินกอดคอกันมาที่สะพานไม้ที่มีไฟติดตลอดทางอย่างสวยงาม ลมพัดเอื่อยๆอากาศเย็นสดชื่นที่สุด"ที่นี่สวยจัง" ฉันปล่อยแขนไบรอันต์วิ่งกางแขนไปกลางสะพานรับลมเย็นๆ อากาศสดชื่นๆ"เดียวรอพี่ด้วย" เสียงไบรอันต์ที่วิ่งตามหลังฉันมา"ฮ่าฮ่าฮ่าแน่จริงก็ตามมาให้ทันสิ" ฉันวิ่งหนีไบรอันต์ออกมาไกลกวักมือเรียก"อย่าหนีนะเด็กดื้อ" เขาพยายามวิ่งมาหาฉันแต่ใครจะยอมให้จับได้ล่ะฮ่าฮ่าฮ่า วันนี้มันช่างเป็นอะไรที่มีความสุขที่สุด^^"มาดิเร็วๆเลยฮ่าฮ่าฮ่า" "นิวมันอันตราย กลับมาก่อน!" ฉันหันหลังกลับไปมองไบรอันต์ที่เริ่มเรียกเสียงดุ"อ่ะ ขอโทษคะ " ฉันก้มหัวลงขอโทษบุคลที่ฉันเดินชนเมื่อกี้"มีความสุขกันจริงเลยนะ" เสียงนี้! ฉันเงยหน้าขึ้นมองทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นแล้วต้อ
You may also like
คลั่งรักสุดใจของนายCEO
นครแสงจันทร์74.5K viewsพ่ายรักคุณสามี
ราชินีหิมะ121.1K viewsรอวันหย่า คุณสามีร้าย
เงียบสงัด291.4K viewsล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
น้ำหมึกหิมะ96.8K viewsหลงกลรักคาสโนว่า
Re-match I รีแมทช์7.7K viewsวิศวะคลั่งรัก
กวีสวาท221 viewsแพ้ทาง... LOST WAY
หนูแดงอินดี้4.8K viewsYou ain’t girlfriend | เธอไม่ใช่แฟนพี่
Meowmao14 views
