บทที่ 18

บนโซฟากองไปด้วยกล่องใบใหญ่ใบเล็ก หยานซูพอเปิดกล่องออกก็พบว่านอกจากจะเป็นชุดกระโปรงที่ดูอ่อนหวานสองชุดแล้ว ก็ยังมีกระเป่าและเครื่องประดับที่เข้าคู่กัน

หยานซูพูดไม่ออกถึงความอบอุ่นในใจ ความอ่อนโยนและใส่ใจของโป๋ซู่ที่มีต่อนาง ราวกับฝนในฤดูใบไม่ผลิที่ชะล้างความขุ่นหมองในใจที่กู่หยูเฉิงพามา

นางเลยตอบโป๋ซู่กับตัวเอง : "ขอบคุณคุณชายโป๋สำหรับของขวัญ ฉันชอบมาก เพียงแต่ไมตรีจิตรอันลึกซึ้งนี้ของคุณชายโป๋ หยานซูจะตอบแทนได้อย่างไร?"

หลังจากทานอาหารเช้า หยานซูก็เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงยาวสีแดงดอกท้อพร้อมกับสวมประดับด้วยสร้อยคออัญมณีเรียบๆ และต่างหู รูปลักษณ์ภายนอกนี้เหมือนกับได้ขุดลึกถึงตัวตนอันสมบูรณ์ของนางออกมา หยานซูในรูปลักษณ์นี้ราวกับเป็นคนใหม่

ดูเกี้ยวกราดแต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความอ่อนโยน

ดูโฉบเฉี่ยวแต่ยังก็ยังคงไว้ซึ่งความไร้เดียงสาของเด็กสาว

ในตอนท้ายหยานซูก็ได้สะพายกระเป๋าใบเล็กสีขาว จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปเพื่อเดินทางไปยังโรงพยาบาล

วันนี้เป็นคราวของนางที่ต้องราวด์วอร์ดคนไข้กับหัวหน้าแพทย์ ดังนั้นเวลาเริ่มงานจึงเร็วกว่าปกติครึ่งชั่วโมงโดยประมาน (ราวด์วอร์ด คือ การตรวจคนไข้ผู้ป่วยตามเตียง)

แต่