บทที่7 คริษฐา

นัยต์ตาหวานจดจ้องดอกกุหลาบขาวสัญลักษณ์ของความรักที่บริสุทธิ์ไร้ซึ่งแผนร้ายแอบแฝงพลางอมยิ้ม เธอชอบสีขาวและชอบดอกกุหลาบสีขาวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแต่เธอไม่เคยบอกใครเลยว่าเธอชื่นชอบดอกกุหลาบขาว นอกจากเขาคนนั้นแล้วไม่เคยมีใครรู้เรื่องนี้มาก่อน

แม้ว่าดอกกุหลาบขาวจะสื่อถึงความรักที่บริสุทธิ์ แต่คริษฐาไม่ได้มองว่ากุหลาบขาวดอกนี้ถูกส่งมาเพื่อสื่อถึงความรักที่บริสุทธิ์หรอกนะ เธอมองว่ามันสื่อถึงความใส่ใจของคนให้เสียมากกว่า...เขาส่งในสิ่งที่เธอชอบมา หมายความว่าเขาใส่ใจเธอถึงหลายครั้งจะแสดงออกว่าไม่ได้ใส่ใจเรื่องยิบย่อยใช่มั้ยล่ะ?

“กุหลาบก็มา ของโปรดก็มา แต่ทำไมตัวไม่มา ใจคอจะไม่มาเจอหน้าเลยรึไง รอเจอก่อนก็ไม่ได้”

“เขาไม่รอเจอแก ก็เพราะเขากลัวคุยนาน ๆ แกจะจับได้น่ะสิ” จิรชาแทรกขึ้นพร้อมกับก้าวมานั่งข้าง ๆ คริษฐามองเพื่อนสาวใจห้าวที่ไม่ได้เดินมามือเปล่าแต่ยังมีเค้กชิ้นพอดีจานติดมือมาด้วยก่อนจะหลุดขำจนลืมสิ่งที่เพื่อนสาวพูดไปเสียสนิทเมื่อมองไปที่ริมฝีปากของเพื่อน ดูเอาเถอะยัยห้าวที่บางครั้งทำตัวแมนกว่าผู้ชายเวลากินเค้กก็กินเปื้อนอย่างกับเด็ก ๆ เลยแหน่ะ จะไม่ให้ขำได้ยังไง

“กินเลอะเป็นเด็ก ๆ ไปได้”

“ก็คนม