ปรางกับมายด์หันกลับไปมองทางที่เพิ่งเดินมาแล้วก็เห็นเงาคนสองคนกำลังเดินมา
“แคท..ทางนี้”ปรางตะโกนบอกเพื่อน
แคทหันมาแล้วหันกลับไปพูดกับคนที่เดินมาด้วยกัน
”แคทไปก่อนนะคะ พี่ศิวา”แคทบอก
“คับแคท”ศิวาพูดแล้วมองดูแคทเดินไปหาเพื่อน
“ขอโทษนะปรางที่ทำให้รอ”แคทรีบเดินมาหาปรางทันที
”ไม่เป็นไร เออ!นี่พี่ปรินพี่ชายเราและก็พี่ชยากับพี่เอกเพื่อนพี่ปรินน่ะ”ปรางแนะนำ
“สวัสดีค่ะพี่ๆขอโทษนะคะที่ทำให้รอค่ะ”แคทยกมือไหว้พร้อมกับก้มหัวเพราะรู้สึกผิดที่ทำให้ทุกคนต้องรอ
ปริน เอกและชยายกมือรับไหว้ พอแคทเงยหน้าขึ้นมาสามหนุ่มถึงกับอึ้งไปเลย แต่ที่อึ้งมากก็คือปริน ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นคนสวย เขาเห็นมามากทั้งไทยและต่างชาติแต่กับคนตรงหน้ามันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
ผู้หญิงคนนี้มีดวงตาที่สวย กลมโต และคมมากๆ จมูกโด่งเป็นสันจนเหมือนลูกครึ่งมากกว่าคนไทยแท้ๆ ปากเป็นกระจับสวยได้รูปสีชมพูธรรมชาติ คิ้วเข้มสีดำ ผมสีน้ำตาลธรรมชาติถูกขมวดไว้กลางหัวอย่างดี ที่ตอนนี้หลุดลงมาห้อยอยู่ข้างๆหน้าแต่ก็ทำให้น่ามองมากขึ้น เธอสูงกว่าปรางกับมายด์จนเกือบจะเท่ากับเขา ผิวเธอขาวขนาดที่ตอนนี้มืดแล้วยังมองออกว่าเธอขาวมาก หุ่นเหมือนนางแบบในนิตยสารที่เขาเคยดู แต่ปรินชอบดวงตาของเธอมากที่สุด เป็นดวงตาที่มองดูว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ และน่าจะดุมากถ้ามองเฉยๆ แต่เขากลับรู้สึกว่ามันน่าค้นหาอย่างมาก ปรินบอกกับตัวเองเลยว่าเธอคนนี้ แหละใช่คนที่เขารอมาตลอดจนป่านนี้
แคทเมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นปรินมองอยู่ เธอไม่ได้คิดอะไรกับสายตาที่เขามองมา เพราะปรางเคยบอกว่าปรินมีนิสัยคล้ายกับแคทหลายอย่าง เขามีผู้หญิงมาชอบและติดพันหลายคนแต่ปรินก็ไม่เคยสนใจใครสักคนและอยู่เป็นโสดมาจนอายุ30ปีแล้ว เขาเป็นคนตัวสูงมากน่าจะ180กว่าๆ รูปร่าง
กำยำ แข็งแรงแบบคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ น่าจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี คิ้วหนาเข้ม ตาคม จมูกโด่ง ผิวขาวเหมือนกับปราง รวมๆแล้วเป็นผู้ชายที่หล่อมากสมแล้วที่จะมีผู้หญิงแย่งกันจีบมากมาย แคทอ่านนิสัยของเขาผ่านทางหน้าตาว่า น่าจะเป็นคนยิ้มยาก ใจเย็น สุขุม รอบคอบสมกับที่เป็นประธานบริษัทที่จะต้องควบคุมคนจำนวนมาก
“ไป กลับกันได้แล้ว ”ปรินบอก
หลังจากที่เห็นแคทมองมาที่เขา
”งั้นพรุ่งนี ้เจอกันเพื่อน”เอกพูดแล้วเดินไปขึ้นรถ
”กลับก่อนนะเพื่อน กลับก่อนนะน้องปราง”ชยาพูดกับปรินแล้วก็หันไปพูดกับปราง
”ค่ะ พี่ชยาขับรถดีๆนะคะ”ปรางพูดกับชยา
ปรินเดินไปขึ้นรถปรางเดินไปนั่งข้างหน้า แคทนั่งข้างหลังคนขับส่วนมายด์นั่งข้างหลังปราง พอรถเคลื่อนออกปรางก็หันมาที่แคททันที
”พี่ศิวาเขาคุยอะไรกับแคทล่ะ”ปรางถาม
”ไม่มีอะไรนี่”แคทบอก
“เป็นไปไม่ได้ ต้องมีอะไรแน่ๆ หรือพี่เขาสารภาพรัก”ปรางถามตรงๆ
ปรินที่ขับรถอยู่มองผ่านกระจกหลังเห็นแคททำหน้าเฉยๆเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะมีคนมาสารภาพรักก็สวยน่ารักขนาดนี้
”ว่าไงจ๊ะ ยายแคท บอกมาเดี๋ยวนี้เลย”ปรางชักเริ่มหงุดหงิดก็คนถูกถามเฉยจนรำคาญ
”ตามนั้นแหละ”แคทตอบแบบขอไปที
“จริงๆอ่ะ”มายด์หันมาทันที
”แล้วแกว่าไง…ตกลงมั้ย”ปรางรีบพูด
ปรินเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าสาวที่เขามองว่าสวยจะมีแฟนหรือยัง
”ไม่..” แคทตอบพลางส่ายหัว
ปรินยิ้มมุมปากนิดๆ
”หมายความว่าไง ไม่”ปรางถามต่อ
“ก็ไม่ตกลงไงจ๊ะ”แคทพูดหน้าตาปกติมาก
”แล้วพี่ศิวา เขาว่าไงบ้างล่ะ”มายด์ถามบ้าง
”เขาก็ถามว่ามีแฟนแล้วเหรอ ก็บอกเขาว่ายังไม่มี เขาเลยบอกว่างั้นเขาก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ เขาจะจีบต่อไป”แคทพูด
เธอมองไปนอกรถ พลางถอนหายใจ สายตาของเธอว่างเปล่า
ปรินแอบมองท่าทางของแคทเขาต้องยอมรับว่ามองไม่ออกว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจและรู้สึกยังไง
“โอ้โห!สุดยอดเลยอ่ะ พี่ศิวาเนี่ยใจใช้ได้เลย”ปรางพูดแล้วก็หัวเราะ
มายด์เอาแต่อมยิ้มแล้วก็มองหน้าแคท มายด์รู้ดีว่าถ้าแคทบอกว่า “ไม่”ก็คือ”ไม่”ต่อให้ทำอะไรมากแค่ไหนก็เปลี่ยนใจเพื่อนไม่ได้แน่นอน นี่แหละนิสัยแคทล่ะ
วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานปีที่5ของปรินกับแคท ปรินอยากจะเซอไพร์สเธอจึงโทรไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าเพื่อจะฉลองกับเธอสองคน ตอนบ่ายปรินพาแคทกลับบ้านก่อนเวลา เขาบอกให้เธอแต่งตัวเพราะจะพาไปที่แห่งหนึ่ง แคทลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงาน เธอจึงงงๆที่วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านเร็วแล้วยังบอกว่าให้แต่งตัวจะพาไปไหนสักที่ เมื่อแคทแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงก็เห็นว่าปรินรออยู่แล้ว เขาพาเธอไปที่รถแล้วเอาผ้ามาปิดตาของเธอ "พี่ปรินจะทำอะไรคะเนี่ย..ปิดตาแคททำไมคะ" "พี่จะพาไปที่แห่งหนึ่ง แต่ต้องปิดตาก่อนจะได้ตื่นเต้นไงคับ" "เล่นเป็นเด็กเลยนะคะ" "ห้ามแกะออกนะคับ นั่งเฉยๆถ้าถึงที่แล้วพี่จะเปิดตาออกให้" "ค่ะ..ก็ได้" ปรินขับรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมที่เขาจองโต๊ะไว้ เขาลงไปเปิดประตูและก้มลงอุ้มเธอพาไปที่ลิฟต์ เขากดขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อลิพต์เปิดปรินก็อุ้มแคทไปนั่งเก้าอี้ที่ทางร้านได้จัดเตรียมไว้ เขาเอาผ้าที่ปิดตาของแคทออก "ลืมตาได้แล้วคับ"ปรินบอก แคทค่อยๆลืมตาขึ้น เธอมองไปข้างหน้าและมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา รอบตัวเธอมีซุ้มดอกไม้เต็มไปหมด แถมมีเทียนหอมแท่งเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางไว้จนทั่วแทนการเ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกัน โดยปรินให้แคทซบไปที่หน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแน่น "พี่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว" "แคทก็กลัวค่ะ...กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดพี่ปรินอย่างนี้อีก" "ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้..ทำให้พี่รู้ว่า เวลาของพวกเราไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องดูแลรักษาคนที่รักไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆโดยที่ไม่ได้มีความสุขด้วยกันเลย" "ใช่ค่ะ..แต่จริงๆแล้วพี่ปรินกับแคทก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาเลยนะคะ" "ใช่คับ..แต่พี่ว่าจะเพิ่มเวลาของเราให้มากขึ้นอีกหน่อยนะ" "เวลาของเรา? เวลาอะไรคะ" "ก็...เวลาที่เราจะเป็นของกันและกันไงคับ" "บ้า..พี่ปรินอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ" "งั้น..ทำอย่างอื่นแทนนะคับ" "ว้าย!พี่ปริน..ไม่เอา...พอแล้ว..อือ..อือ" ปรินก้มไปจูบปิดปากแคท แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบลงเหมือนเดิมอีกครั้ง แคทกับปรินเดินทางกลับมาจากออสเตรเลียแล้ว เปรมพอเห็นแคทกับปรินกลับมาก็วิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่ "น้องเปรมคิดถึงพ่อปรินกับแม่แคทที่สุดเลยคับ" "แม่กับพ่อก็คิดถึงน้องเปรมนะคับ"แคทพูด "แล้วแม่แคทหายหรือยังคับ" "แม่หายแล้วคับ แล้วน้องเปรมดื้อกับค
"พี่ปรินคะ..ไม่งอนนะคะ แคทอยู่ก็ได้ค่ะ"แคทจับมือของเขา ตอนนี้แคทนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนปรินยืนอยู่ข้างๆเตียง "พี่ไม่ได้งอน ถ้าเราไม่อยากอยู่พี่ก็ไม่บังคับหรอก"ปรินพูด น้ำเสียงน้อยใจนิดๆ "อยากสิคะ แคทแค่หวงลูกกับงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"แคทบอก "เราอ่ะ ห่วงทุกอย่างแต่ไม่เห็นจะห่วงพี่เลย พี่แค่อยากอยู่กับเราสองคนต่ออีกหน่อยเท่านั้น"ปรินยังหน้าบึ้ง "ห่วงสิคะ แคทห่วงพี่ปรินที่สุด นะคะ นะนะเลิกงอน เลิกน้อยใจนะ"แคทพูด "เราห่วงพี่จริงๆนะ หรือแค่พูดให้พี่ดีใจเล่นๆ"ปรินถาม เขาเลิกงอนเธอแล้วแต่แค่อยากแกล้งเธอดูบ้าง "แคทพูดจริงๆค่ะ...ทำยังไงพี่ปรินถึงจะเชื่อล่ะคะ"แคทพูด "งั้นก็ต้องพิสูจน์"ปรินบอก "พิสูจน์ยังไงคะ"แคทถาม "อย่างนี้ไงคับ" ปรินก้มลงมาจูบโดยที่แคทไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งดันหัวเธอไว้ แล้วจูบเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วก็ไล้ริมฝีปากไปที่แก้ม ตา ใบหูและลงมาที่ซอกคอขาว เขาไซร้คอจนแคทร้องครางออกมาเบาๆ แล้วเขาก็วนขึ้นไปจูบที่ปากเธออีกครั้ง "พี่หายงอนเราแล้วล่ะ"ปรินยิ้ม "ไม่ต้องมายิ้มเลย ขี้โกงตลอดอ่ะ"แคทอายหน้าแดง "พี่ก็โกงกับเราคน
"หมอให้อยู่รอดูอาการอีก2-3วัน ถ้าไม่มีอะไรก็เดินทางกลับได้"ลุงหมอบอก "ดีเลยค่ะ งั้นปรางไปโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ ไปค่ะพี่ชยา"ปรางบอก "งั้น เดี๋ยวพี่กับมายด์ไปหาซื้ออะไรมากินฉลองกันหน่อยดีกว่านะ"เอกพูด "ลุงก็ขอไปคุยกับเพื่อนลุงก่อน หนูแคทพักผ่อนไปก่อนนะเดี๋ยวลุงมาใหม่"ลุงหมอบอก ทุกคนพากันเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือแค่ปรินที่ยังจับมือแคทและมองหน้าเธออยู่ "แคทมีอะไรแปลกไปเหรอคะ พี่ปรินถึงได้มองแบบนั้น"แคทถาม "แคทรู้มั้ยว่าพี่กลัวมากแค่ไหน ตั้งแต่เราเข้าห้องผ่าตัดมาจนกระทั่งก่อนที่เราจะฟื้นขึ้นมา พี่กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเราอีกแล้ว พี่กลัวว่าเราจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนเฉยๆไม่รับรู้อะไรแต่นั่นพี่ก็ยังรับได้แค่ให้เรายังอยู่ไม่จากพี่ไปเลยก็พอ"ปรินหน้าเศร้ามาก "ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วค่ะ..อย่าคิดมากเลยนะคะ...ต่อไปนี้แคทจะไม่ทำให้พี่ปรินต้องทุกข์ใจเพราะแคทอีกแล้ว"แคทพูด "พี่ไม่เคยทุกข์เพราะเราเลยนะ เราทำให้พี่มีความสุขเสมอขอแค่มีเราอยู่ข้างๆ อย่าทิ้งพี่ อย่าปล่อยให้พี่ต้องเดินไปคนเดียวโดยที่ไม่มีเรา ได้มั้ยคับ"ปรินถาม "ได้ค่ะ..ต่อไปนี้แคทจะไม่ทิ้งพี่ปรินกับลู
"ขอบใจนะทุกคน ขอบใจจริงๆ"ปรินบอก ทุกคนเดินไปนั่งกันที่โซฟาข้างๆห้อง ลุงหมอเดินเข้ามาแล้วและนั่งคุยอยู่กับชยา เอก มายด์และปราง ส่วนปรินยังนั่งกุมมือแคทอยู่ข้างเตียง สักพักปรินก็รู้สึกว่านิ้วมือของแคทที่เขากุมอยู่กำลังขยับ ตอนแรกปรินไม่แน่ใจเขาจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามันขยับจริงๆ "ลุงหมอคับ แคทขยับนิ้วคับ"ปรินบอก เขาเรียกลุงหมอเสียงดังด้วยความดีใจ ทุกคนรีบลุกแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง "ไหนตาปริน..จริงด้วย"ลุงหมอบอกน้ำเสียงดีใจ "ใช่ค่ะ...ตาของแคทก็ขยับด้วยค่ะ"ปรางพูด เธอยิ้มด้วยความดีใจ "ดูกันไว้ก่อนนะ...ลุงจะไปบอกหมอ"ลุงหมอบอกแล้วรีบเดินออกไป แคทที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับเปลือกตาขึ้นๆลงๆ เพราะเธอหลับไปนานจึงยังไม่ชินกับแสง นิ้วมือก็เริ่มขยับมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มือ รู้ว่ามีใครกำลังกุมมือของเธออยู่ ในที่สุดแคทก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ "แคท...แคทรู้สึกตัวแล้ว ดีใจจริงๆ" ปรางกับมายด์หันมากอดกันเองด้วยความดีใจ "แคท..เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือป่าว รอเดี๋ยวนะคับลุงหมอไปตามหมอแล้ว"ปรินรีบพูด เขายิ้มด้วยความดีใจจนน้ำตาซึม ลุงหมอกับหมอที่ผ่าตัดแคทและพยาบาลเดิน
เมื่อเดินไปถึงห้องที่แคทนอนอยู่ ปรินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแคทนอนหลับตาสนิท มีเครื่องมือและสายอะไรหลายอย่างอยู่รอบๆตัวเธอ ผมของเธอยังอยู่เหมือนเดิม ปากเธอมีท่อใส่อยู่ เขาไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้ จนเขาไม่ยอมมีลูกอีกก็เพราะกลัวเธอจะเจ็บแต่นี่ยิ่งกว่าตอนผ่าคลอดอีก "พี่ปรินคับ พี่ปรินต้องสู้นะคับ ใจของพี่ปรินกับพี่แคทส่งถึงกันได้ เพราะอย่างนั้นถ้าพี่ปรินท้อหรือหมดหวังพี่แคทก็จะรับรู้ได้นะคับ"กวางจับมือของปริน "ได้กวาง พี่จะสู้จะไม่ท้อเพื่อที่แคทจะได้กลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง พี่สัญญา"ปรินมองหน้ากวาง "ผมเชื่อว่าพี่แคทต้องผ่านไปได้ เพราะพี่แคทไม่เคยยอมแพ้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน ถ้าพี่แคทตัดสินใจจะทำก็จะทำจนได้"กวางพูด "ใช่ กูคิดเหมือนกวาง แคทเป็นนักสู้ที่ไม่เคยแพ้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็ง"เอกพูด "ใช่ มึงยังมีพวกกู มีกวาง มีลุงหมอแล้วยังมีพ่อแม่ ปรางกับมายด์และที่สำคัญที่สุดคือมึงยังมีตาเปรม ที่เป็นตัวแทนความรักของมึงกับแคทอีกด้วย"ชยาพูด "กูรู้ กูจะสู้และผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"ปรินพูด วันรุ่งขึ้นปริน ชยา เอก กวางและลุงหมอมาโรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า ปรินโทรก