LOGINประโยคคำตอบของหญิงสาวบีบคั้นหัวใจกร้าวแกร่งของเขาจนอ่อนยวบเพราะความสงสาร เขาเชยปลายคางของเธอดันขึ้นอย่างแผ่วเบา ทอดสายตาลึกเข้าไปในดวงตาหม่นเศร้าของคนตรงหน้าพร้อมกับเอ่ยอย่างปลุกปลอบและให้สัญญาหนักแน่นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ผมเสียใจที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณต้องเดือดร้อนมาตลอด ผมขอโทษจริง ๆ พราวรุ้ง แต่ผมสัญญานะ ว่าผมจะพาคุณกับไปส่งบ้านให้ได้ คุณอย่าร้องไห้อีกเลยนะ”
“แต่ฉันกลัว...กลัวว่าฉันจะไม่ได้กลับไปพบหน้าพ่อแม่และละ...”
เธอรีบกัดริมฝีปากเมื่อนึกถึงวงหน้าน้อย ๆ ของบุตรชายด้วยความคิดถึงก่อนจะกลืนประโยคที่เกือบหลุดรอดผ่านริมฝีปากออกไปขณะเงยหน้านองน้ำตามองสบสายตาของเขาอย่างอ่อนไหว
“อาธามอีก”
หัวใจกระด้างที่ไม่เคยหวั่นไหวกับหญิงใดมาเนิ่นนาน พลันเต้นสะดุดไม่เป็นท่า ทันทีที่ได้ยินชื่อชายอื่นจากปากของคนตรงหน้า เพลิงเพชรสูดลมหายใจลึกแล้วค่อย ๆ ผ่อนระบายออก พลางเอื้อมมือโอบรั้งศีรษะของหญิงสาวลงแนบอกพร้อมกับเอ่ยปลอบแผ่วเบา
“ได้โปรดเชื่อใจผมพราวรุ้ง...ผมจะพาคุณกลับไปหาเขา...คนที่คุณคิดถึงให้ได้”
ความอ่อนโยนและเอื้อเฟื้อของเพลิงเพชรเปรียบเสมือนน้ำห
“ไม่เป็นไรนะรุ้ง อย่าเพิ่งคิดมาก ยังจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร” เขาปลอบอย่างอาทรและสงสารในชะตาของเธอ“ฉันเป็นอะไรกับคุณคะ ทำไมฉันถึงจำคุณไม่ได้เลยล่ะ” เธอมองเขาอย่างมึนงงและไม่ไว้ใจ“รุ้งชื่อพราวรุ้ง เป็นภรรยาของอา เราแต่งงานกัน และรุ้งเพิ่งคลอดลูกชายให้กับอาเมื่อเกือบสี่เดือนที่ผ่านมายังไงล่ะ” เขาค่อย ๆ ตอบช้า ๆเธอเบิกตาโพลงขึ้นอย่างตกใจในคำตอบที่ได้ยิน “ภรรยา! แต่งงาน...คลอดลูก!!”‘ไม่จริง!! เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางที่จะเป็นความจริงอย่างเด็ดขาด’ อะไรบางอย่างในใจมันคัดค้านและส่งสัญญาณไปถึงสมองที่ร่ำร้องปฏิเสธละล่ำละลักอยู่ในใจอย่างตื่นตะลึงและงงงัน“ทำไม...” เขาเลิกคิ้วมองและเอ่ยถามอย่างสงสัย “รุ้งไม่เชื่อ คิดว่าอาโกหกเราอย่างนั้นรึ”“ฉัน...ฉันไม่รู้ แต่ว่าฉันรู้สึกเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนะคะ”เธอมองเขาอย่างหวาดระแวงไม่เชื่อถือแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้อย่างที่ใจคิดเพราะความทรงจำที่มืดดับไม่เอื้ออำนวยให้เธอขุดค้นหาสิ่งใดขึ้นมาคัดค้านคำพูดของเขา
ประโยคคำตอบของหญิงสาวบีบคั้นหัวใจกร้าวแกร่งของเขาจนอ่อนยวบเพราะความสงสาร เขาเชยปลายคางของเธอดันขึ้นอย่างแผ่วเบา ทอดสายตาลึกเข้าไปในดวงตาหม่นเศร้าของคนตรงหน้าพร้อมกับเอ่ยอย่างปลุกปลอบและให้สัญญาหนักแน่นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ผมเสียใจที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณต้องเดือดร้อนมาตลอด ผมขอโทษจริง ๆ พราวรุ้ง แต่ผมสัญญานะ ว่าผมจะพาคุณกับไปส่งบ้านให้ได้ คุณอย่าร้องไห้อีกเลยนะ”“แต่ฉันกลัว...กลัวว่าฉันจะไม่ได้กลับไปพบหน้าพ่อแม่และละ...”เธอรีบกัดริมฝีปากเมื่อนึกถึงวงหน้าน้อย ๆ ของบุตรชายด้วยความคิดถึงก่อนจะกลืนประโยคที่เกือบหลุดรอดผ่านริมฝีปากออกไปขณะเงยหน้านองน้ำตามองสบสายตาของเขาอย่างอ่อนไหว“อาธามอีก”หัวใจกระด้างที่ไม่เคยหวั่นไหวกับหญิงใดมาเนิ่นนาน พลันเต้นสะดุดไม่เป็นท่า ทันทีที่ได้ยินชื่อชายอื่นจากปากของคนตรงหน้า เพลิงเพชรสูดลมหายใจลึกแล้วค่อย ๆ ผ่อนระบายออก พลางเอื้อมมือโอบรั้งศีรษะของหญิงสาวลงแนบอกพร้อมกับเอ่ยปลอบแผ่วเบา“ได้โปรดเชื่อใจผมพราวรุ้ง...ผมจะพาคุณกลับไปหาเขา...คนที่คุณคิดถึงให้ได้”ความอ่อนโยนและเอื้อเฟื้อของเพลิงเพชรเปรียบเสมือนน้ำห
พราวรุ้งจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างตื่นตาตื่นใจ เธอมองชะง่อนเขาน้ำตกที่มองเห็นพวกเฟิร์นและกล้วยไม้ป่าขึ้นกระจัดกระจายอยู่ริมลำธาร ลมป่ากลางเที่ยงวันหอบกลิ่นสายน้ำผสมกับกลิ่นมวลไม้ดอกบางชนิดพัดโชยผ่านจมูกจนเธอเผลอสูดลมหายใจลึกและหันไปมาเปิดยิ้มกว้างให้กับคนนำทางที่พยักพเยิดหน้าไปทางหินก้อนกลมเรียบ ๆ ก้อนหนึ่งข้างลำธาร พลางบุ้ยใบ้บอกเธอให้นั่งรอเขาตรงนั้น แต่เธอมัวแต่มองเขาเพลินเมื่อเห็นเขาวางอุปกรณ์ในมือกับพื้นง่ายก่อนจะลงมือปลดกระดุมเสื้อออกจนหมดแถว ถอดเสื้อเชิ้ตตัวหลวมออกจากกายช้า ๆ ราวกับตั้งใจจะยั่วสายตาหากเพลิงเพชรตั้งใจยั่วเธอจริงอย่างที่เธอคิด เขาก็ทำได้สำเร็จเพราะรูปร่างแกร่งกำยำของบุรุษเพศที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูด มัดกล้ามแน่นตึงเป็นมัด ท่อนแขนบึกบึนกับไหล่กว้างจนถึงซิกแพคอย่างคนเอาใจใส่รูปร่างเป็นอย่างดี ประหนึ่งเป้าล่อหลอกสายตาที่ดีที่สุด พาเธอหัวใจสั่นคลอนไม่ผิดกับเด็กซุกซนที่เผลอเดินเร็วจนสะดุดขาขวิดแทบล้มคว่ำคะมำหงาย อารามตกใจทำให้เธอเผลอยกมือขึ้นปิดหน้าที่ร้อนผะผ่าวแต่กลับกางนิ้วกว้างขณะกวาดสายตามองเขาลอดผ่านระหว่างนิ้วของตนเองเพลิงเพชรเลิกคิ้วมองหญิงสาวที่ย
“ก็ไม่เชิงมือเปล่าหรอกคุณ ผมจะใช้ไม้ไผ่เหลาปลายให้แหลมแทนฉมวกแต่มันก็ไม่ง่ายนักหรอกสำหรับคนไม่ชำนาญอย่างผม แต่ก็ไม่เกินความสามารถของผมหรอกคุณ แล้วผมจะแสดงให้คุณดู รับรองคุณต้องทึ่งว่าสามีคนแรกของคุณคนนี้ไม่ได้เก่งแค่เรื่องบนเตียงเท่านั้นหรอกนะ” เขายักคิ้วหลิ่วตาใส่เธอก่อนจะหลบแทบไม่ทันเมื่อหญิงสาวหยิบก้อนหินเล็ก ๆ ปาใส่“นี่แนะ...ปากดีนัก ผีเจาะปากคุณมาหรือไงนะนายหัวเพลิง ไหนเมื่อคืนบอกว่าจะให้เกียรติฉันไงล่ะ แค่ข้ามคืนก็เข้าอีหรอบเดิมแล้ว จะตายกันวันนี้วันพรุ่งยังไม่ยอมเลิกปากเสียใส่ฉันซะที” เธอเอ่ยอย่างนึกฉุน มองค้อนเขาตาคว่ำ“หึ ๆ ก็เพราะจะตายวันตายพรุ่งนะสิคุณ ผมถึงแกล้งหยอกล้อคุณเล่นไปอย่างนั้นเอง คุณนั่นแหละเมื่อไหร่จะยอมรับความจริงเสียทีหืม...”“รับบ้ารับบอล่ะสิ และถ้าขืนคุณยังไม่เลิกพูดพร่ำด้วยเรื่องบ้า ๆ พวกนี้ละก็ คราวนี้ฉันจะปาคุณให้หัวแตกเลยไม่เชื่อคอยดูสิ” เธอขู่เสียงเขียวพลางปรายตามองเขาอย่างหมั่นไส้“โอเค ๆ ผมเลิกพูดก็ได้”เพลิงเพชรไหวไหล่และเลิกเย้าแหย่หญิงสาวหันไปจัดการแกะ
“พราวรุ้ง! นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะ เธอเป็นบ้าอะไรของเธอฮะ”เขาพยายามจะควบคุมรถในขณะเดียวกันก็ต้องปัดป้องฝ่ามือของหญิงสาวที่ออกฤทธิ์ออกเดชใส่เขาอย่างไม่ดูสถานการณ์ด้วยความตกใจ เป็นจังหวะที่รถของเขาเคลื่อนตัวถึงแยกการจราจรซึ่งมีสัญญาณไฟที่กำลังเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีเหลือง เขาจึงชะลอรถเข้าจอดติดไฟแดงเป็นคันแรกโดยลืมสังเกตรถที่แล่นตามท้ายมาเพราะมัวแต่สนใจหญิงสาวที่อาละวาดอยู่ข้าง ๆปี๊น ๆๆ ฟู่...ฟืด!! เสียงบีบแตจังหวะถี่ ๆ กับเสียงลมถูกปล่อยจากการทำงานของเบรกที่ใช้ลมความดันสูงเป็นตัวช่วยในการเพิ่มแรงเบรกของรถใหญ่จำพวกหกล้อ สิบล้อดังลากยาวขณะต้องเบรกกะทันหันเป็นสาเหตุให้รถที่มีน้ำหนักเสียจังหวะพุ่งเข้ากระแทกท้ายรถคันหน้าที่จอดติดไฟแดงทำให้รถขนาดเล็กกว่าแล่นไถลพุ่งไปข้างหน้าจนร่างระหงไร้พันธนาการของสายรัดนิรภัยของเพียงดาวลอยตามจังหวะกระแทกโครม!!ศีรษะของเธอพุ่งชนคอนโซนหน้ารถและแรงกระแทกทำให้ศีรษะเธอแตก รอยเลือดซึมบาดแผลไหลถึงขมับและใบหน้า ขณะที่ตัวรถถูกเบรกด้วยเสาไฟข้างทาง โชคย
แสงฉานเอ่ยอย่างรุ่มร้อนและหงุดหงิด แผนการที่เขาอุตส่าห์วาดหวังพังทลาย แถมคู่หมั้นของเขายังถูกชายนิรนามฉกตัวไปแทบจะต่อหน้าต่อตาของเขาอย่างน่าโมโหโดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เสียด้วย“คุณถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครเล่า” วิทวัสตอบเสียงสะบัดพลางปรายตามองอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด“แล้วคุณเป็นเพื่อนกันประสาอะไร ทำไมถึงไม่รู้อะไรบ้างเลยฮะ” เขาสบถบ่นเสียงขุ่น“อ้าว! แล้วคุณล่ะเป็นคู่หมั้นภาษาอะไร ทำไมไม่รู้เรื่องของคู่หมั้นตัวเองบ้างล่ะ” วิทวัสเถียงเสียงแหลมอย่างไม่พอใจเช่นกัน“ปัดโธ่โว้ย!” แสงฉานสบถพลางเตะเก้าอี้แบบสตูตัวเล็กหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ในห้องพักของวิทวัส“ว่าอะไรนะ! ยายดาวหายตัวไป หายที่ไหน หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่” สายัณห์ถามปลายสายเสียงดุรุ่งทิวารีบเดินเข้ามายืนฟังสามีสนทนากับปลายสายอย่างไม่สบายใจ “แล้วแจ้งความหรือยัง ในร้านมีกล้องวงจรปิดหรือเปล่า ขอเขาดูหรือยังว่ายายดาวหายตัวไปตอนไหน มีใครจับตัวไปหรือเปล่า”สายัณห์ถามเสียงรัวด้วยความเป็นห่วงในความปลอด







