ตอนที่ 12 ท่านอ๋องสายเปย์

“ท่านได้ยินว่าเขาขอข้า แต่งงาน”

“ใช่สิ เจ้าตอบเขาไปว่าอย่างไร”

“ข้าก็ตอบไปว่าขอคิดดูก่อนเจ้าค่ะ”

“ถิงถิง นี่เจ้า…”

“คุณชายหมิง ใต้เท้าตงมาถามว่า ข้าจะส่งสบู่เข้าร่วมประกวดในงานเทศกาลฤดูใบไม้ผลิของเมืองที่จะจัดขึ้นปีนี้หรือไม่เจ้าค่ะ”

หมิงลี่หยางอึ้งไปกับคำพูดของนาง งานประกวดเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ เขาคุ้นๆ ว่าเคยเห็นรายงานเรื่องนี้ในฎีกาเมื่อหลายวันก่อน แต่เขาเห็นว่ามันยังไม่ถึงกำหนดเลยไม่ได้เปิดอ่านดู นี่นางกับตงหลางคุยกันเรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องแต่งงานหรอกหรือ

“แล้วข้าเห็นเขาเอื้อมมือจะไปจับมือเจ้า”

“ท่านตาฝาดแล้ว นั่นเขาเพียงหยิบใบนี้ให้ข้าดูเจ้าค่ะ”

นางส่งกระดาษแผ่นเล็กให้เขาดู เป็นรายงานการส่งกระดาษเหลือใช้จากกรมเจ้าท่ามีลายเซ็นของตงหลางอยู่เพื่อให้ถิงถิงเก็บไว้เพื่อป้องกันไม่ให้มีคนกล่าวหาว่านางได้กองกระดาษพวกนี้มาอย่างไม่ถูกต้อง

ท่านอ๋องรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยที่เข้าใจผิดไปใหญ่โต แต่เพราะทิฐิของเขา จึงไม่ยอมขอโทษนางแต่กลับเฉไฉไปคุยเรื่องอื่นแทน

“ท่านหมอบอกว่าแผลข้าเปิด ต้องทายาและพันแผลเช่นนี้ไปอีกสักระยะ ช่วงนี้ต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลทุกเช้าเย็นเช่นเดิม ข้าคงต้องอยู่ที่นี่อีกสักพัก”

“นานแค่ไหนเจ้าคะ”

“นี่เจ้าจะรีบไล่ข้าเลยงั้นหรือ”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ เพียงแต่ที่นี่มิได้สะดวกสบายเท่ากับจวนอ๋องของท่าน การดูแล อาหารการกินก็มิใช่อาหารแบบชาววัง ท่านก็เห็นว่าพวกข้าก็ไม่ได้ทำอาหารที่หรูหราให้ท่านกิน”

“เรื่องนั้นไม่เห็นจะยาก หากเจ้าเป็นห่วงเรื่องนั้นข้าจะจัดคนมาทำอาหารและทำความสะอาดจวนให้ และให้ซื้อของเข้าโรงครัว เรื่องนี้ข้าจัดการเอง”

“ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องพวกนี้ ไม่ต้องพาใครมาเพิ่มเจ้าค่ะ ท่านก็พูดเองว่าเราต้องทำตัวปกติ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่ว่าข้ารู้สึก…ไม่ค่อยสะดวกใจที่…”

“ที่อะไร เจ้ามีอะไรอีก หรือว่าเจ้าอึดอัดที่ข้าอยู่ที่นี่”

“ไม่ใช่แบบนั้นเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าท่านส่งองครักษ์มาอารักขาทั่วจวนของข้า ข้าเพียงรู้สึกระแวงเท่านั้น”

“เรื่องนี้เจ้าก็รู้งั้นหรือ”

“ข้าไม่ใช่คนโง่ที่จะมองเหตุการณ์ไม่ออก ท่านเองยังไม่เคยบอกอะไรข้าเลย แต่ท่านเอาแต่ซักถามข้าทุกเรื่อง ข้าคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเท่าไหร่”

“ข้าเป็นคนให้เป่าอี้ปล่อยข่าวลือว่าข้าออกนอกเมืองหย่งโจวไปแล้ว และถอนกำลังองครักษ์ออกจากจวนอ๋องเพื่อล่อพวกที่ทำร้ายข้าออกมา และย้ายกำลังองครักษ์มาที่นี่แทน แต่พวกเขาทำงานอย่างลับๆ เจ้ารู้ได้เช่นไร”

“แบบนั้นที่ท่านเรียกว่าลับหรือเจ้าคะ”

นางพยักพเยิดหน้าไปที่มุมกำแพง นางเห็นด้ามดาบของเป่าอี้ที่ข้างกำแพงนั้นพอดี ท่านอ๋องจึงหลับตาให้กับความไม่ระวังขององครักษ์ส่วนตัวของเขา

“เป่าอี้!!”

ไม่นานเขาก็รีบวิ่งมาตรงหน้าทั้งคู่ ถิงถิงมองเขาโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ท่านอ๋องรู้สึกเสียหน้า

“เจ้ามาอยู่ทำอะไรแถวนี้”

"ก็ท่านอ๋อง..."

“ไปได้แล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ถิงถิงได้เพียงแค่ยกชาขึ้นมาจิบเพื่อไม่ให้เขารู้สึกอายมากกว่าเดิม และนางก็ลุกขึ้น

“เจ้าจะไปไหน”

“ท่านมีอะไรอีกเจ้าคะ”

“ข้าบอกแล้วว่าจะกินกับข้าวฝีมือเจ้า ไปตลาดกัน”

“นี่มันรวมอยู่ในความรับผิดชอบของข้าด้วยงั้นหรือ”

“แน่นอน ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน”

“เดี๋ยวสิ คุณชาย หน้ากากท่าน”

“อ้อ ลืม”

เขาจูงมือนางเดินออกไปทางประตูหลังเพื่อเดินไปตลาด เมื่อได้ออกมาเดินเล่นข้างนอกก็ดูเหมือนว่าถิงถิงจะอารมณ์ดีขึ้นมากและไม่ค่อยเกร็งกับเขาเหมือนเมื่อเช้าที่นางเอาแต่หลบหน้าเขา คิดถูกจริงๆที่พานางออกมาซื้อของ

“ข้าอยากซื้ออันนั้น เอานั่นด้วย ผักด้วย เหมาหมดเลย ไปส่งที่ร้านร้อยบุปผา”

“เดี๋ยวก่อน นี่ท่านซื้ออะไรไปมากมาย ท่านจะจัดงานเลี้ยงงั้นหรือ”

“ก็ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะใช้อะไรบ้าง ก็เลยซื้อทุกอย่างเลย ไม่เป็นไรหรอก กินไม่หมดก็ให้พวกคนงานเจ้าแบ่งไปกินสิ เอาอันนี้ด้วย อันนี้เท่าไหร่ เอาหมดเลย ไปส่งที่ร้านร้อยบุปผา”

“แหมพ่อหนุ่ม เจ้ากับเมียพึ่งแต่งงานกันสินะ ถึงได้ออกมาเดินจ่ายตลาดกัน คู่แต่งงานใหม่ก็แบบนี้แหละ ซื้ออะไรไม่เป็นเท่าไหร่หรอก เอานี่ เดี๋ยวข้าแถมผักกาดนี่ให้ แล้วก็ปลาไหลนี่ด้วย บำรุงกำลังได้ดี”

"ไม่ใช่นะท่านป้า คือข้า…"

“ขอบคุณท่านป้า นี่ค่าของขอรับ”

“เดี๋ยวก่อนพ่อหนุ่ม นี่มันมากไปนะ”

“ไม่เป็นไรขอรับ ป้าพูดถูกใจข้ายิ่งนัก ที่เหลือท่านเก็บเอาไว้เถิด”

“ขอบคุณพ่อหนุ่ม ขอบคุณๆ ข้าจะให้เด็กรีบไปส่งให้ที่ร้านนะ”

“ลี่หยาง นี่ท่านจะเหมาทั้งตลาดเลยหรือ มันมากเกินไปนะ”

“คนของที่ร้านเรามีตั้งหลายครัว เจ้าก็เอาไปแช่ที่ห้องเย็นสิ ข้ารู้ว่าเจ้ามี ของพวกนี้สดๆทั้งนั้นเก็บได้นาน ข้ามาอยู่กับเจ้าตั้งหลายวันแล้ว ก็คงต้องตอบแทนบ้าง เอานี่ด้วย ท่านไปส่งที่นี่”

“ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ตามใจเลยก็แล้วกัน”

ถิงถิงไม่ห้ามเขาอีก ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะเพลิดเพลินกับการซื้อของราวกับคู่แต่งงานใหม่อย่างที่ท่านป้าร้านขายผักพูดจริงๆ เพราะคำพูดนั้นทำให้เขาอารมณ์ดีและจับจ่ายทุกอย่างด้วยความพอใจ

 ไม่ว่าถิงถิงจะแวะที่ใด ต้องได้ของติดมือมาทุกร้านเพราะเขาจะซื้อทั้งหมด จนนางถูกเรียกทั้งตลาด สุดท้ายก็ได้ของมากมายกลับเข้าจวน

“สาวใช้แฝดของเจ้า”

“อาหลิน อาหลานหรือเจ้าคะ”

“ใช่ ดูเหมือนอาหลานจะพอรู้วรยุทธบ้าง นางถนัดอาวุธอะไรงั้นหรือ”

“นางเป็นวรยุทธจริงๆ เจ้าค่ะ นางมาอยู่กับข้าตอนที่อพยพมาพร้อมกับครอบครัว แต่โชคร้ายทุกคนตายเพราะโรคระบาดทั้งหมดเหลือเพียงนางสองคนพี่น้อง นางเก่งการใช้ทั้งดาบ แส้ และกระบองคู่แต่ที่นางถนัดที่สุดน่าจะเป็นดาบสั้นเจ้าค่ะ”

“ดาบสั้น ก็ดูเหมาะกับนางดีนะ”

“ท่านถามถึงพวกนางทำไมกันเจ้าคะ”

“อ่อ พักนี้พวกนางคอยดูแลข้าแทนเจ้าน่ะสิ คนน้องดูเรียบร้อยมากๆ แต่คนพี่ที่ชื่ออาหลานดูนักเลงเอาเรื่อง หากฝึกฝนอีกหน่อย นางสามารถเป็นองครักษ์ชั้นดีได้เลย”

“อาหลานคงดีใจที่ท่านพูดชมนางเช่นนี้ ความใฝ่ฝันของนางก็คือได้เป็นแม่ทัพหญิงของหย่งโจวนี่แหละเจ้าค่ะ”

“ฝันได้ยอดเยี่ยม”

“ข้าขอไปดูทางนั้นหน่อยเจ้าค่ะ”

ฟางถิงถิงเห็นน้ำตาลปั้นที่นางชอบเป็นที่สุด นางเลยเดินไปซื้อ ท่านอ๋องจึงยืนรอนางอยู่ข้างทาง

“เจ้าได้ยินแล้วใช่หรือไม่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ไปจัดเตรียมทุกอย่างให้ข้าแล้วเอามาก่อนที่ข้าจะกลับไปถึงร้าน”

“รับด้วยเกล้า”

เขาเดินไปหาถิงถิงที่รอน้ำตาลปั้นอยู่ แต่ยังเดินไปไม่ถึงก็พบว่ามีคนเดินเข้าไปหานาง หลินเยว่ซิน บุตรของเจ้าเมืองหย่งโจวนั่นเอง เขาจึงหยุดเดินเพราะเกรงว่านางจะจำเขาได้

“อ้าวถิงถิง เจ้าเดินตลาดกับเขาเป็นด้วยหรือ ได้ข่าวว่าคู่หมั้นเจ้าไปหาที่ร้าน แต่เจ้าไม่ยอมรับหมั้นเขาเสียทีงั้นหรือ นี่เจ้าจะเล่นตัวไปทำไม อย่างไรคุณชายเฉินก็เป็นคุณชายที่ร่ำรวยของหย่งโจวนะ”

“เยว่ซิน หากว่าเจ้าเสียดายขนาดนั้น เหตุใดเจ้าไม่ไปแต่งกับเขาเองเล่า นี่เจ้าค่ะ ค่าขนม ขอบคุณเจ้าค่ะ"

ถิงถิงเดินหนีเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับเยว่ซิน แต่นางไม่ยอมก่อนจะดึงแขนถิงถิงจนขนมที่นางพึ่งซื้อมาตกพื้น นางมองกลับไปอย่างไม่พอใจ

“นี่เจ้าเป็นบ้าอะไรเยว่ซิน เหตุใดต้องปัดของข้าทิ้งแบบนี้”

“ข้าพูดกับเจ้าดีๆ เหตุใดต้องมาเดินหนีข้า ไม่มีมารยาท ก็อย่างว่าล่ะนะ คนไม่มีพ่อแม่คอยสั่งสอนนี่นะ”

“หลินเยว่ซินข้าขอเตือนเจ้า อย่ามาหาเรื่องข้า”

“ทำไม แทงใจดำเจ้างั้นหรือ ข้าพูดเรื่องจริงทั้งนั้น ใครจะรู้ว่าเจ้าอยู่คนเดียว จะลักลอบพบปะผู้ชายที่ร้านนั่นกี่คนแล้ว ถึงไม่อยากรับหมั้นคุณชายเฉิน"

“หลินเยว่ซิน”

“มาสิ”

“เพี๊ยะ”