บทที่ 93

ลู่เจี้ยนเฉินตกตะลึงจนอึ้งไป ชั่วพริบตาก็ยิ้มจนใบหน้าเต็มไปด้วยความคลุมเครือ พลางลากเฟิงเยี่ยนขึ้นรถ

ก้าวไปข้างหน้าได้สองก้าว ก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง

ลากตัวอวี๋หลินโจวไป พร้อมทั้งตะคอกอย่างดุเดือดว่า “ช่วยตามีแววหน่อยได้ไหม?”

อวี๋หลินโจว “...”

ใครจะไปตอบสนองได้รวดเร็วเหมือนอย่างพ่อสื่อลู่ล่ะ?

น่าเสียดายที่จับผิดคู่แล้ว!

เซ่าเยว่มองซางจื้อเหนียนอย่างไม่เข้าใจ

เขาเอ่ยแค่สามพยางค์ “ขึ้นรถก่อน”

เซ่าเยว่ขึ้นไปนั่งยังที่นั่งข้างคนขับบนรถเบนท์ลีย์ของซางจื้อเหนียน คนขับรถขับไปด้านหน้าตามรถของเฟิงเยี่ยน

ทันใดนั้น ซางจื้อเหนียนก็ตะโกนขึ้นมาว่า “จอดรถ”

รถจอดตรงข้างทาง

เซ่าเยว่สบตากับซางจื้อเหนียนผ่านกระจกมองหลัง เขาพูดขึ้นว่า “เธอลงรถไปก่อน”

เซ่าเยว่รีบลงจากรถ แล้วมายังข้างหน้าต่างของเขา

ซางจื้อเหนียนลดกระจกรถลง

เซ่าเยว่ยังคงมองเขาอย่างไม่เข้าใจ อันที่จริงจนถึงตอนนี้ เธอก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าซางจื้อเหนียนต้องการจะทำอะไร

วินาทีถัดมา ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่ม “ความเสียหายในเวลาทำงาน บริษัทจะเป็นคนรับผิดชอบ ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ที่ห้างซะ”

พูดจบ ชายหนุ่มก็ส่งแบล็กการ์ดใบหนึ่งมา

“รหัสผ่าน