จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

ย้อนไปก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง…

“เฮ้” เสียงทักทายจากทางประตูฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงาน เรียกให้หญิงสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็คเอกสาร ต้องเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ ให้กับอีกฝ่าย

“ในที่สุดก็ได้มา” เดินมาหาพร้อมหมุนตัวหนึ่งรอบโชว์ป้ายพนักงานอันใหม่ให้กับคนตรงหน้าดู

ด้านรฐาที่กำลังเครียดกับงานที่ได้รับ จึงทำแค่ลอบมองนิดหน่อยก่อนจะละสายตากลับไปสนใจเอกสารของตนเช่นเดิม

“แกก็ช่วยดีใจกับฉันหน่อยไม่ได้หรือยังไง” พิมพิลายู่หน้าลง เธอคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่ารฐาคงไม่สนใจเรื่องแบบนี้ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้คาดคิดเลยสักนิดว่าเพื่อนตัวเองจะไม่ใยดีกันเลยแม้แต่น้อย

คนสวยงอน!!

“เลิกทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันเลยนะ” รฐาเอ่ยแกมดุ เธอไม่ได้ไม่สนใจ ทว่างานที่กองอยู่ตรงหน้ามันเยอะเกินไปต่างหาก ขืนเธอมัวเอาเวลาที่มีอยู่น้อยนิดไปทำอย่างอื่น คืนนี้ก็คงไม่ได้นอนแน่ๆ

“ว่าแต่ แกได้เข้าไปทักทายท่านรองหรือยัง” เลื่อนเก้าอี้ตัวที่ว่างมานั่งข้างๆ รฐา

“ยังเลย ฉันว่าจะเข้าไปพร้อมแกนั่นแหละ”

“ดีเลย งั้นก็ไปกันตอนนี้เลยสิ ช่วงบ่ายฉันไม่ว่าง”

“เอางั้นเหรอ งั้นก็รีบไปเถอะ! งานรอฉันเพียบเลย” ท่าทางเชื่องช้าและสีหน้าที่ดูอิดโรยของรฐาทำเอาพิมพิลาหัวเราะคิกคักชอบใจ

รฐาเป็นเลขาคนใหม่ของท่านรองประธาน อันที่จริงงานที่รฐาทำพิมพิลาเคยเป็นคนทำมันมาก่อน จนกระทั่งเดือนที่แล้ว คุณเอนก หรือ ผู้จัดการฝ่ายการตลาดคนก่อนได้ลาออก พิมพิลาจึงไปรับหน้าที่นั้นแทน ทำไปทำมาท่านประธานเห็นชอบว่าเธอเหมาะสมกับตำแหน่ง จึงขอให้เธอทำต่อไปและเธอเองก็ถูกใจกับงานเลยตอบตกลง อีกทั้งยังเสนอชื่อเพื่อนสาวให้มาเป็นเลขาแทนตนเองอีกด้วย

แรกๆ ก็มีคนไม่โอเคที่รฐาได้รับเข้ามาทำงานเพราะเส้นสายของเพื่อนสนิท ทว่าพอเวลาผ่านไปเพียงแค่หนึ่งเดือน ความสามารถที่รฐามีก็เป็นที่ประจักษ์ว่าเธอนั้นเหมาะสมและคู่ควรที่จะได้ทำหน้าที่เลขาคนใหม่

ก๊อกๆ

พิมพิลาใช้หลังมือเคาะประตูเบาๆ ยังไม่ทันได้เอ่ยขออนุญาตก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเปิดประตูออกมาจากห้อง

“ฟ้าใส?” แม้ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเข้าไปทำอะไร แต่ดูจากการแต่งตัวที่แหวกตั้งแต่บนลงล่างของเจ้าหล่อนก็ทำให้เธอพอจะเดาออก “คิดจะจับท่านรองเหรอ”

“แกพูดบ้าอะไรยัยพิม!” จีรณารีบส่งเสียงตำหนิอีกฝ่ายพลางหันซ้ายหันขวากังวลว่าจะมีใครได้ยินเข้า

เมื่อพบว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้นอกจากยัยหน้าจืดสองคน เธอจึงปรับสีหน้าท่าทางให้กลับมาเชิดเหมือนที่ชอบทำเป็นปกติ

“แล้วทำไม? อิจฉาล่ะซี้ ตัวเองโดนย้ายไปเป็นผู้จัดการแทนแล้วอ่ะ” พูดจบก็เลื่อนสายตาไปทางรฐา “อุ้ย!…เอาเพื่อนมาแทนด้วยนี่เนอะ คงหวังจะรวยทางรัดอีกคนด้วยใช่มั้ย”

คำพูดถากถางพร้อมท่าทางดูถูกจากจีรณาทำให้ไฟในตัวของพิมพิลาลุกโชน

“ถึงฉันกับเพื่อนจะไม่ได้คิดแบบที่เธอคิด แต่ไหนๆ วันนี้ก็เจอกันแล้ว ขอสักตั้งเถอะวะ! มานี่เลย!!” กระโดดจิกหัวจีรณาพร้อมตบหน้าไปทีสองที ทำให้อีกฝ่ายเซถลาก่อนจะหันมาจิกหัวพิมพิลาจากนั้นคนทั้งคู่ก็พากันกลิ้งลงไปตีต่อที่พื้น

“พิมใจเย็น” รฐาพยายามห้ามเพื่อนด้วยเสียงบ้าง ด้วยแรงบ้าง ทว่าทั้งคู่นั้นต่างก็ไม่มีใครยอมใคร เธอเองก็ไม่รู้จะห้ามอย่างไร จึงวิ่งไปตามให้คนในแผนกใกล้เคียงมาช่วย

“ยัยพวกบ้านี่”

“ช่วยทีนะคะพี่ทศ ฐาไม่รู้จะห้ามยังไงแล้ว”

ทศกัณฐ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะแย่งไม้กวาดจากป้าแม่บ้านที่เดินตามมาติดๆ มาถือไว้ จากนั้นก็ใช้กวาดไปที่ผู้หญิงสองคน ไม่นานทั้งคู่ก็เริ่มแยกจากกันเพราะเศษฝุ่นเศษดินกระเด็นเข้าตา

“ไอ้พี่ทศบ้า สกปรก!” จีรณาแหวใส่

“เฮอะ” เขาอยากปล่อยให้ยัยพวกนี้ตีกันจนหมดพลังสะจริง ถ้าไม่ติดว่าพิมพิลาต้องเข้าประชุมกับเขาในช่วงบ่ายอะนะ ขืนหน้าช้ำเข้าไปมีหวังโดนท่านประธานไล่ออกมาแน่ๆ

“พอได้แล้วพิม” รฐาที่เห็นโอกาสจึงรีบสาวเท้าเข้าไปดึงพิมพิลาเอาไว้ โชคดีที่เจ้าหล่อนไม่มีแผลที่หน้าเลยแม้แต้น้อย ต่างจากจีรณาที่นอกจากชุดจะขาดแล้วหน้ายังมีรอยมือของพิมพิลาอีกด้วย

“ฝากไว้ก่อนเถอะ!” เพราะรู้ว่าไม่มีใครตรงนี้เข้าข้างเธอ จีรณาจึงชี้หน้าพร้อมลุกขึ้นสะบัดตูดเดินหนี

“นี่ก็เที่ยงแล้ว เธอรีบไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเลยพิม รู้ทั้งรู้ว่ามีประชุมก็ยังจะไปกัดกับเขา” ทศกัณฐ์เริ่มบ่น พิมพิลาเลยต้องหันไปบอกให้รฐาเข้าไปหาท่านรองก่อน เดี๋ยวเธอจัดการตัวเองเสร็จจะตามเข้าไปทีหลัง

เมื่อเป็นเช่นนั้นรฐาจึงต้องก้าวขาเข้าประตูบานใหญ่ด้วยตัวคนเดียว

ก๊อกๆ

เคาะประตูเชิงขออนุญาต จากนั้นก็ผลักเข้าไปด้านใน

“ไม่อยู่หรอกเหรอ” ตั้งแต่ทำงานเป็นเลขาให้ท่านรองมาได้เดือนกว่าๆ แม้แต่หน้าเธอก็ยังไม่เคยเห็น ได้ยินแค่เสียงจากโทรศัพท์เพียงอย่างเดียว

ขณะที่หญิงสาวกำลังจะหมุนตัวกลับ สายตาของเธอก็พลันไปเห็นทางเข้าเล็กๆ ตรงฝั่งขวาของห้อง

“ว้ายยย!”