Semua Bab รักร้ายพี่ชายข้างบ้าน: Bab 1 - Bab 10

เจ้านาย..."Happy Birthday ค่ะพี่นาย^^" พูดจบเธอก็ถือวิสาสะนั่งลงที่ตักของเขาโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวและไม่ได้อนุญาตด้วย"เป่าเค้กสิคะ ทิชาอุตส่าห์ทำมาให้พี่เลยนะคะมีก้อนเดียวในโลกเลยน๊า^^""ลงไป!! " เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเพื่อให้คนที่นั่งอยู่บนตักรู้ว่าเขาไม่ชอบใจกับการกระทำของเธอในตอนนี้"พี่นายเป่าเทียนก่อนสิ^^""ไม่เป่า!!! แล้วเธอก็ลงไปจากตักของฉันแล้วเอาเค้กหน้าตาอุบาทว์ๆ ของเธอไปไกลๆ ""ฮึก ฮึก พี่นายทำไมใจร้ายจัง""จะลงไม่ลง""ไม่ลงค่ะ ฮึก ฮึก จนกว่าพี่นายจะเป่าเค้กที่ทิชาทำมาให้""ไม่ลงใช่ไหม""ค่ะ ไม่ลง>แล้วเธอจะมาว่าฉันใจร้ายอีกไม่ได้นะ"ผลัก!!!"ว๊ายยยย!!! ""เห้ย!!! "ทิชา....เสียงเพื่อนๆ ของเขาทั้งหญิงทั้งชายอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นการกระทำของเจ้าของวันเกิด รวมถึงเธอด้วยที่ร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บเมื่อโดนคนใจร้ายผลักจนเธอล้มลงไปนั่งที่พื้น"โอ๊ย!!! ""หึ สมน้ำหน้า" เธอหันไปมองหน้าคนใจดำที่ทำเธอเจ็บยังไม่พอยังสมน้ำหน้าเธออีก"ทิชาเจ็บนะพี่นาย!!! " เธอตวาดใส่เขาอย่างไม่ไว้หน้าถึงแม้วันนี้จะเป็นวันเกิดของเขาก็ตามแต่ แต่เขาก็ไม่ควรที่จะมาทำกับเธอแบบนี้ต่อหน้าคนเก

ทิชา..."คิดว่ามีแม่ฉันคอยให้ท้ายแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอวะ เอาล่ะอยากทำอะไรก็เชิญเพราะคืนนี้ฉันจะไปนอนโรงแรม" พูดจบพี่เจ้านายก็จูงมือผู้หญิงข้างกายหันหลังกลับออกไป เธอก็ทำได้แค่ยืนอึ้งเป็นใบ้รับประทานอยู่ตรงหน้าประตู"คิดว่าทิชาจะยอมเหรอไม่มีทาง" เธอพูดคนเดียวเพราะเขาคงไม่ได้ยินเนื่องจากตอนนี้เธอเห็นเขากำลังยืนพูดอะไรกับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาก็ไม่รู้ ก่อนที่หลายๆ คนจะหันมามองเธอแล้วต่างก็ทำสีหน้าไม่พอใจ เธอยืนมองดูสักพักก็เห็นเพื่อนๆ ของพี่เจ้านายต่างพากันทยอยกันกลับโดยมีพี่เจ้านายเดินไปส่งที่รถจนส่งครบหมดทุกคนยกเว้นผู้หญิงที่ชื่อนิ่มที่ยังไม่ไปไหนเกาะติดพี่เจ้านายตลอดเวลา สักพักพี่เจ้านายก็เดินกลับมาตรงที่เธอยืนอยู่แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่ได้สนใจว่าเธอยืนอยู่ตรงนั้นเขาทำเหมือนเธอเป็นเพียงธาตุอากาศยังไงยังงั้นโดยที่ผู้หญิงชื่อนิ่มไม่ได้เข้าไปด้วยเพราะเธอยังยืนขวางไว้อยู่แบบนั้น ผู้หญิงคนนี้ยืนกอดอกมองเหยียดมาที่เธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไร้มารยาทแต่เธอก็ไม่สนใจ เธอหันหลังกลับเข้าบ้านโดยที่ไม่ลืมปิดประตูใส่หน้าผู้หญิงคนนั้นแล้ววิ่งตามพี่เจ้านายไปข้างในซึ่งตอนนี้เธอเห็นเขากำลังเดินขึ้นบ

ทิชา....ในตอนนั้นเราอยู่ด้วยกันในบ้านหลังใหม่สองคนแม่ลูกอย่างมีความสุข แม่บอกเธอคือความสุขของท่าน ส่วนพ่อของเธอท่านแทบไม่เคยมาเหยียบที่บ้านหลังนี้เลย ในระหว่างนั้นก็มีป้าอนงค์คุณแม่ของพี่เจ้านายที่คอยมาพูดคุยเป็นอยู่เป็นเพื่อนเวลาที่เธอไปโรงเรียนทำให้แม่เธอไม่เหงา จนเธออายุได้สิบขวบแม่ได้รับการติดต่อจากญาติที่อยู่ต่างประเทศ และได้ชวนแม่ไปอยู่ด้วยกัน แม่ตัดสินใจอยู่นานว่าจะไปไม่ไปดีเพราะท่านก็ไม่ได้สนิทกับญาติที่อยู่ที่โน่น ท่านได้มาปรึกษาป้าอนงค์ซึ่งป้าอนงค์ก็ได้ให้คำแนะนำว่าให้แม่ของเธอท่านลองไปดูที่นั่นก่อนถ้ามันโอเคก็ให้มารับเธอไปอยู่ด้วย ส่วนทางนี้ป้าอนงค์จะช่วยดูแลเธอให้ แม่ของเธอท่านก็ลังเลใจเพราะท่านก็ห่วงเธอด้วย แต่ท่านก็อยากจะไปจากที่นี่เหมือนกัน สุดท้ายแม่ก็ไปโดยให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อน แม่บอกว่าถ้าที่นั่นดีที่นั่นโอเคท่านจะรีบกลับมารับเธอไปอยู่ด้วยซึ่งเธอในตอนนั้นก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้งอแงอะไรยอมให้ท่านไปหลังจากท่านไปพ่อก็ให้แม่บ้านมาช่วยดูแลเธอต่อเพราะเธออยู่คนเดียว และก็มีป้าอนงค์ที่คอยดูแลเธอมาตลอดตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ทำให้เธอสนิทกับท่านมากร

ทิชา...."นี่นาย!!! ""นายพอเถอะอย่ามีเรื่องกันเลยดูสิมีแต่คนมอง อายเค้า" เธอกระซิบบอกเขาแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมซึ่งตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไรแต่ที่แน่ๆ คือเขาอยู่ปีหนึ่งปีเดียวกันกับเธอและคงจะคณะเดียวกันด้วย"เธอจะไปยอมทำไมพวกนี้มันแกล้งเธอแถมยังใส่ร้ายเธออีก""พี่ขาาา พี่จะเชื่อพวกเค้าหรือจะเชื่อนิ่มคะ" ยัยนิ่มเดินไปกอดแขนพี่ปีสี่คนนั้นพร้อมด้วยเสียงที่ออดอ้อนสุดฤทธิ์ เธออยากให้พี่เจ้านายมาเห็นจริงๆ ว่าผู้หญิงของตัวเองทำตัวยังไงกับผู้ชายคนอื่น แต่พูดไม่ทันขาดคำเจ้าตัวก็เดินมาพอดี"มีเรื่องอะไร""พี่นาย" เธอเรียกชื่อเขาแต่เขาก็ยังไม่หันมาเพราะตอนนี้เขาเอาแต่สนใจยัยนิ่มที่ทำท่าน่าสงสารเหมือนนางเอกละครโดนกลั่นแกล้ง"พี่นายยยขาาา ฮือออ พี่นายช่วยนิ่มด้วยค่ะ ฮือออ ฮือออ""นิ่มเป็นอะไรร้องไห้ทำไมครับ""ก็สองคนนี้ค่ะ ฮืออมาใส่ร้ายนิ่มค่ะ" พอยัยนั่นชี้มาพี่เจ้านายก็หันมาแล้วก็ทำหน้าตกใจเมื่อเจอเธอยืนอยู่ตรงนี้ในชุดนักศึกษาของมหาลัย เขาตกใจมันคงไม่แปลกเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอเรียนที่นี่"เธอมาทำอะไรที่นี่""ถ้าไม่เรียนที่นี่ทิชาจะมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ" เธอตอบออกไปด้วยสีหน้ากวนสุดฤทธิ์ซึ่งก็

ทิชา....."ถ้าไม่เชื่อเธอดูรูปนี้ ฉันเพิ่งถ่ายเมื่อกี๊" ฮัทยกกล้องถ่ายรูปที่คล้องอยู่ที่คอมาให้เธอดู รูปที่เขาถ่ายมันคือรูปของเธอเองที่กำลังยืนหันข้างแล้วกำลังหลับตาสูดอากาศอันบริสุทธิ์ซึ่งแสงที่มันส่องกระทบมาในตอนใกล้ค่ำมันทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอ..สวยจริง คือไม่อยากจะชมตัวเองหรอกนะแต่ว่าตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยถ่ายรูปแล้วมีรูปที่ตัวเองดูสวยได้ขนาดนี้มันอาจจะเป็นเพราะมุมกล้อง แสง หรือองค์ประกอบต่างๆก็เป็นได้"เป็นไงอึ้งเลยดิ""นายถ่ายรูปเก่งอ่ะ ถ่ายคนไม่สวยให้ออกมาสวยได้โดยไม่ต้องใช้โฟโต้ช็อป นับถือเลย^^""ไว้ล้างรูปเสร็จฉันจะอัดใส่กรอบแล้วเอามาให้เธอนะ""ขอบใจนะ แต่ก่อนจะเอาไปล้างนายช่วยส่งไฟล์รูปมาในมือถือเราหน่อยสิเราจะส่งไปให้แม่กับป้าดู^^""อื้มได้ดิเดี๋ยวถึงพี่พักแล้วจะส่งให้นะ""ขอบใจนะ^^""ไม่เป็นไรเพราะเธอได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนคนแรกของฉัน""ฉันก็ดีใจเหมือนกันที่มีนายเป็นเพื่อน และนายก็คือเพื่อนคนแรกในมหาลัยเหมือนกัน""งั้นก็แสดงว่าเราต่างเป็นคนแรกของกันและกันอ่ะดิ""อื้มมมใช่^^""ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากเป็นคนแรกของเธอในทุกๆ เรื่องนะทิชา""หืมมม เมื่อกี้นายพูโว่าอะไรนะ เราได้ยิน