ปรินมองแล้วคนตรงหน้าแล้วอมยิ้มตอนเช้าวันรุ่งขึ้นปรินตื่นนอนแล้ว เขายืนอยู่ที่ระเบียงพลางมองลงไปที่สนามหญ้าข้างล่าง เขามองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่ง ใส่กางเกงขาสามส่วนสีน้ำตาลเสื้อยืดสีเหลืองกำลังยืนคุยกับลุงที่ทำสวน เป็นแคทนั่นเองทำไมตื่นแต่เช้าหรือจะนอนไม่หลับ พอคิดอย่างนั้นปรินจึงเดินลงไปเพื่อจะคุยกับเธอ ตอนที่ปรินเดินถึงที่แคทยืนอยู่ลุงที่ทำสวนก็ไปทำงานแล้ว
“ทำไมตื่นแต่เช้า นอนไม่หลับเพราะแปลกที่เหรอ”ปรินถามแคทที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่ แคทหันกลับมามอง “เปล่าหรอกค่ะ.. แคทตื่นเช้าจนชินน่ะค่ะ พี่ปรินก็ตื่นแต่เช้านะคะทั้งที่เป็นวันหยุด” แคทพูด “พี่ก็เหมือนกัน พอได้เวลามันก็ตื่นเอง”ปรินพูด “แล้วกินอะไรหรือยังล่ะ”ปรินถาม “ยังไม่หิวเลยค่ะ ขอเดินเล่นก่อน สวนที่นี่สวยดีนะคะแต่น่าจะมีดอกไม้มากๆหน่อยจะได้สดชื่น”แคทบอก “พี่ก็ว่าจะตกแต่งใหม่นะ แล้วแคทมีคำแนะนำอะไรมั้ย” ปรินมองหน้าแคท “แคทจะไปสู้พี่ปรินได้ไงคะ พี่เรียนมาโดยตรงนะคะ แคทแค่พอรู้” แคทพูดแล้วยิ้ม ปรินมองแคทแล้วคิดว่าหลังๆนี่แคทเริ่มจะยิ้มและหัวเราะต่อหน้าเขาบ่อยขึ้นแล้ว แต่เขายิ่งเห็นบ่อยใจเขาก็เริ่มจะไม่ค่อยอยู่กับตัวเองเท่าไหร่ “แต่เรื่องต้นไม้ ดอกไม้นี่พี่ไม่ถนัดเลยนะ พี่ได้ยินมาว่าแคทเป็นคนจัดสวนที่บ้านเองไม่ใช่เหรอ เพราะงั้นต้องเก่งกว่าพี่แน่ๆ”ปรินบอก แคทคิดในใจว่าสงสัยมายด์จะเล่าให้ปรางฟัง “ก็ได้ค่ะ แต่จะทำตามหรือไม่แล้วแต่เจ้าของบ้านนะคะ”แคทบอก ปรินยิ้มแล้วคิดว่าต้องทำตามอยู่แล้วก็ว่าที่เจ้าของบ้านในอนาคตเป็นคนออกความคิดนี่ แม่กับพ่อของปรางยืนมองปรินกับแคทยืนคุยกันที่สนามหญ้าท่าทางมีความสุขก็พากันยิ้มอย่างพอใจ ปรางกับมายด์เดินลงมาเห็นพ่อกับแม่ยืนมองลงไปที่สนามหญ้าด้านหน้าจึงเดินมาหา “มองอะไรกันคะท่าทางมีความสุขเชียว”ปรางถาม แม่หันมาชี้มือไปข้างหน้า ปรางกับมายด์มองตามที่แม่ชี้แล้วก็พากันยิ้ม “ไปเรียกมากินข้าวกันได้แล้วล่ะ”พ่อบอกแม่ แม่จึงให้คนไปบอกปรินกับแคทที่สนาม หลังจากกินข้าวเสร็จพ่อกับแม่ก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น สามสาวก็กำลังจะพากันไปนั่งที่เฉลียงข้างบ้านเพื่อที่จะติวกันต่อ “แคทจะไปดูหนังสือมั้ยพี่จะพาไป”ปรินถามแคท “แคทไปหาหนังสือก่อนก็ได้ เดี๋ยวชั้นกับมายด์อ่านไปพลางๆก่อน”ปรางบอกแคทแล้วก็เดินไปกับมายด์ แคทเดินตามปรินไปที่ห้องหนังสือซึ่งมันอยู่ติดกับห้องนอนของเขา ปรินเปิดประตูไว้แล้วเดินไปข้างในห้องแคทเดินตามเข้าไป ห้องหนังสือของปรินมีชั้นวางหนังสือทั้งสองข้างและทุกชั้นก็มีหนังสือวางอยู่เต็มทุกชั้น ส่วนกลางห้องมีโซฟาวางไว้สำหรับใช้นั่งหรือนอนอ่านหนังสือ “เลือกตามสบายเลยนะ อยากอ่านเล่มไหนก็หยิบไปได้เลย”ปรินบอก แคทพยักหน้าแล้วก็เดินเลือกหนังสือ แคทเลือกหนังสือมาได้2เล่ม แล้วเอามาส่งให้ปรินดู “แน่ใจเหรอ มันค่อนข้างละเอียดมากนะ”ปรินถาม “แต่แคทว่ามันน่าสนใจดีค่ะ เพราะการตกแต่งภายในมันต้องละเอียดและพิถีพิถันมากในความคิดของแคทอ่ะ”แคทบอก “งั้นถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็มาถามพี่แล้วกันนะ” “จะไม่รบกวนพี่ปรินเหรอคะ” “จะเกรงใจอะไรนักล่ะเรา ไม่รบกวนหรอกดีเสียอีกพี่จะได้ทบทวนไปด้วย”ปรินบอก วันนี้โต๊ะติวจึงมีคนเพิ่มมาอีกคนก็คือปริน ปรางกับมายด์อ่านหนังสือเรียนโดยที่มีแคทคอยติวให้เป็นช่วงๆ แคทก็อ่านหนังสือที่ได้มาจากปรินแล้วก็หันไปถามปรินเวลามีอะไรไม่เข้าใจ พ่อกับแม่มองออกมาจากห้องนั่งเล่นแล้วก็หันหน้าไปมองตากันแล้วยิ้ม บ่ายมากแล้วทุกคนมานั่งรวมกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น สาวๆเลิกติวแล้วเพราะปรางบอกว่าถ้าติวอีกหัวระเบิดแน่ๆ “สอบแล้วปิดเลยหรือป่าวลูก”พ่อเอ่ยถาม “ค่ะ พ่อ”ปรางบอก “แล้วมายด์กับแคทกลับบ้านเลยหรือลูก”พ่อถามต่อ “น่าจะอยู่อีก2วันค่ะเคลียร์งานส่งอ.ก่อนค่ะ”มายด์บอก “ป่านนี้พ่อกับแม่คิดถึงแย่แล้วมั้ง”แม่พูดบ้าง ปรินแอบมองหน้าแคทแล้วคิดว่าเขาต่างหากที่จะคิดถึงตายแน่ๆ แคทกับมายด์ยิ้มกับคำพูดของแม่ “ยายปรางต้องเหงาแน่ๆเพื่อนไปกันหมด”แม่พูดแต่ตามองไปที่ปรินที่นั่งเงียบๆ “แล้วกลับกันยังไงล่ะลูก”พ่อถาม “ป้ามลขับรถไปส่งค่ะ พอดีว่าป้าจะไปหาแม่หนูพอดี”มายด์ตอบ “ปิดกี่วันล่ะ”แม่ถาม “3อาทิตย์ค่ะ แต่ปิดจริงๆแค่2อาทิตย์แค่นั้น”ปรางหันมาบอกแม่ หลังจากคุยกันอีกสักพักปรินกับปรางก็ขับรถมาส่งแคทกับมายด์ที่บ้านป้ามล หลังสอบเสร็จแล้ว2วันแคทกับมายด์ก็กลับบ้าน ในระหว่างที่มหาลัยปิดเอกกับมายด์โทรติดต่อกันตลอด มายด์บอกกับแคทว่าเอกขอเธอคบเป็นแฟนแต่มายด์ยังไม่ได้ให้คำตอบกับเอกได้แต่บอกว่าขอคิดดูก่อน ส่วนปรินก็ไลน์บ้างโทรบ้างหาแคทโดยใช้เรื่องการตกแต่งสวนที่บ้านเขามาเป็นข้ออ้างในการติดต่อกับแคท และแคทเองก็มีเรื่องการตกแต่งภายในจากหนังสือที่เธอยืมปรินมาอ่านแต่ไม่เข้าใจก็โทรถามเขา ความสัมพันธ์ของทั้งสองคู่ดีขึ้นตามลำดับ แต่ปรินก็ยังคงต้องปิดแคทต่อไปถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ แต่เขาก็ดีใจที่เธอสนิทและเชื่อใจเขามากขึ้นเรื่อยๆวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานปีที่5ของปรินกับแคท ปรินอยากจะเซอไพร์สเธอจึงโทรไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าเพื่อจะฉลองกับเธอสองคน ตอนบ่ายปรินพาแคทกลับบ้านก่อนเวลา เขาบอกให้เธอแต่งตัวเพราะจะพาไปที่แห่งหนึ่ง แคทลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงาน เธอจึงงงๆที่วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านเร็วแล้วยังบอกว่าให้แต่งตัวจะพาไปไหนสักที่ เมื่อแคทแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงก็เห็นว่าปรินรออยู่แล้ว เขาพาเธอไปที่รถแล้วเอาผ้ามาปิดตาของเธอ "พี่ปรินจะทำอะไรคะเนี่ย..ปิดตาแคททำไมคะ" "พี่จะพาไปที่แห่งหนึ่ง แต่ต้องปิดตาก่อนจะได้ตื่นเต้นไงคับ" "เล่นเป็นเด็กเลยนะคะ" "ห้ามแกะออกนะคับ นั่งเฉยๆถ้าถึงที่แล้วพี่จะเปิดตาออกให้" "ค่ะ..ก็ได้" ปรินขับรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมที่เขาจองโต๊ะไว้ เขาลงไปเปิดประตูและก้มลงอุ้มเธอพาไปที่ลิฟต์ เขากดขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อลิพต์เปิดปรินก็อุ้มแคทไปนั่งเก้าอี้ที่ทางร้านได้จัดเตรียมไว้ เขาเอาผ้าที่ปิดตาของแคทออก "ลืมตาได้แล้วคับ"ปรินบอก แคทค่อยๆลืมตาขึ้น เธอมองไปข้างหน้าและมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา รอบตัวเธอมีซุ้มดอกไม้เต็มไปหมด แถมมีเทียนหอมแท่งเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางไว้จนทั่วแทนการเ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกัน โดยปรินให้แคทซบไปที่หน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแน่น "พี่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว" "แคทก็กลัวค่ะ...กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดพี่ปรินอย่างนี้อีก" "ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้..ทำให้พี่รู้ว่า เวลาของพวกเราไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องดูแลรักษาคนที่รักไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆโดยที่ไม่ได้มีความสุขด้วยกันเลย" "ใช่ค่ะ..แต่จริงๆแล้วพี่ปรินกับแคทก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาเลยนะคะ" "ใช่คับ..แต่พี่ว่าจะเพิ่มเวลาของเราให้มากขึ้นอีกหน่อยนะ" "เวลาของเรา? เวลาอะไรคะ" "ก็...เวลาที่เราจะเป็นของกันและกันไงคับ" "บ้า..พี่ปรินอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ" "งั้น..ทำอย่างอื่นแทนนะคับ" "ว้าย!พี่ปริน..ไม่เอา...พอแล้ว..อือ..อือ" ปรินก้มไปจูบปิดปากแคท แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบลงเหมือนเดิมอีกครั้ง แคทกับปรินเดินทางกลับมาจากออสเตรเลียแล้ว เปรมพอเห็นแคทกับปรินกลับมาก็วิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่ "น้องเปรมคิดถึงพ่อปรินกับแม่แคทที่สุดเลยคับ" "แม่กับพ่อก็คิดถึงน้องเปรมนะคับ"แคทพูด "แล้วแม่แคทหายหรือยังคับ" "แม่หายแล้วคับ แล้วน้องเปรมดื้อกับค
"พี่ปรินคะ..ไม่งอนนะคะ แคทอยู่ก็ได้ค่ะ"แคทจับมือของเขา ตอนนี้แคทนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนปรินยืนอยู่ข้างๆเตียง "พี่ไม่ได้งอน ถ้าเราไม่อยากอยู่พี่ก็ไม่บังคับหรอก"ปรินพูด น้ำเสียงน้อยใจนิดๆ "อยากสิคะ แคทแค่หวงลูกกับงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"แคทบอก "เราอ่ะ ห่วงทุกอย่างแต่ไม่เห็นจะห่วงพี่เลย พี่แค่อยากอยู่กับเราสองคนต่ออีกหน่อยเท่านั้น"ปรินยังหน้าบึ้ง "ห่วงสิคะ แคทห่วงพี่ปรินที่สุด นะคะ นะนะเลิกงอน เลิกน้อยใจนะ"แคทพูด "เราห่วงพี่จริงๆนะ หรือแค่พูดให้พี่ดีใจเล่นๆ"ปรินถาม เขาเลิกงอนเธอแล้วแต่แค่อยากแกล้งเธอดูบ้าง "แคทพูดจริงๆค่ะ...ทำยังไงพี่ปรินถึงจะเชื่อล่ะคะ"แคทพูด "งั้นก็ต้องพิสูจน์"ปรินบอก "พิสูจน์ยังไงคะ"แคทถาม "อย่างนี้ไงคับ" ปรินก้มลงมาจูบโดยที่แคทไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งดันหัวเธอไว้ แล้วจูบเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วก็ไล้ริมฝีปากไปที่แก้ม ตา ใบหูและลงมาที่ซอกคอขาว เขาไซร้คอจนแคทร้องครางออกมาเบาๆ แล้วเขาก็วนขึ้นไปจูบที่ปากเธออีกครั้ง "พี่หายงอนเราแล้วล่ะ"ปรินยิ้ม "ไม่ต้องมายิ้มเลย ขี้โกงตลอดอ่ะ"แคทอายหน้าแดง "พี่ก็โกงกับเราคน
"หมอให้อยู่รอดูอาการอีก2-3วัน ถ้าไม่มีอะไรก็เดินทางกลับได้"ลุงหมอบอก "ดีเลยค่ะ งั้นปรางไปโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ ไปค่ะพี่ชยา"ปรางบอก "งั้น เดี๋ยวพี่กับมายด์ไปหาซื้ออะไรมากินฉลองกันหน่อยดีกว่านะ"เอกพูด "ลุงก็ขอไปคุยกับเพื่อนลุงก่อน หนูแคทพักผ่อนไปก่อนนะเดี๋ยวลุงมาใหม่"ลุงหมอบอก ทุกคนพากันเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือแค่ปรินที่ยังจับมือแคทและมองหน้าเธออยู่ "แคทมีอะไรแปลกไปเหรอคะ พี่ปรินถึงได้มองแบบนั้น"แคทถาม "แคทรู้มั้ยว่าพี่กลัวมากแค่ไหน ตั้งแต่เราเข้าห้องผ่าตัดมาจนกระทั่งก่อนที่เราจะฟื้นขึ้นมา พี่กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเราอีกแล้ว พี่กลัวว่าเราจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนเฉยๆไม่รับรู้อะไรแต่นั่นพี่ก็ยังรับได้แค่ให้เรายังอยู่ไม่จากพี่ไปเลยก็พอ"ปรินหน้าเศร้ามาก "ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วค่ะ..อย่าคิดมากเลยนะคะ...ต่อไปนี้แคทจะไม่ทำให้พี่ปรินต้องทุกข์ใจเพราะแคทอีกแล้ว"แคทพูด "พี่ไม่เคยทุกข์เพราะเราเลยนะ เราทำให้พี่มีความสุขเสมอขอแค่มีเราอยู่ข้างๆ อย่าทิ้งพี่ อย่าปล่อยให้พี่ต้องเดินไปคนเดียวโดยที่ไม่มีเรา ได้มั้ยคับ"ปรินถาม "ได้ค่ะ..ต่อไปนี้แคทจะไม่ทิ้งพี่ปรินกับลู
"ขอบใจนะทุกคน ขอบใจจริงๆ"ปรินบอก ทุกคนเดินไปนั่งกันที่โซฟาข้างๆห้อง ลุงหมอเดินเข้ามาแล้วและนั่งคุยอยู่กับชยา เอก มายด์และปราง ส่วนปรินยังนั่งกุมมือแคทอยู่ข้างเตียง สักพักปรินก็รู้สึกว่านิ้วมือของแคทที่เขากุมอยู่กำลังขยับ ตอนแรกปรินไม่แน่ใจเขาจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามันขยับจริงๆ "ลุงหมอคับ แคทขยับนิ้วคับ"ปรินบอก เขาเรียกลุงหมอเสียงดังด้วยความดีใจ ทุกคนรีบลุกแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง "ไหนตาปริน..จริงด้วย"ลุงหมอบอกน้ำเสียงดีใจ "ใช่ค่ะ...ตาของแคทก็ขยับด้วยค่ะ"ปรางพูด เธอยิ้มด้วยความดีใจ "ดูกันไว้ก่อนนะ...ลุงจะไปบอกหมอ"ลุงหมอบอกแล้วรีบเดินออกไป แคทที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับเปลือกตาขึ้นๆลงๆ เพราะเธอหลับไปนานจึงยังไม่ชินกับแสง นิ้วมือก็เริ่มขยับมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มือ รู้ว่ามีใครกำลังกุมมือของเธออยู่ ในที่สุดแคทก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ "แคท...แคทรู้สึกตัวแล้ว ดีใจจริงๆ" ปรางกับมายด์หันมากอดกันเองด้วยความดีใจ "แคท..เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือป่าว รอเดี๋ยวนะคับลุงหมอไปตามหมอแล้ว"ปรินรีบพูด เขายิ้มด้วยความดีใจจนน้ำตาซึม ลุงหมอกับหมอที่ผ่าตัดแคทและพยาบาลเดิน
เมื่อเดินไปถึงห้องที่แคทนอนอยู่ ปรินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแคทนอนหลับตาสนิท มีเครื่องมือและสายอะไรหลายอย่างอยู่รอบๆตัวเธอ ผมของเธอยังอยู่เหมือนเดิม ปากเธอมีท่อใส่อยู่ เขาไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้ จนเขาไม่ยอมมีลูกอีกก็เพราะกลัวเธอจะเจ็บแต่นี่ยิ่งกว่าตอนผ่าคลอดอีก "พี่ปรินคับ พี่ปรินต้องสู้นะคับ ใจของพี่ปรินกับพี่แคทส่งถึงกันได้ เพราะอย่างนั้นถ้าพี่ปรินท้อหรือหมดหวังพี่แคทก็จะรับรู้ได้นะคับ"กวางจับมือของปริน "ได้กวาง พี่จะสู้จะไม่ท้อเพื่อที่แคทจะได้กลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง พี่สัญญา"ปรินมองหน้ากวาง "ผมเชื่อว่าพี่แคทต้องผ่านไปได้ เพราะพี่แคทไม่เคยยอมแพ้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน ถ้าพี่แคทตัดสินใจจะทำก็จะทำจนได้"กวางพูด "ใช่ กูคิดเหมือนกวาง แคทเป็นนักสู้ที่ไม่เคยแพ้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็ง"เอกพูด "ใช่ มึงยังมีพวกกู มีกวาง มีลุงหมอแล้วยังมีพ่อแม่ ปรางกับมายด์และที่สำคัญที่สุดคือมึงยังมีตาเปรม ที่เป็นตัวแทนความรักของมึงกับแคทอีกด้วย"ชยาพูด "กูรู้ กูจะสู้และผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"ปรินพูด วันรุ่งขึ้นปริน ชยา เอก กวางและลุงหมอมาโรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า ปรินโทรก