ตอนที่ 18 น้องโอเคใช่ไหม

‘ อย่า หนีไป! หนีไป! ‘ เสียงใสที่คุ้นเคยร้องลั่น ก่อนทีภาพหญิงสาวในชุดนักเรียนวิ่งผ่านไป พร้อมกับขวดเหล้าลอยมาตามอากาศฟาดใส่กลางหลังของเธอแล้วตกลงมาแตกที่พื้น เสื้อสีขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดพร้อมร่างนั้นที่ล้มลงไปนอนกับพื้น

“ ณิหลา!! “ เจ้าของความฝันสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อ 

“ ฝันเหรอ? แต่เหตุการณ์ใหม่? “ เขาบ่นอยู่บนเตียง แม้เขาจะฝันเห็นวรรณิหลามา 5 ปีแล้วแต่มันก็มีเพียง เหตุการณ์ซ้ำๆ เดิมๆ กัน แต่อันนี้ที่เขาฝันเห็นเมื่อกี้มันไม่เหมือนกับแต่ก่อน 

“ เสียงที่ได้ยินเหมือนกับเสียงณิหลา แต่ผู้หญิงอีกคนที่โดนแก้วฟาดใส่กลางหลังคนนั้นคือใคร “ เขาขมวดคิ้วคิดนักอยู่บนเตียง จากนั้นจึงรีบหยิบเอามือถือขึ้นมาโทรหาเธอ

“ ทำไมไม่รับสาย หรือว่าหลับแล้ว” เขามองไปที่นาฬิกาที่ตอนนี้เป็นเวลา 23:34น. แล้วมองไปข้างนอกซึ่งฝนกำลังโปรยปรายเบาๆ แต่มีฟ้าร้องฟ้าแลบ อยู่เป็นระยะ 

“ รู้สึกไม่ดีเลย “ไนยะรีบลุกจากเตียงแล้วหาเอากางเกงขายาวมาสวมทับกับบ๊อกเซอร์ มือเขายื่นไปจับเอากุญแจรถแล้วลงจากบ้านไป 

“ อีณิหลา เปิด! “ ซึ่งตอนนี้ไอ้วิสิตกับสรรหาก็พยายามจะทุบประตูเข้าไปหาหญิงสาวในห้อง 

“ พ่อ มีคนมา “ ไอ้สรรหาที่คอยสังเกตการณ์ให้พ่อร้องทักขึ้น เมื่อเห็นรถเบนซ์สีขาววิ่งมาจอดที่หน้าบ้าน 

“ ณิหลา “ คุณหมอไนยะลงจากรถแล้วตะโกนเรียกคนข้างใน ทำให้สองพ่อลูกลุกลี้ลุกลน

“ มันมาหาอีณิหลาด้วยพ่อ “ 

“ ถ้าอย่างนั้นก็รีบหนีสิ มึงจะรออะไร! “ สองพ่อลูกรีบพากันตะเพิดหนีออกไปทางหลังบ้าน

“ ในบ้านก็ยังเปิดไฟอยู่นี้ ณิหลา นอนหรือยัง “ เสียงร้องเรียกของไนยะประสานไปกับเสียงของท้องฟ้าที่ร้องฮึมฮำเบาๆ เขายืนร้องเรียกชื่อของเธออยู่แบบนั้นนานโข แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับกลับมา ไนยะจึงคิดว่าเธออาจจะหลับไปแล้วก็เป็นได้ เขาเลยตัดสินใจที่จะกลับ แต่เมื่อเขาหันหลัง เสียงปลดล็อคประตูก็ดังขึ้น ไนยะรีบหันกลับมามองก็พอดีกลับที่ณิหลาวิ่งเข้ามากอดเขา ด้วยท่าทีสั่นกลัว 

“ พี่หมอ อึก พี่หมออย่างทิ้งณิหลาไปน่ะ ช่วยด้วยค่ะ “ 

“ ณิหลา เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรให้ “ไนยะถามกับคนในอ้อมแขนแต่เธอก็เอาแต่สั่นกลัว เขาสังเกตได้ว่าเธอต้องผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายมาแน่ ๆ ถึงได้เป็นเช่นนี้ ซึ่งเขาก็ทำได้เพียงเดาไปเอง เพราะคนในอ้อมแขนไม่มีสติเลย เธอเอาแต่ร้องไห้ แล้วพร่ำบอกเขาว่า

“ อยู่กับณิหลาน่ะ ณิหลากลัว อย่าไปไหนนะ ฮื้อ “ 

“ ไม่เป็นไรน่ะณิหลา พี่ไม่ทิ้งน้องไปไหนหรอก ขวัญเอ้ยขวัญมานะคนดี “ เขากอดตอบเธอแล้วก็พยายามพูดปลอบใจเธอให้เย็นลง 

“ นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ “ ณิหลาสงบลงจนหลับไปแล้ว ไนยะก็เดินสำรวจดูบ้านที่เละเทะ เขาเดินมาที่หลังบ้านแล้วเห็นว่าประตูหลังเหมือนจะโดนของแข็งงัดจากด้านนอก 

“ หรือว่ามีคน…สารเลว!! พวกไหนวะ “ เมื่อเขาพอจะเดาเหตุการณ์ได้ก็รู้สึกโมโหที่รู้ว่ามีคนพยายามจะบุกรุกเข้ามาทำร้ายเธอ 

“ อ๊าย!! “ 

“ ณิหลา! “ เสียงกรีดร้องของเธอทำให้เขาต้องรีบหยุดอารมณ์โมโหนั้นไว้ แล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปดูหญิงสาวที่นอนอยู่ที่โซฟา

“ ณิหลา น้องเป็นอะไร “ 

“ พี่หมอ “ ณิหลารีบสวมกอดชายหนุ่มทันทีเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้

“ ไม่เป็นไรน่ะ พี่ว่าน้องอยู่บ้านหลังนี้ต่อไม่ได้แล้วแหละ อย่างน้อยก็จนกว่าเพื่อนของน้องจะกลับมา น้องไปอยู่ที่บ้านพี่ก่อนนะ “ เขาพูดในระหว่างที่มองไปรอบๆ มือหนาก็ลูบอยู่ที่หัวของหญิงสาว 

“ ณิหลานอนห้องนี้น่ะ ส่วนพี่นอนที่ห้องข้างๆ มีอะไรณิหลาไปเรียกพี่ได้ตลอดเลย “ ไนยะหิ้วกระเป๋าของใช้จำเป็นของวรรณิหลามาไว้ในห้องให้น้อง แล้วหันมาพูดกับเธอที่สงบลงได้บ้างแล้ว แต่แค่ยังเหม่อลอยอยู่ 

“ ณิหลา น้องโอเคแล้วใช่มั้ย “ เขาที่ยังเห็นว่าเธอซึมๆ จึงถามอย่างเป็นห่วง ณิหลาจึงหันมายิ้มให้เขา

“ โอเคแล้ว พี่หมอไปนอนเถอะค่ะ “ ถึงเธอจะพูดแบบนี้เขาก็ยังไม่วางใจอยู่ดี 

“ อืม มีอะไรอย่าลืมไปเรียกพี่น่ะ “ วรรณิหลาพยักหน้าให้กับไนยะที่กำลังก้าวถอยหลังออกจากห้องไป ชายหนุ่มกลับเข้ามานั่งบนเตียงในห้องนอนของตัวเอง แล้วจับมือถือขึ้นมาเล่น เพราะคิดว่าเขาคงจะนอนไม่หลับแล้ว 

“ พวกนี้มันยังไม่นอนกันอีกเหรอ “