ยัยขี้เหร่

ทิชา....

"เป็นไงคะลูกวันนี้ ไปงานวันเกิดพี่เจ้านายมาเป็นไงบ้าง"

"สนุกมากค่ะแม่"

"แล้วเค้กที่หนูทำล่ะพี่เค้าชอบมั้ย"

"ชอบค่ะ ชอบมากเลย พี่เจ้านายบอกว่าอร่อยมากเลยค่ะ"

"แบบนี้คืนนี้ลูกสาวแม่คงจะหลับฝันดีเลยสินะ"

"ค่าาา ทิชากำลังจะอาบน้ำนอนและคงจะฝันดีแบบที่แม่บอก"

"งั้นแม่ไม่กวนแล้วนะคะ หลับฝันดีนะลูก"

"ค่ะ รักแม่นะคะ"

"แม่ก็รักหนูนะคะ"

หลังจากวางสายไปเธอก็ต้องกลับมาอยู่ในความรู้สึกเศร้าเหมือนเดิม น้ำตาที่กลั้นเอาไว้มันก็ไหลออกมาเพราะเธอข่มมันเอาไว้ตั้งแต่แม่ถามเรื่องพี่เจ้านาย เธอไม่สามารถบอกความจริงกับท่านได้ว่าวันนี้ในงานวันเกิดเธอต้องเจอกับคำพูดและการกระทำของพี่เจ้านายยังไงบ้าง ฟังจากน้ำเสียงของแม่เมื่อกี๊ท่านดูมีความสุขกับสิ่งที่เธอโกหก ออกไปทั้งที่เธอไม่อยากทำแต่เธอไม่มีทางเลือก ถ้าการโกหกของเธอมันจะทำให้แม่ของเธอมีความสุขเธอก็ยอม

.....................

หลายวันต่อมา....

วันนี้เธอต้องตื่นแต่เช้าเพราะต้องไปเข้าค่ายที่มหาลัยซึ่งมหาลัยที่เธอเรียนเป็นมหาลัยของรัฐบาลที่เธอสอบเข้าได้ด้วยความสามารถของตัวเองล้วนๆ ซึ่งคนที่ภูมิใจมากที่สุดก็คงเป็นใครไปไม่ได้นั่นก็คือแม่ของเธอรองลงมาก็คือป้าอนงค์ มีเพียงสองท่านนี้เท่านั้นที่ดีใจกับเธอที่เธอสามารถสอบเข้าได้ ส่วนพิต้าน้องสาวต่างแม่ของเธอนั้นเข้าเรียนมหาลัยเอกชนอีกที่นึงเพราะสอบเข้าไม่ได้ แต่ที่เธอดีใจมากกว่านั้นก็คือมันคือมหาลัยที่พี่เจ้านายเรียน แม้เธอกับเขาจะเรียนคนละคณะแต่เธอก็ดีใจที่ได้อยู่ในรั้วมหาลัยเดียวกัน แต่พี่เจ้านายไม่รู้ว่าเธอเรียนที่เดียวกันกับเขาเพราะเธอขอร้องป้าอนงค์ว่าไม่ให้บอกพี่เจ้านายเพราะเธออยากเซอไพรส์ ซึ่งวันนี้ก็ไม่ใช่วันแรกที่เธอไปมหาลัยหรอกนะมหาลัยเปิดมาหลายอาทิตย์แล้วล่ะ แต่ที่พี่เจ้านายไม่รู้และไม่เห็นเธอก็เพราะเธอคอยหลบหน้าไม่อยากให้เค้ารู้ แต่วันนี้คงจะรู้แล้วล่ะเพราะรุ่นพี่ปีสี่กับรุ่นน้องปีหนึ่งทุกคณะต้องไปเข้าค่ายด้วยกันและที่เดียวกันโอกาสที่จะได้เจอย่อมมีอยู่แล้ว ส่วนเรื่องคืนนั้นเธอก็ลืมๆ มันไปแล้วล่ะเธอพยายามทำใจไม่คิดอะไรมากแถมยังได้รับคำปลอบโยนและกำลังใจจากป้าอนงค์อีกซึ่งเธอก็ได้ขอร้องป้าอนงค์ว่าห้ามไปต่อว่าพี่เจ้านายเรื่องที่เขาทำกับเธอเพราะเธอไม่อยากให้เขาเกลียดเธอมากกว่านี้ไม่อยากให้เขาว่าเธอเป็นคนขี้ฟ้อง ตอนนี้เธอมาถึงมหาลัยแล้วและกำลังยืนเข้าแถวในแต่ละคณะของตัวเองจนพี่ปีสี่ประกาศ

"น้องๆ ปีหนึ่งคณะอักษรลุกขึ้นครับแล้วเดินมายืนกันตรงนี้ ให้ไวเลยครับ" เมื่อได้ยินเสียงประกาศเธอก็รีบลุกพร้อมกับคนอื่นๆ

"โอ๊ะ" เธออุทานออกมาเมื่อมีใครก็ไม่รู้เดินมาชนเธออย่าแรงจนเธอเกือบล้มคว่ำหน้าคะมำลงพื้นโชคดีที่มีผู้ชายคนนึงจับเธอเอวเธอเอาไว้ได้ทำให้เธอไม่ล้มลงไปให้อายคน

"เป็นไงมั่งเจ็บตรงไหนมั้ย" ผู้ชายคนนั้นถามเธอเมื่อเธอยืนทรงตัวได้

"เอ่อ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ^^"

"เดินช้าเองช่วยไม่ได้" น้ำเสียงที่เหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักที่ทำให้เธอรีบหันไปมอง

"นิ่ม"

"อืมใช่ฉันเอง นี่เธออยู่คณะนี้เหรอ โลกกลมจังเลยนะ"

"ใช่ฉันเรียนคณะนี้แล้วเมื่อกี้ที่เธอชนฉันเธอจงใจใช่ไหม"

"อะไร ใครจงใจ อย่ามากล่าวหากันนะยัยขี้เหร่"

"ก็เธอไงที่จงใจชนให้ฉันเกือบล้ม"

"อะไรกันครับน้องๆ ทะเลาะอะไรกันครับ" พี่ปีสี่คนนึงเดินเข้ามาถามเธอกับนิ่มซึ่งเธอยังไม่ทันที่จะตอบยัยนิ่มนั่นก็ชิงพูดตัดหน้าซะก่อน

"คือผู้หญิงคนนี้ใส่ร้ายนิ่มค่ะ หาว่านิ่มจงใจชนเธอให้เธอล้ม นิ่มเปล่าทำนะคะพี่" เสียงสองก็มา ช่างต่างกับที่พูดกับเธอลิบลับเลยทีเดียว เธอทำได้แค่หันหน้าไปมองท่าอื่นเพราะถ้าให้มองหน้าผู้หญิงคนนี้เธอเกรงว่าจะระงับอารมณ์ไม่อยู่

"น้องทำไมพูดจาใส่ร้ายเพื่อนแบบนี้ครับ ขอโทษน้องนิ่มเดี๋ยวนี้เลยครับ"

"พี่ทำไมไม่ฟังทั้งสองฝ่ายครับ แบบนี้มันฟังความข้างเดียวกันนี่หว่า"

"แล้วน้องมาเกี่ยวอะไรไม่ทราบ"

"ผมจะไม่เกี่ยวถ้าผมไม่ได้ยินยัยคนนั้นพูดกับเพื่อนอีกสองคนนั้นว่าจะแกล้งเธอคนนี้" ผู้ชายคนนี้ชี้ไปที่นิ่มกับเพื่อนของนิ่มก่อนจะชี้มาที่เธอเป็นคนสุดท้าย

"นายเอาอะไรมาพูดห๊ะ อย่ามาใส่ร้ายเพื่อนฉันนะ" เพื่อนของนิ่มที่พูดเธอพอจะจำได้ว่าคือคนที่ไปงานวันเกิดพี่เจ้านายนั่นเอง

"เป็นผู้หญิงอย่ามาตอแหลดิ กล้าทำก็ต้องกล้ารับ"