บทที่5 จับตามอง

เวลาต่อมา

ดวงตาคู่คมจ้องมองร่างบางสูงโปร่งที่ยืนพูดคุยอยู่กับวิศวกรที่ควบคุมการก่อสร้างอย่างพิจารณาก่อนจะขมวดคิ้ว...นี่น่ะหรือเด็กเส้น?

เด็กเส้นที่ทำงานวันแรกพูดคุยกับวิศวกรรู้เรื่องราวกับเป็นสถาปนิกเจ้าของแบบแปลนแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?

“เคทมีความประสิทธิภาพมากพอที่จะเป็นสถาปนิกของNTK คุณนนท์ไม่ต้องกังวลไปหรอก ผมไม่ได้เอาคนไม่เป็นโล้เป็นพายเข้ามาหรอก” ปวินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอ่ยเมื่อเห็นว่าสายตาของคนที่อยู่ ๆ ก็มาดูความเรียบร้อยที่โครงการจับไปที่ร่างของเพื่อนสาวของเขา...เดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายคงมาที่นี่เพราะมีใครเป่าหูเรื่องเพื่อนของเขาอย่างแน่นอน

“ถ้าคุณมั่นใจ ผมก็คงทำได้แค่รอดู” นนทกรตอบกลับทว่าสายตายังคงไม่ละไปจากร่างบางที่ยังคงพูดคุยอยู่กับวิศวกรอย่างจริงจัง คริษฐาไม่เหมือนกับผู้หญิงหลาย ๆ คนที่เขาเคยพบเจอ หญิงสาวไม่ถึงกับห้าวแต่ก็ไม่ได้อ่อนหวานเหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ๆ คนงานที่เดินผ่านไปผ่านมานอกจากแอบมองอย่างหลงใหลแล้วยังมีความเคารพบ่งบอกว่าก่อนหน้านี้เธอได้ทำให้เขาเหล่านั้นได้เห็นแล้วว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอที่รังแกได้ง่าย...ยิ่งมอง ก็ยิ่งรู้สึกว่าน่าสนใจ

“รอดูได้ แต่อย่าดูนาน เดี๋ยวตำรวจจับ” ปวินบอกกับคนที่ยังคงมองเพื่อนของเขาอย่างสนใจก่อนจะเดินผละออกไปโดนไม่อธิบายในประโยคท้าย

ร่างสูงของปวินก้าวไปหาเพื่อนสาวก่อนจะแบมือให้ “กุญแจรถหน่อย จะกลับไปเอาของที่บริษัท”

มือบางหยิบกุญแจรถยื่นให้แต่ก็ชักกลับเมื่อนึกขึ้นได้ “ขากลับเอาโกโก้ปั่นมาฝากด้วย รับปากก่อนแล้วจะให้”

“เออ เดี๋ยวจัดแก้วใหญ่ ๆ ให้เลย” ปวินรับคำด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงการประท้วง เพราะไม่อยากเปลืองน้ำมันเขาเลยติดรถคริษฐามาที่ไซต์งานแต่ดูแล้วการติดรถยัยคนนี้มาก็ไม่ได้ทำให้เขาประหยัดไปเท่าที่ควรจะเป็น

ปวินเดินจากไปแล้วคริษฐาก็เดินดูสิ่งก่อสร้างต่อโดยไม่ได้สนใจว่าใครจะมองมา

เพราะหญิงเคยทำงานที่NTKอยู่ช่วงหนึ่งแม้จะนานมาแล้วทำให้หลายคนคุ้นหน้าคุ้นตาและรู้จักหญิงสาวกันอยู่บ้างการพูดคุยและทำงานจึงไม่มีฝ่ายไหนต้องเกร็งหรือเคอะเขิน ยิ่งได้ทำงานกันมาก่อนจะได้กลับมาเป็นสถาปนิกเต็มตัวแล้วกว่า1สัปดาห์ก็ยิ่งทำให้หลายคนสนิทใจที่จะคุยกับสถาปนิกคนใหม่โดยไม่ต้องกังวลใด ๆ

หนึ่งในคนที่รู้จักกับคริษฐามาตั้งแต่ช่วงก่อนจะลาออกก็คือพิมพ์จันทร์ สาวหล่อจอมกวนหนึ่งในทีมวิศวกรที่ควบคุมการก่อสร้าง ในอดีตพิมพ์จันทร์ตามจีบสถาปนิกสาวมาโดยตลอด แต่หลังจากที่คริษฐาแต่งงานพิมพ์จันทร์ก็กลายมาเป็นเพื่อนอีกคนของหญิงสาวที่ไปมาหาสู่กันจนสนิทสนมกับครอบครัว แม้แต่เด็กชายคีรกูรยังสนิทกับพิมพ์จันทร์จนบางครั้งคีรินทร์ยังรู้สึกอิจฉา

ลำแขนแข็งแรงพาดลงบนคอขาวจากด้านหลังทำให้คริษฐาที่กำลังมองดูการทำงานของคนงานก่อสร้างอยู่ต้องเหลือบมอง “อะไร?”

“อยากกอด ไม่ได้เหรอ?” พิมพ์จันทร์พูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สถาปนิกสาวเบือนหน้าหนีพร้อมกับยิ้มขำ

“อย่ามาอ่อย ไม่หลงหรอก”

“ใครอ่อย...ไม่ได้อ่อยเว้ยช่วยอยู่ต่างหาก” คนโดนหาว่าอ่อยแย้งพร้อมกับส่งเสียงกระซิบ “มีคนมองแกอยู่ ไม่รู้ตัวบ้างเหรอคุณนาย”

“มอง?” คริษฐาลอบสังเกตรอบ ๆ ข้างก่อนจะเลิกคิ้ว...มีหลายคนมองมาอย่างสนใจจริง ๆ แฮะ

“ไอ้ผู้ชายไซต์นี้มันชอบสาวสวย เก่ง เท่ ๆ ที่ไม่ใช่ทอม และไม่มึงมาพาโวยแบบไอ้เจี๊ยบ มันเลยสนใจคุณนายกันใหญ่”

“แล้วไง?”

“ก็ถ้าทวงผัวคืนมันยาก หาใหม่ก็ได้นะเว้ย พวกเขาสนใจแกอยู่ เปิดใจบ้างก็ได้” พิมพ์จันทร์พูดพลางส่งสัญญาณให้มองตามไปดูแต่ละคนที่มีท่าทีสนใจคริษฐา

“ไม่เอาล่ะ ขี้เกียจวุ่นวาย ณ ตอนนี้ฉันต้องการความโสด”

“พวกนี้อาจไม่หล่อพอ งั้นนำเสนอคนนี้... ทางซ้าย” พิมพ์จันทร์บอกพิกัดก่อนจะอธิบาย “รู้สึกว่าจับตาดูแกมานานแล้ว หล่ออยู่นะ”

คริษฐามองตามก่อนจะรีบส่ายหน้าเมื่อคนที่พิมพ์จันทร์สื่อถึงนั้นก็คือนนทกร “ไปกันใหญ่แล้วจันทร์ ที่เขามอง ๆ น่ะ ไม่ใช่ว่าอยากหาทางจับผิดไล่เด็กเส้นออกเหรอ”

“ก็ไม่แน่ เขาอาจจะมองไปมองมาแล้วชอบก็ได้”

“เพ้อเจ้อ”

“เฮ้ย อาจจะไม่เพ้อเว้ย แกไม่เหมือนใคร ไม่หวานแต่ก็ไม่ห้าวเป้งมึงมาพาโวยแบบไอ้เจี๊ยบ ผู้ชายส่วนใหญ่เริ่มชอบแบบนี้ อ่อนแอน่ะเขาไม่ค่อยชอบกันแล้วเขาชอบแบบแกนี่ อีกอย่างนะเขาว่าสาวรัสเซียสวยติดอันดับโลก หน้าตาได้แม่มาแบบนี้ใครมองก็หลง”

“มโนเก่ง นั่นประธานคนใหม่ อยากโดนไล่ออกรึไง?”

“ประธานแล้วไงวะ ฉันเห็นเขามองแกตลอด ไม่มองธรรมดาด้วยนะบอกให้”

“เงาหัวแกเริ่มไม่มีแล้วจันทร์ เลิกไร้สาระแล้วไปทำงานดีกว่ามั้ย”

“ไปก็ได้ แต่ถามก่อน...ถ้าเขาสนใจแก แกจะสนกลับมั้ย หล่อ รวย ไฮโซด้วยนะ”

“ไม่”

“เฮ้ย ไม่สนเลยเหรอคุณนาย”

“ไม่สน แล้วก็ไม่ใช่คุณนายแล้วด้วย” คริษฐาย้ำช้า ๆ ชัด ๆ กับพิมพ์จันทร์ก่อนจะเดินเลี่ยงไปในจุดที่สายตาของใครคนนึงจะตามไปไม่ถึง

พิมพ์จันทร์ถอนใจพรืดก่อนจะลอบมองประธานหนุ่ม...มีหนุ่มหล่อมาสนใจคุณนายแบบนี้ สามี เอ้ย อดีตสามีรู้เข้าจะเป็นยังไงน๊า

“เรื่องนี้มันต้องขยาย มาดูกันซิ ไอ้ผู้กองจะทำยังไง” คนมีแผนการยิ้มก่อนจะแอบถ่ายรูปประธานหนุ่มและเดินตามคริษฐาไป

ขณะที่คริษฐากำลังสนใจงาน นนทกรที่คิดว่าตัวเองควรเลิกมองสถาปนิกสาวได้แล้วก็ถอนสายตาจากร่างบางและก้าวเดินไปอีกทาง เพราะเขาบอกปวินว่าจะมาดูความคืบหน้าของโครงการก็ต้องดูจริง ๆ จะมามองแต่เด็กเส้นที่ดูจะมีฝีมือไม่ได้

ร่างสูงก้าวช้า ๆ สายตามองความคืบหน้าของสิ่งก่อสร้างก่อนจะหยุดฟังเมื่อได้ยินเสียงพูดกันของคนงานที่แอบนั่งอู้กันอยู่

“สถาปนิกผู้หญิงนั่นโคตรแจ่มเลยว่ะ หน้าก็สวย อกเป็นอก เอวเป็นเอว ข้างนอกดูเท่ ๆ ลุย ๆ ไม่รู้ข้างในจะเป็นยังไง”

“จะเป็นยังไงล่ะวะ ก็คงจะขาวน่าฟัดน่ะสิ”

“พวกเอ็งอย่าทะลึ่งซิวะ จำกันไม่ได้เหรอที่โดนจับทุ่มกันมาหลังแทบหักเมื่อวันก่อนน่ะ”

“เหอะ ก็แค่ผู้หญิงที่รู้ศิลปะป้องกันตัวนิดหน่อยจะไปกลัวทำไมวะ ถ้ามีโอกาสนะพ่อจะฟัดให้ร้องขอชีวิตเลย”

“อย่าพูดดังไปไอ้โต้ง เดี๋ยวมีใครมาได้ยินเข้ามันจะเป็นเรื่อง”

“เหอะ ไอ้ขี้ขลาดเอ้ย”

นนทกรยืนฟังบทสนทนาของชายฉกรรจ์เพียงเท่านั้นก็หันหลังกลับและก้าวไปยังทิศทางที่คริษฐายืนพูดคุยอยู่กับพิมพ์จันทร์

ร่างสูงหยุดยืนด้านหน้าของทั้งสองคนก่อนจะนิ่งไปครู่แล้วจึงเอ่ยถาม “พวกคุณสองคนเห็นคุณปรานรึเปล่า?”

“ปรานไปเอาของที่บริษัทน่ะค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?”

“ผมอยากดูความคืบหน้าของโครงการ ในเมื่อคุณปรานไม่อยู่คุณสองคนก็นำทางแล้วก็อธิบายแทนหน่อยก็แล้วกัน” คำของเขาไม่ใช่คำขอร้องแต่เป็นคำสั่งที่คริษฐาและพิมพ์จันทร์ไม่สามารถขัดได้ หนึ่งสถาปนิกและหนึ่งวิศวกรจึงต้องนำนนทกรชมความคืบหน้าของการก่อสร้างอย่างเลี่ยงไม่ได้

พิมพ์จันทร์แปลกใจและสงสัยขณะที่คริษฐามองผ่านไม่คิดสงสัยอะไรแต่นนทกรรู้ดีว่าตัวเขากำลังทำอะไรอยู่ การเดินดูพื้นที่ก่อสร้างดำเนินไปสักพักพิมพ์จันทร์ก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำด้วยท่าทีรีบร้อนจึงเหลือเพียงสถาปนิกสาวและประธานหนุ่มที่ยืนอยู่เพียงสองคน

เมื่อเหลือกันเพียงสองคนคริษฐาที่เห็นสมควรว่าควรจะรอพิมพ์จันทร์กลับมาก่อนก็เอ่ยถาม “เอ่อ พักตรงนี้ก่อนมั้ยคะ?”

“ก็ดี”

เมื่อไม่มีพิมพ์จันทร์และไม่ต้องอธิบายเกี่ยวกับโครงสร้างของงานต่างฝ่ายก็ต่างเงียบราวกับไม่รู้ว่าควรจะคุยอะไร นนทกรไม่รู้จะพูดอะไรส่วนคริษฐานั้นเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วจึงไร้บทสนทนาระหว่างทั้งคู่ไปโดยปริยาย