ตอนที่ 13 น้ำตาลปั้นรำลึก

 

ใบหน้างามของหลินเยว่ซินหันโดยไม่ทันตั้งตัว นางหันมามองที่ถิงถิงที่กำลังง้างมือขึ้นตบนางและทำหน้าประหลาดใจ นางยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยเพียงแค่ยกมือขู่เท่านั้น

“ถิงถิง นี่เจ้ากล้าตบข้างั้นหรือ”

“เจ้าดูมือข้า ยังอยู่ท่าเดิม ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้าเลย”

“ข้าไม่เชื่อ เจ้ามันนังจิ้งจอก ต้องเป็นเจ้าแน่”

“เพี๊ยะ”

“โอ๊ยย ช่วยด้วย”

“คุณหนูเจ้าคะ”

“ผู้ใดกัน มาจากไหน ข้าโดนอะไร หน้าข้าทำไมมีเลือดออก”

“คุณหนู นี่มัน…”

ถิงถิงก้มลงมองที่พื้น ลูกเกาลัดสองลูกที่กระเด็นมาใส่หน้าของหลินเยว่ซินจนทำให้นางเป็นแผล ตอนนี้เลือดเริ่มไหลออกมาเพราะเปลือกเกาลัดน่าจะบาดเข้าผิวหน้านาง

“กรี๊ด หน้าข้า เลือด ใครกัน ใครมันเป็นคนทำ ฮือ ถิงถิง นี่เจ้าใช้วิชาลับงั้นหรือ”

“ข้าก็ยืนอยู่กับเจ้า ไหนให้ข้าดูแผลเจ้าหน่อยจะได้ช่วยได้”

“ไม่ต้อง พวกเรากลับ”

หลินเยว่ซินเดินกลับไปแล้วพร้อมกับแผลลึกบนใบหน้า ชาวบ้านที่มามุงดูต่างนึกสนใจว่าบุตรท่านเจ้าเมืองถูกอะไรเข้าจึงได้ถูกตบจนหน้าเสียโฉม แต่พวกเขาก็เห็นว่าถิงถิงนั้นยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้แตะต้องหลินเยว่ซินเลยแม้แต่น้อย

“แม่หนู เทวดาอารักษ์คงจะคุ้มครองเจ้าสินะ โชคดีจริงๆ แต่งงานใหม่แล้วยังโชคดีด้วย”

“ท่านป้า คือข้า..”

“ถิงถิง ซื้อขนมเสร็จแล้วหรือ”

“ท่านไปไหนมาเจ้าคะ เมื่อครู่ท่านเห็น....”

“เห็นอะไร เจ้าพบใครงั้นหรือ มีใครมีพิรุธงั้นหรือ”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก เรากลับกันเถิดเจ้าค่ะ”

“อ้าว แล้วไหนขนมเจ้าล่ะ”

“คือว่าข้าไม่ทันระวัง ก็เลยทำหล่นพื้นไปแล้ว จะรออีกก็คงนาน ช่างเถอะ เอาไว้วันหลังค่อยซื้อใหม่กลับกันเถอะเจ้าค่ะ”

“ตามใจเจ้า ไปกันเถอะ”

ถิงถิงมองไปที่น้ำตาลปั้นที่นางอุตส่าห์ไปยืนเฝ้ารอ กลับตกพื้นไปอย่างน่าเสียดายก่อนจะเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด ท่านอ๋องเห็นอาการและสายตานั้นได้ชัดเจน

“ลี่หยาง กลับบ้านได้แล้ว”

“ได้ๆ มาแล้ว”

เขาเดินตามนางกลับไปพร้อมกับทิ้งลูกเกาลัดที่เหลือในมืออีกสองลูกลงพื้นไปโดยที่ถิงถิงไม่รู้

ก่อนกลับถึงร้าน นางแวะที่ร้านขายอุปกรณ์ตัดเย็บเพื่อจะสั่งกรอบไม้ที่ร้านเดียวกันนี้หลายอันเพื่อให้เขานำไปส่งที่ร้านร้อยบุปผา เมื่อเสร็จธุระนางจึงเดินออกจากร้านมา ลี่หยางยื่นไม้น้ำตาลปั้นมาให้นางพร้อมกับยิ้มให้

“นี่มัน…ท่านไปซื้อมาตั้งแต่ตอนไหน”

“ก็ตอนที่เจ้าเดินไปสั่งของ ได้ครบหรือไม่”

“น้ำตาลปั้น ดีใจจัง ได้กินเสียที อื้มมม อร่อย ขอบคุณเจ้าค่ะ”

ภาพของนางทำให้เขาพลันนึกไปถึงเด็กหญิงคนหนึ่งที่ชอบกินน้ำตาลปั้นแบบนี้เช่นกัน จำได้ว่าตอนนั้นอาจารย์ของนางลงเขาเพื่อไปซื้อของ ขากลับจึงได้ซื้อน้ำตาลปั้นมาให้พวกเขา

 นางกินอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความที่ไม่เคยกินของแบบนี้มาก่อนเนื่องจากอยู่บนเขา นานๆ จะได้กินขนมแปลกๆ ที

เขาจึงยกขนมน้ำตาลปั้นของเขาให้นางด้วย สีหน้าที่ดีใจของนางตอนนั้น เขาจำได้ไม่มีวันลืม หากนางยังมีชีวิตอยู่ ก็คงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับถิงถิงกระมั้ง

“ท่านยิ้มอะไรเจ้าคะ ไปกันเถอะ”

“ไปสิ”

“เถ้าแก่ นี่ค่าน้ำตาลปั้น ที่เหลือท่านก็ทำแจกเด็กๆ ที่ต่อแถวไปนะ ข้าไปก่อน”

“ขอบคุณคุณชายขอรับไม่ต้องห่วง ท่านเหมาแล้ว ของที่จะทำวันนี้ข้าจะทำแจกให้หมดขอรับ”

เป่าอี้เดินตามท่านอ๋องกับถิงถิงไปห่างๆ ท่านอ๋องสั่งให้เขาไปเหมาร้านน้ำตาลปั้นแต่ขอให้นำมาให้เขาก่อนสองไม้ที่เหลือให้ทำแจกให้หมด เขาเลยได้น้ำตาลปั้นสองอันนี้มาอย่างรวดเร็ว ทันทีนางเดินออกจากร้านตัดเย็บพอดี

“เจ้าชอบกินของหวานนี่ขนาดนี้เลยหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ มันอร่อยมากเจ้าค่ะ หืม เหตุใดท่านไม่กินมันล่ะ เดี๋ยวจะละลายเอานะเจ้าคะ”

“ข้า..ไม่ชอบของหวานน่ะ ให้เจ้า”

“พูดจริงหรือเจ้าคะ งั้นข้าไม่เกรงใจนะ”

เขายื่นน้ำตาลปั้นของเขาให้นาง ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว ผู้คนก็เริ่มกลับบ้านแล้ว ทางเดินกลับร้านก็แทบจะไม่มีคนเลยทั้งถนนจึงเหลือพวกเขาสองคน

“อร่อยขนาดนั้นเลยหรือ ถึงกับไปแย่งต่อแถวกับเด็กๆ เชียวนะเจ้าน่ะ”

“อร่อยมากเจ้าค่ะ กินแล้วทำให้นึกถึงความหลัง”

“หืม ความหลังอะไรงั้นหรือ หรือว่า มีคนเคยซื้อน้ำตาลปั้นให้เจ้าแบบนี้”

“ไม่ได้ซื้อ แต่เขามอบให้ข้าเจ้าค่ะ”

สีหน้าของนางตอนพูดเรื่องนี้ดูมีความสุขมากกับความทรงจำที่นางเล่าให้ฟังจนท่านอ๋องนึกโมโหหงุดหงิดอยู่ในใจ เขาไม่อยากยอมรับ แต่ตอนนี้เขาอยากจะทำบางอย่าง เขาจึงดึงแขนนางที่ถือน้ำตาลปั้นอยู่และโอบรัดเอวนางเข้ามาใกล้

“ลี่หยาง นี่ท่าน..”

เขาก้มลงจูบนางอีกครั้ง ครั้งนี้มีรสน้ำตาลปั้นด้วย มือของนางเริ่มลดลงเมื่อเขาเริ่มกอดรัดตัวนางเข้ามาจนชิดตัวเขา

บนถนนว่างเปล่าไร้ผู้คน หมิงลี่หยางเริ่มส่งลิ้นเข้าไปพร้อมกับชิมน้ำตาลปั้นในปากนาง ถิงถิงเองก็ต่อต้านเขาไม่ไหว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจูบนาง

“อื้ออ อย่าเจ้าค่ะ นี่มันกลางถนนข้างนอกนะปล่อยข้านะท่านอ๋อง”

“ถ้าเช่นนั้น หากไม่ใช่ข้างนอกก็ได้ใช่หรือไม่”

“ไม่ใช่นะ คนบ้า ไปห่างๆ ข้านะ อย่าตามมานะ”

“เดี๋ยวสิ ถิงถิง รอข้าก่อน ไม่ให้ตามแล้วจะเข้าบ้านอย่างไรเล่า”

เขาเดินตามนางที่เดินก้มหน้ากลับบ้านไปไกลแล้ว เป่าอี้และองครักษ์อีกสองคนจึงอนุญาตให้ผู้คนสัญจรได้เช่นเดิม เขาอ้างว่าข้างหน้ามีคนร้ายและกำลังจัดการ ตอนนี้จึงได้ปล่อยคนเดินเข้าไปถนนสายนี้ปกติ

“เป่าอี้ ข้าว่ากว่าท่านอ๋องจะลงเอยกับแม่นางฟาง พวกเราคงต้องมีศัตรูเพิ่มอีกมากเลยล่ะ”

“ทำเช่นไรได้เล่า ท่านอ๋องไม่เคยเป็นแบบนี้ ใครจะคิดว่าเวลามีความรัก ท่านอ๋องจะคลั่งรักมากขนาดนี้ เจ้าดูขบวนที่รอส่งของไปที่ร้านร้อยบุปผาสิ ข้ายังไม่รู้เลยว่าพวกเขาจะเก็บของพวกนี้หมดได้เช่นไร เอาล่ะ ไปบอกให้พวกเขาทยอยเอาไปส่งได้แล้ว ค่อยๆ ไปล่ะ อย่าให้พวกในร้านสงสัย”

“ใครบ้างจะไม่สงสัย ซื้อของทั้งตลาดขนาดนี้ อย่างกับจะจัดงานเลี้ยงทั้งเมือง”

“อย่าบ่น รีบตามไปเถอะ”

ร้านร้อยบุปผา

“คุณหนูเจ้าคะ นี่ท่านไปขนภูเขาผักมาอย่างนั้นหรือเจ้าคะ”

“คือว่า เอ่อ ป้าช่วยเก็บบางส่วนเอาไว้ทำอาหาร และจัดสรรไว้ในห้องแช่ ที่เหลือพวกท่านก็แจกให้เด็กๆ นำกลับบ้านกันนะ”

“มากมายขนาดนี้ แจกทั้งหมดก็ยังเหลือนะเจ้าคะ”

“ถิงถิง ไปพักเถอะ วันนี้เจ้าเหนื่อยแล้ว”

“ท่านบอกว่า…”

“ให้พวกเขาทำเถอะ”

“ใช่เจ้าค่ะคุณหนู เดี๋ยวป้าทำให้เอง เชิญคุณหนูกับคุณชายหมิงไปรอที่ห้องก่อน อาบน้ำเสียก่อนข้าก็ทำเสร็จพอดีเจ้าค่ะ”

“อาหลิน”

อาหลินที่ถูกท่านอ๋องเรียกสะดุ้งโหยง อาหลานจับไหล่นางพร้อมกับพานางเดินมาหาเขาพลางปลอบว่าไม่ต้องกลัว

 ท่านอ๋องเองเห็นพวกนางเดินมาพร้อมกัน หากเขาไม่รู้จักพวกนางมาก่อนคงแยกไม่ออก แต่ว่าสองสามวันนี้คลุกคลีกับพวกนาง มาวันนี้จึงมองออกเพราะบุคลิกของพวกนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง

“อาหลิน นี่ให้เจ้า”

“ขอบพระ..ขอบคุณ คุณชายหมิงเจ้าค่ะ”

อาหลินรับกล่องไม้นั้นไปพร้อมกับเปิดฝาออก ในนั้นคืออุปกรณ์ตัดเย็บชุดใหญ่ที่เขาซื้อมามอบให้นางเพราะเห็นถิงถิงบอกว่าอาหลินชอบการตัดเย็บเสื้อผ้าและชอบตัดเย็บชุดสวมใส่เอง นางยิ้มแก้มปริเพราะถูกใจของสิ่งนี้มาก

“ขอบคุณคุณชายหมิงเจ้าค่ะ”

อาหลันยิ้มให้อาหลินที่ได้ของฝากถูกใจพร้อมกับลูบหัวน้องสาวฝาแฝดเบาๆ แต่ก็ต้องตกใจที่ท่านอ๋องเรียกนางออกมาซึ่งนางไม่คิดว่าเขาจะเรียกนาง

“อาหลาน เจ้าตามข้ามาทางนี้”

“คุณชายหากท่านมีอะไรจะใช้งานข้าก็…”

“ถิงถิง เจ้ามากับนางด้วยสิ”

“ไปเถอะอาหลาน ข้าไปกับเจ้าด้วย”

เขาเอื้อมมือมาจับถิงถิงและจูงนางออกไป ที่หน้าจวนพร้อมกับหันมามองหน้านาง กล่องไม้กล่องใหญ่ถูกยกมาวางตรงหน้าอาหลานกับถิงถิง

“นี่คือสิ่งใดเจ้าคะ”

“อาหลาน กล่องนี้ข้าให้เจ้า ลองเปิดดูสิ”

“ของข้างั้นหรือเพคะท่านอ๋อง”

“ใช่ ของเจ้าทั้งหมด ลองเปิดดูสิ ที่ข้าเรียกให้ออกมาเพราะไม่อยากให้ด้านในแตกตื่น”

เขาเดินมายืนข้างๆ ถิงถิงและรอให้อาหลานเปิดกล่องนั้นดู นางเดินเข้าไปพร้อมกับลูปฝากล่องอย่างระวัง เมื่อเปิดออกมานางถึงกับร้องไห้น้ำตาไหลออกมา

“ทะ..ท่าน..ท่านอ๋องเพคะ นะ..นี่คือ…”