Ep 8 เจ้าเล่ห์

Ep 8 เจ้าเล่ห์

LT : ค่ะ

PW : ถึงบ้านนานยัง

LT : สักพัก

PW : ทำไมไม่โทรมา

LT : ก็คุณว่านบอกให้รอรับสายไม่ได้ให้โทร

PW : ฮึ

     เสี่ยวตี้ในตอนนี้กล้าจะย้อนผมแล้ว ทำยังไงได้ก็คงเพราะสิ่งที่ผมทำกับเธอไว้ คงต้องง้อกันนานแถมยังมีคนคอยขวางอีก เมื่อสักครู่ที่ยอมปล่อยให้กลับก่อนเพราะไม่อยากให้เธออยู่ในงานนาน ผู้ชายหลายคนจ้องจะเข้าหากันนับไม่ถ้วน ถึงจะรู้ว่าไม่มีทางจะเข้าถึงเพราะ TM สั่งคนกันไว้อยู่แล้ว วันนี้การที่ผมเข้าถึงตัวเธอได้ป่านนี้คงรู้ถึงเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ที่สำคัญผมก็รู้ด้วยว่าวันนี้เธอนอนเพนท์เฮ้าส์ที่อยู่ตึกถัดไป แม้ NOS จะยิ่งใหญ่ล้นฟ้าแต่ผมก็ไม่ได้ไก่กาเหมือนตอนเด็ก ๆ  ประสบการณ์สอนให้รู้ว่าการจะขึ้นมาเหนือคนอื่นได้เราต้องรู้ทุกอย่างไว้ก่อนส่วนจะนำมาใช้ตอนไหนเป็นอีกเรื่อง ตอนทำสัญญาธุรกิจผมให้ทีมร่างสัญญาลงข้อเรียกร้องบางอย่างที่ดูไม่สมเหตุสมผล แต่ผมก็หน้าด้านจะให้เขียนมันลงไป

     ผมอ้างว่าผมไม่สะดวกจะนอนโรงแรมเพราะด้านความปลอดภัยที่ผ่านมา จึงอยากให้ทาง NOS จัดหาสถานที่พักของผมเป็นการส่วนตัวและรับรองความปลอดภัยขั้นสุด ซึ่งนั่นเป็นที่มาของการได้ห้องเพนท์เฮ้าส์อีกชั้นภายในตึกเดียวกันกับเสี่ยวตี้ เรื่องที่ผมกับแม่และน้องสาวโดนลอบทำร้ายจากครอบครัวตัวเอง เป็นที่รู้กันไปทั่วทั้ง 8 ตระกูล ทำให้จุดนี้ TM น่าจะไม่ปฎิเสธข้อเรียกร้องเล็กน้อยจากผม ส่วนเรื่องในวันนั้นคนที่ยื่นมาช่วยคนแรกเป็นทางญี่ปุ่นเพราะผมสนิทกับ "เร็น" Inguchi Ren ลูกชายคนเล็กสายตรงขององค์กร INGUCHI-KAI  ที่เป็นมาเฟียอันดับ 1 ของทางญี่ปุ่นเรียกอีกอย่างก็คือยากูซ่า แม้ว่าตามประวัติศาสตร์ชาติพันธุ์ของเราทั้งคู่เป็นประเทศที่ไม่ควรจะเกี่ยวข้องกันก็ตาม แต่ในโลกของมาเฟียมันก็ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร เราเป็นเพื่อนกันจากการที่ได้เจอกันตามงานประชุมองค์กรตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ แต่ทางเร็นยินยอมรับอำนาจของครอบครัวตอนที่อายุครบ 15 ทำให้พอเกิดเรื่องขึ้นกับผมเขาก็ไม่ต้องรอขอความช่วยเหลือจากใคร เขาสามารถสั่งคนของตัวเองมาช่วยผมได้ทันเวลา 

PW : ลงมาหาหน่อย

LT : ??

PW : คีย์การ์ดพี่ขึ้นไปไม่ได้

LT : คุณอยู่ไหน

PW : 15

LT : พี่ไทม์อนุญาตให้คุณมาพักที่นี่หรือ

PW : คงงั้น

LT : ฉันจะนอนแล้วเชิญคุณพักผ่อนเถอะ

PW : งั้นใช้เวลาสักหน่อยคงขึ้นไปได้

LT : อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ

PW : ก็ลงมาสิ

      ปลดล็อกลิฟต์ของที่นี่เป็นเรื่องยากแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ผมรู้ว่าเธอกลัวจะมีปัญหาเกินความจำเป็นมากกว่า เธอคงกลับพี่ชายเธอเข้ามาจัดการปัญหาของเราทั้งสองดูจากที่เธอระวังตัวทุกครั้งที่คุยกันผม ไอ้ความโกรธมันมีอยู่ในแววตาอยู่แล้ว แต่ความรักก็ใช่ว่าจะหมดไป เราต่างคนต่างรู้ดีในครั้งแรกที่กลับมาเจอกัน ไม่นานเสียงที่หน้าประตูห้องก็ดังขึ้น 

LT : คุณมีอะไรว่ามา

PW : เข้ามาก่อนสิ

LT : ไม่

PW : ยังไงอยากให้การ์ดขึ้นมารวมวงฟังด้วยไหม

      กล้องวงจรปิดที่จับสัญญาณความเคลื่อนไหว ถ้าเธอยังดื้อจะยืนอยู่แบบนี้การ์ดจะต้องเตรียมพร้อมที่จะขึ้นมาถามแน่นอน แต่ถ้าเธอเดินเข้ามาในห้องผมการ์ดก็จะได้แค่รายงาน แต่ไม่สามารถเข้ามาก้าวก่ายอะไรกับนายหญิงตัวน้อยได้ ผมเป็นเจ้าเล่ห์หรือเปล่านะ จริง ๆ ผมไม่ชอบหลอกอะไรใครแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำเสี่ยวตี้ก็ไม่ยอมมาเจอกันขนาดในที่สาธารณะเธอก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมฟังผมสักที หนีไปได้ถึงสองครั้งพร้อมกับไอ้การ์ดมือดีนั่น

LT : พูดมาเลย

PW : ชุดนอนแปลกนะ

LT : ฉันชอบ

PW : เปิดแอร์ 19 องศานอนหรือไง

       คนใจร้ายหาเรื่องหลอกฉันลงมาทำไมฉันจะไม่รู้เพียงแต่ถ้าเขาดันทุรังขึ้นไปเรื่องคงใหญ่กว่าที่เป็น แค่การ์ดไม่กี่คนเห็นก็ยังดีกว่าการ์ดนับสิบพร้อมใจกันมาที่นี่ ชุดนอนที่เขาทักฉันเพิ่งเปลี่ยนตอนลงมาเป็นคอเต่าแขนยาวขายาว ฉันไม่อยากให้เขามองฉันแบบเล้าโลมทางสายตาอีก หายไปหลายปีไม่รู้ไปเรียนรู้เรื่องบ้าบอแบบนี้จากใคร ถ้าบอกว่าจากบรรดาพี่ชายของฉัน ฉันยังจะพอเชื่อนะดูจากบรรดาแฟนของแต่ละคน แต่เขานี่สิเปลี่ยนไปมากอย่างกับคนละคน

LT : ...

PW : มองแบบนี้มีอะไรจะถามไหม

LT : คุณเรียกฉันมานะเพื่อลืม

PW : ดุจัง

      ร่างหนาเลื่อนจากโซฟาใหญ่มานั่งเบียดฉันที่โซฟาเดี่ยว มือหนาจับเข้าที่เอวพร้อมลงน้ำหนักมือเหมือนจะเตือนว่าฉันไม่ควรขยับหนี ร่างของเราเริ่มแนบชิดกันจากด้านหลังลมหายใจอุ่นฝ่าอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศเข้ามาที่หลังใบหู อีกอย่างเพราะฉันยกผมหนีบขึ้นด้วย ทำให้ฉันสัมผัสได้ทันทีที่เขาตั้งใจจะพ่นลมอุ่นใส่ แถมร่างกายฉันตอนนี้ก็มีอาการไม่พึงประสงค์เกิดขึ้นมาทันที 

LT : อย่า

PW : ห้ามได้?

LT : ไม่เอานะ

PW : เอาครับ

LT : ถ้าทำจะบอกพี่ไทม์ให้ยกเลิกสัญญา

PW : ช่างสัญญาสิพี่ไม่ได้ต้องการตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

LT : อ๊ะ...อื้อแล้วทำไปทำไม

PW : มีของอยากได้เลยต้องทำ

LT : ขะ ของอะไร

PW : เราไง

LT : หืม

PW : อยากได้เราคืนครับ