19

เอวา....

"เออว่าแต่มีใครเจอไอ้เซย์มั่งวะวันนี้กูยังไม่เจอหน้ามันเลย"

"กูเห็นมันแวบๆเมื่อเช้าหน้าห้องน้ำ"

"มันกลับคอนโดไปละบอกง่วงอยากนอน" ปืนตอบเพื่อนที่ถามหาเซเดย์

"เหอะมันจะไม่ง่วงได้ไงเมื่อคืนพอกลับจากผับมันก็ลากยัยเอมี่ไปกินต่อที่คอนโด"

"พวกมึงเลิกพูดถึงไอ้เซย์ได้ไหมวะ" ปืนพูดแล้วก็หันมามองหน้าฉันเหมือนเป็นการส่งซิกให้เพื่อนของเขาหยุดพูด

"เอ่อขอโทษด้วยนะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรอ่ะ"

"เอวา" ฉันตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ใจแม้ใจอยากจะลุกไปจากตรงนี้แต่ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนเพราะฉันไม่รู้จักใครเลยเพื่อนก็ยังไม่มี

" ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อเคน ไอ้คนนี้ชื่อไม้ ไอ้ผมยาวที่เหมือนขี้ยานั่นชื่อเขต" ผู้ชายชื่อเคนแนะนำคนอื่นๆให้ฉันรู้จักทำให้ฉันรู้ว่ากลุ่มเพือ่นของเซเดย์มีใครบ้าง

หลังเลิกเรียนฉันรีบเก็บข้าวของเพื่อไปทำงานร้านกาแฟต่อโดยมีปืนอาสาจะไปส่งแต่ยังไม่ทันจะได้ออกจากห้องฉันก็ถูกนักศึกษาผู้หญิงประมาณสี่ห้าคนเดินมาล้อมโต๊ะฉันเอาไว้ซึ่งแต่ละคนมีท่าทางไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่คนเดียวซึ่งฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยมีเรื่องหรือรู้จักพวกเธอ

"เอ่อพวกเธอมีอะไรกับฉันงั้นเหรอ" ฉันถามผู้หญิงคนนึงที่เดินมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดๆ

"เธอใช่ไหมที่นั่งทานข้าวกับกลุ่มรุ่นพี่ปีสองที่โรงอาหาร"

"หมายถึงพวกปืนน่ะเหรอ"

"เออ!!!" ผู้หญิงคนหนึ่งตะคอกใส่ฉันอย่างไม่พอใจฉันก็เลยย้อนถามกลับไปเพราะดูทรงแล้วพวกนี้คงจะหวงและไม่พอใจที่ฉันไปนั่งกับกลุ่มของปืน

"ฉันไปนั่งแล้วมันทำไมเหรอ" 

"แกไม่มีสิทธิ์ไปนั่งกับพวกเขา ฉันขอสั่งห้ามแกไปทำตัวสนิทสนมกับพวกเขาอีกโดยเฉพาะพี่เซเดย์กับพี่ปืน"

"แล้วทำไมจะไม่มีสิทธิ์ในเมื่อปืนชวนฉันไปนั่งเองฉันไมไ่ด้เสนอตัวไปนั่งซะหน่อย"

"กล้ายอกย้อนนักนะนังเด็กทุน"

"ฉันเป็นเด็กทุนแล้วมันทำไม"

"หึ พวกจนแต่ไม่เจียมอยากมาเรียนมหาลัยแพงๆแต่พ่อแม่ไม่ปัญญาส่งเสียก็เลยต้องมาขอรับบริจาคทุนการศึกษา"

"มันจะมากไปแล้วนะเธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าพ่อแม่ฉันแบบนี้ห๊ะ" ถึงพ่อกับแม่จะไม่สนใจไยดีฉันแต่ฉันก็ไม่ยอมให้ใครมาว่าพวกท่านแบบนี้

"ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ในเมื่อมหาลัยนี้เป็นของครอบครัวของฉันนั่นก็เท่ากับว่าเธอใช้เงินของครอบครัวฉันทั้งเสื้อผ้าทั้งหนังสือทั้งค่าเทอม"

"ฉันทำตามขั้นตอนทุกอย่างถึงได้ทุนเรียนฟรีที่มหาลัยนี้แต่ถ้าเธอไม่พอใจเธอก็ไปบอกครอบครัวเธอสิ"

"นี่นังชั้นต่ำแกอย่าท้าชั้นนะ"