LOGINShare
ตอนที่ 13 น้ำตาลปั้นรำลึก
Last Updated:
2025-09-25 23:15:40ใบหน้างามของหลินเยว่ซินหันโดยไม่ทันตั้งตัว นางหันมามองที่ถิงถิงที่กำลังง้างมือขึ้นตบนางและทำหน้าประหลาดใจ นางยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยเพียงแค่ยกมือขู่เท่านั้น
“ถิงถิง นี่เจ้ากล้าตบข้างั้นหรือ”
“เจ้าดูมือข้า ยังอยู่ท่าเดิม ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้าเลย”
“ข้าไม่เชื่อ เจ้ามันนังจิ้งจอก ต้องเป็นเจ้าแน่”
“เพี๊ยะ”
“โอ๊ยย ช่วยด้วย”
“คุณหนูเจ้าคะ”
“ผู้ใดกัน มาจากไหน ข้าโดนอะไร หน้าข้าทำไมมีเลือดออก”
“คุณหนู นี่มัน…”
ถิงถิงก้มลงมองที่พื้น ลูกเกาลัดสองลูกที่กระเด็นมาใส่หน้าของหลินเยว่ซินจนทำให้นางเป็นแผล ตอนนี้เลือดเริ่มไหลออกมาเพราะเปลือกเกาลัดน่าจะบาดเข้าผิวหน้านาง
“กรี๊ด หน้าข้า เลือด ใครกัน ใครมันเป็นคนทำ ฮือ ถิงถิง นี่เจ้าใช้วิชาลับงั้นหรือ”
“ข้าก็ยืนอยู่กับเจ้า ไหนให้ข้าดูแผลเจ้าหน่อยจะได้ช่วยได้”
“ไม่ต้อง พวกเรากลับ”
หลินเยว่ซินเดินกลับไปแล้วพร้อมกับแผลลึกบนใบหน้า ชาวบ้านที่มามุงดูต่างนึกสนใจว่าบุตรท่านเจ้าเมืองถูกอะไรเข้าจึงได้ถูกตบจนหน้าเสียโฉม แต่พวกเขาก็เห็นว่าถิงถิงนั้นยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้แตะต้องหลินเยว่ซินเลยแม้แต่น้อย
“แม่หนู เทวดาอารักษ์คงจะคุ้มครองเจ้าสินะ โชคดีจริงๆ แต่งงานใหม่แล้วยังโชคดีด้วย”
“ท่านป้า คือข้า..”
“ถิงถิง ซื้อขนมเสร็จแล้วหรือ”
“ท่านไปไหนมาเจ้าคะ เมื่อครู่ท่านเห็น....”
“เห็นอะไร เจ้าพบใครงั้นหรือ มีใครมีพิรุธงั้นหรือ”
“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก เรากลับกันเถิดเจ้าค่ะ”
“อ้าว แล้วไหนขนมเจ้าล่ะ”
“คือว่าข้าไม่ทันระวัง ก็เลยทำหล่นพื้นไปแล้ว จะรออีกก็คงนาน ช่างเถอะ เอาไว้วันหลังค่อยซื้อใหม่กลับกันเถอะเจ้าค่ะ”
“ตามใจเจ้า ไปกันเถอะ”
ถิงถิงมองไปที่น้ำตาลปั้นที่นางอุตส่าห์ไปยืนเฝ้ารอ กลับตกพื้นไปอย่างน่าเสียดายก่อนจะเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด ท่านอ๋องเห็นอาการและสายตานั้นได้ชัดเจน
“ลี่หยาง กลับบ้านได้แล้ว”
“ได้ๆ มาแล้ว”
เขาเดินตามนางกลับไปพร้อมกับทิ้งลูกเกาลัดที่เหลือในมืออีกสองลูกลงพื้นไปโดยที่ถิงถิงไม่รู้
ก่อนกลับถึงร้าน นางแวะที่ร้านขายอุปกรณ์ตัดเย็บเพื่อจะสั่งกรอบไม้ที่ร้านเดียวกันนี้หลายอันเพื่อให้เขานำไปส่งที่ร้านร้อยบุปผา เมื่อเสร็จธุระนางจึงเดินออกจากร้านมา ลี่หยางยื่นไม้น้ำตาลปั้นมาให้นางพร้อมกับยิ้มให้
“นี่มัน…ท่านไปซื้อมาตั้งแต่ตอนไหน”
“ก็ตอนที่เจ้าเดินไปสั่งของ ได้ครบหรือไม่”
“น้ำตาลปั้น ดีใจจัง ได้กินเสียที อื้มมม อร่อย ขอบคุณเจ้าค่ะ”
ภาพของนางทำให้เขาพลันนึกไปถึงเด็กหญิงคนหนึ่งที่ชอบกินน้ำตาลปั้นแบบนี้เช่นกัน จำได้ว่าตอนนั้นอาจารย์ของนางลงเขาเพื่อไปซื้อของ ขากลับจึงได้ซื้อน้ำตาลปั้นมาให้พวกเขา
นางกินอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความที่ไม่เคยกินของแบบนี้มาก่อนเนื่องจากอยู่บนเขา นานๆ จะได้กินขนมแปลกๆ ที
เขาจึงยกขนมน้ำตาลปั้นของเขาให้นางด้วย สีหน้าที่ดีใจของนางตอนนั้น เขาจำได้ไม่มีวันลืม หากนางยังมีชีวิตอยู่ ก็คงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับถิงถิงกระมั้ง
“ท่านยิ้มอะไรเจ้าคะ ไปกันเถอะ”
“ไปสิ”
“เถ้าแก่ นี่ค่าน้ำตาลปั้น ที่เหลือท่านก็ทำแจกเด็กๆ ที่ต่อแถวไปนะ ข้าไปก่อน”
“ขอบคุณคุณชายขอรับไม่ต้องห่วง ท่านเหมาแล้ว ของที่จะทำวันนี้ข้าจะทำแจกให้หมดขอรับ”
เป่าอี้เดินตามท่านอ๋องกับถิงถิงไปห่างๆ ท่านอ๋องสั่งให้เขาไปเหมาร้านน้ำตาลปั้นแต่ขอให้นำมาให้เขาก่อนสองไม้ที่เหลือให้ทำแจกให้หมด เขาเลยได้น้ำตาลปั้นสองอันนี้มาอย่างรวดเร็ว ทันทีนางเดินออกจากร้านตัดเย็บพอดี
“เจ้าชอบกินของหวานนี่ขนาดนี้เลยหรือ”
“ใช่เจ้าค่ะ มันอร่อยมากเจ้าค่ะ หืม เหตุใดท่านไม่กินมันล่ะ เดี๋ยวจะละลายเอานะเจ้าคะ”
“ข้า..ไม่ชอบของหวานน่ะ ให้เจ้า”
“พูดจริงหรือเจ้าคะ งั้นข้าไม่เกรงใจนะ”
เขายื่นน้ำตาลปั้นของเขาให้นาง ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว ผู้คนก็เริ่มกลับบ้านแล้ว ทางเดินกลับร้านก็แทบจะไม่มีคนเลยทั้งถนนจึงเหลือพวกเขาสองคน
“อร่อยขนาดนั้นเลยหรือ ถึงกับไปแย่งต่อแถวกับเด็กๆ เชียวนะเจ้าน่ะ”
“อร่อยมากเจ้าค่ะ กินแล้วทำให้นึกถึงความหลัง”
“หืม ความหลังอะไรงั้นหรือ หรือว่า มีคนเคยซื้อน้ำตาลปั้นให้เจ้าแบบนี้”
“ไม่ได้ซื้อ แต่เขามอบให้ข้าเจ้าค่ะ”
สีหน้าของนางตอนพูดเรื่องนี้ดูมีความสุขมากกับความทรงจำที่นางเล่าให้ฟังจนท่านอ๋องนึกโมโหหงุดหงิดอยู่ในใจ เขาไม่อยากยอมรับ แต่ตอนนี้เขาอยากจะทำบางอย่าง เขาจึงดึงแขนนางที่ถือน้ำตาลปั้นอยู่และโอบรัดเอวนางเข้ามาใกล้
“ลี่หยาง นี่ท่าน..”
เขาก้มลงจูบนางอีกครั้ง ครั้งนี้มีรสน้ำตาลปั้นด้วย มือของนางเริ่มลดลงเมื่อเขาเริ่มกอดรัดตัวนางเข้ามาจนชิดตัวเขา
บนถนนว่างเปล่าไร้ผู้คน หมิงลี่หยางเริ่มส่งลิ้นเข้าไปพร้อมกับชิมน้ำตาลปั้นในปากนาง ถิงถิงเองก็ต่อต้านเขาไม่ไหว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจูบนาง
“อื้ออ อย่าเจ้าค่ะ นี่มันกลางถนนข้างนอกนะปล่อยข้านะท่านอ๋อง”
“ถ้าเช่นนั้น หากไม่ใช่ข้างนอกก็ได้ใช่หรือไม่”
“ไม่ใช่นะ คนบ้า ไปห่างๆ ข้านะ อย่าตามมานะ”
“เดี๋ยวสิ ถิงถิง รอข้าก่อน ไม่ให้ตามแล้วจะเข้าบ้านอย่างไรเล่า”
เขาเดินตามนางที่เดินก้มหน้ากลับบ้านไปไกลแล้ว เป่าอี้และองครักษ์อีกสองคนจึงอนุญาตให้ผู้คนสัญจรได้เช่นเดิม เขาอ้างว่าข้างหน้ามีคนร้ายและกำลังจัดการ ตอนนี้จึงได้ปล่อยคนเดินเข้าไปถนนสายนี้ปกติ
“เป่าอี้ ข้าว่ากว่าท่านอ๋องจะลงเอยกับแม่นางฟาง พวกเราคงต้องมีศัตรูเพิ่มอีกมากเลยล่ะ”
“ทำเช่นไรได้เล่า ท่านอ๋องไม่เคยเป็นแบบนี้ ใครจะคิดว่าเวลามีความรัก ท่านอ๋องจะคลั่งรักมากขนาดนี้ เจ้าดูขบวนที่รอส่งของไปที่ร้านร้อยบุปผาสิ ข้ายังไม่รู้เลยว่าพวกเขาจะเก็บของพวกนี้หมดได้เช่นไร เอาล่ะ ไปบอกให้พวกเขาทยอยเอาไปส่งได้แล้ว ค่อยๆ ไปล่ะ อย่าให้พวกในร้านสงสัย”
“ใครบ้างจะไม่สงสัย ซื้อของทั้งตลาดขนาดนี้ อย่างกับจะจัดงานเลี้ยงทั้งเมือง”
“อย่าบ่น รีบตามไปเถอะ”
ร้านร้อยบุปผา
“คุณหนูเจ้าคะ นี่ท่านไปขนภูเขาผักมาอย่างนั้นหรือเจ้าคะ”
“คือว่า เอ่อ ป้าช่วยเก็บบางส่วนเอาไว้ทำอาหาร และจัดสรรไว้ในห้องแช่ ที่เหลือพวกท่านก็แจกให้เด็กๆ นำกลับบ้านกันนะ”
“มากมายขนาดนี้ แจกทั้งหมดก็ยังเหลือนะเจ้าคะ”
“ถิงถิง ไปพักเถอะ วันนี้เจ้าเหนื่อยแล้ว”
“ท่านบอกว่า…”
“ให้พวกเขาทำเถอะ”
“ใช่เจ้าค่ะคุณหนู เดี๋ยวป้าทำให้เอง เชิญคุณหนูกับคุณชายหมิงไปรอที่ห้องก่อน อาบน้ำเสียก่อนข้าก็ทำเสร็จพอดีเจ้าค่ะ”
“อาหลิน”
อาหลินที่ถูกท่านอ๋องเรียกสะดุ้งโหยง อาหลานจับไหล่นางพร้อมกับพานางเดินมาหาเขาพลางปลอบว่าไม่ต้องกลัว
ท่านอ๋องเองเห็นพวกนางเดินมาพร้อมกัน หากเขาไม่รู้จักพวกนางมาก่อนคงแยกไม่ออก แต่ว่าสองสามวันนี้คลุกคลีกับพวกนาง มาวันนี้จึงมองออกเพราะบุคลิกของพวกนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง
“อาหลิน นี่ให้เจ้า”
“ขอบพระ..ขอบคุณ คุณชายหมิงเจ้าค่ะ”
อาหลินรับกล่องไม้นั้นไปพร้อมกับเปิดฝาออก ในนั้นคืออุปกรณ์ตัดเย็บชุดใหญ่ที่เขาซื้อมามอบให้นางเพราะเห็นถิงถิงบอกว่าอาหลินชอบการตัดเย็บเสื้อผ้าและชอบตัดเย็บชุดสวมใส่เอง นางยิ้มแก้มปริเพราะถูกใจของสิ่งนี้มาก
“ขอบคุณคุณชายหมิงเจ้าค่ะ”
อาหลันยิ้มให้อาหลินที่ได้ของฝากถูกใจพร้อมกับลูบหัวน้องสาวฝาแฝดเบาๆ แต่ก็ต้องตกใจที่ท่านอ๋องเรียกนางออกมาซึ่งนางไม่คิดว่าเขาจะเรียกนาง
“อาหลาน เจ้าตามข้ามาทางนี้”
“คุณชายหากท่านมีอะไรจะใช้งานข้าก็…”
“ถิงถิง เจ้ามากับนางด้วยสิ”
“ไปเถอะอาหลาน ข้าไปกับเจ้าด้วย”
เขาเอื้อมมือมาจับถิงถิงและจูงนางออกไป ที่หน้าจวนพร้อมกับหันมามองหน้านาง กล่องไม้กล่องใหญ่ถูกยกมาวางตรงหน้าอาหลานกับถิงถิง
“นี่คือสิ่งใดเจ้าคะ”
“อาหลาน กล่องนี้ข้าให้เจ้า ลองเปิดดูสิ”
“ของข้างั้นหรือเพคะท่านอ๋อง”
“ใช่ ของเจ้าทั้งหมด ลองเปิดดูสิ ที่ข้าเรียกให้ออกมาเพราะไม่อยากให้ด้านในแตกตื่น”
เขาเดินมายืนข้างๆ ถิงถิงและรอให้อาหลานเปิดกล่องนั้นดู นางเดินเข้าไปพร้อมกับลูปฝากล่องอย่างระวัง เมื่อเปิดออกมานางถึงกับร้องไห้น้ำตาไหลออกมา
“ทะ..ท่าน..ท่านอ๋องเพคะ นะ..นี่คือ…”
Latest chapter
รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ ตอนที่ 73 ประลองรอบสุดท้าย
หมิงลี่หยางและเสิ่นจวินมองผู้ที่เดินเข้ามาใหม่ด้วยความตกใจ“ท่านหญิง!!” “ถิงถิง เจ้าคิดอะไรอยู่”“งานนี้เป็นงานเลือกคู่ของข้า ข้าจึงต้องเป็นคนประลองเอง หากเอาชนะข้าได้ข้าก็จะเลือกคนนั้น”“ท่านหญิง แต่ว่าทั้งชีวิตของข้า ไม่เคยคิดต่อสู้กับสตรี”“องค์ชาย ท่านจะถอนตัวงั้นหรือเพคะ”“คือว่า…นั่นมัน…องค์ชายหมิง ท่านคิดว่าอย่างไร”หมิงลี่หยางมองหน้าถิงถิงที่ยืนยิ้มให้เขาอย่างท้าทาย สายตานางเหมือนกับครั้งแรกที่เจอกัน ท้าทาย อวดดี ไม่ยอมคน“หากท่านหญิงพูดเช่นนี้ ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขอรับคำท้า”“องค์ชาย แต่ว่านาง…เป็นสตรี”“องค์ชายเสิ่น ในสนามรบ ท่านเคยถามคนที่ท่านจะฆ่าหรือไม่ว่าเป็นบุรุษหรือว่าเป็นสตรี”“ไม่เคย”“นั่นเพราะท่านคิดว่าทั้งหมดที่ท่านฆ่าไปคือบุรุษ ใช่หรือไม่ แต่ที่จริงหนึ่งในนั้นหรืออาจจะครึ่งของกองทัพอาจจะเป็นสตรีก็ได้โดยที่ท่านเองก็ไม่ทราบ”“อ่อ เป็นเช่นนั้นเอง ถ้าเช่นนั้น ท่านหญิงข้าเองก็ขอรับคำท้าของท่านเช่นกัน”“ท่านหญิง ท่านมีกติกาอะไรหรือไม่”“ไม่มี พวกท่านสามารถใช้อาวุธได้ตามที่ท่านถนัดได้เลย ไม่นับเวลา ไม่มีกฎเกณฑ์ ใครสู้ไม่ไหวถือว่าแพ้”“แล้วท่านหญิงจะใช้อาวุธใดพ่ะย่ะค่ะ”“ข้
รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ ตอนที่ 72 สู้ 1 ต่อ 10
สิ้นเสียงของหมิงลี่หยาง แม่ทัพจึงถามเขาเพื่อความแน่ใจ แม้จะรู้ว่าพวกเขาอาจจะเอาชนะหมิงลี่หยางยากก็ตาม“องค์ชาย พระองค์มั่นใจนะพ่ะย่ะค่ะ เวทีนี้จะไม่มีความปราณีใดๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”“ขอบคุณท่านแม่ทัพ เชิญทุกท่าน”แม่ทัพหันไปพร้อมกับทำสัญญาณมือให้นักสู้สิบคนที่เหลือเดินขึ้นบนเวทีพร้อมกัน“นั่นเขาบ้าไปแล้วหรือ จะต่อสู้ทีเดียว นั่นมันหนึ่งต่อสิบเชียวนะพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพี่ ท่านไม่ไปห้ามสหายท่านหน่อยหรือ ถึงจะเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามแต่ก็ไม่ควรประมาทคู่ต่อสู้แบบนี้ สิบคนนั้น ครึ่งหนึ่งเป็นอาจารย์ของพวกข้าเชียวนะ”“ไม่ต้องห่วงหรอก เขารู้ว่าเขากำลังทำสิ่งใดอยู่”“จะไม่เป็นไรแน่หรือพ่ะย่ะค่ะ”“…..”แม้ว่าพูดไปอย่างนั้น แต่ฟ่านหยวนผิงก็แอบขมวดคิ้วเล็กน้อยกับการกระทำที่บ้าบิ่นของหมิงลี่หยางในครั้งนี้ ที่จริงเขาเห็นด้วยกับองค์ชายใหญ่ ครั้งนี้หมิงลี่หยางอาจจะวู่วามเกินไป เพราะสิบคนนั้นคือยอดฝีมือของม่านโจวที่ใช่ว่าจะเอาชนะได้ง่ายๆ“องค์ชายหมิงโหดเกินไปแล้ว นั่นเขาจะสู้หนึ่งต่อสิบหากแพ้ขึ้นมาเล่า องค์ชายเสิ่นจวินท่านไม่ห้ามเขาหน่อยหรือ”“ข้ามีสิทธิ์อะไรไปห้ามเขากันเล่า พวกท่านก็ดูอยู่เฉยๆ เถิด ในเมื่อองค์ชาย
รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ ตอนที่ 71 สอนกลยุทธ์เสิ่นจวิน
รอบที่สอง ประลองการต่อสู้รอบนี้เป็นการประลองตัวต่อตัวกับนักสู้ที่ทางม่านโจวจัดขึ้นมา สามารถเลือกใช้อาวุธได้ตามถนัด โดยจะนับจากจำนวนคนที่สู้ได้ชนะมากที่สุด ซึ่งองค์ชายสองเมืองที่ขึ้นมาประลองก่อนสามารถเอาชนะไปได้ห้าคน คนที่สองเอาชนะไปได้เพียงสามคนเท่านั้น“องค์ชายเสิ่นจวิน ถึงตาท่านแล้ว”เสิ่นจวินเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่อทำการประลอง โดยคนที่ขึ้นมาประลองกับเขาจะผลัดกันขึ้นมา แต่ละคนจะใช้อาวุธต่างกันออกไปทั้งหอก ดาบ ค้อน มีดสั้น อาวุธลับและมือเปล่า แล้วแต่ว่าผู้เข้าแข่งขันจะเลือกอาวุธชนิดใดมาต่อสู้กับคู่ต่อสู้ ไม่มีการกำหนดการใช้อาวุธ ไม่กำหนดเวลา แต่หากล้มคู่ต่อสู้ให้ออกจากสนามได้ถือว่าชนะ“ชนะคนที่ห้า”เสิ่นจวินลงมาพัก หมิงลี่หยางเดินนำน้ำมาให้เขา เสิ่นจวินมองและขอบคุณอีกครั้ง“ท่านไหวหรือไม่”“ยังพอไหว แต่ที่เหลือนั่น ข้าคงต้องปรับกลยุทธ์ใหม่”“ท่านกินยานี่ก่อน มันจะช่วยปรับสมดุลลมปราณของท่านให้คงที่ อย่าพึ่งออกแรงมาก ท่านสังเกตคนที่เหลือ พวกเขาใช้อาวุธ ท่านผ่านด่านที่ยากที่สุดมาแล้ว ยังเหลืออีกไม่กี่คนเท่านั้น”“องค์ชาย เหตุใดท่านต้องช่วยคู่ต่อสู้เช่นข้าด้วย ทั้งๆ ที่เรา...”“เราไม่ได้แ
รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ ตอนที่ 70 แข่งขันการยิงธนู
ทั้งสนามเงียบกริบเมื่อลูกธนูนั้นถูกยิงออกไป และทหารวิ่งเข้าไปเพื่อตรวจสอบก่อนที่ธงสีแดงจะถูกยกขึ้น“คะแนนเต็ม”“ยอดเยี่ยม”เสิ่นจวินกำหมัดขึ้นด้วยความดีใจ เขารีบหันกลับไปก้มคำนับให้กับหมิงลี่หยางเพื่อขอบคุณเขาที่ชี้แนะวิธีนี้ให้เขา“ขอบคุณองค์ชายหมิง หากครั้งนี้ไม่ได้ท่าน ข้าคงพลาดเป้าสุดท้าย”“ด้วยฝีมือของท่าน ข้ามั่นใจว่าท่านต้องยิงโดนแน่ ท่านมีทักษะการยิงธนูที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ข้าเพียงแนะนำเล็กน้อยเท่านั้นอย่าได้เกรงใจ”หมิงลี่หยางเดินออกไปลานยิงธนู เขาเลือกคันธนูและดึงลูกธนูออกมา เป้าด้านหน้าเริ่มวิ่งเขายิงธนูออกไป ที่จริงต้องพูดว่า เขายิงลูกธนูออกเพื่อให้พอดีกับจังหวะที่เป้าจะวิ่งมาถึงได้อย่างพอดี ธนูดอกแรกพุ่งเข้ากลางเป้า เมื่อตอนนี้เขาจับทิศทางของการเคลื่อนไหวแล้วเขาจึงหันไปที่เป่าอี้“นั่นเขาจะทำสิ่งใดกัน”“เสด็จอายังจำครั้งที่เราถูกล้อมที่ชายแดนต้าหูวเมื่อสี่ปีก่อนได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"“ข้าย่อมจำได้ดี เจ้าหมายความว่า เขาจะใช้วิธีนั้นงั้นหรือ ข่มขวัญศัตรู” "เขาทำสิ่งใดงั้นหรือพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ เล่าให้พวกข้าฟังที"หมิงลี่หยางที่ถูกศัตรูล้อมเพราะมาช่วยพ่อและหยวนผิงในศ
รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ ตอนที่ 69 ประลองยิงธนู
เมื่อถิงถิงเดินออกจากตำหนักเพื่อขึ้นเกี้ยวที่รอรับอยู่เพื่อไปที่สนามประลอง นางก็ทันได้พบกับฟ่านหยวนผิงที่วิ่งมารับนางพอดี เมื่อเขาลงมาจากม้า“พี่ใหญ่ ท่านมารับข้าหรือเพคะ”“ใช่แล้วล่ะเจ้ากำลังจะไปสนามหรือไม่ ข้าจะนำขบวนเจ้าไป ขึ้นเกี้ยวเถอะ”“เพคะ ขอบคุณพี่ใหญ่”เมื่อฟ่านหยวนผิงเดินนำขบวนท่านหญิงด้วยตนเองมาที่สนามประลอง เมื่อเกี้ยววางลง ทุกสายตาที่อยู่ในสนามก็หันมามองทันที ม่านเกี้ยวเปิดออก ท่านหญิงฟ่านถิงถิงเดินลงมาพร้อมกับฟ่านหยวนผิงที่เดินไปรับนางและพาเดินไปนั่งประจำที่ข้างๆ ฝ่าบาทซึ่งเป็นเสด็จอาของทั้งคู่“อาถิงมาๆ มานั่งข้างๆ อาตรงนี้เร็วเข้า”“ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”“มาๆ ไม่ต้องมากพิธี เจ้าตื่นเต้นหรือไม่”“เสด็จอาเพคะ หม่อมฉันตื่นเต้นนิดหน่อยเพคะ”“ฮ่าๆ ข้านึกสนุกอยากเห็นคนหนุ่มสู้กันเต็มที่แล้ว เจ้าน่ะ หมายปองผู้ใดเป็นพิเศษหรือไม่”“เสด็จอา พระองค์ถามเช่นนี้อาถิงคงตอบยากพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วเจ้าล่ะหยวนผิง เจ้าว่าผู้ใดจะชนะ”“ข้าก็ต้องเดิมพันข้างหมิงลี่หยาง สหายข้าอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เสด็จพี่หมายถึงองค์รัชทายาทฉีโจวหรือพ่ะย่ะค่ะ”“ใช่แล้ว เจ้าล่ะองค์ชายสาม เจ้าว่างานนี้มีผู้ใดพอจะสู้เ
รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ ตอนที่ 68 สัมผัสรักที่ตื่นเต้น
ถิงถิงจับตัวลี่หยางขึ้นมาพร้อมกับกระซิบเสียงดุใส่เขาเพื่อให้เขาหยุด“แม่นมอิ๋นมา อ๊ะ ลี่หยาง อย่าพึ่ง อื้มม”เขาปัดมือนางออกและจับตรึงเอาไว้พร้อมกับระดมจูบไปทั่วกายของนางโดยไม่สนใจเสียงเรียกที่หน้าประตู“อ๊าา ลี่หยาง”“ท่านหญิงเพคะ หม่อมฉันเข้าไปนะเพคะ”“อ๊าา ลี่หยาง อย่าพึ่งสิ นางจะเข้ามาแล้ว ท่านหยุดก่อน อ๊าา หยุด อาาา”“ท่านหญิง…”“แม่นม ข้ากำลังจะนอน…นอนแล้วเจ้าค่ะ ไม่ต้องเข้ามา…ก็ได้…. ท่านกลับไปพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ”เสียงของถิงถิงขาดหายเป็นห้วงๆ เพราะสัมผัสของลี่หยางที่ใช้ลิ้นโลมเลียไปที่ร่องกลีบกลางของนางจนนางต้องกลั้นเสียงร้องอย่างสุดแรง มือที่กำหมอนแน่นราวกับกลัวว่าจะถูกแม่นมอิ๋นจับได้ว่าทำอะไรอยู่ในนี้“ชุดสำหรับวันพรุ่งนี้…”“อ๊าาา แม่นม …..อืมมม ค่อยเอามาให้ข้าวันพรุ่งนี้เจ้าค่ะ ข้าง่วงมากเลย อึ๊ยยย”ลี่หยางยังล้วงลิ้นเข้าไปด้านในอย่างดุเดือด มือทั้งสองเอื้อมไปบีบยอดอกอวบนั้นจนถิงถิงต้องกัดฟันแน่นเมื่อต้องตอบคนที่ยืนรออยู่หน้าประตู“ได้เพคะ ถ้าเช่นนั้น…..”“แม่นมอิ๋น…ไปพักผ่อน…เถอะเจ้าค่ะ…ข้า…ไม่ไหวแล้วว อ๊าา”ถิงถิงต้องรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาอุดปากตัวเองแล้วร้องออกมาเพื่อระบายค
You may also like
ชายาพิษ โฉมสะคราญบรรณาการ
ประดับดิน14.3K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน189.7K viewsสามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ
กะปอมพ่นไฟ18.3K viewsบุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ
เหยียนซี141.3K viewsข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ
หลิวซินอี้3.8K viewsฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช
เสี่ยวเทีย3.0K viewsท่านอ๋องเย็นชากับพระชายาจำเป็น
ชาไทยเย็น5.6K viewsข้ามภพมาเป็นชายาอ๋องพิการ
yourcaffeine 360 views
