ตอนที่ 11 เรื่องที่ยอมไม่ได้

 

เขาต้องรีบหลบก่อนที่นางจะเห็นเขา ท่านอ๋องรีบเบี่ยงตัวเข้าไปในห้อง พวกนางเดินเข้าไปที่สวนซึ่งเมื่อวานเขาก็นั่งที่นั่นเพื่อดื่มชากับนาง

แต่วันนี้นางกลับชวนบุรุษอีกคนเข้ามาดื่มชาถึงในนี้ เขาเดินกลับไปที่ห้องพร้อมกับเรียกองครักษ์ของเขา

“เป่าอี้”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เรื่องที่ข้าให้เจ้าสืบ ไปถึงไหนแล้ว”

“ทูลท่านอ๋อง ตงหลางผู้นี้ที่มาไม่ชัดเจน แต่เพราะความสามารถที่โดดเด่นและสอบเข้ามาด้วยคะแนนที่สูงสุดอันดับหนึ่งเขาจึงขอมารับตำแหน่งหัวหน้ากรมเจ้าท่าที่ตงหลางนี้ เขาอ้างว่าที่นี่เป็นบ้านเกิดของเขาพ่ะย่ะค่ะ”

“เบื้องหลังล่ะ”

“คนผู้นี้แทบจะไม่มีอะไรให้สืบได้เลยพ่ะย่ะค่ะ รู้เพียงก่อนหน้านั้นเขากำพร้าพ่อแม่และอาศัยอยู่ที่หย่งโจว จนร่ำเรียนในสำนักศึกษาก่อนจะไปสอบขุนนางที่เมืองหลวงจนได้อันดับหนึ่งของการสอบปีนั้น เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ เขาเป็นรองเพียงสามคนที่สอบเข้ามาด้วยคะแนนสูงสุดตั้งแต่ราชสำนักจัดการสอบขึ้นมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่มีเบื้องหลัง ประวัติสวยหรู ดูน่าคบหา”

“นี่เป่าอี้ หากว่าเจ้าเป็นสตรี เจ้าจะชอบเขาหรือไม่”

“คือข้า…ท่านอ๋อง เหตุใดพระองค์ถามคำถามที่ชวนขนลุกเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วเขา ไม่มีประวัติเรื่องแบบนี้บ้างหรือ เรื่องสตรีน่ะ”

“ทูลท่านอ๋อง นอกจากร่ำเรียนเป็นที่หนึ่งในสำนักศึกษาและสอบขุนนางด้วยคะแนนยอดเยี่ยมแล้ว เรื่องสตรีที่มาเกี่ยวพัน ไม่มีเลยสักคนขอรับ”

“เป็นไปได้อย่างไร เขาหน้าตาถือว่าใช้ได้ แม้จะด้อยกว่าข้านิดหน่อยแต่ก็น่าจะเป็นที่ต้องตาของเหล่าสตรีทั้งหลายนั่น”

“เอ่อ คือว่า…เรื่องนี้”

“เป่าอี้ เจ้ามีอะไรจะบอกข้า”

“ตงหลางผู้นี้ตั้งใจขอมาประจำที่เมืองหย่งโจว เหตุผลหนึ่งก็เพราะ…เขาอยากจะสู่ขอแม่นางฟางถิงถิงพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องเบิกตากว้างเงยหน้าขึ้นมององครักษ์ด้วยสายตาที่โมโหที่เป่าอี้พึ่งจะมาบอกเขาเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่ควรจะบอกเรื่องนี้ตั้งแต่แรกแล้ว และตอนนี้ นางก็อยู่กับเขาที่สวนนั่น นั่งจิบชาด้วยกัน

“เป่าอี้!! เจ้าเรียงลำดับความสำคัญไม่เป็นหรือไง ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้กันเล่า”

“ท่านอ๋อง จะไปที่ใดพ่ะย่ะค่ะ”

“ก็ที่สวนอย่างไรล่ะ นางกำลังอยู่กับเจ้านั่น จะให้ข้าไปที่ใดได้”

“แต่ชุดท่าน…..”

“ฮึ้ยย วุ่นวายจริง เอาชุดมา เร็วๆ เข้า หน้ากากข้าล่ะ”

เขาสวมชุดเสร็จจึงรีบเดินออกไป เมื่อไปถึงก็พบว่าพวกเขากำลังคุยกันอยู่

“แม่นางฟาง ข้าพูดเรื่องจริงนะ เรื่องนี้ข้าจริงจัง”

“ใต้เท้าตง คือเรื่องนี้ข้า…”

“ข้าไม่ได้เร่งรัดเจ้า เจ้าเก็บเอาไปคิดก่อนยังไม่ต้องรีบให้คำตอบข้าก็ได้ เพียงขอแค่รับปากข้าว่าจะนำเอาเรื่องนี้ไปพิจารณาดู”

“ใต้เท้าตง เรื่องแต่ง..”

“อ้าว ท่านมาอีกแล้วงั้นหรือ ถิงถิง มีแขกทำไมไม่บอกข้าจะได้ออกมาช่วยเจ้า”

เขาทันได้ยินพอดี ตงหลางผู้นี้กำลังจะขอถิงถิงแต่งงานสินะ เขาเกือบจะเอื้อมมือไปจับนางแล้วก่อนที่เขาจะเข้ามา

 ลี่หยางมองหน้าบุรุษหนุ่มอีกคนที่เป็นคู่สนทนาและนั่งคั่นกลางระหว่างคนทั้งคู่อย่างจงใจ มีเขาอยู่ อย่าได้หวังว่าจะได้เข้าใกล้นางได้

“คุณชายหยาง คือว่าข้า…”

“ถิงถิง ข้าว่าจะชวนเจ้าออกไปเดินเล่นที่ตลาดเสียหน่อย พอดีว่าเย็นนี้ข้าอยากกินกับข้าวฝีมือเจ้า ดูท่าใต้เท้าตงน่าจะหมดธุระแล้วใช่หรือไม่ ข้าจะได้พานางออกไป”

“นี่ท่านเป็นบ้าอะไรนี่”

“ใครใช้ให้เจ้าหลบหน้าข้าตั้งแต่เช้าล่ะ อยู่เฉยๆ อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้านะ”

พวกเขากระซิบกัน ท่านอ๋องใช้มือโอบนางเข้ามาชิดตัวเพื่อเตือนและทำตาดุดันเพื่อขู่นางให้เชื่อฟัง ถิงถิงได้แต่มองตาเขาปริบๆ สลับกับมองหน้าตงหลางที่พึ่งคุยกันเรื่องสำคัญที่เขาแจ้งเมื่อสักครู่

“ในเมื่อวันนี้แม่นางฟางมีธุระ ถ้าเช่นนั้น ข้าไม่รบกวน คงต้องขอตัวก่อน”

“เอ่อใต้เท้าตง ต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ”

“ใต้เท้าตงเดินดีๆ ไม่ส่งล่ะนะ”

ถิงถิงจะลุกไปส่งตงหลางแต่ท่านอ๋องดึงตัวนางให้นั่งลงตามเดิมพร้อมกับจับแขนนางเอาไว้ไม่ให้ลูก เขาจับจอกชาหงายขึ้นมาและรินชาให้ตัวเองพร้อมกับยกขึ้นมาจิบและมองหน้านางไปด้วย เมื่อตงหลางพ้นประตูไปแล้วเขาจึงถอดหน้ากากออก

“เจ้าคุยอะไรกับเขา เหตุใดต้องแอบพบกันที่ประตูหลัง แล้วยังพาเดินมาคุยกันถึงในจวนอีก”

“นี่ท่านเป็นบ้าอะไร มันเรื่องของข้าท่านปล่อยนะ”

“ไม่ ถิงถิง เจ้าคุยอะไรกับคนแซ่ตงนั่น”

“ท่านจะอยากรู้ไปทำไม เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับท่านนะ”

“เจ้าหลบหน้าข้าตั้งแต่เช้า”

“ข้าเปล่านะ นั่นท่านคิดไปเอง”

“โกหก แล้วทำไมวันนี้ไม่ไปทำแผลให้ข้า ทำให้ให้ท่านหมอไปแทนเจ้า”

“คือว่า..ข้าเห็นว่า..แผลท่านเปิด ก็เลยให้ท่านหมอมาดูอาการเพื่อให้ท่านหายเร็วขึ้น”

ที่จริงนางไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขาเพราะจูบเมื่อวานจริงๆ นางจึงหาข้ออ้างเรียกท่านหมอเล่อมาดูอาการให้เขาโดยบอกว่าแผลท่านอ๋องเปิดจนเลือดไหล ไม่คิดว่าเขาจะตามมาเจอตอนที่นางยืนรับของที่ตงหลางส่งมาให้

“ถิงถิง แผลข้าเปิด ท่านหมอดูแล้วอาการหนักกว่าเดิม ต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลทุกเช้าเย็น ต้นเหตุมาจากเจ้า”

“เหตุใดถึงเป็นข้า”

“ก็เพราะช่วยเจ้าเมื่อวานตอนที่เจ้าสกุลเฉินนั่น ทำให้แผลข้าเปิด แล้วเจ้าต้องรับผิดชอบ เปลี่ยนผ้าพันแผลให้ข้า”

“แต่นั่นข้าไม่ได้ขอให้ช่วยเสียหน่อย”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

“เปล่าเจ้าค่ะ”

“ตกลงเจ้ากับคนแซ่ตงนั่นคุยอะไรกัน เหตุใดต้องลอบพบกันที่ประตูหลัง”

“นี่ท่านแอบตามข้างั้นหรือ”

“เปล่า แค่บังเอิญเห็น”

“ท่านปล่อยข้าก่อนสิ ใครมาเห็นเข้ามันจะไม่งาม”

“ไม่ เจ้าบอกข้ามาก่อนสิ หากเจ้าไม่บอก ข้าจะจูบเจ้าตรงนี้เลย”

“ท่านอ๋อง อย่านะ”

“ถิงถิง เราตกลงกันแล้วว่าข้าคือคุณชายหมิงลี่หยาง”

“แต่ว่าท่าน…”

ฟางถิงถิงใช้ความพยายามอย่างมากในการตั้งสติเพื่อคุยกับท่านอ๋องผู้เอาแต่ใจคนนี้ เป็นอีกครั้งที่เขากดดันให้นางต้องเล่าเรื่องที่เขาอยากรู้ให้เขาฟังอย่างละเอียด

“ใต้เท้าตงเพียงแค่นำกระดาษที่กรมเจ้าท่าไม่ใช้แล้วมาส่งให้ข้า ปกติเขาก็มาส่งให้เป็นประจำอยู่แล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรของที่นี่ และข้าก็ไม่ได้ลักลอบนัดเจอกัน เพราะคนของร้านร้อยบุปผาก็กำลังขนกองกระดาษเหล่านั้นลงจากรถม้าที่เขาขนมาให้”

ท่านอ๋องทำลอยหน้าลอยตาแต่ในใจเบิกบานขึ้นมากเมื่อรู้ว่านางมิได้อยู่กับตงหลางเพียงลำพังอย่างที่เขาคิด

“แล้วทำไมต้องชวนเขาเข้ามาดื่มชาด้วยล่ะ”

“นั่นข้าต้องแสดงความขอบคุณเขาสิเจ้าคะ เขาอุตส่าห์นำกระดาษมาส่งให้ ท่านรู้หรือไม่ว่ากระดาษนั่นมีค่ามากเพียงใด ที่สำคัญ เขาให้ข้ามาเปล่าๆ โดยไม่คิดเงิน และยังมาส่งด้วยตัวเองด้วย ข้าก็ต้องเลี้ยงชาเป็นการขอบคุณเขาถึงจะถูก”

“เจ้าเอากระดาษมาทำอะไรตั้งมากมาย”

“นั่นมันเรื่องในร้านเจ้าค่ะ”

“เรื่องนำกระดาษมาส่ง ข้าว่าเป็นแค่ข้ออ้างมากกว่า”

“ท่านพูดเรื่องอะไรกัน”

“ก็จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาที่มาที่นี่น่ะสิ ข้าได้ยินว่าเขาขอเจ้าแต่งงานด้วย”

"นี่ท่านได้ยินด้วยหรือ"

"ข้าไม่ได้หูหนวกนะถิงถิง แล้วเจ้าตอบเขาไปว่าอย่างไร!!"