공유

บทที่ 22

작가: ขี้เกียจจะตั้งชื่อ
กระทั่งหลังจากกินอาหารเช้าในวันต่อมา ซินจือเหยาก็ยังคิดว่าจะพูดกับโจวจี้อย่างไรดี

โจวจี้ส่งซินจือเหยาถึงมหาวิทยาลัย เขาจอดรถลงตรงมุมโค้งและพูดขึ้น “เย็นนี้เธอจะเลิกกี่โมง? ฉันจะรับเธอกลับบ้านด้วย”

ซินจือเหยาได้ยินรู้ว่าถ้าไม่พูดอีกจะพลาดโอกาสแล้ว จึงรีบพูด “ศาสตราจารย์โจวคะ ตอนเย็นจะกลับค่ำหน่อยได้ไหมคะ”

“มีอะไรเหรอ?” โจวจี้เลิกคิ้ว

“ตอนเย็นฉันต้องทบทวนบทเรียนค่ะ กว่าจะเสร็จก็คงสี่ทุ่ม” ซินจือเหยาโกหกไม่เก่ง ไม่ค่อยกล้าสบตากับโจวจี้ “ศาสตราจารย์กลับบ้านก่อนเลย เอาไว้เสร็จแล้วฉันจะกลับไปเองค่ะ”

โจวจี้ฟังเธอแล้วพิจารณาสักครู่

ซินจือเหยาทบทวนบทเรียนตอนเย็น ต้องยึดการเรียนของเธอเป็นหลัก หลังจากเงียบไปพักหนึ่งจึงพูด “ที่มหาลัยยุ่งอยู่เหมือนกัน ฉันรอเธอทบทวนเสร็จที่ห้องทำงานมหาลัยก็ได้ จากนั้นเราค่อยกลับด้วยกัน”

พูดถึงขนาดนี้แล้ว ซินจือเหยาจึงได้แต่แข็งใจตอบตกลง

อย่างมากเธอก็รีบกลับมาจากร้านชานม ถึงอย่างไรก็ห่างกันไม่มาก

ก่อนลงจากรถ โจวจี้ยัดขวดหนึ่งให้เธอ “กินหลังอาหารครึ่งชั่วโมง”

เมื่อซินจือเหยามองดูดี ๆ พบว่าของที่เขายัดให้เธอคือโฟเลต

เธอพบว่าโจวจี้ช่างห่วงใยเหมือนคนเป็นแม่จ
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터

최신 챕터

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 100

    โจวจี้กำลังจะหยิบปากกามาติ๊ก พอได้ยินก็นิ่งไป “เธอไม่กินเผ็ดไม่ใช่เหรอ?”ซินจือเหยาตอบเสียงเบา “เจียเจียกินค่ะ”โจวจี้พยักหน้าแล้วติ๊กที่เนื้อต้มซ่งอวี่เจียมองพวกเขาจากอีกฝั่งทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก เป็นความใกล้ชิดที่ดูเป็นธรรมชาติ มือที่บาดเจ็บของโจวจี้วางพาดอยู่บนพนักเก้าอี้ของซินจือเหยาอย่างสบาย ๆ ส่วนอีกข้างถือปากกาติ๊ก ซินจือเหยาตัวเล็กกว่าโจวจี้มาก พอมองเผิน ๆ ก็เหมือนเธอถูกเขาโอบไว้ในอ้อมแขนส่วนตัวศาสตราจารย์โจวเป็นอย่างนี้นี่เองอยู่ที่มหาวิทยาลัย ถึงทุกคนจะรู้สึกว่าศาสตราจารย์โจวเป็นคนอ่อนโยนและมีมารยาท แต่ความจริงเวลาเรียนเขาจริงจังมาก มีความเป็นนักวิชาการเต็มตัวแล้วก็จริงจังกับการสอนมาก เลยทำให้ทุกคนแอบเกรง ๆ เขาอยู่เหมือนกันแต่ก็ยังไม่เป็นอุปสรรคให้นักศึกษาหลาย ๆ คนเพ้อฝันกับเขาใครบ้างไม่อยากดึงผู้ชายที่หล่อเหมือนเซียนลงมาจากแท่นแต่ตอนนี้ซินจือเหยากลับได้ไปง่าย ๆยัยบ้านี่ ได้ดีขนาดนี้!ซ่งอวี่เจียอิจฉาอยู่ในใจอย่างหนักหลังจากอาหารขึ้นโต๊ะ เนื่องจากปฏิกิริยาท้องระยะต้น ซินจือเหยาจึงกินได้น้อยมาก ส่วนซ่งอวี่เจียก็ไม่ได้ทำใหญ่โตเหมือนอย่างตอนแรกแล้ว พยายามล

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 99

    ซินจือเหยา : พูดความจริงอะไรเนี่ย ⁄(⁄ ⁄•⁄ω⁄•⁄ ⁄)⁄ซ่งอวี่เจีย : เอาจริงนะ พอดูอย่างนี้แล้วเธอก็เหมาะสมกับศาสตราจารย์โจวดีเหมาะสมงั้นเหรอ?ซินจือเหยายากจะจินตนาการว่าคำนี้กลับใช้กับเธอและโจวจี้ซ่งอวี่เจีย : เธอถือถ้วยรางวัลยืนกับเขามันได้ความรู้สึกเหมือนสุดยอดกับสุดยอดมาเจอกันซินจือเหยามองภาพนั้นนิ่ง ๆ จากนั้นก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้สุดยอดกับสุดยอดมาเจอกัน?เธอชอบคำนี้จริง ๆซินจือเหยาพูดอย่างใจป้ำ : เย็นนี้ฉันเลี้ยงข้าวเธอนะซ่งอวี่เจีย : ว้าว ๆ ๆซ่งอวี่เจีย : ไม่บอกแต่แรกล่ะ ถ้ารู้ว่าเย็นนี้จะมีข้าวฟรี กลางวันก็กินน้อย ๆ แล้วซ่งอวี่เจีย : ไม่ได้ ก่อนกินข้าวฉันต้องทำท้องให้ว่าง แบบนี้ถึงจะกินได้เยอะซินจือเหยา : ...ขี้เกียจจะพูดกับเธอแล้วหลังจากแชตกับซ่งอวี่เจียเสร็จ ซินจือเหยาคิดแล้วจึงส่งรูปที่ซ่งอวี่เจียส่งมากับโจวจี้ตอนที่โจวจี้ได้รูปกำลังเตรียมตัวไปห้องเรียนเพื่อสอนคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้หลังจากเปิดรูปดู เขาก็เห็นซินจือเหยาในแวบแรก เธอถือถ้วยรางวัลยืนอยู่ข้างตัวเอง ใบหน้าเหนียมอาย ในดวงตาคือรอยยิ้มที่ปกปิดไม่อยู่โจวจี้ยิ้มมุมปากน้อย ๆ แล้วตอบกลับ : สวยซิ

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 98

    เธอคืนคำที่พวกเขาพูดเมื่อก่อนหน้านี้กลับไปอย่างง่าย ๆ พูดจบก็จากไปอย่างสบาย ๆเจี่ยงซินมองแผ่นหลังที่จากไปของเธอพักหนึ่งแล้วจึงคิดขึ้นมาได้ ดึงไหล่อวี๋เชว่ด้วยความโกรธ “ต้องโทษนายนั่นแหละ ข้อสุดท้ายง่ายขนาดนั้นยังตอบผิด นายดูสิ ตอนนี้เธอชิงที่หนึ่งไปแล้ว”อวี๋เชว่หัวเสียที่ตัวเองผิดพลาดจนเสียที่หนึ่งไปทุนเดิมอยู่แล้ว เจี่ยงซินไม่ปลอบใจเขาแล้วยังจะซ้ำเติมเขาอีกเขาพูดอย่างหงุดหงิด “อย่าพูดได้ไหม เธอได้เธอก็ไปเองสิ”เจี่ยงซินได้ยินก็โกรธจัด “อวี๋เชว่ นายหมายความว่ายังไง? แม้แต่นายก็ดูถูกฉันแล้วใช่ไหม?”ไม่รู้ตัวเองซะบ้างอวี๋เชว่คร้านจะพูดกับเธอจึงเดินไปเสียเจี่ยงซินยังไม่ยอมเลิก ฉุดแขนของเขา “ห้ามไปนะ นายต้องพูดกับฉันให้รู้เรื่องก่อน นายดูถูกฉันใช่ไหม? คิดว่าฉันเก่งสู้ซินจือเหยาไม่ได้ใช่ไหม?”พวกเขายังยืนอยู่หน้าหอประชุม คนที่เดินผ่านหลาย ๆ คนได้ยินเสียงจึงหันมามองพวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็นเมื่อก่อนเพราะเจี่ยงซินหน้าตาดี เขาอยู่กับเธอจึงรู้สึกภูมิใจ แต่ระยะนี้ยิ่งอยู่กับเธอก็ยิ่งรู้สึกขายหน้า โดยเฉพาะหลังจากทะเลาะกันต่อหน้าธารกำนัลสองสามครั้ง แม้แต่เพื่อนของเขาก็ยังเย้ยเขา บอ

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 97

    “เชิญซินจือเหยาตอบค่ะ”ซินจือเหยา พูดเสียงแหบพร่า “บริเวณส่วนท้ายของร่องขมับส่วนบนในซีกซ้ายของสมองใหญ่”พิธีกรแย้มยิ้ม “ถูกต้องค่ะ ยินดีกับซินจือเหยาด้วยนะคะที่ได้ที่หนึ่ง”ทั้งห้องประชุมปรบมือลั่น ซินจือเหยาเกือบอดใจไม่ไหวลุกขึ้นมา เธอมองไปยังเงาร่างโจวจี้เขาปรบมืออยู่ข้างล่างเวที สายตาจดจ่ออยู่กับเธอ มุมปากงามได้รูปยิ้มจาง ๆจู่ ๆ ซินจือเหยาก็รู้สึกพึงพอใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเขาจะภูมิใจในตัวเธอไหม? ต่อให้แค่นิดเดียวก็ยังดีนี่หมายถึงเธอใกล้เขาไปอีกนิดอวี๋เชว่ที่อยู่ด้านข้างหมดแรงพิงเก้าอี้ เจี่ยงซินที่อยู่ด้านล่างเวทีแค่นเสียงอย่างไม่ยินยอม บ่นพึมพำ “เธอก็แค่โชคดีเท่านั้นแหละ”รางวัลของรางวัลที่หนึ่งคือถ้วยรางวัลกับกำไลออกกำลังกาย หลังจากรับของรางวัลแล้วก็ถึงช่วงเวลาถ่ายรูป ซินจือเหยากลับเห็นว่ามีผู้เข้าแข่งขันไปถ่ายรูปกับโจวจี้ทำไมถึงมีคนอย่างนี้นะซินจือเหยาขยับไปอย่างเชื่องช้าและแนบเนียนเพราะมีคนไปก่อน คนอื่น ๆ จึงกล้าไปสอบถามโจวจี้โจวจี้น้ำเสียงเป็นมิตร ดูจะเหนื่อยใจอยู่หน่อย ๆ “คนเยอะอย่างนี้ ไม่งั้นก็ถ่ายรูปหมู่เถอะ”ในเมื่อเขาเป็นคนเสนอ นักศึกษาคนอื่น ๆ จ

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 96

    “ตุบ”ซินจือเหยาใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดในประวัติศาสตร์กดปุ่ม“ค่ะ ซินจือเหยาตอบคำถาม”“ลิมโฟไซต์”“ถูกต้องค่ะ ได้หนึ่งคะแนน”“คำถามข้อที่สาม อวัยวะใหญ่สุดในร่างกายมนุษย์”“ตุบ”“เชิญหวังเสี่ยวเล่อตอบคำถามค่ะ”“ผิวหนัง”“ถูกต้องค่ะ ได้หนึ่งคะแนน”……บรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ พอคำถามยิ่งยาก คะแนนก็เริ่มห่างกันทีละน้อย บางคนความเร็วมือแย่ ถึงจะรู้คำตอบแต่จนใจที่แย่งสิทธิ์ในการตอบคำถามไม่ได้ จึงได้แต่มองคนอื่นคว้าคะแนนไปต่อหน้าต่อตาบนเวทีการแข่งขันดุเดือด ส่วนข้างล่างบรรยากาศก็เต็มไปด้วยความตึงเครียดโจวจี้สีหน้าสงบ มองซินจือเหยาอยู่ตลอดเธอในการแข่งขันต่างจากปกติ สายตาจ้องหน้าจอใหญ่ตาเขม็ง ขบฟันกรามแน่น ท่าทางจดจ่อมากกว่าเวลาไหน ๆไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือเป็นผู้หญิงก็ล้วนแล้วแต่มีเสน่ห์ที่แปลกออกไปอีกอย่างหนึ่งยามตั้งใจ ดึงดูดคนเป็นพิเศษโจวจี้ถามตัวเองว่าเคยเห็นคนโดดเด่นมานักต่อนัก แต่ไม่ส่งผลต่อความชื่นชมคนที่พยายามของเขาเลย และเนื่องจากเธอคือภรรยาของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกภาคภูมิใจอย่างหนึ่งกระนั้น การได้เห็นคนคนหนึ่งเติบโตละยอดเยี่ยมมากขึ้นทุกที จะรู้ส

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 95

    ซินจือเหยาจ้องดูหน้าจอบนโทรศัพท์มือถือ ปลายนิ้วจิ้มบนหน้าจออย่างรวดเร็วสิบสองนาทีผ่านไปไวมาก หน้าข้อสอบหยุดส่งอัตโนมัติ“การสอบรอบแรกจบลงแล้ว ตอนนั้นจะนับคะแนน” พิธีกรเป็นคนจากสโมสรนักศึกษา กำลังพูดคุยกับกรรมการเบา ๆ อยู่บนเวทีซินจือเหยาผ่อนคลายมือที่แข็งเกร็ง มั่นใจคะแนนของตัวเองมากดังคาด พิธีกรประกาศผลการแข่งรอบแรก“จางหยวนหยวนคลินิกคอลห้องห้าปีสองหนึ่ง ซินจือเหยาคลินิกคอลห้องเจ็ดปีสองสอง อวี๋เชว่คลินิคอลห้องสามปีสองสอง จ้าวโส่วตงคลินิกคอลห้องเก้าปีสองสาม หลินซวี่ช่องปากห้องสองปีสองศูนย์ หวังเสี่ยวเล่อการพยาบาลปีสองศูนย์... ขอแสดงความยินดีกับนักศึกษาสิบท่านเข้าสู่การแข่งขันรอบชิงตอบคำถามในลำดับต่อไป ขอเชิญนักศึกษาที่เรียกชื่อขึ้นนั่งบนเวทีด้วยค่ะ”หลังจากพิธีกรขานชื่อแต่ละคนก็มีเสียงประมือดังกึกก้องซินจือเหยาลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วขึ้นบนเวทีบนเวทีมีที่นั่งอยู่สิบที่ บนโต๊ะแต่ละตัวจะมีปุ่มสีแดงให้แย่งกันกดตอบคำถามไม่รู้ว่าจงใจหรือเปล่า อวี๋เชว่นั่งอยู่ข้างซินจือเหยา“สู้ ๆ นะ” อวี๋เชว่ราวกับพูดกับเธอซินจือเหยาไม่สนใจเขา กดปุ่มสีแดงทำความคุ้นเคยทันใดนั้นตรงที่นั่งคนดู

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status