ตอนที่ 6 คนพิเศษ [2]

“อาทิตย์นี้จะไปติวหนังสือบ้านใคร” ภูเอ่ยถามในเย็นวันศุกร์ขณะที่เดินลงมาจากอาคารเรียน

“ไปบ้านไอ้อาชิสิ กูคิดถึงน้องเอวา” เดลบอก

“มึงไปคิดถึงใกล้ ๆ ตีนไอ้อาชิดิ”

“นี่มึงกับกูยังมีตัวตนอยู่เปล่าวะ” เดลพูดพร้อมทั้งหันไปมองอาชิกับชะเอมที่เดินเคียงคู่กันมา

“มึง 2 ตัวมองหน้ากูทำไม” อาชิถามเมื่อเดินลงบันไดมาถึงเดลกับภูที่ยืนรออยู่หน้าอาคารเรียน

“กูกับไอ้เดลคุยกันว่าอาทิตย์นี้จะไปติวหนังสือที่บ้านมึง ไอ้เดลมันบอกว่าคิดถึงเอวา”

“เชี่ยภู”

“มึงคิดถึงน้องกู มึงถาม... กูยัง” อาชิบอกพลางชี้ไปที่เท้าของตนเอง

“กูก็พูดเล่นไปงั้นแหละ”

“ระวังตีนกูจะไปเตะปากมึงเล่น ๆ บ้าง”

“หวงฉิบ นี่มึงกะจะไม่ให้น้องมึงมีแฟนเลยหรือไง”

“เรื่องของกู น้องกู”

“แล้วตกลงอาทิตย์นี้จะไปติวที่บ้านใคร” ชะเอมถาม

“บ้านไอ้อาชิ มึงโอเคเปล่า” ภูตอบชะเอมก่อนจะเอ่ยถามอาชิ

“อืม”

“โอเค งั้นพรุ่งนี้เจอกัน กูกลับบ้านละ วันนี้เสด็จพ่อให้กลับเร็ว” เดลบอกก่อนจะเดินแยกตัวไป

“กูก็กลับละ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย ภูไปนะชะเอม”

“บ๊ายบาย... อะไร ?” ชะเอมโบกมือลา แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออาชิจับมือของเธอไว้

“หวง” อาชิตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาตามสไตล์ของเขา แล้วเดินออกจากโรงเรียนโดยจับมือของชะเอมไว้ไม่ยอมปล่อย

“ว่าไง พวกมึง จะมากี่โมง กูรออยู่เนี่ย” อาชิกรอกเสียงเข้าไปในสมาร์ต‍โฟน เครื่องหรูเมื่อเดลโทร.เข้ามา

(อาชิ ! มึงรีบมาสนามบินตอนนี้เลย)

“แล้วมึงไปทำอะไรที่สนามบิน”

(มาส่งชะเอม)

“ชะเอม ชะเอมจะไปไหน” อาชิถามด้วยความร้อนรน

(ไปอเมริกา)

“แล้วทำไมกูถึงไม่รู้เรื่อง”

(กูกับไอ้ภูก็พึ่งรู้ ถ้ามึงอยากเจอชะเอม มึงต้องรีบมาเดี๋ยวนี้เลย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทันหรือเปล่า)

“มึง 2 คนอย่าเพิ่งให้ชะเอมไป รั้งเธอไว้ รอกูก่อน กูจะไปเดี๋ยวนี้” อาชิหยิบกุญแจรถแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที

“อาชิจะไปไหนลูก” พรพระพายเอ่ยถามเมื่อเห็นอาชิร้อนรนออกจากบ้าน แต่ก็ไม่ทันเพราะอาชิเข้าไปในรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว

“ไอ้อาชิ ทางนี้เว้ย” เดลตะโกนเรียกเมื่อเห็นอาชิวิ่งหน้าตั้งผ่านประตูสนามบินเข้ามา

“ไอ้เดล ไอ้ภู ชะเอมอยู่ไหน” อาชิวิ่งเข้ามาหยุดตรงหน้าเดลกับภูด้วยความเหนื่อยหอบ

“กูว่ามึงมาช้าไปว่ะ ชะเอมเข้าไปข้างในแล้ว” เดลบอกด้วยใบหน้าเศร้า ๆ

“แล้วทำไมมึงไม่บอกให้ชะเอมรอกูก่อน” อาชิพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ

“กูบอกแล้ว แต่...”

“พี่อาชิ” เสียงหวาน ๆ ของชะเอมดังขึ้น

“ชะเอม” อาชิวิ่งเข้าไปกอดชะเอมทันที

“พะ... พี่อาชิเป็นอะไรคะ” ชะเอมถามด้วยความงุนงง พลางมองหน้าเดลกับภูอย่างต้องการคำตอบ แต่ 2 คนนั้นก็เอาแต่ยืนหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาเล็ด

“ชะเอม ทำไมถึงไม่บอกฉัน เธอจะไปโดยไม่บอกฉันจริง ๆ เหรอ” อาชิเอ่ยถามทั้ง ๆ ที่ยังกอดชะเอมไว้แน่น

“บอก ? บอกอะไร”

“ถ้าไม่มีฮีโร่อย่างฉัน แล้วใครจะปกป้องเธอ ถ้าเธอถูกคนอื่นแกล้งใครจะคอยช่วยเธอ แล้วถ้าฉันบาดเจ็บใครจะทำแผลให้ ไหนเธอบอกจะเป็นหมอที่คอยทำแผลให้ฉัน แล้วทำไมเธอต้องไป”

“เอมแค่มาส่งพ่อกับแม่กลับอเมริกา แล้วเอมก็กำลังจะกลับไปติวหนังสือกับพี่อาชิ ภู แล้วก็เดลไงคะ อย่าบอกนะว่าพี่อาชิคิดว่าเอมจะไปอเมริกา”

“ตกลงชะเอมไม่ได้ไปอเมริกาหรอกเหรอ”

“ไม่ได้ไปค่ะ”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” เสียงหัวเราะของสองเพื่อนรักภูกับเดลดังลั่นเมื่อหลอกอาชิได้สำเร็จ

“ไอ้เชี่ยเดล ไอ้เชี่ยภู มึง 2 ตัวหลอกกู” อาชิพูดอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน มองหน้าสองเพื่อนรักอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“กูไม่เกี่ยวนะเว้ย ไอ้เดลมันเป็นคนคิดแล้วก็ทำเองทั้งหมด” ภูบอกพลางดันเดลไปยืนข้างหน้า

“อ้าวไอ้เชี่ยภู ทำไมมึงทิ้งกูกลางทางวะ”

“มึงได้ตายคาตีนกูแน่” อาชิบอกพร้อมทั้งวิ่งเข้าใส่เดลอย่างเอาเรื่อง

“ชะเอมช่วยเดลด้วย” เดลวิ่งไปหลบหลังชะเอม

“ไอ้เดล มึงปล่อยมือออกจากตัวชะเอมเดี๋ยวนี้”

“กูปล่อยแล้ว แต่มึงอย่าทำอะไรกูนะ กูแค่ล้อมึงเล่นเฉย ๆ” เดลยกสองมือขึ้นอย่างยอมแพ้

“ล้อเล่นเหรอ ไอ้เพื่อนเวร”

“กลับกันเถอะค่ะ จะได้รีบไปติวหนังสือ” ชะเอมพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่ากำลังเป็นจุดสนใจของทุกคนที่กำลังจ้องมองมายังกลุ่มของพวกเธอ

“ฝากไว้ก่อนนะมึง 2 ตัว เล่นใหญ่นักนะมึง” อาชิชี้หน้าคาดโทษเพื่อนรักทั้งสอง ก่อนจะจูงมือชะเอมออกไปจากสนามบิน

“เป็นไงมึง เกือบได้ตายคาตีนไอ้อาชิละ”

“เชี่ย เวลาโมโหน่ากลัวฉิบ”