จะหยุดไม่ได้แล้วนะ

“เฮ้ย! เธอกินน้ำในตู้เย็นเหรอ”

“ค่ะ” รฐาหน้าเหวอ สายตาคมจ้องเธอปานว่าทำผิดมหันต์

“กินไม่ได้หรอกเหรอคะ” พูดเสียงอ่อนก่อนจะวางขวดน้ำที่ถือไว้บนหลังตู้เย็น

“ถอยไป” เอ่ยเสียงเข้มพร้อมสาวเท้าเข้ามา รฐาจึงรีบไถลตัวหลบออกมาทางขวา มองดูเขาก้มลงเปิดตู้เย็นหยิบขวดนู้นที นี้ที เสมือนตรวจหาอะไรบางอย่าง ไม่นานสิธาก็เริ่มถอนหายใจก่อนจะเอี้ยวตัวมามองเธอ

“เธอซวยแล้วล่ะ”

“…” ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

“ขวดที่เธอกินไปเมื่อกี้มียาปลุกเซ็กส์”

ฟึ่บ!

รฐาแทบจะเป็นลมล้มพับทันทีที่ได้ยิน สิธาที่มองดูท่าไม่ดีรีบเข้าไปช่วยพยุง แล้วจึงพาไปนั่งตรงโซฟาปลายเตียง

“ขอโทษที ฉันน่าจะบอกเธอเอาไว้ก่อน” ช่วยรฐาเสร็จก็ไปรุดนั่งลงบนโซฟาตัวใกล้ๆ

“ก่อนหน้านี้คุณกินน้ำไปเยอะไหมคะ”

“ครึ่งขวดได้มั้ง”

ยิ่งถามยิ่งท้อในใจ ขนาดเขากินไปครึ่งขวดยังเป็นถึงขนาดนั้น แล้วเธอที่กินไปหมดนั่นล่ะจะขนาดไหน

หลังจากที่ได้ตกลงกันว่า ถ้าเธอมีอาการมากจนทรมานเดินไม่ไหว เขาจะพาเธอเข้าห้องน้ำพร้อมขังเธอเอาไว้ ตอนนี้ก็ผ่านมานานเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว

“ที่คุณบอกว่าร้อน มันร้อนแบบนี้หรอกเหรอคะ” ยกมือขึ้นพัดใส่ตัว สิธาที่มองเห็นภาพนั้นจึงต้องผินหน้ามองไปทางอื่น

เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำตัวเสียมารยาท ทว่าตอนเธอสะบัดตัวไปมา สายตาของเขามันดันไปเห็นเนินอกขาวเนียนกับบราเซียลูกไม้สีดำ 

ผ่อนลมหายใจเบาๆ สะบัดหัวไล่ความคิดอันสกปรกออกไป เขาจะมาคิดอะไรแบบนี้กับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้

“ไม่ไหวแล้ว” ลุกขึ้นยืนถอดเสื้อคลุมแขนยาวออก เหลือแค่เพียงสายเดี่ยวสีขาวตัวใน ยิ่งเธอถอดก็ยิ่งร้อนวูบวาบมากขึ้นกว่าเดิม แถมยังมีความรู้สึกที่ไม่ควรรู้สึกเกิดขึ้นมาอีกด้วย

“ไปห้องน้ำดีกว่าไหม” สิธาเอ่ยบอกโดยที่พยายามไม่หันไปมองหน้าอกของรฐา

พยายามเบือนหน้าหนีทุกครั้งที่เธอขยับตัวไปมา

พยายามจนรู้ว่าน่าจะคัพB

หรืออาจใหญ่กว่านั้น

บ้าฉิบ…

นี่เขาคิดอะไรอยู่กันเนี่ย

ด้วยความผิดปกติที่เกินจะรับไหว รฐาจึงตัดสินใจเดินดิ่งไปที่ห้องน้ำพร้อมปิดประตู กะจะเปิดน้ำใส่แต่นึกขึ้นได้ว่าไม่มีเสื้อผ้าอีก เลยจำใจถอดชุดออกจนหมดแล้วค่อยเปิดน้ำรดใส่ตัว

เหมือนว่ายาที่กินไปจะเริ่มออกฤทธิ์มากกว่าเก่า อาการมึนเมาเริ่มเกิดขึ้นมาทีละนิดๆ จนในที่สุดร่างเล็กก็ได้ทรุดตัวลงกับพื้น ไม่นานภาพทุกอย่างก็ดับมืดลง

10นาทีผ่านไป

สิธาวางหนังสือลงบนโต๊ะ เขามัวอ่านมันจนลืมไปว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทรมานอยู่ในห้องน้ำ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอดีขึ้นหรือยัง แต่เห็นเงียบไปแบบนี้เขาเองก็เริ่มรู้สึกเป็นกังวล

คงไม่ได้เป็นอะไรอยู่ในนั้นหรอกใช่ไหม!

ถามตัวเองเสร็จก็เดินไปหน้าห้องน้ำ “นี่คุณ… ดีขึ้นบ้างมั้ย”

ไม่มีคำตอบจึงถามซ้ำ “ตอบฉันที ไม่งั้นฉันจะเปิดเข้าไปนะ”

ก็ยังไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา เขาเลยรออยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปเห็นเธอนอนกองอยู่บนพื้น

“เฮ้ย!” รีบเข้าไปเขย่าตัว พร้อมใช้นิ้วชี้อังจมูก

โอเค ยังไม่ตาย

รฐาขยับเปลือกตาเบาๆ เธอเหมือนได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน

นี่เธอกำลังฝันอยู่เหรอ

“ไหวมั้ย เดี๋ยวฉันจะพาไปนอนที่เตียง”

เตียง? เป็นฝันที่แปลกดีแฮะ รู้สึกเหมือนโดนอุ้มจริงๆ เลย

ฟึ่บ!

สิธาวางรฐาลงบนเตียง กำลังจะลุกออกห่าง ทว่าหญิงสาวกลับเกี่ยวรั้งคอเขาเอาไว้

“หล่อเหมือนกันนะเนี่ย” ไม่พูดเปล่า ดึงเขาเข้าใกล้พร้อมจูบลงบนริมฝีปากทันที

อยากจะบ้าตาย เธอจูบผู้ชายในฝัน! ถ้าเป็นชีวิตจริงจูบนี้จะเป็นจูบแรกของเธอเลยนะ

“อืม…” ฮึมฮำในลำคอเบาๆ เขาจูบตอบหญิงสาวอย่างดูดดื่ม แม้อีกฝ่ายจะเงอะๆ งะๆ ทว่ากลับปลุกเร้าอารมณ์ของเขาได้เป็นอย่างดี

เขาอยากทำมากกว่านี้ แต่เธอกำลังมึนเมาไม่ได้สติ ขืนทำไปมีหวังได้มีปัญหาทีหลังแน่

สิธาผละจูบออกช้าๆ “พอได้แล้วมั้ง”

ดูท่าว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจ แถมยังส่งสายตาเว้าวอนมาให้เขาอีก

“ถ้าคุณยังทำแบบนี้ ผมจะหยุดตัวเองไม่ได้แล้วนะ”