บทที่ 22

กระทั่งหลังจากกินอาหารเช้าในวันต่อมา ซินจือเหยาก็ยังคิดว่าจะพูดกับโจวจี้อย่างไรดี

โจวจี้ส่งซินจือเหยาถึงมหาวิทยาลัย เขาจอดรถลงตรงมุมโค้งและพูดขึ้น “เย็นนี้เธอจะเลิกกี่โมง? ฉันจะรับเธอกลับบ้านด้วย”

ซินจือเหยาได้ยินรู้ว่าถ้าไม่พูดอีกจะพลาดโอกาสแล้ว จึงรีบพูด “ศาสตราจารย์โจวคะ ตอนเย็นจะกลับค่ำหน่อยได้ไหมคะ”

“มีอะไรเหรอ?” โจวจี้เลิกคิ้ว

“ตอนเย็นฉันต้องทบทวนบทเรียนค่ะ กว่าจะเสร็จก็คงสี่ทุ่ม” ซินจือเหยาโกหกไม่เก่ง ไม่ค่อยกล้าสบตากับโจวจี้ “ศาสตราจารย์กลับบ้านก่อนเลย เอาไว้เสร็จแล้วฉันจะกลับไปเองค่ะ”

โจวจี้ฟังเธอแล้วพิจารณาสักครู่

ซินจือเหยาทบทวนบทเรียนตอนเย็น ต้องยึดการเรียนของเธอเป็นหลัก หลังจากเงียบไปพักหนึ่งจึงพูด “ที่มหาลัยยุ่งอยู่เหมือนกัน ฉันรอเธอทบทวนเสร็จที่ห้องทำงานมหาลัยก็ได้ จากนั้นเราค่อยกลับด้วยกัน”

พูดถึงขนาดนี้แล้ว ซินจือเหยาจึงได้แต่แข็งใจตอบตกลง

อย่างมากเธอก็รีบกลับมาจากร้านชานม ถึงอย่างไรก็ห่างกันไม่มาก

ก่อนลงจากรถ โจวจี้ยัดขวดหนึ่งให้เธอ “กินหลังอาหารครึ่งชั่วโมง”

เมื่อซินจือเหยามองดูดี ๆ พบว่าของที่เขายัดให้เธอคือโฟเลต

เธอพบว่าโจวจี้ช่างห่วงใยเหมือนคนเป็นแม่จ