บทที่ 1

“อือ”

ประตูห้องเปิดออก เงาร่างทั้งสองเดินตุปัดตุเป๋เข้าไป

ในดวงตาของทั้งสองเจือความเมาอยู่ พอเข้ามาก็จูบกันตรงที่เปลี่ยนรองเท้า

เสียงหอบหายใจหนักเบาดังขึ้น กลิ่นอายคลุมเครืออัดแน่นอยู่ในห้อง

“อ๊ะ”

ซินจือเหยาอุทานขึ้นมา เธอถูกชายหนุ่มอุ้มขึ้นอย่างสบาย ๆ

เรือนร่างอรชรของเธอขดอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย ความแตกต่างของรูปต่างชวนให้คนจินตนาการไปไกล

เงาร่างสูงตรงเดินไปถึงเตียง เมื่อซินจือเหยาถูกโยนลงบนเตียงแล้ว ร่างสูงใหญ่ก็ประกบลงมา

หางตาอีกฝ่ายแดงก่ำ ดวงหน้าที่ปกติหักห้ามมีเปลวเพลิงวูบไหวอยู่ในเวลานี้

สติสัมปชัญญะสูญสิ้น

มือของซินจือเหยาจับผ้าห่มแน่นจนข้อต่อกลายเป็นสีขาว แสงสีขาวในดวงตากะพริบผ่าน

แสงไฟมืดสลัว เสียงครางแผ่วเบาสะท้อนทั่วทั้งห้อง

......

“เหยาเหยา”

“เหยาเหยา”

ซินจือเหยาสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน หน้าผากมีเหงื่อซึมบาง ๆ ชั้นหนึ่ง

ฝันอีกแล้ว ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว ฝันแทบทุกคืนเลย

ในการปิดภาคเรียนฤดูร้อน วันนั้นเป็นวันเกิดของอวี๋เชว่ เธอเข้าร่วมอย่างสุขสันต์ กลับพบว่าเขาไม่ได้เชิญเธอเพียงคนเดียว ยังเชิญเพื่อนเรียนในสาขาเดียวกันคนอื่น ๆ มาด้วย ในนั้นรวมไปถึงเจี่ยงซินผู้เลื่องชื่อว่าหน้าตาพริ้มเพรา พวกเขานั่งติดกัน อากัปกิริยาสนิทสนม

คนมากมายต่างมองไปทางเธอ เหมือนกำลังจะดูปฏิกิริยาของเธอ

เธอเรียนสาขาเดียวกับอวี๋เชว่ แต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ทุกคนรู้กันหมดว่าเธอชอบอวี๋เชว่มาสองปีแล้ว แม้แต่อวี๋เชว่เองก็ยังรู้ แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธเธอ

จากท่าทางของเพื่อน ๆ ทุกคนต่างรู้ตัวตนของเจี่ยงซิน ก็มีแต่เธอที่ยังเป็นกบในกะลา

ด้านหนึ่งหลอกล่อเธอ อีกด้านหนึ่งก็มีสัมพันธ์คลุมเครือกับเจี่ยงซิน

สายตาดูเรื่องสนุกของเพื่อนนักศึกษาทิ่มแทงหัวใจเธอ เธอจึงสาบานอยู่ในใจว่าต้องหยุดการรักอย่างโจ่งแจ้งอันน่าหัวเราะนี้

คืนนั้นเธอดื่มหนัก อารมณ์โกรธอัดอั้นอยู่เต็มอก

ตอนไปเข้าห้องน้ำเธอเดินซวนเซชนกับคนหนึ่งและสบกับสายตาลุ่มลึกของอีกฝ่าย

หล่อกว่าอวี๋เชว่ มีความเป็นชายมากกว่า

เธอไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน กระชากคอเสื้อของเขาแล้วเอ่ยปากด้วยลมหายใจหอมว่า “คุณจะนอนกับฉันไหม?”

ภาพหลังจากนี้ก็คือการอยู่นอกเหนือการควบคุม ทั้งสองเข้าห้อง อึ๊บ ๆ ผ่านค่ำคืนที่ไม่อาจพรรณนา

ในเช้าวันต่อมา ในตอนที่ซินจือเหยาที่ได้ความกล้าจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองนอนเปลือยเปล่ากับผู้ชายคนหนึ่งบนเตียงก็ตกตะลึงพรึงเพริดไปหมด พอแต่งตัวเสร็จก็ล้มลุกคลุกคลานออกจากห้อง

เขารู้ว่าตัวเองทำผิดไปแล้ว ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใคร และไม่กล้าสืบว่าผู้ชายคนนั้นคือใครด้วย

แต่เพราะในใจอยากรู้มาตลอด ถึงจะผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว แต่ก็ยังฝันแทบทุกคืน

ร่างเปลืองเปล่ากอดรัดกัน ลมหายใจหอบหนัก และดวงตาลุ่มลึกของอีกฝ่าย...

“เหยาเหยา รีบลุกเร็ว ยังเหม่ออะไรอยู่อีก เพิ่งเปิดเทอมเธอก็คิดจะสายแล้วใช่ไหม?”

เสียงของซ่งอวี่เจียทำให้ซินจือเหยาได้สติ เธอรีบลบภาพเหลวไหลพวกนี้ออกจากสมอง ตามด้วยกุลีกุจอปีนลงจากเตียง

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ซินจือเหยาก็หอบหนังสือรีบไปห้องเรียนกับซ่งอวี่เจีย

“เธอจะวิ่งเร็วอย่างนั้นทำไม?” ซินจือเหยา ชักจะตามเธอไม่ทันแล้ว

“วันนี้มีคาบกายวิภาคศาสตร์ เธอลืมไปแล้วเหรอ?” ซ่งอวี่เจียเอ่ยปากพูด “ช่วงนี้เธอป้ำ ๆ เป๋อ ๆ นะ จำอะไรไม่ได้เลย”

เมื่อนั้นซินจือเหยาจึงนึกขึ้นได้

ได้ยินมาว่าทางมหาวิทยาลัยทุ่มเงินเชิญศาสตราจารย์กายวิภาคศาสตร์สุดเจ๋งมาคนหนึ่งที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัยจอนส์ ฮอปคินส์ มาถึงก็แหกกฎรับเป็นศาสตราจารย์เลย เป็นศาสตราจารย์อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์วิทยาลัยแพทย์

เนื่องจากศาสตราจารย์ท่านนั้นติดธุระไม่สามารถมามหาวิทยาลัยได้ตามกำหนด ทางมหาวิทยาลัยจึงเลื่อนวิชากายวิภาคศาสตร์ของนักศึกษาไปอีกหนึ่งเดือนให้หลังเสียอย่างนั้น ตอนนี้หลังจากกลับมาจากวันชาติ คาบเรียนแรกก็คือวิชาของศาสตราจารย์ท่านนั้น

“เหยาเหยา เธอรู้ไหม เช้านี้มีนักศึกษาเจอศาสตราจารย์คนนั้นแล้วนะ”

น้ำเสียงซ่งอวี่เจียแฝงความตื่นเต้น

“เห็นว่าศาสตราจารย์คนนั้นหน้าตาหล่อขั้นเทพ ตอนนี้กลุ่มวิทยาลัยแตกตื่นกันหมด นักศึกษาหลาย ๆ คนพากันเสียใจที่ไม่ได้ลงเรียนคาบเขา” ซ่งอวี่เจียดึงมือของซินจือเหยา “เดินเร็วหน่อย ชักช้าเราจะเบียดเข้าห้องเรียนไม่ได้แล้วนะ”

เวอร์ขนาดนี้เสียที่ไหน ตอนนี้พวกเธอเรียนปีที่สาม แถมยังเป็นคาบเรียนแรกอีก พวกหัวหมอหลาย ๆ คนตื่นไม่ไหวก็ให้รูมเมตมาลงเรียนแทน มักมีสภาพที่ห้องเรียนโล่งโจ้งแต่สมุดลงชื่อกลับลงชื่อครบเป็นประจำ

กระทั่งซินจือเหยาเดินไปถึงหน้าห้องเรียน เห็นคนเต็มไปหมดก็ปาดอ้าตาค้าง

ไม่ต่างอะไรกับอาซิ่มอาแปะที่แย่งกันเอาขาฟรีในตลาดสด

ซ่งอวี่เจียราวกับสันนิษฐานภาพนี้อยู่ก่อนแล้ว

“หนุ่มหล่อแถมยังมีเครดิตจากมหาวิทยาลัยดัง ไม่ต่างอะไรกับสถานที่ติดตามดารา”

เธอลากซินจือเหยาเบียดเข้าไปข้างใน “หลีกหน่อย ๆ คนที่มาร่วมฟังก็อย่ายึดที่ของนักศึกษาตัวจริงอย่างเราได้ไหม?”

กว่าจะหาที่นั่งสองที่จากช่องเล็ก ๆ เจอ เพิ่งนั่งลงซ่งอวี่เจียก็เหมือนจะเห็นอะไรจึงทำหน้ารังเกียจ

“ซวย”

ตามสายตาของเธอ ซินจือเหยาเห็นอวี๋เชว่กับเจี่ยงซินนั่งอยู่ตรงที่นั่งด้านหน้า

วิชาสำคัญบางวิชาจะรวมนักศึกษาหลายห้องอยู่ในห้องเรียนใหญ่ ไม่นึกว่าครั้งนี้จะได้เจอกัน

พวกเขาท่าทางสนิทสนม ไม่รู้ว่าอวี๋เชว่กระซิบอะไรข้างหูเจี่ยงซิน หยอกให้เจี่ยงซินปิดปากหัวเราะ

ซินจือเหยาจ้องพวกเขาอยู่ตลอด ซ่งอวี่เจียจึงถอนหายใจ “ช่วงนี้เธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก็เข้าใจได้ คนที่ชอบมาสองปีกลับไปคบกับคนอื่น ไม่ว่าใครก็รู้สึกแย่กันทั้งนั้น”

ซินจือเหยาได้ยินก็มองเธอด้วยความตะลึง “พวกเขาคบกันแล้วเหรอ?”

“ใช่สิ ยืนยันสัมพันธ์กันตอนวันเกิดอวี๋เชว่ไง ทำไมท่าทางเธอเหมือนเพิ่งจะรู้ล่ะ”

ซินจือเหยาพูดแผ่วเบา “ฉันเพิ่งจะรู้จริง ๆ”

“งั้นที่เธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวช่วงนี้มันเพราะใครกัน?”

นับจากเปิดภาคเรียนจนถึงตอนนี้ผ่านไปประมาณหนึ่งเดือนแล้ว ซ่งอวี่เจียรู้สภาพการณ์ของซินจือเหยา

“...”

ซินจือเหยาไม่กล้าบอกว่าเป็นเพราะเรื่องที่ตัวเองดื่มเหล้าแล้วหลับนอนกับคนอื่น

เห็นเธอไม่พูด ซ่งอวี่เจียนึกว่าเธอปากแข็งจึงตบบ่าเธออย่างรู้ใจ “ไม่เป็นไรนะ เธอเพิ่งรู้ก็เพิ่งรู้เถอะ”

“...”

มันก็เพิ่งรู้อยู่แล้ว

“อวี๋เชว่นอกจากจะหน้าตาดีนิดหน่อย การเรียนก็ดีนิด ๆ ก็ไม่รู้ว่ามีดีที่ตรงไหนอีก ทำให้เธอชอบเขาซึ่งเป็นสารเลวคนหนึ่งได้ คนที่หล่อกว่า เจ๋งกว่าเขามีถมเถไป ก็อย่างศาสตราจารย์ที่มาใหม่นี่ไง แพล็บเดียวก็เอาชนะเขาได้แล้ว เหยาเหยา ไม่งั้นเธอก็ชอบคนอื่นเถอะ”

ซินจือเหยามองเธอด้วยความสับสน “ชอบใครล่ะ?”

ซ่งอวี่เจียยิ้มหยอก “ชอบศาสตราจารย์คนใหม่ไง”

เธอพูดได้ทุกอย่างจริง ๆ

ซินจือเหยาเบิ๊ดกะโหลกเธอทีหนึ่ง “เธอเพ้อเจ้ออะไร!”

จู่ ๆ ในห้องเรียนก็มีเสียงอึกทึกดังมา

“ศาสตราจารย์มาแล้ว ๆ”

ห้องเรียนที่มีคนอัดแน่นบรรยากาศระทึกใจ แต่ละคนคอยืดคอยาวชะเง้อมอง

ซินจือเหยาก็เหมือนกัน

เธอแค่อยากเห็นว่ารูปลักษณ์หล่อขั้นเทพที่ว่าเป็นอย่างไรเท่านั้น

หรือว่าจะมีดวงตาที่สามเหมือนเทพเจ้าสามตา

เงาร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวจากที่ไกลและใกล้หน้าห้องเรียนมาเรื่อย ๆ

เขาสูงโปร่ง ดวงหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลา เส้นโครงหน้าลื่นไหล สันจมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูปสวย ดวงตาลุ่มลึกราวกับมองทะลุใจคน บุคลิกสุภาพเรียบร้อย ทำให้คนราวกับอาบสายลมวสันต์

ซ่งอวี่เจียได้ยินซินจือเหยาที่อยู่ด้านข้างสูดปาก

“เหยาเหยา ฉันไม่ได้หลอกเธอใช่ไหม หล่อมากจริง ๆ”

ซินจือเหยาที่อยู่ด้านข้างฟุบตัวกับโต๊ะไปแล้ว