ตอนที่ 14 ห้องอาบน้ำ

“อาวุธสำหรับเจ้า เอาไว้ฝึกวรยุทธ หากเจ้าเลือกเส้นทางแล้ว และอยากเป็นแม่ทัพ ข้าจะสนับสนุนเจ้าเต็มที่ แต่เจ้าต้องตั้งใจฝึก อย่างน้อยก็ต้องอารักขาถิงถิงให้ได้ก่อน”

“นี่มัน มากเกินกว่าที่ข้าจะคิดฝัน ท่านอ๋อง เหตุใดท่านจึง..”

“หลังจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา พวกเจ้าเองก็ต้องมีกองกำลังของตัวเองเช่นกัน ถิงถิงบอกข้าว่าเจ้าอยากเป็นทหาร ข้าแค่มอบโอกาสนั้นให้กับเจ้า แต่ว่า นั่นก็ขึ้นอยู่กับฝีมือของเจ้าด้วย เจ้ารับปากข้าได้หรือไม่ว่าจะตั้งใจฝึก”

อาหลานคุกเข่าลงถวายคำนับให้เขาอย่างรู้สึกนับถือหมดหัวใจ

“อาหลานขอสัญญาว่าจะตั้งใจฝึกเพคะ จะปกป้องดูแลคุณหนูเท่าชีวิต ท่านอ๋องโปรดวางใจได้เลยเพคะ”

“ดีมาก เรือนร้อยบุปผายังต้องฝึกคนอีกมาก เจ้าเริ่มจากที่นี่ก่อน ข้าจะจัดหาคนมาให้เจ้าฝึก”

“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”

“เอาล่ะ เดี๋ยวข้าจะให้คนยกไปเก็บที่ห้องของเจ้าให้ ถิงถิง ไปอาบน้ำกันเถอะ”

“เอ่อ เดี๋ยวเจ้าค่ะ ท่านก็ไปอาบห้องท่านสิเจ้าคะ”

“ก็ใช่ ข้าแค่ชวนเจ้าไปอาบน้ำพร้อมกัน ไม่ได้บอกว่าอาบด้วยกันเสียหน่อย หรือว่าเจ้า….”

“ฝันไปเถอะ ขอตัวเจ้าค่ะ”

“อาหลานขอบพระทัยท่านอ๋อง”

“อาหลาน ข้าต้องขอโทษเจ้าที่เคยปรามาสพวกเจ้าในตอนแรก สิ่งนี้ถือว่าแทนคำขอโทษจากข้า แต่หลังจากนี้เวลาข้าไม่อยู่ ชีวิตของถิงถิง ข้าขอฝากไว้ให้เจ้าช่วยดูแลด้วย"

“หม่อมฉันรับด้วยเกล้าเพคะ”

“ข้าขอตัวก่อน”

เขาเดินตามถิงถิงขึ้นไปยังห้องพักของเขาเพื่อจะอาบน้ำ เมื่อเขาขึ้นมาแล้วก็พบว่าเป่าอี้รอเขาอยู่พร้อมกับเสี่ยวเฟย เหยี่ยวของเขานั่นเอง

“ข่าวส่งมาจากเมืองหลวงพ่ะย่ะค่ะ”

เขารับจดหมายนั้นมา เมื่ออ่านจบจึงส่งคืนไปให้เป่าอี้

“เป็นดังที่คาด ข่าวที่ปล่อยออกไปทำให้พวกมันกระจายกำลังตามหาข้าที่นอกเมือง รวมถึงเมืองหลวงด้วย ต้องให้คนอารักขาเสด็จพ่อให้ดี”

“กระหม่อมเพิ่มกำลังในวังเพิ่มขึ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ในหย่งโจวเป็นอย่างไรบ้าง”

“ดูเหมือนจะไม่มีการเคลื่อนไหวในช่วงนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด เจ้าส่งคนไปเฝ้าสังเกตการณ์ที่จวนท่านเจ้าเมืองดู ข้ารู้สึกว่ากลิ่นไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

“พระองค์คิดว่าคุณหนูหลิน…”

“ข้ายังไม่รู้ จนกว่าคนร้ายจะปรากฏตัว เราห้ามประมาทโดยเด็ดขาด”

“ท่านอ๋อง แต่ว่าทางร้านร้อยบุปผาตอนนี้ มันจะเป็นที่ผิดสังเกตไปหรือไม่ขอรับ”

“ไม่หรอก เพียงแค่อาหลานฝึกอาวุธให้คนในเรือน มีอะไรน่าผิดสังเกต ข้าแค่อยากรู้ว่า หากมีคนเห็นว่าที่นี่มีการฝึกฝน ผู้ใดมันจะดิ้นรนจนร้อนตัวบ้างก็เท่านั้น”

“เรื่องที่คุณหนูหลินทะเลาะกับแม่นางฟาง คิดว่าไม่นานน่าจะถึงหูท่านเจ้าเมือง นางต้องหาเรื่องแม่นางฟางแน่นอน”

“ก็ลองดูว่าพวกเขาจะกล้าแค่ไหน กล้ามายุ่งกับคนของข้า ก็ต้องกล้ารับสิ่งที่พวกเขาต้องจ่าย ส่งข่าวให้เสด็จพ่อทราบด้วยเรื่องที่นี่ พระองค์จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ”

“เอาล่ะ ข้าจะอาบน้ำ เจ้าก็ไปจัดการได้แล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เขาเดินออกมาเพื่อจะอาบน้ำ แต่เขาก็ลืมถามถิงถิงว่าห้องอาบน้ำอยู่ที่ใดแน่เพราะอยู่ที่นี่ เมื่อท่านหมอไม่ให้โดนน้ำ เขาจึงไม่ได้อาบน้ำหรือแช่น้ำเลย ทำเพียงแค่เช็ดตัวกับอ่างที่พวกสาวใช้เตรียมมาให้เท่านั้น

 แต่ตอนนี้แผลของเขาแห้งมากแล้ว การแช่น้ำทำได้แต่จะแช่นานๆ ไม่ได้ เขาเลยเดินไปตามทางเดินและได้ยินเสียงน้ำ เขาจึงเดินไปตามทางนั้น กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยมาตามทางจนเขาเดินตามไปอย่างใจลอย

“นี่คงเป็นห้องอาบน้ำสินะ”

เขาเดินเข้าไป ห้องอาบน้ำนี้ใหญ่พอสมควรสำหรับอาบน้ำ แต่ไม่ได้ใหญ่มากเท่าจวนอ๋องของเขา แต่กลิ่นหอมนี้ไม่เหมือนที่ใดแน่นอน

เขาเห็นฉากกั้นก่อนจะถึงอ่างอาบน้ำ ไอน้ำที่ลอยขึ้นมาทำเอาจิตใจเขาเริ่มว้าวุ่น เป็นเพราะน้ำหอมที่ลอยมาหรือไม่นะ

เขาเห็นว่ามีคนกำลังเดินมาจึงต้องหลบไปที่ฉากกั้นด้านหลัง นางสวมเพียงชุดคลุมสีขาวสะอาด ผมถูกรวบเก็บเอาไว้ด้านบนจนหมด

 เขายืนพิงที่ฉากกั้นอย่างตื่นเต้นเมื่อนางเริ่มปลดอาภรณ์ที่เหลือออก คองามระหงของนางนั้นช่างยั่วตาเขาเหลือเกิน เขาไม่เคยเห็นนางในรูปลักษณ์นี้มาก่อน

ท่านอ๋องกลืนน้ำลายเหนียวลงไปอย่างยากลำบากเมื่อเห็นว่าร่างเล็กของนางค่อยๆ เดินเปลือยเปล่าลงน้ำไป

หัวใจเขาเต้นแรงราวกับว่ามันจะทะลุออกมาด้านนอกแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองผู้ที่อยู่ในอ่างน้ำนั้น ผิวนางช่างขาวเนียนละเอียดยิ่งนัก

เขาแทบจะไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้ เพียงแค่คิดถึงจูบรสน้ำตาลปั้นเมื่อครู่ก็เริ่มรู้สึกว่าจะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไหวอีกต่อไป แต่เขาจะทำอย่างไรดี

หากออกไปตอนนี้ คนตรงหน้าจะเข้าใจเขาหรือไม่ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจแอบมาดูนางอาบน้ำเลย ทุกอย่างมันเป็นเรื่องบังเอิญที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน แต่อย่างไรเขาก็อดทนที่จะยืนตรงนี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

“ถิงถิง”

นางสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับหันมองหาเสียงนั้นพร้อมกับห่อตัวลงไปที่อ่างน้ำอย่างรวดเร็ว นางหันมาเห็นว่าเขาเดินออกมาจากฉากกั้น

“ท่านอ๋อง นี่ท่านจะทำอะไร เหตุใดท่านมาอยู่ที่นี่”

นางไม่กล้าหันไปแต่เสียงเขาเดินเตะของในห้องอาบน้ำทำให้นางต้องค่อยๆ หันไปมองเขาอีกครั้ง

“ท่าน ท่านอ๋อง นั่นท่านทำอะไร เหตุใดท่านจึง…”

ท่านอ๋องเอาผ้าขาวปิดตาตัวเองเอาไว้ พร้อมกับควานหาทางเดินไปทั่ว ถิงถิงเดินขึ้นมาพร้อมกับสวมชุดคลุมและเดินมาหาเขา

“เหตุใดท่านไม่รอข้าไปเรียกเจ้าคะ”

“ข้าผิดเองที่ไม่ได้ถามเจ้า ข้าเพียงแค่อยากแช่น้ำเท่านั้น”

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะพาท่านไปแช่ ข้า..”

“ถิงถิง ข้าสาบานว่าข้าไม่ได้ตั้งใจเข้ามาเจอเจ้าที่นี่”

“หม่อมฉันเชื่อเพคะ”

“ถิงถิง ข้าปิดตาแล้ว เจ้าก็ยังอาบน้ำไม่เสร็จ ถ้าอย่างนั้น ข้าขออาบกับเจ้าด้วยได้หรือไม่”

“ไม่ได้เพคะ”

“แต่ว่าข้าอาจจะทำแผลข้าโดนน้ำ เจ้าต้องช่วยข้า นี่คือความรับผิดชอบของเจ้า ลืมแล้วหรือ”

“แต่หม่อมฉันเป็นสตรี ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่สามารถทำเช่นนั้นได้”

“ข้าจะปิดตาเอาไว้ สาบานว่าจะไม่มีทางเปิดออกมา ถิงถิง แค่วันนี้ เจ้าช่วยข้าได้หรือไม่ ไหนๆ ข้าก็เข้ามาแล้ว”

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านอาบน้ำอยู่หรือไม่เจ้าคะ”

“อาหลิน ข้าอาบน้ำอยู่ เจ้าไม่ต้องเข้ามา เดี๋ยวข้าอาบเสร็จแล้วจะลงไปเอง”

“ข้าจะมาถามว่าท่านจะกินข้าวพร้อมกับคุณชายหมิงเลยหรือไม่เจ้าคะ ท่านป้าลี่ให้มาถาม จะได้จัดสำรับเอาไว้ให้พวกท่านถูกเจ้าค่ะ"

“เจ้าต้องกินข้าวกับข้า เจ้าต้องทำแผลให้ข้าด้วย อย่าลืม”

“พระองค์หุบปากไป ข้าทราบแล้วเพคะ”

พวกเขากระซิบกันอยู่ข้างในห้องอาบน้ำ

“เอ่อ ยกไปที่ห้องของคุณชายหมิงได้เลย เจ้ายกยาและผ้าพันแผลไปด้วย”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

“ถิงถิง ตอนนี้ข้ากลับไม่ได้แล้ว”

"ก็ได้เพคะ แต่ว่าพระองค์ต้องหันหลัง หม่อมฉันก็จะหันหลังเช่นกัน"

“ก็ได้ ตอนนี้เจ้า เอ่อ อะฮึ่ม คือ สวมอะไรหรือไม่ ข้าจะให้เจ้าพาลงไปในอ่างแล้วค่อยถอดชุดออก”

“รอสักครู่เพคะ”

ถิงถิงมองที่ผ้าขาวที่ปิดตาเขาพลางโบกมือไปมาเพื่อให้แน่ใจว่าเขามองไม่เห็นจริงๆ นางจึงค่อยๆ ถอดชุดคลุมอีกครั้ง และพาเขาเดินลงไปในอ่างน้ำ

“ค่อยๆ เดินเพคะ ตรงนั้นมีบันได ว้าย..”

ตัวเขาดันเข้าไปจนชิดนางจนนางต้องกอดเขาไว้แน่นเพราะกลัวว่าเขาจะหกล้ม ร่างเปลือยเปล่าของนางตอนนี้แนบชิดกับเขาอยู่ในอ่างน้ำ แต่กลิ่นแก้มของนางที่อยู่ใต้จมูกเขานั้นยังได้กลิ่นชัดเจนจนเขาเริ่มจะอดกลั้นอารมณ์ไม่อยู่