เมื่อเธอปรากฏตัว มันเป็นช่วงกลางของวัน และเธออยู่ที่โถงทางเดินของ วอลท์สัน กรุ๊ปชั้นหนึ่งคนขับพาเธอไปที่ที่จอดรถชั้นใต้ดินและชี้รถที่เธอเคยนั่งเมื่อวันก่อน“คุณกรีนนิช ช่วยดูรถหน่อยนะครับ ผมจะมอบกุญแจรถให้แล้วจะกลับน่ะครับ”เธอคว้ากุญแจไว้แต่ก็หายก่อนหน้านี้ วิล วอลท์สัน ได้สอบถามทางโทรศัพท์ว่าเธอมีใบขับขี่ที่ถูกต้องหรือไม่เธอตอบว่า "ใช่"เธอไม่ได้โกหกในทางกลับกัน การมีใบขับขี่นั้นแตกต่างจากความสามารถในการขับเธอมองดูรถแล้วเตรียมจะเข้าไปแต่ประตูก็เปิดออกก่อนที่เธอจะกดกุญแจที่ล็อคได้วิล วอลท์สันลงจากรถ“คุณวอลท์สัน คุณมาที่นี่ทำไม” ลูน่า กรินนิชผู้ซึ่งตกตะลึงกับการปรากฏตัวของเขา ได้ถามขึ้น"นี่ไม่ใช่รถของฉันเหรอ ฉันเข้าไปข้างในไม่ได้เหรอ"โอ้ คุณไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันหมายถึงเลย ฉันคิดว่าคุณควรจะส่งรถคันนี้ให้ฉันซักครั้งวิล วอลท์ ถามอย่างเย็นชาว่า "คุณขับรถไม่เป็นเหรอ"เธอมองดูเขาครู่หนึ่ง "คุณรู้ได้ยังไง?"วิล วอลท์ กวักมือเรียกให้เธอมอบกุญแจแล้วสั่งให้เธอขึ้นรถ เธอพบที่นั่งด้านหลังรถวิล วอลท์ พูดว่า "ฉันไม่เคยขับรถให้คนอื่น"เธอหยุดก่อนจะก้าวถอยหลังสองสามก้าวและเปิดประตูหน้าเขาบิ
เธอแปลกใจที่เห็น วิล วอลท์สัน พาผู้หญิงคนหนึ่งมา เธอลุกขึ้นยืนและยิ้ม"นี่คือ ..."“นี่คือติวเตอร์ประจำบ้านของ เบนจามิน วอลท์สัน เรียกเธอว่าคุณกรีนนิช” วิล วอลท์สัน พูดอย่างเป็นธรรมชาติ ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเบา ๆ "นี่คือคุณกรีนนิช ? สวัสดีนะ ฉันชื่อ แคทเธอรีน ไบรท์"“สวัสดีค่ะ คุณไบร์ท” ลูน่ากล่าวอย่างจริงใจ“นั่งก่อน” วิล วอลท์สันพูดขณะนั่งลงลูน่านั่งข้างเขาแคทเธอรีน ไบรท์ หันหน้าหนีจากเธอและจ้องไปที่ วิล วอลท์สัน“ฉันกังวลว่าการเชิญคุณไปทานอาหารเย็นจะรบกวนการทำงานของคุณ”“ไม่น่ะ แต่ฉันพาคุณกรีนนิชมาที่นี่ ไม่เป็นไร ฉันนัดพบกับคุณกรีนนิชก่อน”“ไม่หรอก ตราบใดที่คุณกรีนนิชไม่ว่าอะไร ฉันสั่งอาหารที่คุณชอบไปหมดแล้ว ฉันไม่รู้ว่าคุณกรีนนิชจะทานอะไรเดี๋ยวชั้นเรียกให้พนักเอาเมนูมาให้คุณกรีนนิชดู” แคทเธอรีน ไบร์ทพูดและยิ้ม“ไม่เป็นไรค่ะคุณไบรท์ ฉันไม่จู้จี้จุกจิกเรื่องอาหาร”วิล วอลท์สั พึมพำด้วยความรักว่า "เธอกินทุกอย่างที่ฉันชอบ"รอยยิ้มของ แคทเธอรีน ไบร์ท หยุดนิ่งแต่เธอก็ยิ้มออกมาทันที “งั้นก็ดีเลย”ลูน่า กรีนนิช รู้สึกอึดอัดวิล วอลท์สัน ซึ่งเป็นแฟนของเธอมักจะเสนออาหารให้เธอในมื้อเย็นเ
เธอคิดว่าการทำความสะอาดรถจะเป็นข้ออ้างสำหรับวิลที่จะเชิญเธอออกไปทานอาหารเย็นอย่างไรก็ตามเขาขอให้เธอล้างรถหลังทานอาหารเย็นนอกจากนี้เขายังยืนข้างๆและไม่ทำอะไรเพื่อช่วยเธอเลยเขาตรวจสอบรถหลังจากทำความสะอาดแล้วและค่อนข้างเป็นที่พอใจเธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และถอดถุงมือออก โยนมันทิ้งไป“ฉันไปได้แล้วชาไหม คุณวอลท์สัน”วิล วอลท์สันยิ้ม "ได้สิ เข้าไปข้างในสิ ฉันจะไปส่งคุณที่โรงเรียน" “ไม่ ฉันกลัวว่าถ้าฉันทำให้รถคุณสกปรกอีก ฉันกลัวที่จะต้องล้างมันอีกครั้ง”เธอหันหลังและเดินออกไปเขาสังเกตเห็นเธอเตะและต่อยไปในทิศทางที่เขาไปเมื่อคนขับ วิล วอลท์สัน เห็นเธอในกระจกมองหลัง เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือที่ไม่รู้จักก็ดังขึ้นในรถเขามองไปรอบๆตัวเขาและสังเกตเห็นกระเป๋าของเธอบนที่บนเบาะข้างๆเขาจอดรถข้างถนนแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเขายิ้ม“สวัสดีครับ” เขาพูดขณะรับโทรศัพท์เมื่อเธอใกล้จะถึงสถานีขนส่ง เธอพบว่ากระเป๋าของเธอลืมไว้บนรถของเขาเธอไม่มีทั้งเงินไม่มีบัตรโดยสารและไม่มีโทรศัพท์?เธอจะกลับไปโรงเรียนได้ยังไง? เดินไป?เธอจ้องมองไปยังถนนที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด เธออาจจะไปโรงเรียนได
หลังเลิกเรียนตอนบ่าย ลูน่าเป็นคนแรกที่รีบออกจากห้องเรียนเพราะเธอยังคงต้องไปเป็นติวเตอร์ให้เบนเจมิง วอลท์สันอยู่บ้างวิลล่าของครอบครัววอลท์สันตั้งอยู่ทางขึ้นไปยังบนภูเขา มันใหญ่มากประกอบด้วยอาคารสองชั้นมีทั้งหมดสี่หลังที่ด้านหน้าอาคารสองหลัง มี เบนเจมิง วอลท์สัน นายคนที่สี่ และ เอมิลี วอลท์สัน ลูกสาวคนที่ห้าของตระกูล วอลท์สันที่หลังบ้านมีบ้านหลังหนึ่งซึ่งเคยเป็นที่อยู่อาศัยของนายน้อยคนที่สองอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาแต่งงานไปเขาก็ย้ายไปอยู่คนเดียวอีกอาคารหนึ่งเป็นวิลล่าหลักของครอบครัววอลท์สันและเป็นที่อยู่อาศัยของ วิล วอลท์สันเนื่องจากพวกเขาแยกกันอยู่ ในช่วงหลายเดือนของการสอน เธอได้พบกับ วิล วอลท์สัน เพียงสองครั้งเท่านั้นครั้งแรกคือการสัมภาษณ์ เขาให้คำถามกับเธอ และเธอก็ตอบทุกข้ออีกครั้งหนึ่งเป็นเพราะคะแนนของเบนเจมิง วอลท์สันในการสอบเพิ่มขึ้น เขาจึงมอบสร้อยคอที่ดูเหมือนจะมีค่ามากให้เธอ แต่เธอปฏิเสธไปเธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะติดต่อกับ วิล วอลท์สันได้มากขนาดนี้ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเพื่อหลีกเลี่ยงเขา เธอจึงตรงไปยังบ้านของเบนเจมิง วอลท์สันเมื่อมาถึงที่ประตูห้องเรียนของ เบนเจมิง ว
เขารู้เกี่ยวกับอาร์วินได้อย่างไร และทำไมเขาถึงพูดถึงพี่ชายของเธอ?“คุณติดตามฉันอยู่เหรอ?”“เมื่อวานฉันเห็นคุณจีบ อาร์วิน แฮร์ริสัน และวันนี้ฉันเห็นคุณกอดนิกกี้ เอ็นเดอร์สัน นี่คุณกรีนนิชดูเหมือนว่าฉันจะประเมินความสามารถของคุณต่ำไปนะ”วิล วอลท์สัน ไม่เคยพบผู้หญิงที่ไม่เคยกลัวเขามาก่อน“อะไรนะ? ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?”“ฉันไม่อยากบอกความลับของฉันกับคุณ”เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเตือนตัวเองให้สงบลง เพราะเธอเป็นครู เธอจึงต้องอ่อนโยน“ทำไมคุณถึงพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง”“คุณก็เหมือนคนอื่นๆที่ฉันจ้าง ฉันจะจัดหาอาหารและที่พักให้คุณ สิ่งที่คุณต้องทำคือสอนน้องชายของฉันที่นี่”เบนเจมิน วอลท์สัน เปิดประตูเดินเข้ามา“เรื่องของคุณกรีนนิชที่จะพักอยู่ที่นี่เรียบร้อยแล้ว” วิล วอลท์สันลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตู นายควรจะไปเรียนได้แล้ว”ลูน่า กรีนนิชยังคงนิ่งเงียบอย่างไรก็ตาม หลังจากไตร่ตรองแล้ว... เธอเลือกที่จะยอมรับเพราะเธอตั้งใจจะออกจากหอพักเป็นโอกาสที่ดีมากสำหรับเธอที่จะได้ใช้เวลาในเดือนหน้าเพื่อหาที่พักใหม่เธอรีบไปที่ร้านอาหารทันทีที่เลิกเรียนนิกกี้ เอ็นเดอร์สัน สั่งอาหารไว้เสร็จแล้วนิกกี้ เอ็นเ
เมื่อเห็นว่าเธอตามไม่ทัน เขาจึงหันกลับมาถามอย่างเย็นชาว่า “คุณจะไม่ไปเหรอ?”“ข้าวของฉันยังอยู่ที่โรงเรียน”“ครอบครัววอลท์สันไม่ได้ขาดอะไร พรุ่งนี้ไปรับกระเป๋าแล้วขึ้นรถ”เธอเข้าไปในรถของเขาบังเอิญขณะที่พวกเขากำลังจะปิดประตูรถ รถก็เริ่มเคลื่อนตัว“กลับบ้านเถอะ” เขาบอกคนขับ“โอเคครับ คุณวอลท์สัน”เธอจ้องไปที่เขา “คุณมีแผนจะทำอะไร ถ้าคุณยุ่งเกินไปฉันจะลงจากรถ ฉันกลับไปเองได้”"ฉันเพิ่งจะกลับบ้าน"คนขับตรวจสอบกระจกมองหลังของเขา คุณวอลท์สั บอกเขาว่าต้องการไปคลับเฮ้าส์เมื่อสักครู่นี้?วิล วอลท์สัน มองไปที่คนขับในกระจกมองหลังและคนขับก็มองออกไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้พูดอะไรเลยไม่กล้าคิดมากขับรถกลับไปที่วิลล่าวิล วอลท์สัน ทำลายความเงียบหลังจากผ่านไปห้านาที “แล้วคุณร้องไห้เรื่องอะไร”“ฉันร้องไห้เพราะฉันยากจน ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะนั่งบ่นว่ารถติด ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของรถ”"คุณพูดราวกับว่าคุณขับรถเป็น"เธอเอียงศีรษะและมองมาที่เขา"คุณเกิดมาแล้วขับรถเป็นเหรอ"“คุณผู้หญิง คุณพูดเล่น” คนขับพูดติดตลก“แล้วดูเหมือนว่าคุณวอลท์สันเกิดมาพร้อมความสามารถในการขับรถ”คนขับกลืนน้ำลายอย่างไม่สบายใจเธอกล้าที่จะ
รถที่อยู่ข้างหลังเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ มันกระแทกไปที่ข้างหลังของรถของรถสุดหรูมายบัคเธอมองย้อนกลับไปและพบว่าเจ้าของรถที่อยู่ข้างหลังเธอไม่ได้ขยับไปไหนเธอมองมาที่เขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกลัว “ฉันควรทำไงดร ฉันเหยียบเบรกไปอ่ะ”“แล้วใครให้คุณเหยียบเบรกล่ะ”“เพราะคุณทำให้ฉันกลัวไง”“การให้คุณตอบแทนฉันด้วยร่างกายคุณมันน่ากลัวนะ ทำไมคุณไม่คิดว่าฉันจะกลัวคุณเมื่อคุณรีบมาหาฉันก่อน”เธอพูดไม่ออก “ตอนนี้เราอย่าพูดเรื่องนี้กันเลย ฉันควรทำไงดี”“เขาไม่ได้เว้นระยะห่าง เขาต้องรับผิดชอบด้วย แต่เขาอาจจะกลัวมากกว่า”"ทำไมเหรอ?""เพราะรถคันนี้เขาไม่สามารถซื้อได้ อยู่ในรถแล้วอย่าออกมา"เธอพยักหน้าวิล วอลท์สัน ลงจากรถแล้วเดินไปทางด้านหลังเธอหันไปมองพวกเขา พวกเขาพูดอะไรบางอย่างจากนั้น วิล วอลท์สันหยิบกระเป๋าเงินของเขาออกมาและให้เงินกับชายคนนั้นและเขาก็ขึ้นรถเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ทั้งหมดใช้เวลาไม่เกินสามนาทีก็สามารถแก้ปัญหาได้เธอถามอย่างกังวลว่า “คุณเสียเงินหรือเปล่า”“ใช่ ฉันจะเรียกเก็บเงินจากบัญชีของคุณ ต่อจากนี้ คุณสามารถจ่ายทั้งหมดได้ในครั้งเดียว ขับรถมา”เธอพูดไม่ออก “คุณยังอยากให้ฉั
อาร์วิน แฮร์ริสไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้“ถ้าฉันไม่ได้อยู่กับคุณฉันก็จะได้งานด้วยตัวของฉันเองแต่ตอนนี้ต่อให้ฉันอยู่ก็น่าขายหน้าเพราะคุณแม่ของคุณบอกว่าฉันเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่คู่ควรกับตระกูลแฮร์ริส คุณรู้ไหมว่ามันหดหู่แค่ไหน ฉันไม่ใช่เด็กกำพร้า ฉันยังมีแม่อยู่ "ในที่สุดเธอกำหมัดแน่นเพื่อท้วง“ฉันขอโทษจริงๆ ลูน่า ฉันไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน ทำไมเธอไม่บอกเรื่องนี้กับฉัน”เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อผ่อนคลาย “ฉันจะบอกคุณได้ยังไง คุณจะเลิกกับครอบครัวเพื่อฉันหรอ หรือเป็นไปได้ว่าถ้าฉันบอกคุณ คุณจะไม่นอนกับอลีส คลาร์ก”“มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย”ดวงตาของเธอถูกดึงดูดไปที่อลีส คลาร์กที่กำลังวิ่งเข้าหาพวกเขาอาร์วิน แฮร์ริสหันไปมองรอบๆ เมื่อเขาเห็นอลีส คลาร์ก เขาก็ทำหน้าบูดบึ้งและพูดว่า "ลูน่า ฉัน..."อลีส คลาร์ก พุ่งเข้ามาและจับมือของลูน่า “มันเป็นความผิดของฉันเอง ลูน่า ได้โปรดอย่าไปโทษเขาเลยนะ”“อลีส คลาร์ก อย่าสร้างปัญหาเลย ไปเถอะ ฉันขอร้อง” อลีส คลาร์ก ตะโกน"ฉันมันแย่เอง ฉันเป็นคนชอบเขาก่อน""อลีส คลาร์ก"“คุณบอกฉันว่า อาร์วิน แฮร์ริส ไม่รักฉันแล้ว เขารักคุณ” เขาสนใจแต่ร่างกายของฉันแต่ฉันไม