เข้าสู่ระบบไม่กี่นาทีต่อมาแดเนียลกลับออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเปลือยท่อนบนส่วนท่อนล่างมีเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว ร่างหนาเดินเข้าไปโอบกอดนีน่าที่กำลังยืนมองดาวอยู่ตรงระเบียงห้อง มือหนาค่อย ๆ ปลดสายเดี่ยวบนร่างเธอออกทั้งสองข้างเผยให้เห็นหน้าอกเต่งตึงเปลือยเปล่า มือหนาไม่รอช้าบีบเคล้นเต้าสวยปลุกเล้าโลมให้เธอเกิดอารมณ์พิศวาสขึ้น "ตรงนี้เลยได้ไหมที่รัก"ริมฝีปากหนากระซิบข้างใบหูบาง จูบไซ้เลียไปตามลำคอระหงอย่างคนหื่นกระหาย "อ่า ตรงไหนก็ได้ค่ะ ที่ ที่รักพอใจ"ร่างบางหลับตาพริ้มรับสัมผัสจากร่างหนาด้วยความเคลิบเคลิ้ม "รักนะครับ"เอ่ยพลางจุ่มจ้วงนิ้วเรียวยาวสอดใส่เข้าไปในช่องรักพร้อมกันสองนิ้ว "รักเหมือนกันค่ะ อ่าส์"เสียงหวานครางออกมาเบา ๆ เมื่อปมกระสันถูกสะกิดรุกล้ำ เมื่อได้ยินอย่างนั้นแดเนียลก็ผลักร่างบางไปพิงกับผนังระเบียงพร้อมกับแหกยกขาเรียวยาวของเธอขึ้น พาท่อนเอ็นร้อนแข็งขึงเต็มที่สอดแทงเข้าใส่ร่องรักอันฉ่ำแฉะไม่รอรี เอวสอบกระเด้าเข้าใส่ร่องรักเนิบช้าจากนั้นค่อย ๆ ไต่ระดับความถี่เร็วขึ้นไปเรื่อย ๆ จนเสร็จสมน้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งแตกกระจายภายในมดลูกรู้สึกภายในท้องสาวร้อนผ่าว ร่างหนาช้อนอุ้มร่างอันอ่อ
หนึ่งเดือนต่อมา แดเนียลกับนีน่ากลับมาจดทะเบียนสมรสกันอีกครั้งด้วยความรักที่มีให้กันอย่างเปี่ยมล้นในหัวใจ ทั้งสองคนต่างเติมเต็มซึ่งกันและกัน ซึ่งแน่นอนแดเนียลจะเป็นฝ่ายชดใช้ชดเชยให้แม่ของลูกในสิ่งที่ทำผิดพลาดไปเสียมากกว่า แดเนียลพานีน่าเดินเข้าไปสำรวจในบ้านหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่ใจกลางเมือง ลักษณะเป็นบ้านโทนสีขาวสองชั้นกว้างขวางใหญ่โตมีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างครบครัน "ชอบไหมที่รัก"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น "ชอบค่ะ ว่าแต่บ้านของใครเหรอ"นีน่าเอ่ยถามพลางกวาดสายตามองไปรอบบ้าน "บ้านของเราครับ" "อะไรนะ"นีน่าไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง "ฟังไม่ผิดหรอก บ้านของเราเองครับ"แดเนียลเข้าไปโอบเอวบาง "เซอร์ไพรส์มากเลยค่ะ น่ารักที่สุดเลย"นีน่าหันไปหอมแก้มสากฟอดหนึ่ง "เราขึ้นไปดูห้องนอนกันดีกว่า"มือหนาจับจูงมือบางขึ้นบันไดไปชั้นบน ทั้งสองคนไปหยุดยืนอยู่ตรงกลางห้องนอนกว้าง พร้อมกับส่งยิ้มให้กัน "ว้าว สวยมากเลยค่ะ กว้างขวางน่าอยู่มาก มองไปทางไหนก็สบายตาไปหมด"นีน่าเดินสำรวจไปรอบห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีอ่อน "ที่รักชอบ ผัวก็ดีใจครับ ไม่เสียหลายที่ยอมทุ่มเงินจำนวนมหาศาลซื้อมันมา"ร่างหนาสวมกอ
วันต่อมา โรสและพิมพ์ต่างพร้อมใจกันมารับแอนดรูวกลับบ้านหลังจากที่ปล่อยให้พ่อแม่มือใหม่ที่ยังคงไม่ลงรอยกันสักเท่าไหร่อยู่กันเพียงลำพังเพื่อเคลียร์ใจ "โอ๋ลูก ขวัญเอยขวัญมานะครับ กลับบ้านเรากันนะ"โรสรับหลานชายจากนีน่ามาอุ้มแนบอกด้วยความรักใคร่ "ไปกันเถอะ"พิมพ์เอ่ยชวนโรสขึ้นรถ "แม่ไปก่อนนะลูก นีก็นั่งไปกับแดเนียลเขาก็แล้วกัน"โรสเอ่ยจบก็พาแอนดรูวขึ้นรถไปทันที "แม่คะ"นีน่าทำได้เพียงแต่เรียกตามหลังมารดาเท่านั้น "ไปกันเถอะ"แดเนียลรีบโอบเอวคอดกิ่วตรงไปที่รถคันหรู ภายในห้องโดยสารอันกว้างขวางนีน่าเลือกที่จะนั่งห่างจากแดเนียลแต่เขากลับขยับตัวเข้าหาเธอโดยการนั่งชิดเบียดเธอ ส่วนมือหนานั้นก็ไม่อยู่นิ่งโอบเอวเธอเอาไว้อยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย "เราไม่จำเป็นต้องนั่งใกล้กันขนาดนี้ก็ได้"เสียงหวานเอ่ยขึ้น "ทำไม เราเคยทำยิ่งกว่านี้อีกหรือว่าเราจะทำกันในนี้ดี"แดเนียลเอ่ยหยอกหญิงสาว "คนบ้า"ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก "ใช่ฉันจะเป็นบ้า เพราะเธอไม่สนใจนี่แหละ" "ที่ผ่านมาฉันไม่เห็นนายเป็นแบบนั้นเลย" "ไม่เชื่อก็ถามลูกน้องฉันดูสิ ว่าหลังที่เราหย่ากันฉันเป็นยังไงบ้าง สภาพเหมือนหมาไหม" "นายคิด
"อะไรที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นเหรอ หรือว่าฉันยังชัดเจนไม่มากพอ" "_____"นีน่าเลือกที่จะเงียบไม่ตอบโต้ใด ๆ "ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉันทำร้ายความรู้สึกของเธอมากเกินกว่าจะให้อภัยได้ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอรักฉันมากขนาดไหน แต่ฉันกลับทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า" "นายจะพูดถึงมันอีกทำไม ใช่ว่ามีแต่นายที่ทำฉันก็ไม่ต่างกันหรอก" "รู้อะไรไหม ชีวิตนี้ฉันขาดเธอไปไม่ได้จริง ๆ หัวใจของฉันมันเอาแต่เรียกร้องหาเธอตลอดเวลา มันเรียกว่ารักใช่ไหม" "อะไรนะ!"นีน่าตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน "ฉันรักเธอ ได้ยินชัดไหมครับ" "นายพูดผิดพูดใหม่ได้นะ"นีน่าไม่อยากจะเชื่อหูของตนเอง "ฉันรักเธอ"เอ่ยพลางจรดปลายจมูกลงบนแก้มเนียน ส่วนมือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างบางจนไปถึงเนินอวบอูมที่ห่างหายการเกิดรุกล้ำมานานหลายเดือน "อย่า"เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาพร้อมกับดึงมือหนาที่หมายจะล้วงรุกจุดสงวนของเธอออกมา "ทำไม เธอไม่รักฉันเหรอ"จมูกโด่งยังคงวนเวียนหอมซอกคอระหงไม่ห่าง "มันเร็วเกินไป ตอนนี้ฉันอยากจะโฟกัสแค่ลูก"ร่างบางเอ่ยพลางลุกขึ้นจากตักหนาเดินตรงไปที่เตียง แดเนียลถูกทิ้งให้นั่งเคว้งอยู่ตรงโซฟาด้วยความผิดหวัง คำบอกรักของเขามันไม่มีความหมายอะไรกับ
ณ โรงพยาบาลชื่อดังภายในห้องพักฟื้นพิเศษนีน่ากำลังนั่งมองหน้าลูกชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยอาการไข้หวัด เธอไม่คิดเลยสองวันมานี้อาการลูกชายจะหนักขึ้นจนต้องเข้าโรงพยาบาล คนเป็นแม่ใจแทบขาดอยากจะรับความเจ็บปวดเอาไว้ทั้งหมด "ไม่เป็นไรแล้วนะ ถึงมือหมอแล้ว"เคนเอ่ยขึ้น "เพราะฉันเองที่ดูแลลูกไม่ดีถึงได้ป่วยแบบนี้" "อย่าโทษตัวเองเลย อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยขนาดนี้มันเป็นธรรมดาที่เด็กเล็กจะป่วย คุณหมอเขาก็บอกแล้ว" "ค่ะ คุณรีบกลับไปพักที่บ้านเถอะ เดี๋ยวฉันเฝ้าลูกเอง" "ไม่เป็นไร เราจะอยู่ด้วย"เคนทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมชายหนุ่มร่างหนาผลักประตูเดินเข้ามาภายในห้อง นีน่าแอบตกใจเมื่อเห็นแดเนียลเดินเข้ามา ไม่ต่างอะไรกับแดเนียลที่เห็นชายหนุ่มแปลกหน้าที่เคยเห็นผ่านตานั่งอยู่ร่วมห้อง "ฉันเป็นห่วงลูกก็เลยมาเยี่ยม"แดเนียลเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ "หมอบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ไข้ลดลงไปบ้างแล้ว อีกวันสองวันก็กลับบ้านได้"นีน่าเอ่ยบอกอาการไปตามความจริง "คืนนี้ฉันจะนอนเฝ้าลูกเอง เธอจะได้พักบ้าง"แดเนียลเอ่ยพลางเหลือบไปมองเคนด้วยความไม่พอใจ "เอ่อ ฉันเข้าใจว่านายเป็นห
ภายในห้องนั่งเล่นอันกว้างขวางนีน่าอุ้มลูกพาดบ่าหลังจากที่เธอให้ลูกดื่มนมเสร็จ ร่างบางเดินไปเดินมาอยู่อย่างนั้นพร้อมกับร้องเพลงให้ลูกน้อยฟังเบา ๆ "เดี๋ยวจะมีแขกมาบ้านเรานะลูก"โรสเดินตรงเข้าไปหาลูกสาว "ใครเหรอคะ"นีน่าเอ่ยถามกลับ "เดี๋ยวก็รู้เองจ้ะ" "ใครกันแน่คะ"นีน่าขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย "แม่ไปดูความเรียบร้อยในครัวดีกว่า"โรสเอ่ยตัดบทแล้วเดินออกไปทันที นีน่าถูกทิ้งให้ยืนเคว้งอยู่กลางห้องด้วยความสงสัยในใจ เธอไม่เข้าใจว่ามารดาจะปิดบังเธอทำไมไม่บอกกันตรง ๆ เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงโรสก็กลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับแขกสองคน ในขณะที่นีน่ากำลังอุ้มลูกชายวางลงบนเบาะนอนเด็กอ่อน เมื่อเธอหันไปทางประตูก็ต้องตกใจเมื่อผู้มาเยือนเป็นคนที่เธอคุ้นเคย "คุณแม่"นีน่าเอ่ยพลางมองหน้าแดเนียลกับพิมพ์มารดาของเขาสลับกันไปมา "นี่แหละจ้ะ แขกของเรา"โรสเอ่ยพลางหันไปทางพิมพ์และแดเนียล "สวัสดีค่ะ คุณป้า"นีน่าเอ่ยทักทายหญิงสูงวัย "จ้ะ ป้ารู้เรื่องของหนูกับลูกหมดแล้วนะ"พิมพ์เอ่ยพลางเหลือบมองหลานชายตัวน้อยที่นอนตาแป๋วอยู่ใกล้ ๆ "ค่ะ"นีน่ารับคำด้วยความประหม่าเล็กน้อย "ขอป้าดูหน้าหลานใกล้ ๆ ห







